Το πρώτο ημίχρονο του Φαλήρου ήταν ένας τακτικός θρίαμβος του Ιβάν

Δεν έχει νόημα για δεύτερη συνεχόμενη ημέρα να ασχοληθούμε με το εξωαγωνιστικό κομμάτι του ντέρμπι της κροτίδας, εξάλλου την Πέμπτη ακολουθεί ένα πολύ σημαντικό παιχνίδι για τον Παναθηναϊκό με την Ρεν στο πλαίσιο της τρίτης αγωνιστικής για το Europa League. Έτσι κι αλλιώς τα πάντα θα κριθούν στις δικαστικές αίθουσες και σύντομα (Super League, ΕΠΟ, CAS), η δουλειά δεν είναι των δημοσιογράφων αλλά των νομικών τμημάτων των δύο συλλόγων να προετοιμάσουν την καλύτερη δυνατή υπερασπιστική γραμμή και θα ήταν πραγματικά αστείο να καθόμαστε να ασχολούμαστε με τα επιχειρήματα της... πίτσας. Όλη αυτή η αστεία προπαγάνδα είναι επιπέδου πρώτης δημοτικού (ειδικά αυτό με τις πίτσες που πήγαν στο Φάληρο την ώρα που υπό νορμάλ συνθήκες θα τελείωνε το παιχνίδι, όπως προγραμματισμένα γίνεται σε κάθε αγώνα Super League), που βιάζει την πραγματικότητα με στόχο να δημιουργήσει εντυπώσεις την ώρα που ο τύπος που πέταξε την κροτίδα, διέκοψε ένα ντέρμπι, έστειλε ένα παίκτη στο νοσοκομείο και αδίκησε την προσπάθεια της ομάδας του, ετοιμάζεται να... παρασημοφορηθεί για την προσφορά του στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Για 48 λεπτά, λοιπόν, στο Φάληρο παίχτηκε ποδόσφαιρο σε ένα ντέρμπι που είχε όμορφη εικόνα και φάσεις. Και υπάρχουν πράγματα στα οποία αξίζει να σταθούμε γιατί θα ήταν άδικο για την προετοιμασία, για την εμφάνιση, για την κυριαρχία του Παναθηναϊκού στο πρώτο ημίχρονο, να μην το κάνουμε. Αξίζει να μιλήσουμε για όσα είδαμε, χωρίς φυσικά να μπορούμε να πούμε τι θα συνέβαινε αν συνεχιζόταν το παιχνίδι. Σε τούτη την γωνιά δεν θα διαβάσετε ποτέ ''θα το έπαιρνε το ματς το Τριφύλλι ήταν πολύ ανώτερο'', όπως διαβάζω δεξιά και αριστερά ως δεδομένο πως μετά το γκολ της ισοφάρισης του Καμαρά, ο προβληματικός στο ανασταλτικό κομμάτι Ολυμπιακός ξαφνικά θα γινόταν η... Μάντσεστερ Σίτι και θα έκανε πλάκα στον αγωνιστικό χώρο. Ανοιχτό ήταν το παιχνίδι στα πάντα, θα μπορούσε να κάτσει η μπίλια και στον άσο και στο X και στο διπλό, κανείς δεν θα το μάθει.

Πάμε λοιπόν να πούμε πέντε πράγματα για το διάστημα που η μπάλα κυλούσε στο χορτάρι:

1) Ο Παναθηναϊκός στο πρώτο ημίχρονο έκανε ένα από τα καλύτερα, αν όχι το καλύτερο, ημίχρονα στο Καραϊσκάκη. Κυριάρχησε, έφτιαξε πολλές φάσεις, πέτυχε μόνο ένα γκολ (απίθανο το κοντρόλ που κάνει ο Βαγιαννίδης πριν εκτελέσει για να βρει χώρο και να μην κοντράρει στα σώματα η μπάλα) και απειλήθηκε ουσιαστικά μοναχά από το εξαιρετικό σουτ του Φορτούνη έξω από την περιοχή. Το Τριφύλλι παρουσιάστηκε πανέτοιμο στο πνευματικό κομμάτι, κέρδισε τις περισσότερες προσωπικές μονομαχίες, είχε απόλυτο βαθμό συγκέντρωσης και η αυτοπεποίθηση, η αίσθηση ανωτερότητας, η σιγουριά ήταν πράγματα που αντιλαμβανόσουν από το πρώτο λεπτό.

2) Το πρώτο μέρος ήταν ένας τακτικός θρίαμβος του Ιβάν Γιοβάνοβιτς και του επιτελείου του. Με την πιο επιθετική ενδεκάδα που έχουμε δει ποτέ σε ντέρμπι επί των ημερών του, εξέθεσε ανεπανόρθωτα τα άκρα του Ολυμπιακού και με φοβερό επιθετικό τρανζίσιον πατούσε εύκολα στην περιοχή του Πασχαλάκη. Ο Σέρβος τεχνικός έστειλε Βαγιαννίδη και Μπερνάρντ πάνω σε Ορτέγκα και Φορτούνη, στοχεύοντας στο γεγονός πως ο Έλληνας μέσος δεν είναι και ο πιο συνεπής αμυντικά. Αριστερά έβαλε τον Μλαντένοβιτς με τον Παλάσιος πάνω σε Ροντινέι και Ποντένσε, όπου επίσης ο Πορτογάλος δεν βοηθά αμυντικά. Η επιλογή του Τούκου αριστερά είχε να κάνει, φυσικά και με το ανασταλτικό κομμάτι για να περιορίσει τον Ροντινέι. Ο Τζούρισιτς παίζοντας πιο κοντά στον Ιωαννίδη παρά στον Τσέριν, ανάμεσα στις γραμμές έκανε πάρτι με τον Καμαρά και τον Αλεξανδρόπουλο να μην μπορούν να τον περιορίσουν και οι άμεσες επανακτήσεις στη μεσαία γραμμή έδιναν στον Παναθηναϊκό συνέχεια πολύ καλές προϋποθέσεις. Το 1-0 του ημιχρόνου ήταν μαγική εικόνα και σε κάθε περίπτωση αδικεί ποδοσφαιρικά τον Παναθηναϊκό.

Το ανάθεμα, πάντως, που πέφτει στους στόπερ του Ολυμπιακού(Ρέτσος-Ντόη) για την αμυντική εικόνα των ''ερυθρολεύκων'' είναι πέρα για πέρα λάθος. Τα ασυμμάζευτα προσπαθούσαν να μαζέψουν των ακραίων και της μεσαίας γραμμής, εκεί όπου ο Αλεξανδρόπουλος υστέρησε σημαντικά.

3) Μεγάλο ματς από τον Τζούρισιτς. Δεν έβλεπε κανέναν ο Σέρβος μεσοεπιθετικός. Κανέναν. Είναι σε τρομερή κατάσταση το τελευταίο διάστημα, δεν μπορούσε να τον σταματήσει η άμυνα του Ολυμπιακού, τους δημιούργησε πολλά προβλήματα και για λίγα εκατοστά δεν πέτυχε το γκολ της χρονιάς με το φαλτσαριστό σουτ έξω από την περιοχή. Μεγάλο παιχνίδι και από τον Βαγιαννίδη, όχι μόνο για το γκολ αλλά για την γενικότερη παρουσία του στον αγωνιστικό χώρο. Τόσο δημιουργικά όσο και ανασταλτικά. Από κει και πέρα ο Αράο στο κέντρο της άμυνας ήταν εξαιρετικός.

4) Ο Ολυμπιακός θα έπρεπε να αγωνίζεται με δέκα παίκτες από το 40' όταν ο Ντόη πήγε να... κόψει το ποδόσφαιρο στον Τζούρισιτς. Είναι ο ορισμός της κόκκινης κάρτας το μαρκάρισμα αυτό. Δεν το είδε ούτε ο Μαρέσκα, δεν το είδε ούτε και ο VAR. Μεγάλο λάθος. Θα μιλούσαμε για ένα εντελώς διαφορετικό παιχνίδι.

5) Η μοναδική ανορθογραφία του Παναθηναϊκού ήρθε στο 48'. Σε αυτά τα ματς, όταν ο αντίπαλος έχει μεγάλη ποιότητα επιθετικά, μαζεμένα λάθη θα τα πληρώσεις και θα βρεθείς με το 1-1 σε ένα παιχνίδι όπου αξίζεις πολλά περισσότερα βάσει συνολικής εικόνας και απόδοσης. Κακή-πιο δυνατή από ότι θα έπρεπε- πάσα του αλάνθαστου μέχρι εκείνου του σημείου Αράο, κακός υπολογισμός του Τσέριν που βιάζεται να βγάλει την ομάδα στην επίθεση με μία πάσα μεγάλου ρίσκου και κλέβει ο Καμαρά. Την ώρα που ο Ποντένσε έχει την μπάλα και ετοιμάζεται να παίξει κάθετα, ο Μλαντένοβιτς δεν διαβάζει την συνθήκη, δεν κλείνει προς τα μέσα, δεν ακολουθεί τον Αφρικανό άσο που πλασάρει σαν σε προπόνηση τον Μπρινιόλι.

Σε γενικές γραμμές, για όσο είδαμε ποδόσφαιρο, ο Παναθηναϊκός ήταν ανώτερος, πιο προετοιμασμένος σε κάθε επίπεδο, αδίκησε τον εαυτό του και με κάποιες κακές επιλογές επιθετικά αλλά και με το ομαδικό λάθος στο 1-1 και όλα τα υπόλοιπα δεν θα τα μάθουμε ποτέ γιατί ένας τύπος αποφάσισε πως ήρθε η... Ανάσταση με το γκολ του Καμαρά και ο χώρος προθέρμανσης των παικτών του Τριφυλλιού, ήταν το προαύλιο κάποιας εκκλησίας, βράδυ Μεγάλου Σαββάτου...