Το διδακτικό παράδειγμα του Φέλιξ Μπριχ

Βλέποντας τον Φέλιξ Μπριχ να βγάζει “δια περιπάτου” το ΑΕΚ - ΠΑΟΚ την περασμένη Δευτέρα στη Νέα Φιλαδέλφεια και να σφυρίζει ό,τι βλέπει δίχως να επηρεάζεται από υπερβολικές αντιδράσεις, φωνές και κερκίδα, έφερα στο μυαλό μου όσα είχα γράψει προ διμήνου σε αυτό το blog. Δηλαδή το πόσο εύκολο θα ήταν για την ελληνική Κεντρική Επιτροπή Διαιτησίας να λύσει το πρόβλημα της ανάγκης για πεπειραμένους και καταξιωμένους διεθνείς διαιτητές δίχως να “κρέμεται” από την παροχή βοήθειας από την UEFA.

Προσέξτε, δεν λέω ότι ο Μπριχ ήταν αλάνθαστος. Λέω το προφανές: μας έπειθε ότι σφυρίζει μόνο ό,τι βλέπει και όχι κάτι άλλο. Μας αφαίρεσε για λίγο το δηλητήριο από το μυαλό.

Έγραφα τον Σεπτέμβριο ότι η πιο καλή λύση είναι να δημιουργήσει κανείς μια λίστα με τους διεθνείς διαιτητές που έχουν μόλις αποσυρθεί από την διεθνή σκηνή και να τους κάνει μια καλή προσφορά προκειμένου αυτοί να αναλάβουν, έκαστος, την ευθύνη για 2-3 μεγάλα ελληνικά παιχνίδια στη σεζόν.

Το παράδειγμα του Μπριχ είναι χαρακτηριστικό. Έχει αποσυρθεί από την διεθνή σκηνή και, στα 48 του, κάνει πλέον το κέφι του στην Bundesliga και την 2. Bundesliga. Ενας διαιτητής με την προσωπικότητα και τις παραστάσεις κάποιου που έχει σφυρίξει σε παγκόσμια κύπελλα και Euro, σε τελικό του Champions League και ένα σωρό άλλα καθοριστικά παιχνίδια φυσιολογικά δεν ανεβάζει θερμοκρασία όσο και αν προσπαθήσει το ελληνικό ποδοσφαιρικό περιβάλλον να τον πιέσει. Και σήμερα, που δεν έχει ευρωπαϊκές υποχρεώσεις και “σφυρίζει” μόνο στην πατρίδα του είναι κάποιος που επιθυμεί να αλλάζει χώρα για να θυμάται πώς είναι.

Δεν είναι αμέτρητοι οι “Μπριχ”, αλλά δεν είναι και λίγοι. Για να τους βρεις, απλώς χρειάζεται να σε νοιάζει, να έχεις όραμα και να τους δείξεις όραμα. Δηλαδή τύποι με την κουλτούρα του Μπριχ προφανώς θα προκαλούνταν θετικά από την ιδέα να έρθουν στην Ελλάδα για να σφυρίξουν και την επόμενη ημέρα να παρουσιαστούν μπροστά σε ένα κοινό που απαρτίζεται από νεαρούς Έλληνες που κάνουν τα πρώτα βήματα στην διαιτησία και θα ήθελαν, σε ένα masterclass, να “κλέψουν” λίγη από την σοφία που του έχει δώσει η ζωή στο elit ποδόσφαιρο. Με έναν σμπάρο δύο τριγώνια.

Τύποι σαν τον Μπριχ δεν σφυρίζουν πλέον μόνο για το χρήμα. Παίζουν και για την υστεροφημία τους. Γι’ αυτό και πρόκειται για περιπτώσεις διαιτητών που θα ταξίδευαν στην Ελλάδα επειδή θα ένιωθαν χρήσιμοι και θα αντιλαμβάνονταν πόσο σημαντικοί θα ήταν για το σήμερα και το αύριο του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Τον έβλεπα πριν από το παιχνίδι να βγάζει φωτογραφίες στο τερέν με την χαρά εφήβου και σκεφτόμουν το αυτονόητο - ότι αυτός είναι ένας οπαδός του ποδοσφαίρου, δηλαδή κάποιος που μπορείς να “χτυπήσεις” στο φιλότιμο και να τον κάνεις συνεργάτη σου αν τον πείσεις ότι θέλεις να φτιάξεις το ποδόσφαιρο σε μια χώρα.

Δεν έχω ιδέα αν έχει και ποιο είναι το όραμα του Σουηδού Πίτερ Φρόιντφελντ που είναι ο νέος αρχιδιαιτητής από την 10η Οκτωβρίου. Για την ακρίβεια δεν τον έχω δει καν, όπως όλοι μας, διότι αυτής της ποιότητας δημόσιες σχέσεις έχει αποφασίσει να κάνει στο ευαίσθητο θέμα της διαιτησίας η Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία. Όλα γίνονται πίσω από κλειστές πόρτες, στο παρασκήνιο. Αντί αυτός ο τύπος να έχει μοιραστεί με όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη το όραμα του, δηλαδή αντί να τον έχουμε ακούσει να μας μιλά δημόσια, αναλυτικά, για τους στόχους του σχεδίου του και το έργο που θέλει να παράξει, δεν τον έχουμε δει καν. Και η ιστορία λέει ότι δεν θα τον δούμε, όπως δεν είδαμε και δεν ακούσαμε ποτέ τον προκάτοχό του. Εύχομαι λοιπόν να έχει όραμα, ή πιο σωστά τα οράματά του να μην εξαντλούνται στην εκμετάλλευση μιας ευκαιρίας για καλή αποταμίευση.

Με στεναχωρεί πολύ που το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν κάνει ούτε τα προφανή, δηλαδή ούτε το αυτονόητο που επιβάλλεται στο κομμάτι των δημοσίων σχέσεων σε ένα θέμα τόσο σημαντικό όσο είναι για το ποδόσφαιρο η διαιτησία. Με πονάει που ζούμε ακόμη στον μεσαίωνα.