Ολυμπιακός: Το «όσα βάλουμε και όσα φάμε» φέρνει συμφορά

• Διαγωνισμός λαθών
• Η καμπύλη προόδου δεν είναι ανοδική

Πριν το ντέρμπι της Κυριακής, ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟΚ όλη η Ελλάδα και –πιθανολογώ- όποιος άλλος βλέπει τι γίνεται αυτή στη σεζόν και προσεγγίζει τα ματς στην Ευρώπη (και) στοιχηματικά είχε παίξει τα λίγα ή πολλά λεφτά του στο goal/goal, δηλαδή για όποιον… δεν σκαμπάζει από αυτά, να σκοράρουν και οι δύο ομάδες. Αλλά δεν θα μιλήσουμε για το στοίχημα, παρά μόνο για τη βεβαιότητα ότι ο Ολυμπιακός θα δεχθεί γκολ στην έδρα του.

Λέει κάτι αυτό; Συνήθως ναι. Όχι πάντα, γιατί και στο ντέρμπι της προηγούμενης Δευτέρας ανάμεσα στην ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ, αντίστοιχη ήταν η προσέγγιση, αλλά τελικά ο ΠΑΟΚ ουδέποτε πλησίασε με αξιώσεις την πιθανότητα να σκοράρει. Κάτι που οι περισσότεροι δεν περίμεναν. Και την Κυριακή λοιπόν έγινε σίγουρα κάτι που δεν περίμεναν ούτε οι οπαδοί του ΠΑΟΚ και παραλίγο να γίνει (και) κάτι ακόμα που δεν περίμενε όλη η Ελλάδα. Το πρώτο ήταν η εμφατική νίκη του Δικέφαλου που έφτασε στο 0-4 δίκαια, αρχοντικά και κυριαρχικά και το δεύτερο να μην…περάσει το goal/goal που λέγαμε. Χρειάστηκε η ικανότητα του Φορτούνη στο 86’ για να πάει η καρδιά των χιλιάδων παικτών στη θέση τους. Αλλά αυτό ουδεμία ικανοποίηση έφερε στον Ολυμπιακό. Ούτε καν το δεύτερο γκολ του Μασούρα στις καθυστερήσεις. Ομολογώ μάλιστα ότι η εικόνα του Μαρτίνεθ να τραβάει τα μαλλιά του σε χαμένη ευκαιρία της ομάδας του στο τρίτο λεπτό των καθυστερήσεων με το σκορ στο 1-4, μου προκάλεσε τουλάχιστον απορία για την αντιληπτική ικανότητα του προπονητή των Ερυθρολεύκων, τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή.

Διαγωνισμός λαθών

Αφού πάμε παραπέρα από την (και) στοιχηματική προσέγγιση του αγώνα αναφέροντας απλά ότι μετά και το 0-3, οι στοιχηματικές απέσυραν την επιλογή να βάλει ο ΠΑΟΚ πέντε γκολ και έδιναν αυτή μέχρι τα τέσσερα (με ότι αυτό σημαίνει) ας επιστρέψουμε στο αγωνιστικό. Εκεί όπου ο ΠΑΟΚ έχοντας έναν ικανότατο προπονητή, που νιώθει πολύ καλύτερα με την ομάδα στο Καραϊσκάκης απ’ ότι π.χ στη Νέα Φιλαδέλφεια (όλοι έχουμε τον κρυπτονίτη μας) πήρε στο 200% ότι του πρόσφερε στο πιάτο ο αντίπαλος. Και την δυσανεξία στη δημιουργία στο πρώτο μέρος, όπου κλειδώνοντας τον πιο δημιουργικό του παίκτη τον Φορτούνη που ξεκινούσε από τα άκρα αποσυντόνισε τον Ολυμπιακό και το έλλειμμα από την πλευρά του Κίνι που επέτρεψε να εστιάσει σε αυτή του Ροντινέϊ και τα ατομικά λάθη στην άμυνα που θα του έδιναν την ευκαιρία να σκοράρει. Και (μετά) στο δεύτερο ημίχρονο, την αποδυνάμωση του κέντρου των Ερυθρολεύκων με την έξοδο του Αλεξανδρόπουλου (που ναι μεν υστέρησε αλλά με επιθετικό παίκτη στη θέση του ήρθε πλημμύρα), «έμπνευση» Σολμπάκεν αντί Κίνι και τα ακόμα χειρότερα προσωπικά λάθη των αμυντικών του Ολυμπιακού που επαναλαμβάνονται. Και ο καλύτερος θα κάνει πέναλτι, καθοριστική γκέλα ή θα δει κόκκινη κάρτα.

• Το χειρότερο κοουτσάρισμα και με διαφορά το πιο... ζόρικο βράδυ του Μαρτίνεθ
• ΠΑΟΚΑΡΑ για φίλημα! Ό,τι και να γίνει… ο Λουτσέσκου ξέρει

Κάπως έτσι όλη η Ελλάδα θα ξέρει ότι σε παιχνίδι του Ολυμπιακού με σημαντικό αντίπαλο (αν και τη Τόπολα δεν τη λες και μεγαθήριο) είναι δεδομένο ότι ο Πασχαλάκης θα μαζέψει τη μπάλα από τα δίχτυα του τουλάχιστον μια φορά. Αυτό μάλιστα οριακά δεν συνέβη και στο Καραϊσκάκης και με πιο αδύναμους αντιπάλους, για το πρωτάθλημα. Σε κάποιες περιπτώσεις ήταν καθαρά συγκυριακό. Όταν όμως έχεις απέναντί σου μια πραγματικά καλή ομάδα που δεν θα αφήσει την ευκαιρία που της δίνεις, το ότι θα δεχτείς γκολ σημαίνει ότι πρέπει να βάλεις τουλάχιστον δύο για να νικήσεις. Με τη διαφορά ότι αν δεν έχεις προηγηθεί ήδη με 2-0, όπως με τη Γουέστ Χαμ, όλα γίνονται πολύ πιεστικά και τελικά μη αναστρέψιμα. Μπορεί να αναφέρονται οι τρεις περιπτώσεις που ο Ολυμπιακός αντέδρασε, με την Γκενκ και την ΑΕΚ εκτός και τον Παναθηναϊκό στο Φάληρο, αλλά και αυτές είναι… δύο στην ουσία αφού ο τρίτος αγώνας δεν τελείωσε ποτέ. Αντίθετα είναι περισσότερες οι περιπτώσεις που ο Ολυμπιακός πληγώνεται και βαριά καθώς δεν είναι συνεπής σε όλες τις γραμμές του γηπέδου και στη λειτουργία του σε όλη τη διάρκεια του αγώνα. Οι Ερυθρόλευκοι παίζουν με τη φωτιά και μόνο… πυρίμαχοι δεν είναι.

Η καμπύλη προόδου δεν είναι ανοδική

Δεν ξέρω αν από το βράδυ της Κυριακής κυριαρχεί η προπονητοφαγία. Δεν το είδα στον βαθμό που θα αναμενόταν μετά από τέτοια ήττα και αυτό είναι θετικό. Για να τα λέμε όλα, το συνονθύλευμα που ήταν την προηγούμενη σεζόν ο Ολυμπιακός ο Μαρτίνεθ το έχει συμμαζέψει σε μεγάλο βαθμό. Η καμπύλη προόδου όμως δεν είναι αυτή που φάνηκε κάποια στιγμή, καθώς έχει γίνει από ανοδική…ευθεία. Ακόμα και αν όλα κρίνονται στα play-offs και ο Ολυμπιακός παίρνει άριστα -μέχρι τώρα- στα εκτός ντέρμπι ματς του (σε συγκομιδή βαθμών) το μέλλον του Ισπανού, αλλά και την ηρεμία στην ομάδα θα την κρίνουν τα ντέρμπι. Την στραβή με την κροτίδα (με βάση την πρωτόδικη απόφαση) ήρθε να συμπληρώσει το νοκ άουτ με τον ΠΑΟΚ. Όσο και αν ακούγεται παράλογο το δεύτερο ήταν τόσο ακραίο, ώστε αυτή η αμηχανία που υπήρξε μετά την ήττα να προσφέρει στον Ολυμπιακό την ηρεμία να σκεφτεί τι ακριβώς γίνεται. Το αν υπάρχουν σκέψεις αντικατάστασης του Μαρτίνεθ το ξέρει μόνο ο Βαγγέλης Μαρινάκης. Ίσως και ο…μάγος Κορδόν αν του έχει πει να ψάξει αντικαταστάτη. Η πείρα δείχνει ότι αν γίνει κάτι τέτοιο αυτή τη στιγμή μάλλον χειρότερα θα είναι τα πράγματα, με κάποιον που θα κληθεί να δημιουργήσει από την αρχή απέναντι σε αντιπάλους που χτίζουν χρόνια τώρα. Άλλωστε η αλλαγή προπονητή δεν θα αλλάξει και το υλικό που θα έχει αυτή τη στιγμή στα χέρια του ο (όποιος είναι) τεχνικός της ομάδας.

Άπειρο ταλέντο, εμπειρία και δημιουργικότητα και (φαινομενικά) λύσεις από τη μέση και μπροστά και πολλά «λαχεία», ταλέντο που… αναμένεται να ξεδιπλωθεί και απειρία στις περισσότερες θέσεις από τη μέση και πίσω. Με ρόστερ που παρότι δεν είναι το…χαώδες αριθμητικά που ήταν την προηγούμενη σεζόν, αλλά είναι έτσι διαμορφωμένο που δεν δίνει εγγύηση συνοχής «πνευματικά». Αρκετοί περιμένουν την ευκαιρία τους και αρκετοί από αυτούς δεν ανέχονται τον πάγκο σε βάθος χρόνου. Το γεγονός ότι πολλές φορές η ανισορροπία στους Ερυθρόλευκους έρχεται μετά από τις αλλαγές, κάτι λέει.

Με λίγα λόγια το «όσα βάλουμε και όσα φάμε» στο σύγχρονο ποδόσφαιρο δεν σε κάνει ευτυχισμένο, γιατί όσο θέαμα και αν προσφέρεις δεν βάζει βαθμούς στο σακούλι και κάποια στιγμή χάνεις και την εξέδρα. Η οποία και την Κυριακή το βράδυ ήταν (για το μέγεθος αυτού που βίωσε) εξαιρετικά υποστηρικτική και αυτό είναι καλό μαντάτο. Γιατί,ναι, τίποτα δεν χάθηκε για τον Ολυμπιακό πρακτικά, ούτε στην Ελλάδα, ούτε στην Ευρώπη. Ακόμα και ένα 2-4 σε ντέρμπι είναι πρωτοφανές για αυτό που είναι ο Ολυμπιακός, αλλά το παθαίνουν και πολλές μεγάλες ομάδες στην Ευρώπη. Μπορείς να ανακάμψεις από αυτό, όπως το έκανε ο ΠΑΟΚ μετά την με «κάτω τα χέρια» ήττα από την ΑΕΚ και τώρα αποθεώνεται πάλι ο Λουτσέσκου τον οποίον (αρκετοί) έριξαν στην πυρά το βράδυ της Δευτέρας.

Γενικά η καταστροφή δεν είναι μια ήττα από μόνη της όσο μεγάλη και αν είναι. Η πραγματική ζημιά είναι να χάνεις στο πέρασμα των χρόνων την προσωπικότητα, την «μενταλιτέ» και τη φυσιογνωμία που έχεις ως κλαμπ. Αυτό μοιάζει να είναι σημαντικότερο θέμα για τον Ολυμπιακό και δεν αφορά μόνο αυτή τη σεζόν.