Δώδεκα χρόνια από τον χαμό του Ντε Νίγκρις και κανείς δεν τον ξεχνά

Το ημερολόγιο έγραφε 16 Νοεμβρίου του 2009, όταν το ελληνικό και όχι μόνο ποδόσφαιρο, συγκλονίστηκε από τον χαμό του Αντόνιο Ντε Νίγκρις. Ο Μεξικανός επιθετικός άφησε την τελευταία του πνοή στις 03:30 τα ξημερώματα κατά την διακομιδή του στο νοσοκομείο, λόγω ανακοπής καρδιάς.

Παγκόσμια η συγκίνηση

Ένας θάνατος που συγκλόνισε τους πάντες τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο Μεξικό και ειδικά το Μοντερέι την περιοχή που μεγάλωσε ο Ντε Νίγκρις, αλλά και συνολικά τον κόσμο, όπως φάνηκε και από τα όσα γράφτηκαν εκείνες τις ημέρες.

La Jornada (Μεξικό): «Ο μεξικανός ποδοσφαιριστής, Αντόνιο Ντε Νίγκρις, πέθανε την Κυριακή το βράδυ, αφού υπέστη καρδιακή ανακοπή. Σύμφωνα με πληροφορίες από τον ηλεκτρονικό τύπο, ο παίκτης έπαιζε στη Λάρισα και πέθανε ξαφνικά σπίτι του».

Reuters Λατινικής Αμερικής: «Ο μεξικανός επιθετικός, Αντόνιο Ντε Νίγκρις, πέθανε σε ηλικία 31 ετών από καρδιακή προσβολή στην Ελλάδα, όπου έπαιζε στη Λάρισα. Ο 'Τάνο' φέρεται να πέθανε στον ύπνο του».

Goal.com: «Ο μεξικανός πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής πέθανε την Κυριακή από καρδιακή προσβολή. Ο 31 ετών παίκτης άνηκε στο ρόστερ της Λάρισας».

Milliyet (Τουρκία): «Μετά την είδηση του θανάτου του τερματοφύλακα Ρόμπερτ Ένκε, ακολούθησε αυτή του Αντόνιο Ντε Νίγκρις. Ο πρώην ποδοσφαιριστής της Γκαζιάντεσπορ, της Νιούκαστλ και της Άνκαρασπορ πέθανε χθες από καρδιακή προσβολή. Η τελευταία ομάδα που αγωνίστηκε ήταν η Λάρισα, στην οποία ήταν συμπαίκτης του Τουμέρ Μετίν».

Elvillarreal.com (Ισπανία): «Ο μεξικανός παίκτης, που είχε φορέσει το 2003 την κίτρινη φανέλα (σ.σ.: της Βιγιαρεάλ) πέθανε από καρδιακή προσβολή σε ηλικία 31 ετών. Ο παίκτης ήταν στην Ελλάδα, αγωνιζόμενος στη Λάρισα, η οποία τον απέκτησε φέτος το καλοκαίρι από την Άνκαραγκουτσου. Σύμφωνα με διάφορες πηγές, ο θάνατός του διαπιστώθηκε ότι οφείλεται σε καρδιακή προσβολή, που υπέστη στον ύπνο του».

CNN Τουρκίας: «Ο πρώην παίκτης της Ανκαρασπορ και της Νιούκαστλ, Αντόνιο Ντε Νίγκρις, πέθανε από καρδιακή προσβολή. Μετά τη δυσάρεστη είδηση του θανάτου του Ρόμπερτ Ένκε, ακολούθησε αυτή τη Ντε Νίγκρις που είχε αγωνιστεί στο τουρκικό πρωτάθλημα. Η τελευταία εμφάνιση που φόρεσε ήταν αυτή της Λάρισας, στην οποία ήταν συμπαίκτης με τον Τουμέρ Μετίν».

Πάνω από 10.000 κόσμου στο γήπεδο της Μοντερέι στο τελευταίο αντίο στον Ντε Νίγκρις

Πάνω από 10.000 άνθρωποι βρέθηκαν στο γήπεδο της Μοντερέι «Τεχνολότζικο» για να πουν το τελευταίο αντίο στον Αντόνιο Ντε Νίγκρις. Η τελετή διήρκεσε πάνω από μία ώρα και σε αυτήν παραβρέθηκε η οικογένεια του αδικοχαμένου ποδοσφαιριστή, παίκτες και διοίκηση της Μοντερέι, αλλά ακόμη και ο καθολικός Αρχιεπίσκοπος του Μοντερέι Φρανσίσκο Ρόμπλες Ορτέγκα.

Στο κέντρο του γηπέδου είχε στηθεί ένα ειδικό βάθρο και εκεί έλαβε χώρα η τελετή. Στη συνέχεια οι στάχτες του σώματος του σώματος του Αντόνιο, που αποτεφρώθηκε, συγκεντρώθηκαν σε ένα ειδικό δοχείο και μέσω αυτού, έκαναν το γύρο του γηπέδου, ενώ το συγκεντρωμένο πλήθος τραγουδούσε ρυθμικά το όνομά του, ενώ στο τέλος κρατήθηκε ενός λεπτού σιγή.

Ο μικρότερος αδερφός του Ντε Νίγκρις, Άλντο, μετά το τέλος της τελετής τόνισε: «Θέλω την βοήθεια του Θεού για να καταφέρω να αντέξω».

Η ανακοίνωση της ΑΕΛ για τον χαμό του Ντε Νίγκρις

Η ΑΕΛ δεν ξέχασε τον Μεξικανό ποδοσφαιριστή και με ανακοίνωσή της ανέφερε τα εξής για την συμπλήρωση 12 ετών από τον χαμό του Ντε Νίγκρις: «16 Νοεμβρίου 2009. Για μία ακόμη φορά ο κάμπος της "βασίλισσας" μετατρέπεται σε "κάμπο των δακρύων', καθώς ένα ακόμη παιδί της αγαπημένης μας ΑΕΛ φτερουγίζει για τα γήπεδα τ' ουρανού.

Λίγο πριν εκείνη η εφιαλτική νύχτα φτάσει στην κορύφωσή της, ο Αντόνιο Ντε Νίγκρις αφήνει την τελευταία του πνοή καθ' οδόν προς το Νοσοκομείο της Λάρισας, τον τόπο τόσων και τόσων "βυσσινί" στεναγμών.

Ο "Ελ Τάνο" δεν πρόλαβε να γράψει την ιστορία που ονειρεύτηκε φορώντας τη φανέλα με το άλογο στο στήθος, ούτε πρόφτασε να ξαναβρεθεί στα γήπεδα του Μουντιάλ με το μεξικάνικο εθνόσημο. Ήταν γραφτό... Το ήξερε. Το προμήνυμα φάνταζε ανεξίτηλο στο νου του. Το πάθος του όμως για τη "στρογγυλή θεά", απενεργοποίησε ακόμα και το "καμπανάκι θανάτου" της επιστήμης.

Πέρασαν 12 χρόνια από εκείνη την νύχτα των αμέτρητων "βυσσινί" δακρύων και στεναγμών. Οι μνήμες και τα γεγονότα πάντα ξεθωριάζουν στο διάβα των καιρών, η μορφή όμως του Αντόνιο ποτέ!».