Γι' αυτό δεν θα καταλάβετε ποτέ το ποδόσφαιρο

Πριν από μερικά χρόνια, όταν είχε κυκλοφορήσει το βιβλίο μου «Η Μπάλα στην Κερκίδα», το οποίο πραγματεύεται τη συμμετοχή του κόσμου στις ομάδες και περιστρέφεται γύρω από το ερώτημα «ποιος ελέγχει τελικά το παιχνίδι;», όπως έλεγε και ο αείμνηστος Χρίστος Χαραλαμπόπουλος, μία από τις πιο συχνές ερωτήσεις που δεχόμουν ήταν η εξής: «Ποια ελληνική ομάδα βλέπεις ως πιο ταιριαστή σε ένα μοντέλο λαϊκής βάσης - δημοκρατικής συμμετοχής του κόσμου;». Η απάντηση που έδινα πάντα ήταν η ΑΕΛ, λόγω του ισχυρού δεσμού της τοπικής κοινωνίας με την ομάδα και της ξεχωριστής σύνδεσης, η οποία θα μπορούσε να γίνει ακόμα ισχυρότερη.

Μια σύνδεση, που για την Ελλάδα, στην οποία οι «μεγάλοι» υπερισχύουν σε οπαδική βάση σχεδόν σε όλη τη χώρα, έμοιαζε ξένη. Θύμιζε περισσότερο πόλεις της Γερμανίας ή της Αγγλίας. Μου έκανε εντύπωση από την πρώτη στιγμή, στο Πανεπιστήμιο, που γνώρισα οπαδούς της ΑΕΛ. Μια σύνδεση, που διαχρονικά δυσκολεύονται να αντιληφθούν όσοι βλέπουν το ποδόσφαιρο καθαρά ως προϊόν και επιλέγουν συστηματικά να μην αφουγκράζονται τα στοιχεία της ταυτότητας ενός συλλόγου, τις αξίες που σφυρηλατούνται από τον κόσμο και την ιστορία.

Το Gazzetta ήταν εκείνο που αποκάλυψε τη στάση των διοικούντων τον σύλλογο του Κάμπου προς τον μέχρι πρότινος αρχηγό του, Κώστα Θεοδωρόπουλο. Ενός ποδοσφαιριστή που ενώ βρισκόταν σε φάση αποθεραπείας από ρήξη χιαστού, έχοντας σφίξει τα δόντια για να επιστρέψει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα στις προπονήσεις, είδε το πατρικό του σπίτι και την οικία της αδερφής του να πνίγονται στο νερό και τη λάσπη. Το έκανε, ως όφειλε, ακούγοντας και τις δύο πλευρές, διασταυρώνοντας τις πληροφορίες και κάνοντας ρεπορτάζ.

Η ανάρτηση του προέδρου του ΠΣΑΠΠ, Γιώργου Μπαντή, μια ημέρα μετά, ήρθε για να επιβεβαιώσει μέχρι κεραίας τα όσα γράφτηκαν.

H ΠΑΕ, αφού αναζήτησε «φαντάσματα» για τη διαρροή, απάντησε καλώντας τον ποδοσφαιριστή σε απολογία, χαρακτηρίζοντας τον απρεπή και κάνοντας λόγο «για απίστευτες βωμολοχίες» προς τον προπονητή Παναγιώτη Γκουτζίδη και τον Γενικό Αρχηγό Θωμά Κυπαρίσση. Η ίδια ΠΑΕ, που αποκάλεσε τουρίστα και παλαίμαχο τον αρχηγό της, ο οποίος έκοψε τον χιαστό του σε προπόνησή της. Τη δήλωση του ποδοσφαιριστή, μπορείτε να τη διαβάσετε στο Gazzetta. «Δεν ασχολήθηκαν καν μαζί μου και δεν τους ένοιαξε αυτό που πάθαμε, το μόνο που με ρωτούσαν ήταν για την κατεστραμμένη γέφυρα, αν έχω κάποιον γνωστό που να μπορεί να τους περάσει για να πάνε για προπόνηση», είπε μεταξύ άλλων.

Προφανώς, όπως ειπώθηκε και στην επίσημη θέση της ΑΕΛ, αυτή είναι η δουλειά μιας ομάδας, να ασχολείται με τις προπονήσεις. Δεν είναι όμως όλες οι μέρες ίδιες. Μια ήττα την Κυριακή (υποθετικά, καθώς δεν υπήρχε ματς την Κυριακή), σε μια εβδομάδα χωρίς προπονήσεις που όλος ο οργανισμός θα βοηθούσε την τοπική κοινωνία να παλέψει κόντρα στο δράμα της, μόνο ως ήττα δεν θα αντιμετωπιζόταν από τον «κανονικό» κόσμο. Δεν αρκεί η σκέψη να βρίσκεται μόνο με τις οικογένειες, ούτε η βοήθεια του Θεού. Δεν αρκεί να καταδικάζεις μονόπλευρα τη βία, όταν η δική σου κοινωνία έχει χάσει το βιός της και ασφυκτιά κάτω από ένα γκλομπ. Και, βέβαια, δεν καλείς τον αρχηγό σου να λύσει το συμβόλαιό του όταν πασχίζει να σώσει το σπιτικό του. Όποιοι κι αν είναι οι λόγοι.

Δεν χρειάζονται ειδικά στελέχη Εταιρικής Επικοινωνίας και περισπούδαστα τμήματα Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης. Απλή αντίληψη του τι σημαίνει ο σύλλογος για την πόλη και την εκάστοτε τοπική κοινωνία, χρειάζεται. Αντίληψη του ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο οι προπονήσεις και το ματς της Κυριακής, αλλά όλος ο κόσμος που ζει και αναπνέει γι' αυτά τα χρώματα και γι' αυτό το έμβλημα. «Το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο καθρέφτης της κοινωνίας, αλλά μάλλον προαναγγέλλει μερικές φορές αυτό που έπειτα συμβαίνει στην κοινωνία», έλεγε ο Σέρτζιο Τζιβόνε, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας. Οι αντιδράσεις και τα σχόλια για το θέμα του Θεδωρόπουλου από τον κόσμο μιλούν από μόνες τους. Διαχείριση της κρίσης δεν γίνεται με το να πιέζεις τον ποδοσφαιριστή να ανασκευάσει μια δήλωση, αλλά με το να καταλάβεις τι συμβαίνει τριγύρω σου και να πράξεις ανάλογα.

Παρατηρώ μια τάση τελευταία, από ανθρώπους που κουβαλούν την ιδιότητα «παράγοντας», να προσπαθούν να μετατρέψουν τους ποδοσφαιριστές από θύματα σε θύτες. Φταίνε για το σκάνδαλο παράνομου στοιχηματισμού, φταίνε που τραυματίστηκαν, φταίνε ακόμα και για τα λεφτά που τους χρωστούν. «Σταυρώνονται» για ένα λάθος, γίνονται εξιλαστήρια θύματα. Είναι κομμάτι της δουλειάς τους ίσως, αλλά για ποια λάθη να μιλήσουμε με όσα συμβαίνουν τριγύρω τους; Μην μένετε στη λαμπερή οροφή του οικοδομήματος, αλλά στους από κάτω ορόφους. Το ντοκιμαντέρ «ΧΑΟΣ» του ΠΣΑΠΠ εξηγεί πολλά.

Υ.Γ: Να έχεις μοιραστεί αποδυτήρια, να έχεις ζήσει χαρές και λύπες, να έχεις βιώσει στο πετσί σου την αδικία και το «πιστόλι» στα δεδουλευμένα σου και τελικά να γίνεσαι εσύ «πιστόλι». Άβυσσος η ψυχή...