Ο κύριος Γιάννης άργησε στον γάμο του για χάρη της Καλλιθέας

• Οι πρόσφυγες γονείς και η δύσκολη ζωή στην Καλλιθέα
• Η αγάπη για την ομάδα που παραλίγο να χαλάσει τον γάμο του
• Η Α' Εθνική, τα πέτρινα χρόνια και η νέα εποχή

Ατόφιες οπαδικές ιστορίες ανθρώπων που αγαπούν το ποδόσφαιρο, τον τόπο τους και τις ομάδες που είναι άρρηκτα συνδεδεμένες μαζί του. Διατηρούν τον ρομαντισμό και τη σχέση, ακόμα κι αν η αίγλη του παρελθόντος έχει ξεθωριάσει. Γνωρίστε τις στους "Local Fans", τη νέα στήλη του Gazzetta!

Οι πρόσφυγες γονείς και η δύσκολη ζωή στην Καλλιθέα

Γεννήθηκα το 1945 στον συνοικισμό Χαροκόπου στη Καλλιθέα. Η οικογένειά μου ήταν πρόσφυγες από τη Σμύρνη. Εκδιώχθηκαν από τον τόπο τους και ήρθαν εδώ χωρίς να έχουν απολύτως τίποτα. Μόνο ο ένας τον άλλο.

Ο πατέρας μου ήταν μικρό παιδί όταν ήρθε στην Αθήνα. Δεν είχε πολλές εικόνες. Πρόλαβα, όμως, όλους τους παππούδες και τις γιαγιάδες μου, οι οποίοι μου έλεγαν τις ιστορίες τους. Πέρασαν πολύ δύσκολα. Δεν είχαν ούτε ένα κομμάτι ψωμί να φάνε. Μέσα σε μια μέρα έχασαν όλη τους την περιουσία, τους φίλους τους. Στην Καλλιθέα, όμως, όλοι τους αγκάλιασαν και σιγά σιγά έφτιαξε το πράγμα.

Το σπίτι μου ήταν απέναντι από το παλιό γήπεδο του Εσπέρου. Μιας από τις πέντε ομάδες που συγχωνεύτηκαν το 1966 για να γίνει η ομάδα της Καλλιθέας. Οι άλλες ήταν ο Ηρακλής Καλλιθέας, ο Πυρσός, ο Καλλιθαϊκός και η Αθλητική Ένωση Καλλιθέας. Η μόνη ομάδα που δεν δέχτηκε ήταν ο Φοίνικας, ο οποίος υπάρχει μέχρι σήμερα.

Η πρώτη μου ομάδα ήταν ο Έσπερος. Εκεί έβγαλα κιόλας το πρώτο μου δελτίο που το έχω φυλάξει μέχρι σήμερα. Όπως μπορείς να δεις, ήταν του ΣΕΓΑΣ, αθλητικό. Μπορούσες να παίξεις όποιο σπορ του συλλόγου ήθελες. Στα εφηβικά θυμάμαι σε έναν αγώνα είχα man to man τον Χρήστο Ζούπα. Που αργότερα κατέκτησε στο Καλλιμάρμαρο τον πρώτο ευρωπαϊκό τίτλο με την ΑΕΚ. Σου το λέω και ανατριχιάζω.

Ποδόσφαιρο έπαιξα αργότερα στην ενοποιημένη ομάδα. Κυρίως, όμως, στη δεύτερη. Το μόνο παιχνίδι που φόρεσα τη φανέλα της πρώτης ήταν σε έναν αγώνα κατάταξης κόντρα στη Δάφνη. Επειδή όλοι οι ποδοσφαιριστές του συλλόγου τότε ήταν ερασιτέχνες και έπρεπε να δουλεύουν για να βγάζουν ένα μεροκάματο, η ομάδα πολλές φορές δεν συμπλήρωνε ενδεκάδα.

Έτσι, λοιπόν, ο προπονητής αναγκάστηκε και με έβαλε. Τι να σου πω. Το μόνο που θυμάμαι ήταν πως ήμουν τρομοκρατημένος. Εγώ ένα παιδί 17 χρονών να παίζω κόντρα σε όλους τους μεγάλους. Μη με ρωτήσεις για το σκορ, δεν έχω ιδέα.

Η αγάπη για την ομάδα που παραλίγο να χαλάσει τον γάμο του

Ακολούθησα την Καλλιθέα από την πρώτη ημέρα. Ήμουν μάλιστα εδώ όταν χτιζόταν το γήπεδο από τον στρατό. Ήταν πολύ δύσκολο γιατί όλο αυτό που βλέπεις ήταν βράχος. Όλος ο λόφος, ο οποίος ονομαζόταν -μπορεί οι νεότεροι να μην το γνωρίζουν- Λόφος της Σικελίας. Δεν είχε καμία σχέση βέβαια, με τη σημερινή του μορφή. Ήταν ξερό. Δεν υπήρχαν ούτε όλες αυτές οι εξέδρες, ούτε οι πολυκατοικίες τριγύρω.

Μπορεί να ξεκίνησα ως οπαδός, αλλά για πάρα πολλά χρόνια παρακολουθούσα την ομάδα ως παράγοντάς της. Ξεκίνησα με τον Νίκο Σαλευρή, τον ιστορικό πρόεδρο του συλλόγου και μεγάλου ευεργέτη. Συνήθιζα να βλέπω τα ματς από τη φυσούνα. Δεν μου άρεσε να βρίσκομαι πολλές φορές στην εξέδρα. Ήθελα να το ζω από μέσα το ματς.

Η Καλλιθέα ήταν από τότε η μεγάλη μου αγάπη. Πάνω ακόμη και από την οικογένειά μου. Ευτυχώς είχα καλή γυναίκα και γιο και με άφηναν. Θα σου πω ένα περιστατικό. Είναι για να γελάς και να κλαις παράλληλα. Παίζαμε με την Καλαμάτα στο γήπεδο της Νέας Σμύρνης. Ο Πανιώνιος μάς το παραχωρούσε για να παίζουμε, επειδή το δικό μας ήταν ακόμη υπό κατασκευή.

Ο αγώνας ήταν το πρωί. Λίγο πριν λήξει, ωστόσο, άρχισαν να γίνονται σοβαρά επεισόδια. Εγώ, λοιπόν, σε εκείνο το ματς ήμουν στις εξέδρες. Προσπάθησα να τους χωρίσω αλλά μάταια. Ήρθε η αστυνομία και μας πήρε μέσα. Δεν ήθελε και πολύ τότε επί δικτατορίας.

Έλα, όμως, που στις 6 το απόγευμα εγώ παντρευόμουν. Κι ήταν και καλεσμένη όλη η ομάδα. Τους είπα για τον γάμο και ευτυχώς με άφησαν. Έμαθαν κιόλας από τους υπόλοιπους μάρτυρες ότι εγώ ήμουν εκεί για να τους ξεχωρίσω. Και τελικά η τελετή έγινε στις 8μιση το βράδυ. Όλα καλά τελικά.

Η μεγαλύτερη νίκη που θυμάμαι, όλα αυτά τα χρόνια στην Καλλιθέα, είναι το διπλό μέσα στην Τούμπα, κόντρα στον ΠΑΟΚ με σκορ 2-3, το 2002. Και φυσικά όλα τα παιχνίδια στην πρώτη κατηγορία. Ούτε κι εγώ ξέρω πόσο κόσμο είχαμε μαζέψει στη Νίκαια, στο παιχνίδι κόντρα στη Χαλκηδόνα για την άνοδο. Ευτυχώς τα καταφέραμε. Έχω κρατήσει, μάλιστα, μερικές φωτογραφίες από τα πανηγύρια. Τις έχω σημειώσει κιόλας για να μη ξεχάσω τι έγινε.

Η Α' Εθνική, τα πέτρινα χρόνια και η νέα εποχή

Η ομάδα δεν κινδύνεψε ποτέ στην Α’ Εθνική. Έκανε πολύ καλές χρονιές και έπαιξε εξαιρετική μπάλα. Πέρα μόνο από την τελευταία χρονιά. Από προπονητές και ποδοσφαιριστές, ποιον να πρωτοθυμηθώ. Τον Αναστόπουλο, τον Λεμονή, τον Νεστορίδη. Εμένα, βέβαια, ο αγαπημένος μου ήταν ο Θανάσης Δορκοφίκης. Ήταν για χρόνια ο σκόρερ της ομάδας και υπήρξε αγαπητός σε όλους τους οπαδούς του συλλόγου.

Δυστυχώς, όμως, έχω ζήσει με την ομάδα και πολύ δύσκολα χρόνια. Ιδιαίτερα, μάλιστα, μετά τον θάνατο του Σαλευρή. Τότε που η Καλλιθέα έπεσε στην τρίτη εθνική κατηγορία. Δεν με ένοιαξε, όμως, γιατί ήξερα πως πάντα πρωταγωνιστούμε. Κι όντως, μέσα σε ένα χρόνο επιστρέψαμε και πάλι στη Β’ Εθνική.

Πριν από έξι χρόνια αποσύρθηκα από τα διοικητικά και επέστρεψα στην κερκίδα. Έτσι όπως έκανα μικρός. Μόνο που σήμερα το ποδόσφαιρο είναι εντελώς διαφορετικό.

Έχει γίνει ένα εμπορικό προϊόν. Οι ποδοσφαιριστές που έπαιζαν στην ομάδα τα παλιότερα χρόνια, ακόμη κι εκείνοι που την ανέβασαν για πρώτη φορά στην πρώτη κατηγορία, έπαιρναν ένα χαρτζιλίκι. Τώρα τα συμβόλαια είναι εξωπραγματικά. Όταν ακούω ότι παίζουν στη Super League 2 ποδοσφαιριστές που παίρνουν μέχρι και 100 χιλιάδες ευρώ τον χρόνο. Τρομερά ποσά.

Υπάρχει, δυστυχώς, αρκετός κόσμος, από 50 έως 70 χρονών, που σταμάτησε να έρχεται στο γήπεδο μετά την μετονομασία της ομάδας σε Athens Kallithea FC. Πιο πολύ τους πείραξε το νέο σήμα που δεν έχει πάνω τα πέντε αστέρια.

Προσπαθώ μαζί με παλιούς παράγοντες του συλλόγου να τους πείσουμε να επιστρέψουν. Γιατί μπορεί να άλλαξε το όνομα, η ουσία, όμως, είναι η ίδια. Όσον αφορά εμένα, εγώ θα είμαι πάντα εδώ. Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Μέχρι να πεθάνω θα είμαι Καλλιθέα και θα έρχομαι στο γήπεδο.

Εδώ και δύο χρόνια παλεύουμε να ανεβούμε και πάλι στην πρώτη κατηγορία. Και τις δύο φορές φτάσαμε κοντά αλλά χάσαμε την άνοδο στο τέλος. Είμαι πεπεισμένος, όμως, ότι με το υλικό που έχει η ομάδα τώρα, θα κάνει περίπατο. Φέτος δεν πρόκειται να μας σταματήσει κανένας.