Ολυμπιακός: Γιατί Βάτσλικ κι όχι Τζολάκης ή Κρίστινσον!…

Πάντοτε υπάρχει κι ένα άλλο σκεπτικό: γιατί ο Ολυμπιακός μετά την αποχώρηση του Σα να μην εμπιστεύονταν τους δύο άλλους γκολκίπερ που ήδη είχε στο δυναμικό του κι έσπευσε να κάνει μία μεταγραφή και δη τόσο σημαντική όπως του Βάτσλικ;

Ένα σκεπτικό που ενισχύεται ότι την πραγματικότητα, σύμφωνα με την οποία ο ούτε καν 19χρονος ακόμη Τζολάκης εδώ και δύο χρόνια έβγαλε ασπροπρόσωπο τον Πέδρο Μαρτίνς, όποτε τον χρειάστηκε η ομάδα, το δε ίδιο ισχύει και για τον 32χρονο διεθνή (αλλά με μόνο τέσσερα επίσημα παιχνίδια στα πόδια του με την Ισλανδία) Κρίστινσον, όποτε έπαιξε στην τελευταία σεζόν-μάλιστα και οι δύο πήγαν πολύ καλά στα έξι φιλικά της Αυστρίας κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας.

Ειδικά δε για τον Τζολάκη, για τον οποίο άπαντες στο κλαμπ συμφωνούν ότι πρόκειται για πλήρους μέλλοντος γκολκίπερ, κάποιοι αναρωτιούνται γιατί ο Ολυμπιακός να μην κάνει ό,τι η Μίλαν που μονιμοποίησε κάτω από τα δοκάρια της τον Ντοναρούμα στα 16,5 (!) χρόνια του κι ό,τι η Ρεάλ Μαδρίτης που είχε την ίδια επιλογή με τον Κασίγιας στα 18 του. Κι εν τέλει, η μεν Μίλαν βρήκε γκολκίπερ για έξι χρόνια (μέχρι τώρα που τον δελέασε η Παρί Σεν Ζερμέν με τα εκατομμύρια της και τον πήρε ως ελεύθερο), η δε Ρεάλ για 16 ολόκληρα χρόνια!

Η απάντηση νομίζω στο ερώτημα σε σχέση με τον Ολυμπιακό έρχεται μέσα από την πρακτική…

ΠΡΩΤΟΝ, ο Ολυμπιακός προσπάθησε επανειλημμένως να καθιερώσει ένα Ελληνόπουλο κάτω από τα δοκάρια του. Το έκανε σε δύο διαφορετικές, συνεχόμενες ωστόσο, σεζόν και με τον Καπίνο και με τον Γιαννιώτη. Το αποτέλεσμα;

Ο Καπίνο, παρότι είχε πίσω του καμιά 50αριά παιχνίδια ως βασικός στον Παναθηναϊκό, όταν έγινε η επιλογή να καθιερωθεί ως απολύτως βασικός ο ίδιος, στην τρίτη του σεζόν στην ομάδα, έχασε τη θέση του από τα τέλη Σεπτέμβρη κιόλας μετά από ένα 2-3 από την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ κι έκτοτε δεν ξαναφόρεσε τα «ερυθρόλευκα».

Ο Γιαννιώτης, παρότι είχε πίσω του δυο χρονιές ως βασικός στον Πανιώνιο και στον Ατρόμητο με ξεχωριστή επιτυχία, όταν έγινε η επιλογή να καθιερωθεί ως απολύτως βασικός ο ίδιος, επιστρέφοντας στον Ολυμπιακός μετά από διαδοχικούς δανεισμούς, έχασε τη θέση του από τα τέλη Οκτώβρη κιόλας, αντέχοντας μόλις ένα μην πάνω από τον Καπίνο. Κι ουσιαστικά μετά από εκείνο το απίστευτο αυτογκόλ που έβαλε μαζί (!) με τον Βούκοβιτς, τέλειωσε η καριέρα του στον Ολυμπιακό (απλά έπαιξε άλλα δύο ματς).

Δεν υπάρχει υπομονή; Δεν μπορούν τα Ελληνόπουλα να αντέξουν το βάρος της ευθύνης; Δεν ήταν οι κατάλληλες επιλογές; Όλα αυτά μαζί; Η ουσία είναι, πάντως, αυτή που καταγράφηκε. Όπως κι ότι ο μεν Καπίνο (στα 27 του) φεύγοντας από τον Ολυμπιακό για τη Βέρντερ μετά από 2,5 σεζόν εκεί έπαιξε μόλις δυο ματς και μόλις στο τελευταί εξάμηνο έγινε βασικός σε μία πολύ κακή ομάδα Β΄ κατηγορίας της Γερμανίας (Σαντχάουζεν), ο δε Γιαννιώτης (28,5 ετών πλέον) φεύγοντας από τον Ολυμπιακό δεν μπόρεσε να καθιερωθεί στο Ισραήλ, στη μεγάλη ομάδα της χώρας, τη Μακάμπι Τελ Αβίβ, μολονότι ήταν της έγκρισης του προπονητή Ίβιτς, ενώ και επιστρέφοντας στον Ατρόμητο δεν πήγε καλά κι έμεινε ελεύθερος.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ, ο Ολυμπιακός έβρισκε την υγειά του στη θέση του γκολκίπερ, όταν εμπιστεύονταν έναν καλό γκολκίπερ από το εξωτερικό, με παραστάσεις στην καριέρα του. Τρία χρόνια ήταν με τον Ρομπέρτο, που ήρθε στα 27 του, έχοντας παίξει στην Ατλέτικο (έστω και λίγο), στην Μπενφίκα (πολύ περισσότερο), αλλά και στη Σαραγόσα (στην Α΄κατηγορία τότε, για 2,5 σεζόν). Άλλα τρία χρόνια ήταν με τον Σα, που ήρθε στα 25 του, έχοντας παίξει στην Πόρτο (και στη Μαρίτιμο). Και πριν από αυτούς, ο Ολυμπιακός είχε πάρει πολύτιμες βοήθειες για μιάμιση σεζόν από τον βετεράνο Κάρολ, με δυο άσημους ξένους, τον Ισπανό Πάρντο και τον Μαγιάρο Μέγερι, να έχουν την ευκαιρία τους, χωρίς όμως τελικά να μπορέσουν να αφήσουν το στίγμα τους.

Με συνέπεια να καταλήγουμε πίσω στο Νικοπολίδη, που ήρθε στον Ολυμπιακό στα 33,5 χρόνια του και για σχεδόν 6,5 σεζόν ήταν βασικός κι αναντικατάστατος. Με τον Βάτσλικ τώρα να έρχεται να 32 χρόνια του, με εμπειρίες από την Εθνική Τσεχίας (μόλις στα τελικά του EURO), τη Σεβίλλη (μία από τις τέσσερις κορυφαίες ομάδες της Ισπανίας), τη Βασιλεία (όταν κυριαρχούσε στην Ελβετία) και την Σπάρτα Πράγας (τη μία από τις δύο μεγάλες ομάδες της Τσεχίας).

Αντιλαμβάνομαι, τέλος, ότι αρκετοί φίλοι Ολυμπιακοί κάνουν συνειρμούς, λόγω Βασιλείας, με τον Βάτσλικ και τον Κοστάντσο, τον Αργεντίνο γκολκίπερ, που είχε έρθει επίσης από την ελβετική ομάδα ως ελεύθερος στον Ολυμπιακό το καλοκαίρι του 2011, στα 31 χρόνια του, μετά από μία πενταετία στη Βασιλεία, με την οποία είχε στεφθεί τρεις φορές πρωταθλητής, όσες κι ο Βάτσλικ, παίζοντας μία τετραετία στη Βασιλεία!

Η διαφορά είναι ότι ο μεν Κοστάντσο, που είχε κάνει προηγουμένως καριέρα στην πατρίδα του, στην Αργεντινή με ολόκληρη Ρίβερ Πλέιτ, αλλά ο Βάτσλικ δεν φτάνει στον Ολυμπιακό από την Ελβετία, αλλά από την Ισπανία, με τρία χρόνια σε ολόκληρη Σεβίλλη και με το παράσημο του βασικού γκολκίπερ της Τσεχίας εδώ και μία πενταετία.

Ακολουθώντας την ποδοσφαιρική λογική, εγώ λέω ότι ο Βάτσλικ, με τον Τζολάκη και τον Κρίστινσον πίσω του, μπορούν να φτιάξουν μία πολύ καλή τριάδα γκολκίπερ για τον Ολυμπιακό. Και να παίρνουν μάλιστα κι όλοι τον χρόνο τους!

Άσχετο: Η επιλογή αυτή την στιγμή (και εδώ και τρεις ημέρες) είναι ο Ρόνι Λόπες! Ο Ενκουντού είναι δεύτερος, αρκετά πίσω στην κούρσα. Για τον Έντουαρντς η Γκιμαράες ζητάει 10 εκ. Ευρώ για το 50% των δικαιωμάτων του…

Κατά τα άλλα, ο Σεμέδο κι ο Σισέ από σήμερα θα προπονούνται πάλι κανονικά με την ομάδα κι όχι μόνοι τους, οι δυό τους, όπως συνέβη για ένα τριήμερο, επειδή ας πούμε είχαν χάσει έδαφος…