Η ποιότητα κοστίζει αλλά είναι απαραίτητη

• Κάθε μεταγραφή έχει ρίσκο
• Ο Καμαρά ταιριάζει στο στιλ του Άρη
• Η αλήθεια του Μπαντού Ντιαγέ

Στα γραφεία των εφημερίδων «Μακεδονία – Θεσσαλονίκη», θυμάμαι ακόμη το επιφώνημα εντυπωσιασμού την ημέρα ολοκλήρωσης της μεταγραφής του Μάριου Αγαθοκλέους στον Άρη, τον Γενάρη του 1999. Θαρρώ ότι το ποσό της μεταγραφής του Κύπριου επιθετικού ήταν εξωπραγματικό και τρομερά υπερβολικό της πραγματικής αγωνιστικής αξίας του, σίγουρα όμως εκκωφαντικό για τα δεδομένα της εποχής αλλά και του Άρη. Κάτι λιγότερο από 700 εκατομμύρια δραχμές (σ. σ. σχεδόν δύο εκατομμύρια ευρώ, αλλά άλλη αξία είχε τότε το χρήμα) και συνοδεύτηκε από πρωτόγνωρες καταστάσεις (για τον Άρη) καθώς ο Αγαθοκλέους είχε φτάσει στη Θεσσαλονίκη με το λίαρ τζετ της οικογένειας Κοντομηνά, πασπαλίζοντας έτσι τη μεταγραφή με ακόμη μεγαλύτερη ποσότητα χρυσόσκονης.

Αυτό ήταν το μεγαλύτερο deal στην ιστορία του Άρη και παρέμεινε εκεί μέχρι χθες (10/8) καθώς αυτό της απόκτησης του Αμπουμπακάρ Καμαρά κατοικοεδρεύει πλέον στην κορυφή, απλά απομένει η επικύρωσή του. Ο υπολογισμός είναι πρόχειρος γιατί πέραν της επιβεβαίωσης της ΠΑΕ Άρης για την αποζημίωση των 3.5 εκατομμυρίων ευρώ που θα δώσει ο Άρης στη Φούλαμ για την αγορά των δικαιωμάτων του παίκτη, δεν έχει γίνει γνωστό το χρονικό διάστημα του συμβολαίου που θα υπογράψει ο Μαυριτανός. Σίγουρα θα είναι τριετούς διάρκειας με ετήσιες απολαβές που κατά μέσο όρο θα είναι στο 1.000.000 ευρώ, άρα το συνολικό deal αγγίζει τα 6.5 εκατομμύρια ευρώ μπορεί και λίγο παραπάνω.

Σαν πολλά λεφτά να έπεσαν στο τραπέζι, αυτό απαιτεί όμως η αγορά ποιότητας με την ελπίδα ότι ο Καμαρά δεν θα ενταχθεί στον κύκλο των… χαμένων επιθετικών, εκεί βρίσκονται όλοι όσοι πέρασαν από το «Κλ. Βικελίδης» στην τελευταία (τουλάχιστον) δεκαετία, αλλά θα ξορκίσει τον δαίμονα και θα προσφέρει το «μάννα εξ’ ουρανού». Δηλαδή, το γκολ. Αυτό είναι το διαχρονικό πρόβλημα του Άρη, προϊόντος του χρόνου εξελίχθηκε σε παθογένεια για να φτάσουμε στους αγώνες με την Αστάνα και στο φιλικό παιχνίδι με την ΑΕΛ όπου περισσότερες από 55-60 τελικές προσπάθειες δεν έφεραν πάνω από δύο γκολ.

Κάθε μεταγραφή έχει ρίσκο

Αυτό ισχύει και στην περίπτωση του Καμαρά ασχέτως της λάμψης που εμπεριέχει η όλη ιστορία. Για τον Μαυριτανό επιθετικό πραγματικά έχουμε γράψει πολλά. Αυτός ήταν στο μυαλό του Θόδωρου Καρυπίδη από την πρώτη στιγμή, αυτή την ιστορία πολέμησε για τουλάχιστον δύο μήνες, όπως ομολόγησε ο Άκης Μάντζιος και στις δεκάδες προτάσεις επιθετικών που καθημερινά έφταναν στα γραφεία της ΠΑΕ Άρης, ο ισχυρός άνδρας των «κίτρινων» έκλεισε αυτά και μάτια καθώς επικεντρώθηκε στον 26χρονο φορ. Ο τελευταίος είναι… βίος και πολιτεία καθώς η καριέρα του, αν μη τι άλλο, εμπεριέχει επεισόδια, φανερώνει ότι είναι δύσκολος χαρακτήρας, αναδεικνύει όμως και την αγωνιστική αξία του.

Βέβαια τα περισσότερα εξ’ αυτών σημειώθηκαν στο διάστημα της συνεργασίας του με τη Φούλαμ. Αν στο μυαλό ενός ποδοσφαιριστή καρφιτσωθεί η σκέψη ότι δεν χρησιμοποιείται σωστά ή ότι αδικείται από τον προπονητή, αυτή δεν αφαιρείται με τίποτε άλλο παρά μόνο με χειρουργική επέμβαση. Αυτό συνέβη στο μυαλό του Καμαρά με συνέπεια να φτάσει στο σημείο να χαρακτηριστεί persona no grata στην ομάδα του Λονδίνου και να τρέξουν οι διαδικασίες του δανεισμού του και πλέον της πώλησής του.

Ο Καμαρά ταιριάζει στο στιλ του Άρη

Σε επίπεδο αγωνιστικών χαρακτηριστικών, ο Καμαρά προφανώς ταιριάζει στην αγωνιστική φιλοσοφία γιατί το πεδίο δράσης του δεν περιορίζεται στο «κουτί», αλλά κινείται σε περισσότερους χώρους γύρω από αυτό. Έχει εκτέλεση, ταχύτητα και κυρίως δύναμη την οποία χρησιμοποιεί για να απορροφήσει τους κραδασμούς. Συζητώντας πρόσφατα (στον αέρα του Metropolis 95.5) με τον Ντίμη Κωνσταντόπουλο ο οποίος συμπλήρωσε 15ετία στα αγγλικά Πρωταθλήματα πριν αποφασίσει να κρεμάσει τη φανέλα του, τον σκιαγράφησε λέγοντας ότι… «δεν είναι μόνο φορ περιοχής αλλά του αρέσει να βγαίνει κι έξω από αυτή, να κάνει τριγωνάκια. Μπορεί επίσης να παίξει και στα άκρα της επίθεσης. Για το στιλ που παίζει ο Άρης, πιστεύω ότι είναι παίκτης ο οποίος μπορεί να ταιριάξει στην ομάδα. Τεχνικά δεν είναι σε τοπ επίπεδο, δεν έχει τόση ποιότητα για την Premier League, νομίζω όμως ότι είναι αυτό που χρειάζεται ο Άρης. Στηρίζεται στη δύναμή και την ταχύτητά του, μπορεί να παίξει και με πλάτη στην εστία».

Η αλήθεια του Μπαντού Ντιαγέ

Σε κάθε περίπτωση, ο Αμπουμπακάρ Καμαρά στοιχειοθετεί επιλογή από το πάνω ράφι, είναι από τις λίγες που γίνονται από ομάδες της Interwetten Superleague. Τέτοιου είδους μεταγραφές απαιτούν κόστος αλλά η αξία αυτών (συνήθως) αναδεικνύεται στο χορτάρι, όπως δηλαδή συνέβη με τον Μπαντού Εντιαγέ στο φιλικό παιχνίδι με την ΑΕΛ. Οι πληροφορίες για τον Σενεγαλέζο ανέφεραν ότι θα είναι έτοιμος μετά τη διακοπή του Πρωταθλήματος, φαίνεται όμως ότι στο διάστημα που μεσολάβησε «κατάπιε» τον χρόνο, όπως έκανε και με τους χώρους (χθες) στο «Κλ. Βικελίδης». Μαζί με τον τρομακτικά αισιόδοξη εικόνα που παρουσίασε ο Λερίν Ντουάρτε, ο Εντιαγέ δεν άλλαξε απλά την εικόνα του Άρη, αλλά σχεδίασε μία καινούργια. Με κυριαρχία στον άξονα της μεσαίας γραμμής, δημιουργία, εκτέλεση, πείσμα για το γκολ που θα έδινε μια νίκη. Προς αυτήν την κατεύθυνση προφανώς έπαιξε ρόλο το επίπεδο των αντιπάλων, προσωπικά στέκομαι όμως στην αγωνιστική συμπεριφορά του, στο γεγονός ότι κυνήγησε κάτι το οποίο δεν είχε μεγάλη αξία καθώς επρόκειτο για φιλικό παιχνίδι. Πέραν δηλαδή της αγωνιστικής εικόνας, κυρίως εμφάνισε τη νοοτροπία του. Αυτή που πρέπει να έχει μια ομάδα που θέλει να πρωταγωνιστήσει. Δηλαδή, άρνηση συμβιβασμού με την ισοπαλία ακόμη και στα φιλικά παιχνίδια.