Το αγωνιστικό μοντέλο του Γιοβάνοβιτς «λειτουργεί», αλλά χρειάζεται παίκτες

Ήταν παραπάνω από χρήσιμο στη δεδομένη στιγμή ένα τόσο δυνατό τεστ για τον Παναθηναϊκό σαν αυτό που είχε το βράδυ του Σαββάτου απέναντι στην Μίλαν. Σε μια περίοδο που προσπαθεί να χτίσει το δικό του αγωνιστικό μοντέλο, ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς έβαλε τον Παναθηναϊκό που φτιάχνει απέναντι σε μια πολύ ποιοτική ομάδα, η οποία δημιούργησε στους Πράσινους καταστάσεις παιχνιδιού που δεν θα μπορούσαν να έχουν αντιμετωπίσει στα προηγούμενα φιλικά παιχνίδια τους. Κάπως έτσι ένας προπονητής αφενός καταλαβαίνει τους δείκτες ποιότητας της απόδοσης που έχει η ομάδα του στη δεδομένη στιγμή και αφετέρου δίνει στους ποδοσφαιριστές του τις παραστάσεις που θα τους βοηθήσουν να πάρουν καλύτερες αποφάσεις την επόμενη φορά που θα βρεθούν σε παρόμοιες καταστάσεις παιχνιδιού.

Απέναντι στη Μίλαν ο Παναθηναϊκός προσπάθησε να κάνει σωστά όσα έκανε στα προηγούμενα παιχνίδια. Υπήρχε όμως μεγάλη διαφορά στην ταχύτητα. Στην ταχύτητα λήψης των αποφάσεων και κατά συνέπεια την ταχύτητα των κινήσεων - ατομικών και ομαδικών, τόσο όταν αμυνόταν όσο και όταν είχε την μπάλα στην κατοχή του. Όλα αυτά είχαν ως συνέπεια να δυσκολεύεται πολύ ο Παναθηναϊκός όταν είχε την μπάλα στην κατοχή του και προσπαθούσε να χτίσει επιθέσεις υπό την πίεση των ποδοσφαιριστών της Μίλαν, αλλά και να δυσκολεύεται πολύ να οργανωθεί αποτελεσματικά και να κλείσει τους χώρους κάθε φορά που η Μίλαν ξεπερνούσε την πίεση που προσπαθούσαν να ασκήσουν οι τέσσερις ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού που έστηναν το πρώτο αμυντικό μπλοκ στο αντίπαλο μισό του τερέν.

Ο Παναθηναϊκός δέχθηκε δύο γκολ επειδή δεν πρόλαβε να πιέσει στην μπάλα. Στο πρώτο γκολ, με την τελευταία αμυντική γραμμή του ψηλά στο τερέν, έκανε το λάθος να επιτρέψει μια μπαλιά στην πλάτη της άμυνάς του.

Και το ίδιο “εύκολα” επέτρεψε την σέντρα που έφερε στον Ζιρού το δεύτερο γκολ του. Και στις δύο φάσεις ο Παναθηναϊκός είχε οργανωθεί για να αμυνθεί, αλλά οι αντιδράσεις του στις δράσεις των αντιπάλων ήταν αργές - αργές για τον ρυθμό μιας ομάδας με τέτοια ποιότητα.

Σε ακόμη ένα παιχνίδι, και μάλιστα σε ένα το οποίο σε μια ρηχή ανάγνωση δημιουργεί στον θεατή την αίσθηση ότι ο Παναθηναϊκός ήταν “κακός”, μπορούσες να αντιληφθείς ότι το αγωνιστικό μοντέλο χτίζεται - δηλαδή ότι ο Γιοβάνοβιτς τα “καταφέρνει”. Την ίδια στιγμή όμως καταλαβαίνεις ότι χρειάζεται χρόνο και παιχνίδια για να ωριμάσει η ομάδα του και να λειτουργεί σε υψηλότερη ταχύτητα ώστε να στέκεται ανταγωνιστικά απέναντι σε ομάδες που παίζουν σε υψηλό ρυθμό.

Η αίσθηση με την οποία σε αφήνουν τα παιχνίδια του Παναθηναϊκού είναι ότι αυτό το αγωνιστικό μοντέλο με αυτόν τον προπονητή μπορεί να γίνει αποτελεσματικό και να δημιουργήσει μια πολύ ενδιαφέρουσα δυναμική. Μόνο που για να συμβεί αυτό χρειάζεται να προσθέσει ποιότητα, και στοιχεία που σήμερα είτε λείπουν είτε δεν υπάρχουν σε επάρκεια. Χρειάζεται περισσότερη ποιότητα στο πρώτο στάδιο ανάπτυξης των επιθέσεων, δηλαδή όταν προσπαθεί να περάσει τη σέντρα με την μπάλα στην κατοχή του, χρειάζεται παραπάνω ποιότητα στις πλευρές - εκεί που ψάχνει να δημιουργήσει την “1 εναντίον 1” κατάσταση και να διεισδύσει. Και χρειάζεται περισσότερους απειλητικούς για την αντίπαλη εστία ποδοσφαιριστές στο τερέν. Με απλά λόγια, καταλαβαίνεις ότι αν είχε 2-3 ποιοτικούς ποδοσφαιριστές, ο Παναθηναϊκός που φτιάχνει ο Γιοβάνοβιτς θα δημιουργούσε την προοπτική να γίνει ανταγωνιστικός.