Η Ευρώπη παίζει μπάλα σε γεμάτα γήπεδα κι εμείς περιμένουμε τηλεψηφοφορίες

Γεγονός του Σαββατοκύριακου σε όλη την Ευρώπη, όπου άρχισαν τα πρωταθλήματα, ήταν η γιορτή που έστησαν οι ομάδες για τους οπαδούς τους που επέστρεψαν στις κερκίδες. Το πάρτι που έστησαν οι ίδιοι οι ποδοσφαιρόφιλοι στις κερκίδες για την επιστροφή τους. Αυτή την επιστροφή, που κάποιοι την περίμεναν με τόση λαχτάρα που μετρούσαν μια μια τις ημέρες. Κάπως έτσι το ποδόσφαιρο άρχισε να ξαναβρίσκει τη φύση του και να επιστρέφει στην κανονικότητά του.

Σε αυτή την εποχή, που το ίδιο το ποδόσφαιρο ξαναβρίσκει τη φύση του και η αγορά του ζει με την αβεβαιότητα σχετικά με το αν θα μπορεί ή όχι να υποδέχεται στις κερκίδες της τον κόσμο, το ελληνικό πρωτάθλημα έχει μπει στην εβδομάδα της έναρξής του και σήμερα δεν υπάρχει απολύτως καμία βεβαιότητα για την έναρξή του. Και δεν είναι μόνον αυτό. Σε μια εποχή που οι ομάδες και τα πρωταθλήματα, πανευρωπαϊκά, είναι σε άμεση και διαρκή σύνδεση με τους ποδοσφαιρόφιλους που είναι θεατές των αγώνων και τους επικοινωνούν με κάθε λεπτομέρεια τον προγραμματισμό, τα σχέδια, τις δράσεις τους, οι Έλληνες ποδοσφαιρόφιλοι δεν έχουν ιδέα σχετικά με το γιατί δεν μπορούν σήμερα να ξέρουν αν θα αρχίσει ή όχι το πρωτάθλημα.

Μου συμβαίνει, σχεδόν καθημερινά, να έρχομαι μπροστά στην “γιατί δεν αρχίζει το πρωτάθλημα;” ερώτηση και να μην μπορώ να απαντήσω τεκμηριωμένα διότι δεν έχω ακούσει ΠΟΤΕ την Super League Interwetten να εξηγεί δημοσίως τι κάνει και γιατί το κάνει.

Όλο αυτό το ριάλιτι που εξελίσσεται εδώ και εβδομάδες, με τις τηλεδιασκέψεις της Super League Interwetten προκειμένου να αποφασίσουν οι ομάδες της αν θα υπογράψουν ή όχι την προκήρυξη του πρωταθλήματος δεν έχει καν πλάκα. Συμβαίνει το χειρότερο: είναι αδιάφορη. Διότι δημιουργεί στον κόσμο την αίσθηση ότι αυτοί που ψηφίζουν δεν ψηφίζουν με γνώμονα το συμφέρον του πρωταθλήματος και τελικά το συμφέρον όλων αυτών που περιμένουν να παρακολουθήσουν ποδοσφαιρικό θέαμα για να ψυχαγωγηθούν, αλλά ψηφίζουν με κριτήρια για τα οποία δεν τολμούν καν να μιλήσουν δημόσια.

Σήμερα, που είναι 16 Αυγούστου, δεν μπορεί κανείς να ξέρει και να εκτιμήσει με ασφάλεια αν τα πρωταθλήματα θα διεξάγονται με την παρουσία του κόσμου στα γήπεδα καθ’ όλη την διάρκεια της σεζόν. Με άλλα λόγια, όλη η Ευρώπη λειτουργεί με την “να κάνουμε όσο γίνεται περισσότερα ματς με κόσμο, όσο προλαβαίνουμε” νοοτροπία. Όλη η Ευρώπη εκτός από την Ελλάδα. Μια Ελλάδα που αδιαφορεί σχετικά με το πόσες αγωνιστικές θα προλάβει να παίξει μέχρι τη στιγμή που η κατάσταση θα επιβάλει νέα απομόνωση στο ποδόσφαιρο λόγω covid.

Μια οικονομία που δεν έχει καταφέρει να λειτουργήσει κανονικά κατά τη διάρκεια των τελευταίων περίπου 2 ετών, αρνείται σήμερα να επανεκκινήσει κανονικά, δηλαδή με κόσμο. Και δεν μας εξηγεί το γιατί. Συμπεριφέρεται σαν να μη τη νοιάζει να μας εξηγήσει, στους ποδοσφαιρόφιλους, το γιατί. Αυτό είναι το επίπεδο των δημοσίων σχέσεων που κάνει η Super League Interwetten. Τόσο τη νοιάζει που οι ποδοσφαιρόφιλοι δεν ξέρουν τι κάνει.

Θεωρητικά, όλο αυτό που σήμερα συμβαίνει στις ΠΑΕ, οι οποίες απέκτησαν έσοδα, που δεν είχαν, από το Στοίχημα, και βρήκαν τηλεοπτικά συμβόλαια, από τα οποία θα έχουν όσο υψηλά έσοδα είχαν στο παρελθόν, αν όχι περισσότερα, δημιουργούν πολύ καλές συνθήκες επανεκκίνησης. Με άλλα λόγια μοιάζει σήμερα το ελληνικό ποδόσφαιρο να παίρνει μια ευκαιρία μεγαλύτερη από αυτή που αναλογούσε στο επίπεδο της ποιότητάς του. Μια ευκαιρία αναβάθμισης. Και πώς αποφασίζουν να την διαχειριστούν αυτοί που επενδύουν στο ελληνικό πρωτάθλημα; Με άρνηση να εκκινήσουν, δίχως καθαρή και δημόσια εξήγηση. Αυτός είναι ο σεβασμός που δείχνουν στον “πελάτη”, που μετά από μια περίπου 2ετία πήγε να αγοράσει ξανά εισιτήριο διαρκείας και ανυπομονεί να ξαναβρεί την χαρά της επίσκεψης στο γήπεδο. Ειλικρινά, αυτό που συμβαίνει σήμερα με το ελληνικό πρωτάθλημα με ξεπερνά.