Παναθηναϊκός: Το θυμικό του αφεντικού και η απόδραση από το «δεν ασχολούμαι...»

• Κάθε χρόνο μεγαλώνει η απόσταση οπαδού - ομάδας
• «Δεν ασχολούμαι με την ομάδα», αυτή η κατάντια
• Το αληθινό όραμα και το μοντέλο λειτουργίας της ΠΑΕ

Nα, λοιπόν, που… ακούστηκε και ο Παναθηναϊκός στο μεταγραφικό παζάρι. Διότι εδώ και ενάμιση μήνα… ούτε φωνή – ούτε ακρόαση. Οι περισσότεροι «ουδέτεροι» δεν ξέρουν καν ποιους έχει αποκτήσει μέχρι σήμερα! Οι δε φίλοι της ομάδας μέχρι χθες μιλούσαν για το «φτωχότερο» καλοκαίρι του Τριφυλλιού. Πιο «φτωχό» και από το καλοκαίρι του 2018, όταν του είχε επιβληθεί ποινή απαγόρευσης μεταγραφών και είχε δικαίωμα να αποκτήσει μόνο έναν ξένο: ήταν, τότε, που είχε φέρει τον επί τριετία πρώτο σκόρερ της ομάδας, Φεντερίκο Μακέντα…

Μιλάμε για τους φίλους του Παναθηναϊκού που ενδιαφέρονται ακόμα για την ομάδα τους. Που έχουν δει δυο – τρία φιλικά ματς, που μπαίνουν στις ιστοσελίδες μια φορά στο τόσο ή συχνότερα για να διαβάσουν τα νέα της ομάδας τους, αυτούς που ρίχνουν μια ματιά στα πρωτοσέλιδα. Δηλαδή για τη συντριπτική μειονότητα. Διότι, δυστυχώς για τον Παναθηναϊκό, από τα εκατομμύρια φίλους του παγκοσμίως, είναι πλέον λίγοι εκείνοι που «ασχολούνται».

Κάθε χρόνο μεγαλώνει η απόσταση οπαδού - ομάδας

Η παταγώδης αποτυχία της περυσινής σεζόν, ως συνέχεια της μετριότητας των δύο προηγούμενων (οι οποίες, ωστόσο, ήταν μεταβατικού χαρακτήρα από τη χρεοκοπία και την πλήρη απαξίωση στην τακτοποίηση και την ομαλότητα), σε συνδυασμό με την απόκτηση παικτών επιπέδου Κώτσιρα - Πέρεθ (καλοί, αλλά όχι ικανοί να ανεβάσουν το επίπεδο της ομάδας) και τα ανεπιτυχή αποτελέσματα στα φιλικά ματς (νίκη μόνο επί του Παναθηναϊκού Β’ με δύο αυτογκόλ και ένα του Καρλίτος) απομάκρυναν λίγο ακόμα περισσότερο τον ανώνυμο οπαδό του Τριφυλλιού από την αγαπημένη ομάδα του.

Του λείπει η Ευρώπη, τον πονάει η Ευρώπη, ειδικά στη δεκαετία στην οποία ο Ολυμπιακός έχει κάνει σποραδικές, αλλά σημαντικές νίκες και επιτυχίες. Τον πληγώνει που επί τρία σερί χρόνια αποκλείεται στο Κύπελλο από τη Λαμία και τον ΠΑΣ Γιάννινα. Σιχτιρίζει που βλέπει την ομάδα του να παίζει επί επτά μήνες κατενάτσιο με αντεπιθέσεις και “long balls” του Σένκεφελντ και του Βέλεθ προς τον Χατζηγιοβάνη και τον Μακέντα. Δεν σκέφτεται καν το γήπεδο (μετά βίας 1.000 άνθρωποι στο φιλικό με τον ΑΠΟΕΛ στη Λεωφόρο), χάνει ακόμα – ακόμα και την περιέργεια να καθίσει να δει Πανάθα στην τηλεόραση.

Το ελληνικό ποδόσφαιρο απωθεί κάθε χρόνο και περισσότερο τις νέες γενιές, ο Παναθηναϊκός απομακρύνει ακόμα περισσότερο τους δικούς του οπαδούς. Διότι δεν είναι ούτε ΠΑΟΚ, ούτε ΑΕΚ, ούτε Αρης. Επεσε από τα ψηλά και έμεινε σταθερά στα χαμηλά ο Παναθηναϊκός. Εν αντιθέσει με τους οπαδούς των τριών θεωρητικά «ανταγωνιστών» του οι οποίοι παρά τις «σφαλιάρες» στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια, είδαν την τελευταία πενταετία τις ομάδες τους να κατακτούν τίτλους, να παίζουν σε τελικούς Κυπέλλου, να συμμετέχουν σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις, να αποκτούν (και να πωλούν!) αξιόλογους παίκτες, να προκαλούν το ενδιαφέρον τους, να «ερεθίζουν» τους οπαδούς τους! «Ενδιαφέρον» δεν είναι μόνο η χαρά, ο πανηγυρισμός, η έκρηξη στην κερκίδα ή στον καναπέ. «Ενδιαφέρον» είναι και ο θυμός, η στενοχώρια, η πίκρα, το δάκρυ για την ομάδα. Είναι όλα αυτά που έχει χάσει ο Παναθηναϊκός.

«Δεν ασχολούμαι με την ομάδα», αυτή η κατάντια

Κι αν κάτι έχουν να προσφέρουν ο Λούντκβιστ, ο Βιτάλ και ο Παλάσιος προτού καν έρθουν στην Ελλάδα (για τον Παλάσιος δεν είναι καθόλου εύκολο, το αντίθετο μάλιστα…) είναι αυτό το «τι γίνεται ρε, παίρνουμε δυο καλούς παίκτες ε, άντε να δούμε…». Αυτό! Στο messenger, στο τηλέφωνο, στο SMS, στο γραφείο, στη μπύρα, στην παρέα, στην παραλία. Αυτό που μπορεί να εξελιχθεί και στο… «πάμε Λεωφόρο αύριο;» όταν με το καλό αρχίσει αυτό το πρωτάθλημα που δεν ήθελε κανείς να ξεκινήσει την προηγούμενη και την προσεχή Κυριακή πλην 2-3 ομάδων…

Για να συμβεί αυτό, για να ξαναφέρει ο Παναθηναϊκός τον κόσμο κοντά του (και κατ’ επέκταση στο γήπεδο) ο βαθμός δυσκολίας είναι πλέον υψηλότερος και από άσκηση του Πετρούνια στους Ολυμπιακούς. Το 2012, όταν ο Γιάννης Αλαφούζος «έσωσε» την ΠΑΕ που ανέλαβε δωρεάν, αλλά με χρέη, είναι πολύ μακρινό. Το 2014 με την τεσσάρα στο πάρτι του Μπεργκ με τον Τζαβέλλα, τον Βίτορ και τον Ινσαρουάλδε μοιάζει αιώνες πίσω. Το ίδιο και το χαμένο πρωτάθλημα του 2015. Ολοι πλέον κοιτάζουν και θυμούνται τι έχει συμβεί από το 2017 μέχρι και σήμερα. Τη διάλυση λόγω χρεών της καλής ομάδας του Ουζουνίδη, την αλλαγή κανονισμού για να μην υποβιβαστεί η ομάδα στη δεύτερη κατηγορία, την απομάκρυνση Νταμπίζα – Δώνη, τις παλινωδίες με τη μετάβαση από τον ρούκι Πογιάτος στον 68χρονο Μπόλονι, το αρνητικό ρεκόρ με τέσσερις σερί απουσίες από την Ευρώπη στην κηλιδωμένη ιστορία του συλλόγου.

Το αληθινό όραμα και το μοντέλο λειτουργίας της ΠΑΕ

Μακροπρόθεσμα – να είμαστε ειλικρινείς – μόνο το νέο γήπεδο στον Βοτανικό και μια καινούρια ιδιοκτησία μπορεί να ξαναφέρει στον οπαδό το όραμα που αρμόζει στον Παναθηναϊκό βάσει του μεγέθους και της ιστορίας του στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Βραχυπρόθεσμα, αφού ο Αλαφούζος αποφάσισε να πορευτεί χωρίς τεχνικό διευθυντή διότι του «ξίνιζε» ο Νταμπίζας και δεν του… άρεσαν ο Ρόκα και ο Ντρεοσί επιστρέφοντας σε μοντέλο διοίκησης που παραπέμπει στα 90’s, το πήρε πάνω του. Αφού… τρομοκρατήθηκε με τα αποτελέσματα στα φιλικά και δεν άντεξε την κωλυσιεργία του Γιοβάνοβιτς που επέλεξε μεταξύ άλλων τον Σάρλια σε μια μεταγραφή της οποίας τη χρησιμότητα ουδείς αντιλαμβάνεται, έβαλε μια τελεία. Και αποφάσισε την τελευταία εβδομάδα της μεταγραφικής περιόδου να κάνει ό,τι και πέρυσι με Ιωαννίδη, Μαουρίσιο, Βιγιαφάνιες: «δικές» του μεταγραφές! Μ’ αυτές (ίσως και με νέο σέντερ φορ και με Κουρμπέλη - Σένκεφελντ) ο Παναθηναϊκός μπορεί να παρουσιαστεί καλύτερος και πιο αποτελεσματικός από πέρυσι. Διότι αναμφισβήτητα, ο προπονητής (και όχι ο «τεχνικός διευθυντής») Γιοβάνοβιτς είναι πολύ ανώτερου επιπέδου από τον Μπόλονι και τον Πογιάτος.

Μα σε κάθε περίπτωση, είτε ο Παναθηναϊκός τερματίσει έκτος, είτε τρίτος, περιμένοντας στις 15 Σεπτεμβρίου το τελικό ρόστερ του (μην λησμονούμε το «καλάθι» των ελεύθερων), παρατηρούμε ένα επιπλέον καλοκαίρι στο οποίο η ομάδα λειτουργεί ανάλογα με το θυμικό του αφεντικού της. Θυμικό, το οποίο επηρεάζεται από τους κατά καιρούς συμβούλους και στενούς συνεργάτες του και από το κοινωνικο-πολιτικό ανά περίοδο status. Παρατηρούμε τη δίχως κεντρική κατεύθυνση και σαφή προσανατολισμό λειτουργία μιας υποστελεχωμένης* ΠΑΕ. Μιας εταιρείας η οποία την ίδια ώρα που σε πανευρωπαϊκό επίπεδο οι σύλλογοι κινούνται σε ράγες εκσυγχρονισμού και ασχολούνται καθημερινά με «ανθ-υπό-λεπτομέρειες» και πεδία που δεν πάει ο νους, εκείνη παλεύει καθημερινά για να τα φέρει βόλτα με τα στοιχειώδη.

* Ο Νίκος Νταμπίζας, ο δικηγόρος Αλκης Παπαντωνίου και ο πρόεδρος της Superleague 1, Λεωνίδας Μπουτσικάρης, είναι στελέχη τα οποία μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις οποιουδήποτε ελληνικού club, κατά την εκτίμησή μας και στο εξωτερικό, ο καθένας στον τομέα του. Ο Παναθηναϊκός του Γιάννη Αλαφούζου τους έδωσε την ευκαιρία να δείξουν τη δουλειά τους, ο Παναθηναϊκός του Γιάννη Αλαφούζου τους απομάκρυνε. Είναι το θυμικό που λέγαμε...