Δίκαιο είναι ο νόμος του ισχυρού

• Πότε είναι αξιόπιστοι οι μάρτυρες;
• Ο Άρης δεν είχε ποτέ τον «προνομιακό» τίτλο του ισχυρού
• Πάντα έχει αξία το timing

Κατά την Επιτροπή Δεοντολογίας αλλά και την αντίστοιχη των Εφέσεων, η ΠΑΕ Άρης κρίθηκε ένοχη για πλαστογραφία. Ο Άρης κατέθεσε τις θέσεις του, προσωπικά δεν έχω καμία πρόθεση υποκατάστασης του νομικού επιτελείου του, δεν διαθέτω εξάλλου τις νομικές γνώσεις για να τεκμηριώσω άποψη αν και τα γεγονότα (απ)έδειξαν ότι σε κάποιες περιπτώσεις η τεκμηρίωση δεν είναι απαραίτητη. Φτάνει και περισσεύει η αίσθηση αλλά και η εμπειρία χρόνων για την εξαγωγή ενός αυθαίρετα προσωπικού συμπεράσματος για να σταλεί μια εταιρία και μια ομάδα στο… πυρ το εξώτερο. Κι ας έχουν προηγηθεί ένα σωρό άλλες ιστορίες για τις οποίες δεν υπήρξε ούτε γάτα, ούτε ζημιά.

Κι εδώ που τα λέμε, δεν είναι απαραίτητο να το πράξω γιατί όπως λένε οι παραδόσεις… «χωριό που φαίνεται κολαούζο δεν θέλει». Αυτή η ιστορία φαινόταν από χιλιόμετρα, ενδεχομένως να την έβλεπε και η ηγεσία της ΠΑΕ, διότι το timing όλων των ενεργειών/αποφάσεων είχαν τέτοια αλληλουχία, σα να έβλεπες τα κορίτσια της συγχρονισμένης κολύμβησης κάτω από το νερό της πισίνας. Μόνο που εκείνο το θέαμα είναι εντυπωσιακό στην όψη, σε αντίθεση μ’ αυτό των εκτελεστικών ή δικαστικών επιτροπών που χαρακτηρίζεται αποκρουστικό για να μην πω κάτι βαρύτερο.

Πότε είναι αξιόπιστοι οι μάρτυρες;

Η Επιτροπή Δεοντολογίας αποφάνθηκε, η αντίστοιχη των Εφέσεων επικύρωσε και ο Άρης κρίθηκε ένοχος πλαστογραφίας σε μια υπόθεση όπου συμβόλαιο στην ΕΠΟ δεν κατέθεσε, μήτε σε κανέναν άλλον θεσμικό φορέα του Κράτους. Κατά την ετυμηγορία όμως, ο πονηρός Άρης ήξερε και σφύριζε αδιάφορα, ο χρόνος επίτευξης της συμφωνίας δεν ήταν τυχαίος κι αν σε τελική ανάλυση άλλαξε γνώμη μετά την αρχική συμφωνία δεν δικαιούται να το κάνει. Σε αυτό το πόρισμα φαίνεται ότι κατέληξε το ερευνητικό τμήμα της Επιτροπής Δεοντολογίας (παραθέτοντάς το με τον πλέον απλοϊκό) για την οποία ανάθεμα κι αν ήξερα πότε λαμβάνει υπόψη τους μάρτυρες και πότε όχι, γιατί σε βαρύτερες περιπτώσεις μάλλον τους υποδέχθηκε απλόχερα.

Σε άλλες υποθέσεις οι καταθέσεις των μαρτύρων είναι πιο στιβαρές και από τα βράχια του Αιγαίου, σ’ άλλες κρίνονται αβάσιμες, οπότε δεν λαμβάνονται υπόψη. Μάλλον ήξερες ή θα έπρεπε να είχες υποψιαστεί ή ας πρόσεχες ή όφειλες να είχες ερευνήσει επί του ενδεχομένου χρησιμοποίησης ενός εγγράφου από έναν τρίτον το οποίο για σένα δεν είχε την παραμικρή αξία αλλά ο άλλος το χρησιμοποίησε για να εξασφαλίσει άδεια παραμονής στη χώρα. Πάντως, νομική τεκμηρίωση δε νομίζω ότι υπάρχει αλλά μια σειρά από υποθέσεις εργασίας οι οποίες όμως έφτασαν στο επίπεδο της τελικής απόφασης.

Στο δε ερώτημα, πώς ένα φυσικό πρόσωπο είχε στα χέρια του έγγραφο με σφραγίδα της ΠΑΕ Άρης, η απάντηση είναι πολύ απλή. Κάθε συμβαλλόμενη πλευρά δικαιούται το έγγραφο συμφωνίας σε περίπτωση που αναγκαστεί να το χρησιμοποιήσει για νομικούς λόγους. Είναι όπως οι αποδείξεις που παίρνει ο καθένας από εμάς σε κάθε πληρωμή. Η πρώτη είναι για τον έμπορο και η δεύτερη για τον καταναλωτή.

Ο Άρης δεν είχε ποτέ τον «προνομιακό» τίτλο του ισχυρού

Κατά τον Πλάτωνα, το δίκαιο δεν είναι τίποτε άλλο από το συμφέρον του ισχυρού και τουλάχιστον στην αρένα του ελληνικού ποδοσφαίρου, ο Άρης ουδέποτε είχε αυτόν τον «προνομιακό» τίτλο και το πιθανότερο είναι επίσης να μην τον αποκτήσει ποτέ. Ειδικά στο ποδόσφαιρο, το συμφέρον του ισχυρού είναι ακλόνητο, ικανό να καταστρέψει πολιτικές καριέρες όπως αποδείχθηκε εξάλλου πριν από 15-16 χρόνια κατά τη θητεία του Γιώργου Ορφανού στο Υφυπουργείο Αθλητισμού. Η δική του απόπειρα συμμαζέματος του ποδοσφαίρου δεν έπεσε απλά στο κενό αλλά καρατόμησε και τον ίδιο. Τότε βέβαια, καταλυτικό ρόλο είχε παίξει η κατάκτηση του Euro και το επίπεδο δύναμης που είχαν αντλήσει όσοι είχαν θέσεις διοίκησης.

Και το γράφω αυτό γιατί από χθες διαβάζω (στα social media) την υποχρέωση της Κυβέρνησης να παρέμβει γιατί ακόμη δεν έχει σβήσει η μελάνι από την τελευταία φορά που το έκανε. Μεταξύ μας, δεν πρόκειται να το κάνει γιατί πολύ απλά δεν το έκανε ποτέ για τον Άρη κι αν το πράξει θα στοιχειοθετήσει έκπληξη ιστορικής σημασίας. Δεν υπάρχει ομάδα στην Ελλάδα που να μην είχε νταραβέρια με την εκάστοτε Κυβέρνησης αλλά… νταραβέρι από νταραβέρι έχει διαφορά και τουλάχιστον σ’ αυτό το επίπεδο ο Άρης δεν είχε ποτέ. Η ΠΑΕ Άρης οφείλει να καταθέσει προσφυγή στο CAS κι αν δεν καταπέσει η ποινή, να απαιτήσει την εκτέλεσή της στον χρόνο που τελέστηκε το υποτιθέμενο αδίκημα. Κι αν όλα έρθουν ανάποδα, χίλιες φορές να παλέψει η ομάδα με το -6 για το οποίο… και οι τυφλοί είδαν, παρά να κουβαλάει τη ρετσινιά της κυβερνητικής παρέμβασης. Σωστή ή λάθος, αυτή είναι η κοσμοθεωρία μου.

Πάντα έχει αξία το timing

Σε τελική ανάλυση, αν η Κυβέρνηση είχε σκοπό να παρέμβει και να λειτουργήσει ως ο θεματοφύλακας της δικαιοσύνης και των ισορροπιών, θα το είχε κάνει πολύ νωρίτερα γιατί η συγκεκριμένη, παίζει μπάλα από την ημέρα που εκλέχθηκε και δεν την πετάει στην κερκίδα. Εδώ δεν διασφαλίστηκε το αυτονόητο και κανείς δεν λειτούργησε με σκοπό να επικρατήσει. Αν δηλαδή οι θεσμοί ήθελαν τη νομιμότητα η ποινή της απόφαση της υποτιθέμενης πλαστογραφίας, θα επιβάλλονταν στο περσινό Πρωτάθλημα. Η βαθμολογία δεν θα επικυρώνονταν και η Επιτροπή Εφέσεων θα έπρεπε να είχε αποφανθεί πριν τη λήξη της σεζόν. Ξεκάθαρα και αντρίκεια πράγματα. Ακόμη όμως κι αν η ποινή εφαρμοζόταν στο περσινό Πρωτάθλημα η έκτισή της δεν θα προκαλούσε τον παραμικρό μπελά στον Άρη. Αντί λοιπόν μιας κανονικής διαδικασίας, όλα κινήθηκαν σε ρυθμούς χελώνας για να καταλήξουμε σε αποφάσεις δίχως νομική τεκμηρίωση με μαρτυρίες που κρίθηκαν αβάσιμες. Είναι όπως το βλέπει κανείς…