ΑΕΚ: Μια φωτογραφία, αμέτρητα συναισθήματα...

• Η πορεία, τα δικαστήρια, οι «απόντες»!

Πόση χαρά, ικανοποίηση, ευτυχία, αγάπη, ενθουσιασμό, συγκίνηση, πόσα τέλος πάντων συναισθήματα μπορεί να προκαλέσει μια και μόνο φωτογραφία; Η απάντηση είναι εύκολη: αμέτρητα! Αυτή είναι η πραγματικότητα είτε εστιάζουμε στα πλέον σημαντικά ζητήματα της ζωής μας, όπως είναι η εικόνα ενός αγαπημένου προσώπου το οποίο δεν είναι μαζί μας, είτε σε δευτερευούσης σημασίας γεγονότα. Όπως η ανέγερση ενός γηπέδου από ένα ποδοσφαιρικό club... Διότι είναι οι ιστορίες που υπάρχουν πίσω από κάθε γεγονός που προκαλούν το συναίσθημα!

Δεν είναι παράλογο, αντίθετα αναμενόμενο και στο... 10% σε επίπεδο ποσοστού αντιδράσεων, αυτό που συνέβη χάρη σε ένα – δυο φωτογραφικά στιγμιότυπα που αφορούν τη τοποθέτηση καθισμάτων στο υπό κατασκευή γήπεδο της ΑΕΚ στην πόλη μας, στην Νέα Φιλαδέλφεια... Αρκούσε το «19» από το 1924 και ένας Δικέφαλος Αετός (ο γνήσιος της ορθοδοξίας) στη μέση για να εκστασιασθούν οι φίλοι της Ένωσης και ταυτόχρονα να ακολουθήσει και η αναγνώριση από το υγιές υπόλοιπο (αντίπαλο) φίλαθλο – οπαδικό κοινό.

Οι αντιδράσεις σε site και social media, αλλά και στις επαφές – συζητήσεις των οπαδών – φίλων της ΑΕΚ ήταν συγκλονιστικές και επιβεβαιώνουν – αποδεικνύουν τη σημασία που έχει για τους ίδιους (πέρα από το club και όσα θα δώσει το δικό του σπίτι) το νέο γήπεδο το οποίο φτάνει στην ολοκλήρωσή του. Μπορεί για κάποιους έξω από όλο αυτό το ταξίδι ετών να το βρίσκουν γραφικό και όχι ρομαντικό, το αποδέχομαι, είναι δεδομένο ότι: κάποτε θα μας καταλάβουν και (τελικά) δεν θα μας καταλάβουν ΠΟΤΕ...

Η συγκίνησή μας είναι τέτοια που δεν γίνεται (και δεν μπορούν άλλοι έξω από τη φυλή μας, την πιο όμορφη, την κιτρινόμαυρη) να φτάσετε να καταλάβετε... Θα το επιχειρήσω όμως διότι είναι το σωστό. Τα συναισθήματα είναι συγκλονιστικά διότι έρχεται το τέλος της δεύτερης προσφυγιάς στην ιστορία της ΑΕΚ. Με τη σημαντική λεπτομέρεια και διαφορά ότι επιτέλους μπαίνει τέλος σε αυτή, δεν θα υποχρεωθούν να αλλάξουν εδάφη τα όνειρά τους, επιστρέφει η ομάδα στα πατρογονικά της εδάφη, στην πόλη της, εκεί απ' όπου την ξερίζωσαν, στην Νέα Φιλαδέλφεια!

Η πορεία, τα δικαστήρια, οι «απόντες»!

Μπορεί σε κάποιους να μοιάζει αυτό το «δεύτερη προσφυγιά» υπερβολικό και προφανώς είναι. Δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης της πραγματικής έννοιας των δυο αυτών λέξεων για την ανθρώπινη ύπαρξη και ζωή με τη δημιουργία ενός γηπέδου. Ωστόσο όσα συνέβησαν από το 2003 που η ΑΕΚ υποχρεώθηκε να ζήσει άστεγη έως και σήμερα είναι τόσο σημαντικά και μας έχουν στιγματίσει για πάντα, όπως το γεγονός ότι πολλά από τα αγαπημένα πρόσωπα ΔΕΝ είναι πλέον ανάμεσά μας να ζήσουν αυτή τη στιγμή...

Για να φτάσουμε στο σήμερα, στη φωτογραφία που συνοδεύει αυτό το κείμενο, έγιναν πολλά, πάρα πολλά, τα οποία καμία άλλη ομάδα δεν υποχρεώθηκε να ζήσει. Μάχες σε καθημερινή βάση, εμπόδια, πολεμική από εχθρούς και... φίλους, δικαστήρια για οπαδούς που αγωνίστηκαν για το δίκαιο του αιτήματός τους, να δουν την ΑΕΚ ξανά και ΜΟΝΟ στην πόλη Της, την Νέα Φιλαδέλφεια. Από το 2003, στον καθαρισμό το 2012, στα δικαστήρια της Ευελπίδων από τη τότε δημοτική (αριστερή τάχα μου) αρχή, έως τα νεκροταφεία όπου δυστυχώς συνοδεύσαμε αγαπημένα μας πρόσωπα, πατέρες, μητέρες, παππούδες, γιαγιάδες και φίλους!

Δεν είναι εύκολο να καταλάβει κανείς και δεν θέλουμε... Όλα αυτά στα δικά μας μάτια, στις δικές μας καρδιές και ψυχές, υπάρχουν (και) σε αυτά τα ένα – δυο φωτογραφικά στιγμιότυπα. Για ένα club που έχει γράψει ΟΛΗ την ιστορία του, τις πιο σημαντικές στιγμές, μόνο εκεί, μόνο στης Φιλαδέλφειας τα μέρη... Αυτό είναι αναμφισβήτητα κάτι που δεν μπορούμε να το εξηγήσουμε σε όσους δεν είναι ΑΕΚ και δικαιολογημένα δεν γίνεται να το καταλάβουν. Στη δική μας φυλή όμως, γνωρίζουμε όλοι, με μια ματιά βουρκωμένη τα λέμε όλα μεταξύ μας δίχως να βγάλουμε καν λέξη...

Όταν θα 'ρθει η στιγμή (της επιστροφής) το συναίσθημα θα γράφει μόνο του στο χαρτί... Όλα αυτά δεν έχουν καν να κάνουν με το αγωνιστικό κομμάτι μιας ομάδας που επιβάλλεται να πρωταγωνιστεί. Αναλύουμε κάθε χρόνο τα ρόστερ, τις προσθήκες, την πορεία της και αφήνουμε έξω το πλέον σημαντικό στοιχείο: δεν έχει καν την έδρα της όπως οι βασικοί ανταγωνιστές της, το σπίτι της, το γήπεδό της. Αυτό θα το εμπεδώσουν όλοι όταν έρθει η ώρα, τη σημασία του γεγονότος ότι η ΑΕΚ επιστρέφει στην Νέα Φιλαδέλφεια και έπειτα από 20 χρόνια κοντά έχει και πάλι έδρα!

Να είστε γεροί, να προσέχετε, φτάνει η ώρα και πρέπει να είμαστε όσο περισσότεροι γίνεται εκεί, μαζί, στης Φιλαδέλφειας τα μέρη, όπως παλιά, όπως πάντα...

Υγ: Δεν το βρήκα το σύννεφο και από πού να πέσω; Για την υπόθεση του Ρόουζ ο λόγος και της μεταγραφής του στην Λέγκια μέσω Ρέντη... Αναμενόμενα πράγματα που δεν μας κάνουν σοφότερους. Προφανώς όλα έγιναν νομότυπα ντε. Ηθικά; Ποιος νοιάστηκε για την ηθική από τα club τα οποία εμπλέκονται στην υπόθεση; Διαχρονικά την είχαν γραμμένη εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Έπειτα ακολούθησε (και συνεχίζεται) μια μάχη μεταξύ κάποιων ομάδων για το πόσο ανήθικη είναι κάθε μια από αυτές περισσότερο από την άλλη. Εμείς ξέρουμε, καλά, πολύ καλά... Αλλά το να... μαρτυράνε δίχως «ξύλο» σε ένα club όπως ο Ολυμπιακός δεν το περίμενα, βέβαια δείξε μου τους εκπροσώπους σου να σου πω ποιος (και τι) είσαι... Αυτή είναι η πραγματικότητα. Το μόνο στενάχωρο είναι οι οπαδοί που είναι στη μέση, δεν έχουν τη δυνατότητα να πράξουν διαφορετικά και υπομένουν. Αλλά ειλικρινά δεν βρήκα σύννεφο να πέσω...