Αυτός δεν ήταν ο Άρης του Μάντζιου

Τα λόγια, η όψη και η γλώσσα του σώματος του Ακη Μάντζιου φανέρωναν την απογοήτευσή του για αυτό που είχε προηγουμένως παρακολουθήσει, δηλαδή για την απόδοση του Άρη. Για τον Άρη δεν ήταν απογοητευτικό μόνο το αποτέλεσμα. Ήταν η απόδοσή του, και η γενικότερη συμπεριφορά της πλειοψηφίας των ποδοσφαιριστών του απέναντι σε αυτούς του Ιωνικού. Σε αυτό το παιχνίδι ο Άρης δεν είχε την κατάλληλη αγωνιστική νοοτροπία. Δεν ήταν μια ομάδα που προετοιμάστηκε με την συνείδηση ότι θα πρέπει να κοπιάσει απέναντι στον Ιωνικό για να πάρει την πρώτη νίκη στο πρωτάθλημα. Και αυτό το πρόβλημα, της αγωνιστικής νοοτροπίας είναι πολύ μεγαλύτερο από το πρόβλημα της έλλειψης του “εύκολου γκολ”.

Ο Άρης που εμφανίστηκε στην Νίκαια δεν ήταν μια ομάδα Μάντζιου, δηλαδή μια ομάδα σαν την περσινή έκδοση του Άρη. Της έλειπαν βασικά στοιχεία της ομάδας που παρακολουθούσαμε κατά την διάρκεια της περσινής σεζόν, με πρώτο την ένταση. Ο Άρης δεν είχε ένταση, η στάση του ήταν παθητική στην φάση άμυνας, οι ποδοσφαιριστές του δεν πήγαιναν με δυναμισμό και αποφασιστικότητα στις διεκδικήσεις της μπάλας και τις μονομαχίες. Η ενέργεια του έλειπε και στην φάση κατοχής της μπάλας, με συνέπεια να απουσιάζουν η κινητικότητα και οι ομαδικές τακτικές ενέργειες που θα του επέτρεπαν να αναπτυχθεί σε υψηλότερο ρυθμό και να διασπάσει τις αμυντικές γραμμές του Ιωνικού.

Απέναντι σε αυτόν τον Άρη έπαιζε μια ομάδα που έδωσε συνέχεια στην καλή απόδοση που είχε απέναντι στην ΑΕΚ στο διάστημα που αγωνιζόταν με 11 ποδοσφαιριστές. Ο Ιωνικός είχε τα στοιχεία που έλλειπαν από την συμπεριφορά του Άρη: ένταση, αποφασιστικότητα, δυναμισμό. Στο ψυχικό και το πνευματικό κομμάτι η διαφορά στην απόδοση των δύο ομάδων ήταν σημαντική. Και κάπως έτσι εξηγείται το γεγονός ότι μια ομάδα που κράτησε πολύ λιγότερο την μπάλα (35%-65%) και έκανε λιγότερες επικίνδυνες επιθέσεις (45-70) κατάφερε να πετύχει δύο φορές γκολ, ασχέτως αν μέτρησε μόνο το ένα. Η νοοτροπία του Ιωνικού, ο οποίος ορμώμενος από την επιθυμία να ευχαριστηθεί τον πρώτο εντός έδρας αγώνα του στην πρώτη κατηγορία μετά από 14 χρόνια, και η παρουσία των φίλων του στις κερκίδες ήταν στοιχεία που έκαναν την διαφορά. Μαζί και η απόδοση του Τσιγκρίνσκι, ο οποίος κατάφερε να καλύψει οποιαδήποτε αδυναμία είχε ο Ιωνικός στην φάση της άμυνας.

Κάποιος που δεν ζει εντός των αποδυτηρίων του Άρη δεν μπορεί να έχει εξήγηση για την αγωνιστική νοοτροπία των ποδοσφαιριστών του σε αυτό το παιχνίδι. Με άλλα λόγια δεν μπορεί κανείς να ξέρει αν επρόκειτο για μια παρένθεση, ή αν για κάποιο λόγο, όπως αυτόν της απογοήτευσης για την ποινή του -6, αυτή είναι η ψυχική και πνευματική κατάσταση των ποδοσφαιριστών. Στον προπονητή αναλογεί η ευθύνη να έχει την εξήγηση και να αντιμετωπίσει αυτή την πρόκληση. Μια πρόκληση που έμπαινε μπροστά στον προπονητή στο τέλος του καλοκαιριού, από την στιγμή που έμπαιναν αρκετοί νέοι ποδοσφαιριστές στον κορμό της ενδεκάδας. Όπως οι περισσότερες ελληνικές ομάδες, ο Άρης διανύει ένα μεταβατικό στάδιο, κατά το οποίο ο προπονητής προσπαθεί να μεταδώσει στους νέους παίκτες την νοοτροπία του και τις ιδέες του αγωνιστικού σχεδίου του. Στον προπονητή αναλογεί η ευθύνη να βρει τον τρόπο για να επανεμφανίσει τα “περσινά” στοιχεία στην αγωνιστική συμπεριφορά της ομάδας του. Στην Νίκαια ο Άρης είχε τις στιγμές του, δηλαδή καλές ευκαιρίες για να βρει γκολ, αλλά δεν τις αξιοποίησε. Και πλέον αναγκάζεται να βρει άμεσα όλα τα χαμένα στοιχεία από το παιχνίδι του: το γκολ, την ένταση, την μαχητικότητα, τις ομαδικές τακτικές κινήσεις, δηλαδή στοιχεία που εμφάνιζε στα φιλικά παιχνίδια και πλέον έχει αρχίσει να χάνει.