Να ψάξουν να βρουν τι φταίει

• Οφείλουν να βρουν απαντήσεις
• «Τελικός» και πάλι με Παναθηναϊκό

Αμαρτία εξομολογουμένη ουκ έστι αμαρτία αλλά για να γράψω και την αμαρτία μου, τέτοιο συνονθύλευμα σαν αυτό της Νίκαιας, ούτε που το φανταζόμουν. Είναι φρόνιμο η κρίση για κάθε ομάδα να στηρίζεται και στην πρότερη συμπεριφορά της, στην αμεσότητα των αντιδράσεών της, στον χαρακτήρα που επιδεικνύει, την προσωπικότητά της. Κάπως έτσι, φαντάζομαι δεν ήμουν και ο μοναδικός, υπέθεσα ότι την κακή πρεμιέρα θα διαδέχονταν μια αντίδραση, αλλά ο λογαριασμός έγινε με μια άλλη ομάδα σε σχέση με αυτή που ήξερα.

Δεν ήταν η ομάδα του Μάντζιου και προφανώς δεν ένιωσε περήφανος βλέποντάς την στο βοσκοτόπι της Νεάπολης – δίχως να αποτελεί δικαιολογία – όπως περήφανοι δεν θα πρέπει να νιώθουν κι αυτοί που προσπάθησαν να κλωτσήσουν το τόπι. Τέτοια κακοτεχνία δεν ζωγραφίζουν ούτε παιδιά της Α’ Δημοτικού αλλά αυτά δικαιολογούνται γιατί καλά-καλά δεν έχουν μάθει να πιάνουν στο χέρι τους τα μολύβια, πού να συνδυάσουν τη ζωηρή φαντασία με την πράξη.

Όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα γνωρίζει ο κόσμος όλος, οπότε το τι πραγματικά συμβαίνει στον Άρη το ξέρουν αυτοί που είναι εντός αιθούσης όταν κλείνει η πόρτα των αποδυτηρίων, αλλά θα πρέπει να εξηγήσουν με πράξεις (και όχι με λόγια) ότι αυτά τα δύο παιχνίδια ήταν κακή παρένθεση γιατί το τεφτέρι ήδη γέμισε, πάει να ξεχειλώσει και φάνηκε στην επιστροφή της αποστολής από την Αθήνα. Και δεν ήταν μόνο η ήττα, όσο αυτή η κακή εμφάνιση από ποδοσφαιριστές οι οποίοι υποτίθεται ότι ήρθαν ή παρέμειναν για να ανεβάσουν επίπεδο την ομάδα και υποστήριξαν τους υψηλότερους στόχους που οριοθετήθηκαν. Μόνο που αυτοί δεν δικαιολογούνται στην πράξη γιατί ο Άρης, πριν καλά-καλά έρθουν τα πρωτοβρόχια, κινδυνεύει με εκτροχιασμό δίχως να έχουν ακουμπήσει στις ράγες του Πρωταθλήματος.

Πρέπει να διευκρινιστεί τι μεσολάβησε από την περίοδο των φιλικών προετοιμασίας μέχρι σήμερα όπου παίκτες με βαριά βιογραφικά, ξαφνικά εμφανίζονται απερίγραπτα κακοί. Την εξήγηση οφείλουν να τη δώσουν αυτοί μαζί με τον Άκη Μάντζιο γιατί στις καλές και κακές στιγμές η ευθύνη αγγίζει τους πάντες. Σίγουρα αυτή η ομάδα, όπως εμφανίστηκε στη Νίκαια, όχι μόνο δεν μπορεί να διεκδικήσει στόχους αλλά θα περιοριστεί σε μια πορεία αντίστοιχη των επιθέτων που είχε χθες. Αδιάφορη. Η ομάδα που έβγαζε ζωντάνια, ένταση, πάθος, ενέργεια και πολεμούσε… μέχρι τελευταίας ρανίδας στα φιλικά, χθες με τον Ιωνικό είχε μηδενικό τσαμπουκά, καλά-καλά δεν μπορούσε να αλλάξει μια σωστή πάσα όταν έφτασε στο σημείο δημιουργίας. Γιατί η κατοχή του 60% είναι η μεγαλύτερη παραπλάνηση. Όπως ήταν και στην πρεμιέρα.

Τι φταίει και οι συνεργασίες θύμιζαν το άσμα… άλλος για Χίο τράβηξε κι άλλος για Μυτιλήνη, ας το βρουν μεταξύ τους. Οι ποδοσφαιριστές και ο Μάντζιος μαζί. Από αυτή την εξίσωση δεν εξαιρείται κανένας. Από τους παραμένοντες μέχρι τους νεοεισελθέντες. Αν έχουν κάπου μπερδευτεί και νομίζουν ότι είναι σε παραδεισένια μέρη, καλό θα είναι να συνέλθουν. Γιατί είναι διαφορετικό να χάνεις από να εκτίθεσαι τόσο πολύ όπως έγινε χθες (17/9).

Οφείλουν να βρουν απαντήσεις

Προϊόντος του χρόνου θα φανεί αν ο πόνος στην τσέπη θα συνετίσει και θα βάλει στον σωστό δρόμο όσους έχουν λοξοδρομήσει. Η περίσταση απαιτεί όμως μια ξεκάθαρη κουβέντα και διαπίστωση για το ποιοι είναι στην ίδια ευθεία και ποιοι θέλουν να μπουν. Κι αυτό το ξεκαθάρισμα θα πρέπει να γίνει άμεσα, τώρα που είναι αρχή και η κατάσταση είναι αναστρέψιμη. Γιατί μπορείς να δικαιολογήσεις ένα λάθος, μια μέτρια εικόνα, αλλά «προσπάθεια» με παλμούς καρδιάς ανθρώπου που αργοπεθαίνει, δεν δικαιολογείται. Όπως δεν δικαιολογείται η τσαπατσουλιά των Σάσα, Ντιαγέ στον άξονα και αυτή του Μπερτόγλιο που σε καμία περίπτωση δεν θυμίζει τον Αργεντίνο της περσινής χρονιάς, τον Ιτούρμπε που ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Ούτε ότι ο Καμαρά μοιάζει ξένο σώμα με την ομάδα και πάντα κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση αφήνοντας τον χώρο ευθύνης του και φτάνοντας στο σημείο να έχει μια τελική προσπάθεια (!) στο παιχνίδι. Κυρίως όμως ότι ο Άρης δείχνει να έχει χάσει τα στοιχεία της ταυτότητας που κουβάλησε πέρυσι. Ακόμη και στις ήττες άρπαξε το χειροκρότημα.

«Τελικός» και πάλι με Παναθηναϊκό

Δεν χρειάζεται να εισχωρήσει κανείς σε αγωνιστικές λεπτομέρειες γιατί αυτό που παρουσίασε ο Άρης δεν σηκώνει αγωνιστική κριτική. Το παιχνίδι δεν έβγαινε και μετά όλοι μαζί μπήκαν σ' ένα δωμάτιο πανικού. Βγάζοντας από την εξίσωση τους δύο κεντρικούς αμυντικούς οι οποίοι μάζευαν συνεχώς τα απόνερα της κακής λειτουργίας του διδύμου στον άξονα είτε του Σάκιτς ο οποίος συνεχώς ήταν ένα κλικ πίσω από τους προσωπικούς αντιπάλους του και φυσικά τη μεσοεπιθετική γραμμή που δεν μπορούσε να βγάλει μια συνεργασία. Λες και ήταν μια ομάδα που συναντήθηκε πρόσφατα. Και δεν υπάρχει η δικαιολογία της «νέας ομάδας» γιατί και ο Ιωνικός καινούργιος είναι, οπότε ελαφρυντικά δεν υπάρχουν.

Και η μοίρα το έφερε ξανά να δώσει πρόωρο τελικό με τον Παναθηναϊκό. Όπως έγινε πριν από δύο χρόνια στο «Κλ. Βικελίδης» όπου και τότε είχε βυθιστεί σε καθεστώς βαθιάς κρίσης με την αποχώρηση του Σάββα Παντελίδη από την τεχνική ηγεσία κι εκείνη η ευρεία νίκη με 4-0 λειτούργησε σαν ευεργετικό φάρμακο σε μια άρρωστη κατάσταση. Τρίτη αγωνιστική τότε, τρίτη θα είναι και την Τετάρτη. Το ίδιο συνέβη και πέρυσι καθώς η νίκη στη Λεωφόρο για την 4η αγωνιστική αποδείχθηκε ο θεμέλιος λίθος για την πορεία που ακολούθησε.

Υγ: Χθες ο Άκης Μάντζιος έκλεισε έναν χρόνο στην τεχνική ηγεσία του Άρη γιατί μια νύχτα σαν χθες αποφασίστηκε η πρόσληψή του στην τεχνική ηγεσία, ασχέτως του ότι ολοκληρώθηκε λίγες ώρες μετά. Γιατί σαν χθες ο Άρης είχε ζήσει το «κάζο» της Κόλος Κοβαλίβκα. Γενικώς η 17η του Σεπτέμβρη δεν του πάει την τελευταία διετία.