Παναθηναϊκός: Aπό τον «κλεφτοπόλεμο» του Μπόλονι, στα «κολλήματα» του Ιβάν

• Οι διαφορές με την τεσσάρα στην πρεμιέρα
• Από τη μεσαία γραμμή ξεκινούν όλα τα προβλήματα...
• Ο Γιοβάνοβιτς καλείται να δει έξω από το «κουτί» του

Oι τελικές προσπάθειες ήταν δέκα, όσες και στο ματς με τον Απόλλωνα. Όμως τα ΧGoals για τον Παναθηναϊκό στα Γιάννενα ήταν μόλις 0,54! Επίδοση ομάδας αδούλευτης επιθετικά, αν αναλογιστεί κάποιος ότι είχε 74% κατοχή μπάλας! Επίδοση ομάδας η οποία δημιουργικά στηρίζεται στο ατομικό ταλέντο και ψάχνει τους ρόλους και τη χημεία της.

Όλα αυτά είναι (φυσιο)λογικά για ένα κλαμπ το οποίο παίζει στα δυο πρώτα ματς με

• 1. Καινούριο βασικό φορ (Καρλίτος αντί Μακέντα).
• 2. Καινούριο αριστερό εξτρέμ (Βιτάλ αντί Βιγιαφάνιες)
• 3. Καινούριο δεξιό εξρέμ (Αϊτόρ αντί Χατζηγιοβάνη)
• 4. Καινούρια διάταξη (4-2-3-1 με δεκάρι τον Λούντκβιστ αντί 4-3-3 με την τριάδα Νιάς/Κουρμπέλη – Μαουρίσιο – Αλεξανδρόπουλου).

Οι διαφορές με την τεσσάρα στην πρεμιέρα

Αυτό που συνέβη στα Γιάννενα μετά το 1-0 μόλις στο 5’ ήταν το λογικό. Το «κλειδί» για τους Πράσινους ήταν να μην προηγηθεί ο αντίπαλος. Απαξ και πήρε κεφάλι, όλα ήταν θέμα ατομικού ταλέντου και πάλι. Διότι μιλάμε για μια ομάδα η οποία αλλιώς ξεκίνησε στην προετοιμασία, αλλιώς την ολοκλήρωσε και αλλιώς παρουσιάζεται στα επίσημα ματς. Και πώς να μην έχει σκαμπανεβάσματα και αστάθεια, όταν όλα σχεδόν στη μεσοεπιθετική γραμμή της είναι καινούρια, όταν παίζει με νέο βασικό φορ και πήρε τρεις παίκτες στην τελευταία εβδομάδα των μεταγραφών;

Το παράλογο, λοιπόν, γι’ αυτόν τον Παναθηναϊκό που χρειάζεται πάρα πολύ χρόνο ακόμα, ήταν το 4-0 επί του Απόλλωνα στην πρεμιέρα που εν πολλοίς γεννήθηκε από τις ατομικές ενέργειες και τις εμπνεύσεις (τρεις του Βιτάλ, μία του Αλεξανδρόπουλου). Όχι η ήττα με 1-0 στα Γιάννενα. Διότι χθες στη λίμνη και εν αντιθέσει με ό,τι είχε συμβεί πριν από μία εβδομάδα στη Λεωφόρο…

• 1. Ο ΠΑΣ παρατάχθηκε στον αγωνιστικό χώρο με την ίδια δυναμική που είχε μπει και ο Απόλλων (δυο μαζεμένα κόρνερ και πίεση στα πρώτα λεπτά), αλλά εν αντιθέσει με την «Ελαφρά Ταξιαρχία» που είχε χάσει δύο ευκαιρίες πριν από το 1-0, βρήκε και γκολ απ΄αυτή την πίεση. Μόλις στο 5’. Και εν συνεχεία όλα του έγιναν πιο εύκολα, καθώς «μαζεύτηκε» στη διπλή ζώνη άμυνας και έψαχνε το γκολ (ανορθόδοξα και ανεπιτυχώς) σε κόντρα επιθέσεις και στατικές φάσεις.
• 2. Ο ΠΑΣ παίζει από πέρυσι με την ίδια πεντάδα στην άμυνά του, η οποία έχει καταπληκτική χημεία-συνεργασία, σε χαμηλά μέτρα είναι σούπερ αποτελεσματική με σωστές τοποθετήσεις και ελάχιστα ατομικά λάθη, το απέδειξε στην Τούμπα, το απέδειξε και χθες: Λοντίγκιν, Σάλιακας, Πίρσμαν, Κάργας, Εραμούσπε συνθέτουν μια από τις πλέον δυσκολοκατάβλητες αμυντικές ζώνες του πρωταθλήματος (με δυο ακραίους μπακ που άνετα αγωνίζονταν σε καλύτερη ομάδα…) και καλύπτουν τα κενά που δημιουργεί η προβληματική μεσαία γραμμή της ομάδας τους (δεν άλλαξε… τέταρτη πάσα σε ολόκληρο το β΄ημίχρονο).
• 3. Ο ΠΑΣ δεν έμεινε με δέκα παίκτες από το 54’ όπως ο Απόλλων στη Λεωφόρο, με την αποβολή του Φατιόν και ήταν στη συμπεριφορά του πολύ πιο ώριμος (φάουλ χωρίς προκλήσεις, κερδισμένος «νεκρός» χρόνος σε κάθε ευκαιρία, στοχευμένες επιθέσεις με πρωταγωνιστή τον ασταμάτητο Χουάν Χοσέ Περέα).
• 4. Οι ατομικές ενέργειες των ικανών στο 1 Vs 1 παικτών του Παναθηναϊκού (Βιτάλ, Παλάσιος, Χατζηγιοβάνης) ήταν λίγες και αναποτελεσματικές, εν αντιθέσει με το 4-0 στη Λεωφόρο, όταν ουσιαστικά μόνος του ο νεοαποκτηθείς Βραζιλιάνος είχε «καθαρίσει» το ματς.

Από τη μεσαία γραμμή ξεκινούν όλα τα προβλήματα...

Αυτή τη φορά ο Παναθηναϊκός δεν απογοήτευσε αμυντικά, κι ας κυνηγούσαν μάταια μια ολόκληρη βραδιά ο Βέλεθ με τον Σάρλια τον Περέα, λες και ο (πολύ βελτιωμένος) Κολομβιανός που είχε φέρει ο Νταμπίζας πριν από τρία χρόνια στο Κορωπί ήταν υβρίδιο Ράσφορντ - Γκνάμπρι. Δεν απογοήτευσε αμυντικά, διότι δεν δοκιμάστηκε αμυντικά σε όλο τον αγώνα! Το σουτ του αμαρκάριστου Γκαρντάβσκι είναι σχεδόν άπιαστο και πέραν τούτου δεν... επιτράπηκε στο ΠΑΣ να κάνει σχεδόν τίποτα (άλλες τέσσερις τελικές προσπάθειες, οι περισσότερες του Περέα «στα χαμένα»). Αν δεν είχε τραυματιστεί ο Πέδρο Κόντε στο 42’ σίγουρα θα είχε ταλαιπωρηθεί περισσότερο ο Παναθηναϊκός, δεδομένου ότι η αλλαγή του κατέστρεψε την ωραία ιδέα του Ηρακλή Μεταξά: με τον ίδιο τον Ισπανό στην κορυφή και τον Περέα μεταξύ Χουάνκαρ – Σάρλια (ο Μορέιρα που τον αντικατέστησε στήριξε εν συνεχεία την αριστερή πτέρυγα της ομάδας του). Το τεστ, λοιπόν, για τους Πράσινους ήταν δημιουργικά, επιθετικά. Και απέτυχαν παταγωδώς επί 90 λεπτά (το γκολ μπήκε στο 5’, το ματς έληξε στο 97’).

Γιατί απέτυχαν; Πέραν της μηδαμινής συνεργασίας Αϊτόρ – Καρλίτος – Βιτάλ, το πρόβλημα εστιάζεται σε δύο πεδία. Το πρώτο είναι η ανασφάλεια των στόπερ να πάρουν μέτρα. Οσο πιο πίσω μένουν οι Βέλεθ – Σάρλια, τόσο πιο πίσω μένει και ο Ρουμπέν Πέρεθ και ολόκληρος ο Παναθηναϊκός, ο οποίος σε ελάχιστες περιπτώσεις πίεσε συντονισμένα πολύ ψηλά τον ΠΑΣ. Το δεύτερο είναι η έλλειψη συντονισμού, ταχύτητας, έντασης και συνδυασμών με γρήγορες εναλλαγές και σωστές πάσες στη μεσαία γραμμή. Οι μόνοι που κινήθηκαν σωστά σε ολόκληρο το ματς ανεξάρτητα από το τι έκαναν με τη μπάλα στα πόδια ήταν οι ακραίοι μπακ Κώτσιρας και Χουάνκαρ (πολύ καλή εμφάνιση ο πρώτος, μετριότατη ο Ισπανός). Αντιθέτως, Μαουρίσιο και Λούντκβιστ όχι μόνο δεν βοήθησαν τον Παναθηναϊκό, αλλά του δημιουργούσαν και προβλήματα, καθώς είναι ολοφάνερο ότι δεν έχουν βρει ακόμα τη χημεία τους και τους ρόλους τους σ’ αυτό το καινούριο 4-2-3-1! Εχει, όμως, ο Παναθηναϊκός χρόνο να περιμένει τον κάθε Λούντκβιστ (δεύτερο σερί ματς άφαντος), τον κάθε Μαουρίσιο και τον κάθε Σάρλια, ο οποίος ήταν καλύτερος επιθετικά (τρεις κεφαλιές!) ενώ ολοφάνερα πρόκειται για στόπερ επιπέδου Ανκαραγκουτσού; Όχι, δεν έχει.

Ο Γιοβάνοβιτς καλείται να δει έξω από το «κουτί» του

Μοιάζει πραγματικά απίθανο πώς σ΄αυτό το ματς δεν έπαιξε ούτε λεπτό ο Αλεξανδρόπουλος. Υπό νορμάλ συνθήκες κι αν αξιολογούνταν σωστά η απόδοση των παικτών και οι υπηρεσίες που προσφέρουν στους ρόλους τους, έπρεπε εκείνος να είναι ο βασικός αντί του Λούντκβιστ μετά το ματς με τον Απόλλωνα. Πέραν αυτού, όμως… ούτε λεπτό ως αλλαγή; Γιατί; Επειδή είναι «κολλημένος» ο Γιοβάνοβιτς στο 4-2-3-1; Δηλαδή ξέφυγε ο Παναθηναϊκός από τα «κολλήματα» του Μπόλονι (για τον οποίο ο ένας μετά τον άλλο παίκτη βγαίνει και λέει δημοσίως «πέρυσι δεν είχαμε κανένα σχέδιο», χθες το είπε ο Αϊτόρ) και φτάσαμε στα «κολλήματα» του Ιβάν στο 4-2-3-1; Λες και δεν υπάρχει άλλη διάταξη στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου; Για να μην αναφέρουμε το «κόλλημα» με τον Σάρλια και τον Αϊτόρ στον οποίο εμπιστεύτηκε πάλι θέση βασικού (περισσότερα έκανε ο Χατζηγιοβάνης σε 15 λεπτά παρά ο Ισπανός).

Τη βελτίωσή του ο Παναθηναϊκός στην ανάπτυξη από τα άκρα και στην κατοχή/κυκλοφορία μπάλας τη δείχνει από τα φιλικά ματς, είναι αναμφισβήτητη. Όπως και την πρόθεση του προπονητή του να επιστρέψει στο κανονικό ποδόσφαιρο, μακριά από το «όλοι πίσω και πετάξτε τη μπάλα στον Τάσο και τον Μακέντα» του Μπόλονι. Όμως πέραν αυτών, οι επιλογές του κόουτς χθες ήταν ανεπιτυχείς. Οι αποφάσεις του δεν αποδείχθηκαν σωστές στην επιλογή της αρχικής ενδεκάδας και οι αλλαγές του έγιναν σχετικά αργά και σηκώνουν συζήτηση (χάθηκε η ενέργεια του παγκίτη Αλεξανδρόπουλου, αντικατέστησε τον Βιτάλ που είχε σωστές κινήσεις).

Δυστυχώς για τον Παναθηναϊκό αποδείχθηκαν αληθείς όσοι υποστήριζαν ότι το σκορ με τον Απόλλωνα ήταν «πλασματικό». Δηλαδή αρκετοί από εμάς και ο ίδιος ο προπονητής του, ο οποίος δεν έδειξε στην πράξη όσα είχε πει μετά τη λήξη του αγώνα στην πρεμιέρα και έδειξε να ρίχνει περισσότερο βάρος στην αμυντική βελτίωση, παραμερίζοντας το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός είχε νικήσει τον Απόλλωνα με το ταλέντο δυο – τριών παικτών. Κάπως έτσι έφτασε στο σημείο να δημιουργεί μία και μοναδική καλή φάση χθες, με τον Αϊτόρ στο 42’. Όταν, δηλαδή ο ΠΑΣ αγωνιζόταν με δέκα παίκτες, καθώς δεν είχε μπει ακόμα ο Μορέιρα στη θέση του τραυματία Κόντε. Το λες και θλιβερό για μια ομάδα που έχει πενταπλάσιο μπάτζετ από τους Γιαννιώτες…