Απογοήτευση για τον Μάρτινς, respect για τον Ολυμπιακό

Απογοητευτήκατε κι εσείς από τις δηλώσεις του Μάρτινς μετά το τέλος του ντέρμπι; Γιατί εγώ ναι.

Βλέπετε ανήκω σε αυτή την ομάδα ανθρώπων που μπορούν και θαυμάζουν παίκτες/προπονητές/νίκες/επιδόσεις και άλλων συλλόγων πλην των «δικών μου».

Ο Πέδρο Μάρτινς με έχει κερδίσει και δεν νομίζω ότι είμαι η μόνη… αλλόθρησκη που το έχει πάθει αυτό. Ο Πορτογάλος τεχνικός απολαμβάνει τα σέβη από πολλούς μη Ολυμπιακούς, όλα αυτά τα χρόνια που βρίσκεται στον πάγκο των ερυθρολεύκων. Για το χαμηλό προφίλ του, για την εργατικότητά του, την επιμονή του, το έργο του και το «μαγικό ραβδάκι» του που δεν είναι άλλο από την προπονητική του ικανότητα να παίρνει έναν παίκτη για τον οποίο δεν είχαμε ακούσει τίποτα έως τώρα και να τον μεταμορφώνει σε έναν «καλά τον είδες τι έκανε σήμερα;;;» ποδοσφαιριστή.

Αισθάνομαι λοιπόν, πως εμάς τους φαν του, λίγο μας ξάφνιασε χθες βράδυ και όχι με την καλή έννοια. Η λευκή ισοπαλία με τον Παναθηναϊκό, ειδικά μετά την θριαμβευτική (αλλά εξουθενωτική σωματικά και ψυχικά) επικράτηση επί της Φενέρμπαχτσε λίγες ημέρες πριν, δεν πρέπει να στεναχώρησε τους φίλους της ομάδας τόσο, όσο κάποιες άλλες που έχουν έρθει μετά πολύ πιο αποκαρδιωτικές εμφανίσεις στο παρελθόν.

Αντίθετα, ο Ολυμπιακός πάλεψε, όμως βρήκε μπροστά του την κλειστή άμυνα του Παναθηναϊκού, ακόμα περισσότερο τον εξαιρετικό Μπρινιόλι και φυσικά την κούραση και το «άδειασμα» που έρχεται σχεδόν πάντα μετά από μια μεγάλη νίκη στην Ευρώπη. Με άλλα λόγια, στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα επικρατούσε ένα «οκ, δεν χάθηκε και τίποτα».

Μετά το τέλος της αναμέτρησης, περιμέναμε ο προπονητής των πρωταθλητών να αναφερθεί σε κάποιο/κάποια από τα παραπάνω, όμως όχι. Προτίμησε να στηρίξει το «στραβαπάτημα» της ομάδας του (αν μπορεί να χαρακτηρίσει έτσι καποιος ένα 0-0 με τον αιώνιο αντίπαλό του) στη διαιτησία!

Υπάρχουν προπονητές από τους οποίους, λίγο έως πολύ, έχουμε συνηθίσει να ακούμε παράπονα για σφυρίγματα. Σε μερικούς δεν μας κάνει εντύπωση. Σε αυτή την συνομοταξία, ΔΕΝ ανήκει ο Πορτογάλος. Όχι ότι δεν έχει γκρινιάξει ποτέ, απλώς οι post game τοποθετήσεις του αφορούν κυρίως θέματα τακτικής, αλλαγών, αντιπάλων. Όχι σφυρίχτρας.

Στην αρχή νόμιζα πως δεν άκουσα καλά, όμως δεν ήταν μια δήλωση που πέρασε κι έφυγε. Η συνέντευξη του Μάρτινς στο flash interview είχε σχεδόν ένα θέμα: τον Σλάβκο Βίντσιτς, την απόφασή του να διακόψει το ματς και φυσικά τις αναμενόμενες καθυστερήσεις.

Η εύλογη ερώτηση «μα, η διακοπή που οφείλεται;» που δεν έγινε ποτέ στον Πορτογάλο, μιας και δεν φαινόταν διατεθειμένος να δεχθεί τέτοιες, απαντήθηκε λίγη ώρα αργότερα από τον ίδιο τον Ολυμπιακό με τη φράση «Είναι η τελευταία φορά που επιτρέπουμε σε 50 ανεγκέφαλους να χαλάνε την ατμόσφαιρα». Σε αυτούς τους 50 -φαντάζομαι πως- δεν συμπεριλαμβάνεται ο Σλοβένος διαιτητής.

Αντί επιλόγου:
Η αντίδραση του τεχνικού των ερυθρολεύκων ήταν άκυρη, άστοχη και ατυχής. Ας μείνει ως τέτοια και ας ξεχαστεί γρήγορα. Όπως κάτι που όλοι έχουμε πει πάνω στα νεύρα μας και το έχουμε μετανιώσει την επόμενη στιγμή.

Αυτό που πρέπει να μείνει όμως είναι η αξία της ανακοίνωσης του Ολυμπιακού. Μιας ανακοίνωσης που άργησε πολλά χρόνια να έρθει. Όχι μόνο για την ομάδα του Πειραιά, αλλά για όλες τις ομάδες του ελληνικού πρωταθλήματος, οι οποίες αντί να… αποκληρώνουν τους «50 ανεγκέφαλους», τους βάφτιζαν «υπέροχο λαό» και έδιναν άφεση αμαρτιών. Ώσπου έμειναν με τους 50… Ας είναι αυτή η αρχή.