Μαρτίνς - Γιοβάνοβιτς: Μπορούν να είναι και οι δύο αισιόδοξοι μετά το ντέρμπι

• Ο Ολυμπιακός συνέχισε στο σερί της προόδου
• Πρόοδος και για τον Παναθηναϊκό

Αφήνοντας στην άκρη την πρώτη ανάγνωση, περί των εντυπώσεων και του τρόπου της διαχείρισής τους από τις ομάδες, όταν κανείς επιχειρεί μια δεύτερη ανάγνωση στο κυριακάτικο ντέρμπι μένει με την αίσθηση ότι και οι δύο προπονητές, ο Πέδρο Μαρτίνς και ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς βγήκαν από αυτό το ματς με θετικά στοιχεία και με αδυναμίες στην απόδοση των ομάδων τους. Δεν είχε νικητή και ηττημένο αυτό το ντέρμπι - όχι μόνο στο αποτέλεσμα αλλά και στην ουσία. Κι αν έπρεπε κανείς να ακριβολογεί, το κυρίαρχο συναίσθημα και για τους δύο προπονητές θα έπρεπε να είναι η αισιοδοξία.

Ο Ολυμπιακός συνέχισε στο σερί της προόδου

Ο Ολυμπιακός ήταν η ομάδα που έκανε τα περισσότερα πράγματα στο ντέρμπι. Ο προπονητής του είδε την στρατηγική του να “πιάνει”, δεδομένου ότι η ομάδα του κατάφερε να ολοκληρώσει με δυνάμεις και ένταση ένα ντέρμπι το οποίο ερχόταν τρεις μέρες μετά από μια μεγάλη προσπάθεια με πολύ κόστος, σε σωματική, πνευματική και ψυχική “κόπωση”, στην Κωνσταντινούπολη. Με τις επιλογές που έκανε, δηλαδή δεδομένου ότι χρησιμοποίησε κατά πλειοψηφία τους παίκτες που είχε βάλει και απέναντι στην Φενέρμπαχτσε, ο Μαρτίνς βάσισε το σχέδιό του πάνω στην παραδοχή ότι η ομάδα του δεν θα μπορούσε να είναι πολύ επιθετική και πιεστική προς τον αντίπαλο. Και σχεδίασε το αγωνιστικό πλάνο του με την προεκτίμηση ότι η ομάδα του δεν θα ανεβάσει πολύ τον ρυθμό (είδε τον Ολυμπιακό να μην καταφέρνει να ανεβάσει πολύ τον ρυθμό στην ανάπτυξη των επιθέσεών του - ήταν ο χαμηλότερος της τελευταίας 5αδας αγώνων του).

Γιατί να κάνει αυτή την επιλογή ένας προπονητής, δηλαδή να πάει με μια “κουρασμένη ομάδα” στο ντέρμπι; Επειδή έκρινε ότι στην δεδομένη στιγμή, δηλαδή στην αρχή της σεζόν, του ήταν πιο αναγκαία τα στοιχεία που του έδιναν αυτές οι επιλογές: μεγαλύτερη επίγνωση, πιο συγχρονισμένη ομάδα, σε καλύτερη αγωνιστική κατάσταση, μεγαλύτερη ομοιογένεια, καλύτερη ενδοεπικοινωνία. Ο Μαρτίνς έβαλε την αγωνιστική κατάσταση πάνω από την φυσική, διότι εκτίμησε ότι απέναντί του θα έβρισκε έναν Παναθηναϊκό με την αγωνιστική συμπεριφορά που είχε στο δεύτερο ημίχρονο. Και εκτίμησε ότι απέναντι σε μια ομάδα που θα στηθεί για να αμυνθεί του ήταν πιο απαραίτητα τα στοιχεία της ομάδας που έχει φτάσει στο υψηλότερο επίπεδο επίγνωσης συγκριτικά με το στοιχείο της φρεσκάδας.

Ήταν “αρκετό” το ποδόσφαιρο που παρήγαγε ο Ολυμπιακός για να τον βγάλει νικητή; Η ανάλυση λέει πως ναι, δεδομένου ότι στην “αξία” των 22 τελικών προσπαθειών που δημιούργησε ο Ολυμπιακός αναλογούσαν 2 γκολ (xG: 2.02). Με άλλα λόγια, αν ο Τικίνιο είχε ευστοχήσει - στο 36’ - σε μια ευκαιρία κατά την οποία ο επιθετικός ευστοχεί μια φορά σε κάθε τρεις εκτελέσεις (xG: 0.34), η δουλειά θα φαινόταν αρκετή και στις εντυπώσεις και όχι μόνο στην ουσία.

Πρέπει να είναι ευχαριστημένος ο προπονητής; Όχι από το αποτέλεσμα. Και προφανώς θα κρατήσει τον προβληματισμό για την ανάγκη βελτίωσης στο τελικό στάδιο των επιθέσεων - εκεί όπου οι ποδοσφαιριστές του θα μπορούσαν να πάρουν καλύτερες αποφάσεις και να κάνουν καλύτερες εκτελέσεις. Αλλά δεν είναι αυτή η μεγάλη εικόνα. Η απόδοση του Ολυμπιακού ήταν πάνω από τον μέσο όρο στους περισσότερους δείκτες ποιότητας. Και επειδή η επίδοσή του στις αμυντικές μονομαχίες ήταν υψηλότερη από τον μέσο όρο, και επειδή επέτρεψε στον Παναθηναϊκό λιγότερες τελικές προσπάθειες από όσες επιτρέπει κατά μέσο όρο στον αντίπαλο του, ο Ολυμπιακός έχει λόγους για να νιώθει ότι στην ουσία της αυτή ήταν μια απόδοση που δεν τον “πήγε πίσω” σε σχέση με τα βήματα προόδου που κάνει από το ματς κόντρα στον Απόλλωνα και έπειτα.

Μάλιστα αν σε όλα τα παραπάνω κανείς προσθέσει και την επικρατούσα αίσθηση στην στιγμή της διακοπής του αγώνα στο β’ ημίχρονο, όταν ο Ολυμπιακός είχε ανεβάσει τον ρυθμό, δίνει δίκιο στον ισχυρισμό του Μαρτίνς ότι η ομάδα του θα γινόταν πιο απειλητική για τον αντίπαλό της αν δεν προέκυπταν διακοπές.

Πρόοδος και για τον Παναθηναϊκό

Έναν παρόμοιο συλλογισμό σχηματίζει κανείς όταν αναλύει την απόδοση του Παναθηναϊκού στην ουσία της. Στην πρώτη ματιά, όταν κανείς κοιτάζει τους δείκτες απόδοσης, βλέπει μια ομάδα που περνά κάτω από τον πήχη των μέσων όρων της: λιγότερες τελικές προσπάθειες, μικρότερη κατοχή της μπάλας, μικρότερος αριθμός οργανωμένων επιθέσεων, χαμηλότερος ρυθμός ανάπτυξης των επιθέσεων. Όμως αυτός που αναλύει την απόδοση μιας ομάδας πρέπει να δίνει σημασία στο πλαίσιο διεξαγωγής ενός αγώνα: ο Παναθηναϊκός πήγαινε στο Καραϊσκάκη με σημαντικές απουσίες. Και πήγαινε με την γνώση ότι δεν τα καταφέρνει εκτός έδρας. Μια ομάδα τόσο καινούργια, που καλείται να καλύψει τα ελλείμματα των απόντων και συγχρόνως να ξεπεράσει την ανασφάλεια που της δημιουργεί το “κακό προηγούμενο” των εκτός έδρας αναμετρήσεων, αντιμετωπίζει πολύ μεγάλες προκλήσεις. Και ο Παναθηναϊκός τις αντιμετώπισε με πολύ καλή αγωνιστική νοοτροπία, αλλά και ψυχική προετοιμασία, στο πρώτο ημίχρονο. Μπήκε στο Καραϊσκάκη με θάρρος και αποφασιστικότητα, αλλά και με προσήλωση στην εκτέλεση του πλάνου του. Χάρη σε αυτά τα στοιχεία κατάφερε να ξαφνιάσει τον Ολυμπιακό, που είχε σχεδιάσει ένα ημίχρονο χωρίς υψηλές εντάσεις, και δημιούργησε τη στιγμή του. Πολύ λογικά στη λήξη του ματς ο Γιοβάνοβιτς αναφέρθηκε στην χαμένη ευκαιρία του πρώτου ημιχρόνου, διότι τότε ήταν που μπορούσε να βρει γκολ ο Παναθηναϊκός για να δημιουργήσει μια νέα κατάσταση στον αντίπαλό του και να επενδύσει στον εκνευρισμό του.

Πρέπει να είναι ευχαριστημένος ο προπονητής του Παναθηναϊκού; Στην μεγάλη εικόνα ναι, διότι δεν μπορεί να ξεχνά το πλαίσιο διεξαγωγής του παιχνιδιού. Η εικόνα του Παναθηναϊκού στο β’ ημίχρονο δίνει πολλή τροφή για σκέψη και δουλειά στον προπονητή, αλλά είναι μια εικόνα φυσιολογική για μια τόσο νέα ομάδα που δεν είχε αντιμετωπίσει ξανά τέτοιες καταστάσεις και δεν είχε προλάβει να γίνει “σοφή”. Αν η αντίδραση του Παναθηναϊκού είναι όμοια σε μια παρόμοια κατάσταση παιχνιδιού μετά από μήνες, ο Γιοβάνοβιτς θα έχει λόγους για να χάσει τον ύπνο του, αλλά τώρα η εικόνα του ήταν φυσιολογική για την “ηλικία” της ομάδας που δημιουργεί.

Πηγή στοιχείων ανάλυσης της απόδοσης: Wyscout.