Η λέξη «ντροπή» είναι μικρή

• Οι απουσίες δεν είναι δικαιολογία αλλά κόστισαν
• Πρέπει να πατήσει στα πόδια του

Οι λέξεις δείχνουν υπερβολικά άδειες για να περιγράψουν αυτό που πραγματικά συνέβη στο «Κλ. Βικελίδης» γιατί προφανώς πρόκειται για μια βραδιά απόλυτης ντροπής για τον Άρη. Μια βραδιά από αυτές που είναι ικανές να καταστρέψουν τη δομή μιας ομάδας, οπότε τώρα θα φανεί αν έχει την πνευματική ικανότητα και τις σχέσεις για να τη διαχειριστεί. Μια βραδιά η οποία μπορεί να ερμηνευτεί και ποδοσφαιρικά, ασχέτως του ότι πριν τη σέντρα δεν θα μπορούσε να τη φανταστεί ούτε ο πιο αισιόδοξος φίλαθλος του ΠΑΣ Γιάννινα. Γιατί οι Ηπειρώτες έχουν αποδείξει την αγωνιστική σοβαρότητά τους, δεν είναι τυχαία η πορεία τους, αλλά αυτό το 0-5 ήταν τρομερά απρόβλεπτο!

Ποδοσφαιρικά εξηγείται γιατί ο Άρης παρουσίασε μια εντελώς αποκομμένη ομάδα στο γήπεδο, δίχως τις δομές που είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε και με χαώδεις αποστάσεις μεταξύ των γραμμών. Ο άλλοτε συμπαγής Άρης μετατράπηκε σε ξέφραγο αμπέλι με τους παίκτες του άξονα της μεσαίας γραμμής να κοιτούν μόνο μπροστά αυτούς της επιθετικής γραμμής οι οποίοι είχαν στήσει περίπτερο, δίχως την παραμικρή διάθεση να ανταποκριθούν (κατ’ ελάχιστο) στις αμυντικές ευθύνες τους. Κι έμεινε μια αμυντική τετράδα (αλλοιωμένη λόγω των απουσιών των Φαμπιάνο, Σούντγκρεν) η οποία σε επίπεδο ταχύτητας ήταν σαν να κινείται με κάρβουνο, την ώρα που οι επιθετικοί του ΠΑΣ έκαιγαν κηροζίνη. Κι έτσι, η (αλλοιωμένη στον αγώνα με τον ΠΑΣ) δεύτερη καλύτερη άμυνα (πριν το παιχνίδι), μετατράπηκε σε έρμαιο των διαθέσεων των επιθετικών του φιλοξενούμενου οι οποίοι μάλιστα θα μπορούσαν να είχαν προκαλέσει ακόμη μεγαλύτερη ζημιά στο πρώτο ημίχρονο. Απλώς, οι πάσες που δέχθηκαν δεν ήταν στον χώρο ούτως ώστε να εκμεταλλευτούν την ταχύτητά τους. Στο δε δεύτερο ημίχρονο, κυνήγησαν την κάθε φάση μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, εκμεταλλευόμενοι την απόγνωση που έβλεπαν κι αυτοί στα πρόσωπα των αντιπάλων τους.

Οι αλλαγές του Άκη Μάντζιου στο ημίχρονο με την προσδοκία του σουλουπώματος μιας κακοτεχνίας είχαν λογική, αλλά αυτή είχε χαθεί προ πολλού στο μυαλό όλων όσοι ήταν στο γήπεδο και δεν θα μπορούσε να γυρίσει ο διακόπτης. Τα πρώτα 7-8 αγωνιστικά ήταν μια επανάληψη του πρώτου ημιχρόνου. Μη έχοντας τρόπο διάσπασης της αντίπαλης άμυνας, ο Άρης έπαιρνε φόρα και χτυπούσε το κεφάλι του στον τοίχο. Μάτωνε συνεχώς, έχανε δυνάμεις κι έβλεπε την ψυχολογία του να ρίχνεται στα τάρταρα σε αντίθεση με τον ΠΑΣ ο οποίος αναθάρρησε και βρήκε την ευκαιρία όχι απλά να πληγώσει αλλά να «σκοτώσει» τον αντίπαλό του. Γιατί μετά τα 0/16 γεμίσματα που είχε στο πρώτο ημίχρονο, ο Άρης συνέχισε να σεντράρει στον… γάμο του καραγκιόζη κι έτσι δεν έφτασε σε καμία ουσιαστικά φάση.

Βάζοντας δε την μπάλα κάτω, δεν θα μπορούσε να την περάσει μέσα από την πολυπρόσωπη άμυνα του ΠΑΣ και η όλη εικόνα «φώναζε» ότι τίποτε δεν θα μπορούσε να αλλάξει προς το καλύτερο. Ότι θα μπορούσε να αλλάξει προς το χειρότερο φάνηκε από το πρώτο ημίχρονο και επιβεβαιώθηκε στο υπέροχο γκολ του Περέα στο δεύτερο. Και πάλι η άμυνα του Άρη έμεινε με τα χέρια ψηλά, ελπίζοντας ότι ο επιθετικός του ΠΑΣ θα ήταν εκτεθειμένος. Αυτό δεν έγινε με τον Σνάιντερ, δεν έγινε με τον Μιλιντσεάνου, δε συνέβη και με τον Περέα. Δεν ήταν τυχαίες οι κινήσεις και των τριών ποδοσφαιριστών του ΠΑΣ. Διάβασαν το πρόβλημα και έπιασαν την ευκαιρία από τα μαλλιά.

Οι απουσίες δεν είναι δικαιολογία αλλά κόστισαν

Βλέποντας το matrix του «Κλ. Βικελίδης» να γράφει 0-5, προφανώς δεν υπάρχουν δικαιολογίες όπως είπε και ο Γιώργος Δεληζήσης. Παραμένοντας όμως στο μονοπάτι των ποδοσφαιρικών ερμηνειών, είναι εξίσου πασιφανές ότι ο Άρης έχει τεράστιο πρόβλημα (στην άμυνα) όταν δεν παίζουν οι Φαμπιάνο, Σούντγκρεν. Γιατί ο Βραζιλιάνος κεντρικός αμυντικός κατευθύνει τους πάντες και ο δε Σάκιτς (που κλήθηκε να καλύψει το κενό του Σουηδού) γύρισε... άλλος παίκτης από τις καλοκαιρινές διακοπές. Δεν θυμίζει σε τίποτε τον περσινό αμυντικό που ήταν στην τσίτα και σου έδινε την εντύπωση ότι έχει την ικανότητα να αγωνιστεί σε κάθε θέση.

Σε αυτή τη γωνιά είχαμε γράψει ότι ο Άρης δεν μπορεί να καλύψει το κενό του Φακούντο Μπερτόγλιο γιατί κανείς άλλος δεν έχει τα δικά του στοιχεία, ειδικά από τη στιγμή που ο Μπρούνο Γκάμα δεν έχει τη φρεσκάδα που τον χαρακτήριζε πέρυσι. Ούτε ο Ματέο Γκαρσία θα μπορούσε, ούτε φυσικά ο Χουάν Ιτούρμπε ο οποίος (όσο περνάει ο καιρός) σου επιβεβαιώνει ότι στοιχειοθετεί ένα χαμένο αγωνιστικό στοίχημα. Απόντος του Μπερτόγλιο, φαίνεται ότι δεν έχει λόγο ύπαρξης και ο Αμπουμπακάρ Καμαρά. Ο Μαυριτανός φάνηκε μόλις σε μία φάση γιατί δεν υπήρχε αυτός που θα του έδινε την πάσα στον χώρο! Μπορεί αυτή η άποψη να κατατίθεται σε λάθος timing αλλά αυτός ο διασυρμός από τον ΠΑΣ έδειξε πολύ ξεκάθαρα στον Άρη τι πραγματικά έχει ανάγκη στη χειμερινή μεταγραφική περίοδο. Καλή η εμπιστοσύνη στους υπάρχοντες, αλλά εδώ υπάρχουν αδυναμίες που πρέπει να καλυφθούν.

Πρέπει να πατήσει στα πόδια του

Όσο στερεότυπο κι αν φαίνεται, αυτό απαιτείται στην παρούσα φάση. Ο χρόνος πίσω δεν γυρνά, δεν μπορεί να αλλάξει τη νύχτα απόλυτης ντροπής, ούτε να αποτρέψει την ξεφτίλα που έζησε όλος ο οργανισμός. Το θέμα είναι τι κάνεις από εδώ και στο εξής, πώς διαφυλάσσεις αυτό που με κόπο δημιούργησες. Έστω και με απρόβλεπτο τρόπο, ξαφνικά ο Άρης έβαλε τον εαυτό του σε μια σκληρή δοκιμασία. Θα δοκιμαστεί η ανθεκτικότητά του, κυρίως όμως η προσωπικότητά του. Από το αν θα απορροφήσει και θα διδαχθεί από τον εφιάλτη που έζησε, θα φανεί στο άμεσο μέλλον και με αρχή το ντέρμπι της Τούμπας. Πριν τον αγώνα με τον ΠΑΣ ήταν ένα δύσκολο παιχνίδι, πλέον αποκτά χαρακτήρα τελικού.