Ο Κουλούρης ήταν σα να είπε «κοίτα με, είμαι πάλι εδώ….»

Ηταν η στιγμή του, η δική του ώρα. Οχι επειδή είχε κάτι να αποδείξει στον εαυτό του ή σε όσους τον ξέρουν, αλλά για να αποτυπώσει περίτρανα πως δεν είναι ρομπότ. Οπως όλοι μας άλλωστε και οι ποδοσφαιριστές δεν αποτελούν εξαίρεση.

Ο λόγος προφανώς για τον Ευθύμη Κουλούρη, τον μεγάλο πρωταγωνιστή της 10ης αγωνιστικής, που οδήγησε τον Ατρόμητο στην πρώτη νίκη της σεζόν. Κατά ένα τερτίπι της τύχης απέναντι στην ομάδα που ανδρώθηκε, τον ΠΑΟΚ, και για αυτό άλλωστε δεν πανηγύρισε τα γκολ που σημείωσε. Δεν ήταν για το τυπικό, για το θεαθήναι που λέμε, αλλά του έβγαινε από μέσα του. Εκείνη τη στιγμή ήθελε να ουρλιάξει, να φωνάξει, να τα… σπάσει όλα, όμως οι αρχές του ως αθλητής και άνθρωπος υπερβαίνουν κάθε συναισθηματική «έκρηξη». Αλλωστε είναι παιδί χαμηλών τόνων. Στην πρώτη φάση της πανδημίας για παράδειγμα είχε προσφέρει από μόνος του υγειονομικό υλικό στη γενέτειρά του Σκύδρα. Εμφανίστηκε απλά…. ένα πρωί στο Δημαρχείο και είπε «γεια σας, θέλω να δώσω αυτά για να βοηθήσω».

Τώρα θα αναρωτηθεί κάποιος γιατί αισθάνονταν έτσι; Εύλογη απορία. Ισως για ορισμένους να φαντάζει μακρινό, αιώνες πίσω, αλλά μιλάμε για τον πρώτο σκόρερ του πρωταθλήματος της σεζόν 2018/19, δηλαδή μόλις δύο σεζόν πριν. Που όμως στο μεσοδιάστημα ένιωσε τη γη να φεύγει, σε ποδοσφαιρικό πάντα επίπεδο, κάτω από τα πόδια του.

Η επιλογή της Τουλούζ αποδείχθηκε λανθασμένη. Στη Γαλλία βίωσε την απαξίωση, παρότι βρήκε δίχτυα τέσσερις φορές δίχτυα στα πρώτα εννέα παιχνίδια που αγωνίστηκε. Μόνο ένας ποδοσφαιριστής μπορεί να αντιληφθεί πώς είναι από τη μία ημέρα στην άλλη να βρίσκεσαι, για μη αγωνιστικούς λόγους, στο περιθώριο. Το 2020/21 έπαιξε ελάχιστα. Στη Ligue 2 «μέτρησε» ορισμένες σκόρπιες παρουσίες και τον… θυμόντουσαν στο Κύπελλο, λες και ήταν κάποιος πιτσιρικάς που μόλις ξεκινούσε την καριέρα του. Εκείνος όμως είναι 25 ετών, εν ενεργεία διεθνής. Ο κόσμος που το αρχικό διάστημα της παρουσίας του στο Stadium TFC είχε κρεμάσει μέχρι και ελληνικές σημαίες στις εξέδρες έψαχνε να τον βρει μέχρι και στα δελτία Τύπου, αφού το όνομά του απουσίαζε καθώς προπονούνταν, τις περισσότερες φορές, με τους «μικρούς».

Ο επιθετικός μάλιστα ως θέση «τρέφεται το γκολ», το χρειάζεται για λόγους ψυχολογίας και αυτοπεποίθησης, αλλά σε εκείνον δεν παρέχονταν η δυνατότητα να το «ψάξει» και να το πετύχει. Ετσι φτάσαμε στο περασμένο καλοκαίρι όπου παρότι είχε συμβόλαιο για ακόμη μία χρονιά έμοιαζε δεδομένο πως θα φύγει, όπερ και εγένετο. Επόμενος σταθμός το Περιστέρι και τα γνώριμα λημέρια του Ατρόμητου.

Παράγοντας προσαρμογή δεν υπήρχε, αλλά χρειάζονταν χρόνο. Προέρχονταν ουσιαστικά από αγωνιστική απραξία και δεν μπορούσε να γυρίσει έναν «διακόπτη» και να αρχίσει να «πυροβολεί». Το ρομπότ που είπαμε παραπάνω. Ετσι τις πρώτες 9 αγωνιστικές έμεινε άσφαιρος, ενώ ήταν και η «γκίνια». Δεν του έβγαινε τίποτα, σα να τον είχαν «καταραστεί». Εχασε και 2-3 τετ α τετ και όλα του πήγαιναν στραβά. Λόγω αυτού φτάσαμε ένα βήμα πριν την απαξίωση. Η πίεση για άμεσο αποτέλεσμα ελαχιστοποιούσε τη δυνατότητα για εκείνον να βρει σταδιακά τα πατήματά του. Βλέπετε ο Κουλούρης, και ο κάθε Κουλούρης, δεν έχει έναν διακόπτη, να τον γυρίσει και να έρθει σε φόρμα. Ομως στην προκειμένη περίπρωση όλα έπρεπε να γίνουν εδώ και τώρα.

Χθες βρήκε δίχτυα μετά από δύο και κάτι χρόνια αλλά υπάρχει ακόμη μία παράμετρος, εκείνη που «λέει» ότι στην πρεμιέρα του Φαλήρου έπαιξε μόλις το δεύτερό του 90λεπτο στο 2021. Υπήρχε ακόμη ένα τον περασμένο Απρίλιο απέναντι στη Ρούμινι Βαλιέρ για το Κύπελλο Γαλλίας. Πώς να έχει ρυθμό; Πόσο δε όταν το πρώτο διάστημα οι Περιστεριώτες δεν άπλωναν στο χορτάρι ένα σχέδιο για να τον «ταΐσουν».

Ολα τα παραπάνω πέρασαν σαν φιλμ μπροστά από τα μάτια του στο 45’ της χθεσινής αναμέτρησης. Ηταν σα να άνοιξε ένας αποσυμπιεστής και έφτασε στο σημείο να βουρκώσει. Δεν ήθελε να το δείξει, αλλά φάνηκε και από μέσα του βγήκε ένας… υπόκωφος θόρυβος. «Είμαι πάλι εδώ...». Οι δικοί του άνθρωποι, εκείνοι που έδειξε αμέσως μετά το 1-0 και τους αφιέρωσε το γκολ το ήξεραν...