Νικήτρια αναδείχθηκε η πιο έτοιμη ομάδα

Στην μεγάλη εικόνα το κυριακάτικο ήταν ένα ντέρμπι ανάμεσα σε μια έτοιμη, ώριμη ομάδα με πολλές παραστάσεις, η οποία λειτουργεί εδώ και 3,5 χρόνια με τον ίδιο - έναν πολύ ικανό - προπονητή και μια ομάδα υπό κατασκευή, στην οποία κυκλοφορεί ατομική ποιότητα αλλά η ομαδική λειτουργία είναι ακόμη υπό κατασκευή. Αυτό, που ήταν το βασικό διαφοροποιητικό στοιχείο ανάμεσα σε δύο ανταγωνιστικές ομάδες, έκρινε τον νικητή σε ένα καλό παιχνίδι που ήταν ανοιχτό σε αποτέλεσμα. Νικήτρια βγήκε από το τερέν η ομάδα που διαχειρίστηκε καλύτερα τα συναισθήματά της και παρέμεινε συγκεντρωμένη στο παιχνίδι και προσηλωμένη στο αγωνιστικό πλάνο της.

Ο Ολυμπιακός μπήκε συγκεντρωμένος και ψυχολογικά έτοιμος από το πρώτο σφύριγμα του διαιτητή. Γι’ αυτό ο Αγκιμπού Καμαρά θυμήθηκε να εκτελέσει την εντολή του προπονητή, όπως μας αποκάλυψε μετά το ματς, και να βρεθεί στα όρια της μεγάλης περιοχής κατά την εκτέλεση ενός κόρνερ. Η ΑΕΚ δεν μπήκε συγκεντρωμένη και ψυχολογικά έτοιμη από το πρώτο σφύριγμα. Γ’ αυτό ξεχάστηκε ο Νταμιάν Σιμάνσκι και δεν βρέθηκε στη θέση που θα έπρεπε κατά την εκτέλεση του κόρνερ με συνέπεια να δώσει στον Καμαρά τον χώρο για να σημαδέψει και να εκτελέσει.

Ο Ολυμπιακός έκανε λιγότερα λάθη και πλήρωσε λιγότερα λάθη. Η ΑΕΚ έκανε περισσότερα, σε καθοριστικές στιγμές, και τα πλήρωσε ακριβά. Στο 34’ο λεπτό ο Ολυμπιακός έπαιξε για να εκμεταλλευτεί τις αδυναμίες που φανερώνει η ΑΕΚ όταν παίζει με την αμυντική γραμμή της ψηλά στο τερέν: στην ίδια φάση έκαναν λάθος και ο Βράνιες, που δεν τράβηξε ψηλότερα την αμυντική γραμμή για να βγάλει οφσάιντ τον Ελ Αραμπί, και ο Σιμόες που δεν πίεσε στην μπάλα με συνέπεια να επιτρέψει στον Λαλά να παίξει στον χώρο τον Μαροκινό και να του δώσει την ευκαιρία να εκτελέσει.

Ο Ολυμπιακός δεν είναι μόνο ότι έκανε λιγότερα λάθη· νίκησε και επειδή ήταν έτοιμος να εκμεταλλευτεί και να τιμωρήσει τα λάθη της αντιπάλου του, όπως έκανε και στα τρία γκολ. Στο τρίτο γκολ κανείς στέκεται στο λάθος του Μοχαμάντι, αλλά αυτό το λάθος θα έμενε ατιμώρητο αν ο Ελ Αραμπί δεν είχε την ικανότητα να διαβάσει τόσο γρήγορα τη φάση και να ξεκινήσει την κίνησή του προς την μπάλα από τη στιγμή που επιχειρούσε ακόμη την πάσα προς τον Στάνκοβιτς ο Ιρανός μπακ.

Αν στο ποδόσφαιρο επικρατούσε αυτός που κάνει την μεγαλύτερη κατοχή της μπάλας και τον μεγαλύτερο αριθμό επιθέσεων και τελικών προσπαθειών, θα νικούσε η ΑΕΚ. Ο Ολυμπιακός όμως κατάφερε με “λιγότερο ποδόσφαιρο” (64%-36% κατοχή, 37-20 οργανωμένες επιθέσεις, 13-12 τελικές προσπάθειες) να δημιουργήσει πιο κλασσικές ευκαιρίες (xG: 1.16 - 1.59) και, κυρίως αυτό, να είναι πιο αποτελεσματικός, πιο εύστοχος (23% - 58%) στις δικές του εκτελέσεις.

Αν αυτά τα λάθη τα έκανε η ΑΕΚ μαζεμένα σε ένα παιχνίδι που θα έδινε 4-5 μήνες μετά την πρόσληψη του προπονητή της, αυτό το σημάδι θα ήταν πολύ ανησυχητικό. Την Κυριακή, περίπου 40 ημέρες μετά από την πρώτη της προπόνηση με τον Αργύρη Γιαννίκη είναι φυσιολογικό η ΑΕΚ, που δεν ήταν μαθημένη να παίζει με την αμυντική γραμμή της 35 μέτρα μακριά από την εστία της, να κάνει λάθη σαν αυτά που έκανε στην φάση του δεύτερου γκολ του Ολυμπιακού. Για μια τόσο φρέσκια ομάδα, χωρίς μεγάλες παραστάσεις, είναι εξηγήσιμο να συμβαίνουν λάθη σαν αυτό της συμπεριφοράς της στο πρώτο ή το τρίτο γκολ. Το μαζικό χειροκρότημα στη λήξη του παιχνιδιού δείχνει ότι η πλατιά μάζα των 40 χιλιάδων θεατών αναγνώρισε και την προσπάθεια, αλλά και την πρόοδο μιας ομάδας που μαθαίνει να αναπτύσσει επιθέσεις σε υψηλό ρυθμό και βρίσκει το κουράγιο να παλέψει ένα ντέρμπι που της έχει φτάσει στο 1-3 με τον τρόπο που έφτασε, δηλαδή με το μέγεθος του “αυτογκόλ”.

Για τον Ολυμπιακό αυτό το παιχνίδι λειτουργεί ως υπενθύμιση ότι έχει έναν προπονητή που έχει ωριμάσει και γι’ αυτό βελτιωθεί πολύ στα 3,5 χρόνια του στον Πειραιά. Ο Πέδρο Μαρτίνς αιφνιδίασε την ΑΕΚ παίζοντας επιθετική άμυνα ψηλά στο τερέν, ύστερα οπισθοχώρησε και έστησε τον Ολυμπιακό να κάνει άμυνα στο μεσαίο τρίτο του τερέν, έβαλε τον τερματοφύλακά του να παίξει άμεσο ποδόσφαιρο για να εκτονώσει την πίεση που επιχειρούσε να ασκήσει η ΑΕΚ ψηλά στο τερέν, φόρτωσε τον κεντρικό άξονα και πήρε κρίσιμες μονομαχίες για την δεύτερη μπάλα με συνέπεια να κάνει επιθέσεις. Αν κανείς υπολογίσει όλα αυτά, και προσθέσει τον τρόπο με τον οποίο ο Πορτογάλος προπονητής χειρίζεται τον Αγκιμπού Καμαρά, ένα 20χρονο διαμάντι που έχει ήδη την ποιότητα για να γίνεται αποφασιστικός σε μεγάλα παιχνίδια, οδηγείται μπροστά στην διαπίστωση ότι ο Ολυμπιακός έδρεψε σε ακόμη ένα ματς τους καρπούς της εμπιστοσύνης που έχει δείξει προς τον προπονητή του. Ο Καμαρά πιθανόν να μην είχε αποδειχθεί αρκετός αν ο Ολυμπιακός δεν είχε στο τερέν αυτόν τον Ελ Αραμπί και αυτόν τον Εμβιλά, αλλά τους έχει. Και γι’ αυτό επικρατεί σε ντέρμπι.

Πηγή στοιχείων απόδοσης: Wyscout.