ΠΑΟΚ: Το μαρτύριο της σταγόνας για μια ομάδα που έκλεισε τον κύκλο της

Δύσκολη νύχτα χθες, στην Τούμπα. Όχι επειδή ο ΠΑΟΚ ηττήθηκε σ’ ένα τοπικό ντέρμπι. Δύσκολη νύχτα, επειδή τα καταδικαστέα γεγονότα της είναι ένα ξεκάθαρο πισωγύρισμα για ολόκληρο τον οργανισμό. Εξάλλου γι’ αυτόν τον ΠΑΟΚ δε θα σήμαινε κάτι η νίκη, με τέτοιο αμμώδες υπόβαθρο.

Στη θεωρία μοιάζει ως αυτονόητο ότι για καμία νίκη, για κανένα τρόπαιο, για κανένα διακύβευμα γενικώς, δεν αξίζει ο κόπος να θυσιάζεται ο αυτοσεβασμός. Στην πράξη, όμως; Από την τελευταία «μπούκα» στην Τούμπα, πέντε χρόνια πίσω, τότε στην «άγρια νύχτα» του Παππά, ο ΠΑΟΚ προσπάθησε να αλλάξει επίπεδο και σ’ έναν βαθμό τα έχει καταφέρει σημαντικά. Έπαψε να είναι ο ορισμός της εφήμερης χαράς. Είχε αρχίσει να λειτουργεί σ’ ένα εγνωσμένο περιβάλλον, ήταν κάτι, ήταν μια ανάσα, ήταν ένα νέο χαρμόσυνο. Αποδείχθηκε, εν μέρει, προσωρινό.

Χτες το βράδυ στην Τούμπα το ίδιο το ποδόσφαιρο τιμώρησε μια ομάδα με τεράστιο έλλειμμα σεβασμού των βασικών. Ειδικά μετά την κατάκτηση του νταμπλ. Τιμώρησε το έλλειμμα. Το έργο-ΠΑΟΚ 2021-22 είναι, πως θα αψηφούμε τα βασικά. Σαν να ‘χουν πάρει τα λάστιχα, να γεμίσουν νερό το τρύπιο βαρέλι. Γεμίζει; Δεν γεμίζει…

Ο Αβραάμ Λίνκολν έλεγε ότι μπορείς να κοροϊδεύεις λίγους για πολύ, πολλούς για λίγο, αλλά όχι για πάντα. Ο τωρινός ΠΑΟΚ, δυστυχώς, δεν είναι η ομάδα που θα εμπνεύσει το απαιτητικό κοινό της, από το καλοκαίρι του 2019 δεν έχει καταφέρει να εξασφαλίσει την αποδοχή του.

Όλοι μα όλοι, μετά τις χτεσινές εικόνες ντροπής, περιμένουν την αντίδραση του Ιβάν Σαββίδη. Ελπίζω ο ιδιοκτήτης του «Δικεφάλου», ο άνθρωπος που ήρθε και άλλαξε το ρου της ιστορίας του Συλλόγου, να νοιάζεται για τα χρήματα που έχει ρίξει τα προηγούμενα χρόνια στην ομάδα και για το πόσο μεγάλωσε στα χέρια του. Στην αρχή έμοιαζε να τα ρίχνει, σαν νερό, στο τρύπιο βαρέλι. Όμως, η συνέχεια αποδείχθηκε διαφορετική, τα χρήματα έφεραν τίτλους, χαμόγελα, ενθουσιασμό, μέχρι που λες και τράβηξε το χειρόφρενο. Όχι επειδή σταμάτησε να ρίχνει ένα τσουβάλι λεφτά. Αλλ’ επειδή δεν υπήρξε η γνώση, όταν το καλοκαίρι στελεχώθηκε, έτσι όπως στελεχώθηκε, το ρόστερ της. Με ανορθογραφίες και ατέλειες παντού. Διάστημα στο οποίο «ηττήθηκε» η φιλοσοφία του Ραζβάν Λουτσέσκου. Ο Ρουμάνος είχε μείνει στις μέρες δόξας του 2019 έχοντας ξεχάσει ότι είχαν περάσει δύο χρόνια και πολλά είχαν αλλάξει στο κλαμπ.

Εάν ο Ιβάν Σαββίδης νοιάζεται, που δε νομίζω να μη νοιάζεται, ήδη θα ‘χει πάρει αποφάσεις. Για το που και πως θα πορευτεί χωρίς να έχει ανάγκη την παραμικρή συμβουλή. Όχι, πάντως, έτσι όπως έπραξε και λειτούργησε τα δύο τελευταία χρόνια. Να ξαναδώσει όραμα στον κόσμο. Να εμπνεύσει όλους όσοι ζουν το κλαμπ από μέσα και γνωρίζουν ότι αυτή η ομάδα έχει κλείσει τον κύκλο της, εδώ και τώρα, θέλει ξήλωμα. Θέλει αλλαγές. Φωνάζει ότι έχει ανάγκη να ενισχυθεί. Αν δεν γίνουν τίποτα απ’ όλα αυτά, θα μοιάζει λες και έχει ρίξει λευκή πετσέτα. Κάτι που δεν μας έχει δείξει, ότι κάνει εύκολα στη ζωή και την επιχειρηματική δραστηριότητά του.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι το αν ο ΠΑΟΚ κινδυνεύει να τελειώσει πρόωρα την σεζόν. Αυτό είναι το λιγότερο. Το πως θα κερδίσει την αποδοχή και την εκτίμηση από τον κόσμο του είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα και σύναμμα το μεγαλύτερο ανοιχτό στοίχημα.

Ο ΠΑΟΚτσής, ναι, φύσει αντέχει πολλά. Δεν αντέχει το μαρτύριο της σταγόνας, το οποίο νιώθει ότι τον οδηγεί αυθόρμητα σε συμπόνια. Γι’ αυτό ρίχνει τη δεδομένη στιγμή την ευθύνη σ’ όλους όσοι επάνδρωσαν τη φετινή ομάδα, όσων την έκαναν να έχει καταρρεύσει και να παίζει μόνον τόσο. Πόσο; Όσο για να μη βάζει ούτ’ ένα γκολ στα τρία τελευταία παιγνίδια. Ακριβέστερα, να μη κάνει φάση σε κανονική ροή αγώνα για να βάλει γκολ.

Αλήθεια, πώς να επιβιώσει έτσι μια ομάδα; Εδώ, δεν βγαίνει άκρη με αναδρομές στο παρελθόν. Γιατί, χτες το βράδυ, κάποιοι παλιότεροι ΠΑΟΚτσήδες θυμήθηκαν πως το τελευταίο διάστημα το κλίμα πέριξ της Τούμπας θύμιζε μέρες… Παρί Σεν Ζερμέν. Πριν από 30 χρόνια. Τότε, η μπούκα στον αγωνιστικό χώρο δεν έγινε επειδή ο ΠΑΟΚ είχε δεχθεί δύο γκολ στο ημίχρονο από την παρέα του Ζορζ Γουεά. Μπούκαραν από την… κερκόπορτα της Θύρας 4, επειδή εκείνη η ομάδα δεν ενέπνεε ούτε στο ελάχιστο τον κόσμο της. Μόνον που τότε είχε για ιδιοκτήτη έναν βιοτέχνη της πόλης, τον Θωμά Βουλινό και όχι τον Ιβάν Σαββίδη.