Το λιοντάρι, η κυνηγός και το… κοπάδι

Πλησιάζοντας στο φινάλε του πρώτου γύρου, μία αγωνιστική απομένει για να ολοκληρωθεί το πρώτο μισό της κανονικής διάρκειας, έχουμε σίγουρα μία καλή εικόνα για το πώς συμπεριφέρονται όλες οι ομάδες. Προφανώς και θα υπάρξουν αλλαγές στην πορεία, κάποιοι θα βελτιωθούν, κάποιοι θα χειροτερέψουν, αλλά ορισμένα δεδομένα πλέον τα έχουμε.

Το πιο μεγάλο από όλα, το φωνάζει άλλωστε και η βαθμολογία εκτός από την εικόνα των ομάδων, ότι για την διεκδίκηση του τίτλου θα έχουμε δύο ομάδες. Τον μεγάλο φαβορί και πρωταθλητή Ολυμπιακό, έμεινε να τον κυνηγά μόνο η ΑΕΚ, οι υπόλοιποι τις έχουν κατεβάσει τις καραμπίνες και ψάχνουν αλλού για θηράματα. Η ΑΕΚ τον κυνηγά γιατί ο προπονητής της παίζει σε αυτή τη φάση της σεζόν για το αποτέλεσμα και μόνο για αυτό. Ξέρει ότι η ομάδα του δεν είναι έτοιμη, μας το λέει σε κάθε ευκαιρία ότι δεν είναι έτοιμη και θέλει ακόμη πολύ δουλειά και μέχρι να την φέρει στα επίπεδα που αυτός επιθυμεί και ευελπιστεί ότι θα την φέρει, παίζει μόνο για το τρίποντο.

Αυτό είναι αλήθεια, ότι κάποιες φορές ενοχλεί και δη τους φίλους της ΑΕΚ που δεν καλοπέρασαν στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ κι’ ας νίκησε η ομάδα με 1-0. Κατανοητό, αλλά ως έναν βαθμό. Το ότι η ΑΕΚ έπαιξε από το δέκατο λεπτό με δέκα παίκτες πίσω από την μπάλα επειδή είχε το γρήγορο προβάδισμα, είναι ασφαλώς κάτι που δεν αρέσει, αλλά δεν θα το χαρακτήριζα ανησυχητικό στην περίπτωση αυτής της ΑΕΚ. Και δεν θα το χαρακτήριζα έτσι για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι ο Γιαννίκης με τον ΠΑΣ δεν μας έδειξε αυτό, όταν έφτιαξε την ομάδα του όπως την ήθελε, συνεπώς δεν έχω κανένα λόγο να πιστεύω ότι αυτό είναι το σχέδιο του και το όραμα του για την ΑΕΚ. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι ο Γιαννίκης εμφανώς δεν έχει καμία εμπιστοσύνη στην ανασταλτική λειτουργία της ΑΕΚ σε τούτη δω την χρονική στιγμή, όταν πιέζει ψηλά και ανεβάζει την άμυνά του. Η ΑΕΚ δέχεται γκολ σε κάθε ματς. Με τον Αρη, με τον Απόλλωνα, με τον Ολυμπιακό, με τον ΠΑΣ, εννοώ σε κάθε ματς και με τον Γιαννίκη στον πάγκο. Χθες μετά το ντέρμπι το πρώτο πράγμα που είπε ήταν «είναι πολύ καλό που κρατήσαμε το μηδέν πίσω…». Αυτό θέλει αυτή τα στιγμή. Να βελτιώσει την ανασταλτική λειτουργία. Μας το είπε και ο Μισλέν στις δηλώσεις του για το πώς πάνε τα πράγματα με το νέο προπονητή. «Δουλεύουμε πολύ στην άμυνα και στην ανασταλτική λειτουργία και θα βγει αυτή η δουλειά» μας είπε ο Γάλλος.

Ναι η εικόνα της ΑΕΚ στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό δεν ήταν καλή, αλλά ο Γιαννίκης και σε αυτή την ΑΕΚ μας έχει δείξει ότι όταν χρειάζεται να βγάλει την ομάδα μπροστά και να παίξει επίθεση, έχει τον τρόπο να το κάνει. Το έκανε στα δύο προηγούμενα. Και με τον Ολυμπιακό που έχανε από το 2’ και τελικά δεν το γύρισε και με τον ΠΑΣ που έχανε από το 5’ και το γύρισε. Συνεπώς αυτό που βλέπουμε τώρα είναι το κυνήγι του αποτελέσματος για να μείνει η ομάδα και στο κυνήγι του Ολυμπιακού. Και είναι η μόνη που έχει μείνει. Επιπλέον θα έλεγα ότι είναι και ως ένα βαθμό ανθρώπινο. Ο Γιαννίκης ξέρει ότι σε αυτόν τον πάγκο δεν πρόκειται να τον κρατήσει το όμορφο ποδόσφαιρο, αλλά το όμορφο αποτέλεσμα στην παρούσα φάση. Μετά το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό οι φίλοι της ΑΕΚ χειροκρότησαν κι’ ας είχε χάσει η ομάδα, διότι είδαν και ωραία πράγματα. Αν είχε παίξει καλά και με τον Παναθηναϊκό, αλλά είχε ξαναχάσει θα χειροκροτούσε κανείς ή θα άρχιζαν τα σχόλια του τύπου «δεν κάνει ο Γιαννίκης…». Βεβαίως εδώ θα είμαστε για να διαπιστώσουμε στην πορεία αν ο νεαρός Ελληνας τεχνικός έχει αποφασίσει ότι αυτό είναι το ποδόσφαιρο του στην ΑΕΚ, δηλαδή ένα πούλμαν μπροστά από έναν εξαιρετικό οδηγό όπως είναι ο Στάνκοβιτς. Αν όντως είναι αυτό, με ή χωρίς αποτελέσματα, μακροπρόθεσμα θα έχει πρόβλημα, αλλά δεν έχουμε κανένα σοβαρό στοιχείο για να μας οδηγεί σε αυτή την προεκτίμηση.

Λίγες ώρες νωρίτερα ο Ολυμπιακός στην Κρήτη έκανε την κατά την άποψη μου καλύτερη εφετινή εμφάνισή του στο πρωτάθλημα. Ένα πολύ γεμάτο ματς, από χαρακτήρα, ποιότητα, αυτοπεποίθηση, σιγουριά και αέρα πρωταθλητή. Η κυνηγός ΑΕΚ, αν κρίνουμε από την εμφάνιση του Ολυμπιακού στην Κρήτη, κυνηγά ένα λιοντάρι και θα είναι δύσκολο πολύ να το σκοτώσει. Δεν μπορώ να το τεκμηριώσω απολύτως, αλλά έχω την αίσθηση από την εικόνα αυτού του παιχνιδιού στην Κρήτη, κόντρα σε μία εξαιρετική ομάδα όπως ο ΟΦΗ, ότι αυτή είναι η αρχή μίας διαφορετικής τροχιάς που θα διαγράψει ο Ολυμπιακός από εδώ και στο εξής στη σεζόν. Σε μερικούς μνήμες ίσως να μνημονεύουμε το ματς στην Κρήτη σαν το πρώτο που επιβεβαίωσε ότι ο Πέδρο Μαρτίνς δυσκολεύτηκε λίγο παραπάνω φέτος, αλλά το βρήκε και πάλι. Δεν έκανε μαγικά για να το βρει, αλλά συμπληρώθηκαν με κόπο τα κομμάτια του δικού του παζλ. Οι δύο ακραίοι μπακ του Ολυμπιακού, δεν είναι Τσιμίκας και Ομάρ, αλλά πλέον είναι δύο κανονικοί ακραίοι μπακ, οι οποίοι ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις του παιχνιδιού του Πέδρο. Τους πήρε πιθανόν παραπάνω χρόνο να προσαρμοστούν, ή να καταλάβουν τις απαιτήσεις του τρόπου παιχνιδιού του Πορτογάλου τεχνικού, αλλά είναι απολύτως σαφές ότι τώρα το κάνουν.

Κοντά σε αυτούς βρίσκει (επιτέλους θα λέει ο Μαρτίνς) ξανά την φόρμα του ο Μ’ Βιλά. Δεν υπάρχει κατά την άποψη μου πιο κομβικός παίκτης από τον Μ’Βιλά στον σημερινό Ολυμπιακό. Στην Κρήτη ο Γάλλος ήταν καταπληκτικός, στην μακράν της δεύτερης, καλύτερης εφετινής βραδιάς του.

Το τρίτο κομμάτι στο παζλ, ήταν αυτό το… ρημάδι το εξτρέμ που λένε και οι φίλοι του Ολυμπιακού. Ο Πέδρο Μαρτίνς έχει όλο αυτά τα χρόνια τον καλύτερο εξτρέμ για την ομάδα, τον Μασούρα, αλλά δεν έχει και κάποιον που να μην χρειάζεται να ρολάρει άψογα η ομάδα για να φανεί, αλλά να μπορεί να την σπρώξει να την βοηθήσει όταν αυτή δεν είναι καλά. Ο Βαλμπουενά το έκανε τα προηγούμενα χρόνια. Μία ενέργεια, μία ασίστ και έξω από την πόρτα. Φέτος θα το κάνει πιο σπάνια, όπως με τον Βόλο και το απευθείας φάουλ γκολ. Ο Ονιεκούρου δεν μπορούσε να ανταποκριθεί ως τώρα, ο Ροντρίγκες ακόμη ψάχνεται και είναι πολύ λογικό και έμενε μόνο ο Λόπες. Παίκτης που έχει κάνει μεταγραφή πολλών εκατομμυρίων ευρώ για την Σεβίλλη, δεν μπορεί κάτι θα είχε. Το τελευταίο διάστημα είχαμε αρχίσει να το καταλαβαίνουμε ότι κάτι έχει και δεν είναι τυχαίος. Στην Κρήτη το κατάλαβε και ο Ολυμπιακός και ο αντίπαλος. Αν στην καλή ομάδα ο Μαρτίνς προσθέσει το απρόβλεπτο, την ατομική ενέργεια το κατέβασμα – κοντρόλ του Λόπες στο γκολ που έβαλε, στο Ηράκλειο, τότε είναι λίγα τα πράγματα για τα οποία θα ανησυχεί εντός των συνόρων.

Χρονικά πάντα, ανάμεσα στα ματς του «λιονταριού» και του «κυνηγού», είχαμε και το ματς του ΠΑΟΚ στη Νεάπολη. Εκεί δεν εμφανίστηκε ομάδα, αλλά ένα… κοπάδι παικτών, το οποίο μάλιστα δεν έχει ούτε βοσκό, ούτε τσοπανόσκυλο να τους καθοδηγεί και να τους προφυλάσσει και μοιραία τους κατασπάραξαν. Ο Λουτσέσκου είναι φανερό ότι έχει χάσει τα πάντα. Την αυτοπεποίθησή του, την πίστη στην ομάδα, την πίστη στους παίκτες, την έμπνευση, το όραμα, την διάθεση για δουλειά. Αν δει και ακούσει κανείς τα λόγια του καταλαβαίνει ότι ο ίδιος πρώτος από όλους έχει μπει σε μία φάση που αμφισβητεί τα πάντα και μαζί με τα πάντα και τον εαυτό του. Δεν ήταν εκνευρισμένος, ήταν παρατημένος. Δεν έχω δει ποτέ έτσι τον Λουτσέσκου. Πρέπει πρώτα και πάνω από όλα, ο ίδιος να τα βρει με τον εαυτό του. Αν ο ίδιος δεν μπορεί να εμπνεύσει αυτή την ομάδα, αν οι παίκτες καταλάβουν ότι αυτός ψυχικά και πνευματικά δεν είναι μαζί τους, τότε η σεζόν δεν βγαίνει για τον ΠΑΟΚ. Το… κοπάδι θα περιφέρεται ανά την Ελλάδα και θα το κατασπαράζουν δεξιά και αριστερά. Δεν είναι δική του η ευθύνη για την κατάσταση είμαι σίγουρος. Είναι όμως δική του ευθύνη να κάνει ότι μπορεί για να σταθεί στα πόδια της η ομάδα. Το να πηδήξει πρώτος από το τρένο μπορεί να είναι απολύτως κατανοητό σε ανθρώπινο επίπεδο, αλλά είναι και απολύτως καταδικαστέο σε επαγγελματικό. Οποιος πιστεύει ότι το ρόστερ και οι δυνατότητες του ΠΑΟΚ είναι αυτές που είδαμε στο Περιστέρι, στη Νεάπολη και που βλέπουμε τις τελευταίες εβδομάδες κάνει λάθος. Δεν είναι ρόστερ για να πάρει πρωτάθλημα ή να το διεκδικήσει στα ίσια, αλλά δεν είναι ρόστερ για να βρίσκει η κάθε ομάδα το τρίποντο που ψάχνει. Με την καμία, που λένε και οι πιτσιρικάδες. Και βέβαια κάποια στιγμή πρέπει να εμφανιστεί με κάποιον τρόπο και αυτός που διοικεί. Δεν είναι εποχή για να μοιάζει ο ΠΑΟΚ παρατημένος στην τύχη του και ο Ιβάν Σαββίδης καλώς ή κακώς δίνει αυτή την εντύπωση, για να μην γράψω ότι «φωνάζει» με τον τρόπο του, ότι δεν υπάρχει πουθενά…

Αφησα για το τέλος, την εικόνα που μου αποτυπώθηκε περισσότερο από κάθε άλλη, αυτή την αγωνιστική. Ενας άλλος Ιβάν, ο Γιοβάνοβιτς ήταν έξαλλος και κατά τη διάρκεια και αμέσως μετά τη λήξη του ντέρμπι με την ΑΕΚ. Εξαλλος με την ομάδα και τους παίκτες του. Ο προπονητής που μιλάει, είτε μετά τη μεγάλη νίκη, είτε μετά τη μεγάλη ήττα, χωρίς οι παλμοί του να αλλάζουν, χωρίς να παίρνει έστω μία έκφραση χαράς ή απογοήτευσης, ο προπονητής που έχει πάει την ειλικρίνεια, την ψυχραιμία και την καθαρή ματιά, σε άλλο επίπεδο, θόλωσε. Κι’ αν αγρίεψε ο Ιβάν μόνο καλό μπορεί να κάνει στον Παναθηναϊκό. Ηρθε η ώρα να καταλάβουν και οι παίκτες του, ότι οι δικαιολογίες τελειώνουν. Τα σοφτ παιχνίδια και οι χαλαρές εμφανίσεις δεν γίνονται ανεκτές. Σαν να είχε βάλει ένα χρονοδιάγραμμα ο Ιβάν και τους περίμενε μέχρι αυτό το ντέρμπι. Σαν να είχε δώσει την πίστωση στην νέα ομάδα που φτιάχνει και αυτή να τελείωσε στο ΟΑΚΑ. Τα όσα είδαμε και ακούσαμε εμείς από την τηλεόραση, ήταν ελάχιστα μπροστά σε αυτά που είδαν και άκουσαν οι παίκτες του Παναθηναϊκού στα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ, όπως αναφέρει και το ρεπορτάζ. Πλέον ο ευγενικός ασπρομάλλης κύριος θα χορεύει σε ρυθμούς σκληρού ροκ και μαζί του θα μείνουν όσοι αντέξουν, όσο αντέξουν ή όσο αντέξει. Ο χρόνος θα μας δείξει…