Ο ΠΑΟΚ χορεύει rock n roll ανάμεσα στην κερκίδα και τις θλάσεις

O ΠΑΟΚ μπορεί να κέρδισε το εισιτήριο για τα νοκ άουτ παιχνίδια του Europa Conference League, η νίκη επί της αδύναμης Λίνκολν να «μεταφράστηκε» σε κέρδη για το ελληνικό ποδόσφαιρο και την ειδική βαθμολογία του ίδιου του κλαμπ στην Ευρώπη, αλλά η εικόνα του παραπέμπει σε μια ομάδα «άρρωστη». Βαριά άρρωστη, και αγωνιστικά αλλά και ψυχολογικά, όπως ακριβώς το είπε ο προπονητής του.

Είμαστε στην εποχή που, μετά από 23 επίσημα παιχνίδια μέσα σε διάστημα τεσσάρων μηνών, το (καταπονημένο από την υψηλή ένταση των πολλών αγώνων) μυϊκό σύστημα των ποδοσφαιριστών χορεύει ροκ-εν-ρολ ανάμεσα στο δέρμα και στον σκελετό τους. Ενας τρελός χορός. Η χειρότερη φάση, για τους φυσικοθεραπευτές. Περνάνε εκεί, στα πιτς των ομάδων, τη δική τους σιωπηρή πίεση. Οχι τόσο «διάσημη» όσο η πίεση των παικτών κι ακόμη περισσότερο των προπονητών, αλλ’ εξουθενωτική.

Ο Ομάρ Ελ Καντουρί μπορεί να βγαίνει, πλέον, εκτός συναγωνισμού, με τη νέα θλάση, αλλά υπάρχουν πολλά άλλα χαρακτηριστικά παραδείγματα.

Ο Αουγκούστο προέρχεται, επίσης, από διπλό μυϊκό τραυματισμό, έχοντας μπει σε καθεστώς ειδικής διαχείρισης, αδύναμος να ακολουθήσει πλήρως το ρυθμό ενός αγώνα, ο Μιτρίτσα μπήκε στις 25 Οκτωβρίου στα πιτς με θλάση δευτέρου βαθμού στον δεξιό προσαγωγό, έχει μείνει εκτός έξι εβδομάδες και... συνεχίζει, ο Τέιλορ παίζοντας ασταμάτητα είναι αντιμέτωπος κι αυτός με θλάση, ο Σίντκλεϊ πέρασε από την ίδια θέση, το ίδιο και ο Κρέσπο, εδώ και αρκετό καιρό ο Σβαμπ παίζει με ενοχλήσεις στους προσαγωγούς, ενώ Μπίσεσβαρ και Βαρέλα είναι στα κόκκινα. Βάλτε και τα ουκ ολίγα κρούσματα κορονοϊού (αυτή την στιγμή υπάρχουν δύο παίκτες σε καραντίνα) τον τραυματισμό του Βιεϊρίνια, που έπαιζε διαρκώς αδιαφορώντας για το πρόβλημα στο πέλμα, την τεράστια απώλεια του Ολιβέιρα από το ξεκίνημα της σεζόν, για να δέσει το γλυκό.

Ειλικρινά δε θα ήθελα με τίποτα να βρίσκομαι στη θέση του επικεφαλής του ιατρικού επιτελείου των «ασπρόμαυρων», Γιάννη Ράλλη, των συνεργατών του κα των φυσιοθεραπευτών του ΠΑΟΚ. Ναι, έχουν τα πάντα στη διάθεσή τους. Εργαλεία πολύτιμα και υπερσύγχρονα για να κάνουν τη δουλειά τους. Εχουν σχεδόν τα πάντα, εκτός από ένα. Χρόνο. Χρόνο αποκατάστασης των τραυματιών. Μπορεί να ακούστηκε ως αστείο, αλλά αν μπορούσε ο Λουτσέσκου θα κρατούσε τον Λέο Μάτος μέχρι την Κυριακή στη Θεσσαλονίκη για να μπει να παίξει εναντίον της Λαμίας…

Απ’ τη μια άκρη του κάδρου ως την άλλην, παντού ποδοσφαιριστές κλατάρουν ή είναι έτοιμοι να κλατάρουν. Ο ΠΑΟΚ έχει ξεμείνει από λύσεις σε μια ακόμη περίοδο με αγώνες Κυριακή-Τετάρτη-Κυριακή μέχρι τη διακοπή των Χριστουγέννων, με τον Στέφαν Σβαμπ να λέει όλη την αλήθεια μέσα σε πέντε λέξεις: «Να σταθούμε όρθιοι και να παλέψουμε». Αυτό ακριβώς, τίποτε άλλο...

Κι ο Ραζβάν Λουτσέσκου έκανε τα λάθη του, στο κομμάτι της διαχείρισης βάζοντας διαρκώς τους ίδιους και τους ίδιους παίκτες να παίζουν, πήγε να το συμμαζέψει, απ’ το να γίνει χειρότερο, το πράγμα χτες, αλλά και πάλι στο τέλος έβαλε τον Μπίσεσβαρ να παίξει ξεχνώντας τον Ζίβκοβιτς που τον άφησε όλο το 90λεπτο να παίζει πάνω-κάτω σ’ ένα παιχνίδι όπου είχαν κριθεί τα πάντα.

Γενικότερα, η κατάσταση πέριξ της Τούμπας μυρίζει μπαρούτι. Όσοι βρέθηκαν το βράδυ της Πέμπτης στο γήπεδο το κατάλαβαν από την πρώτη στιγμή που πάτησαν το πόδι τους. Ένα μεγάλο κομμάτι της κερκίδας από την προθέρμανση να αποδοκιμάζει τους ποδοσφαιριστές, υπενθυμίζοντάς τους πόσο «βαριά είναι η φανέλα», απειλώντας όσους «δεν μπορούν να πάνε στα μπ…» και πως αν «δεν παίξουν την μπάλα της ζωής τους, θα τους…» και πάει λέγοντας. Μάταια ο Αντρίγια Ζίβκοβιτς έκανε νεύματα προς την κερκίδα να σταματήσει να αποδοκιμάζει τους συμπαίκτες του.

Ειλικρινά, δε θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που υπήρχε τόσο αρνητικό κλίμα στην Τούμπα πριν από την έναρξη ενός αγώνα. Κάποιος θυμήθηκε «τις σαρδέλες του Σάντος», ένας άλλος τα «πέτρινα χρόνια» του Γούμενου, η αλήθεια είναι πως τέτοιες ροκ καταστάσεις είχαμε πολλά χρόνια να ζήσουμε.

Κι ίσως μέχρι τώρα να μην τα έχουμε ζήσει όλα…