Ένας προπονητής που βοηθά την ομάδα του να βρει λύσεις

Μια από τις ευθύνες που αναλογούν στον προπονητή είναι το να βοηθά την ομάδα του κατά την διάρκεια ενός αγώνα για να βρίσκει λύσεις και να αντιμετωπίζει πιο αποτελεσματικά τις καταστάσεις που διαμορφώνονται σε ένα παιχνίδι. Με πιο απλά λόγια, πρόκειται για αυτό που η ελληνική αργκό του ποδοσφαίρου το έχει βαφτίσει “κοουτσάρισμα την ώρα του αγώνα”. Απέναντι στον Ατρόμητο το απόγευμα του Σαββάτου ο Παναθηναϊκός την χρειάστηκε αυτή την βοήθεια από τον προπονητή του, επειδή το αγωνιστικό πλάνο που είχε ετοιμάσει είχε κολλήσει. Ο Ατρόμητος είχε προετοιμαστεί για να πιέσει με τρεις και τέσσερις ποδοσφαιριστές στον κεντρικό άξονα και να περιορίσει τον χώρο που είχαν για να συνδυαστούν ο Ρούμπεν Πέρεθ με τον Μαουρίτσιο και τον Βιγιαφάνιες. Και στα πρώτα περίπου 25’ αγωνιστικά λεπτά κάθε φορά που ο Παναθηναϊκός επέλεγε να αναπτύξει τις επιθέσεις του από τα άκρα, δηλαδή από εκεί όπου ο Ατρόμητος άφηνε κενούς χώρους, δεν κατάφερνε να δημιουργήσει μια καλή ευκαιρία για εκτέλεση.

Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς έχει βάλει από την αρχή της σεζόν στον Παναθηναϊκό τα στοιχεία που δίνουν στην επιθετική ανάπτυξη οι πλάγιοι επιθετικοί όταν παίζουν με “ανάποδο πόδι” στις πλευρές. Σε αυτό το παιχνίδι είχε επιλέξει να αρχίσει με “κανονικά” πόδια το ματς - δηλαδή με τον αριστεροπόδαρο Αϊτόρ στην αριστερή πτέρυγα και τον δεξιοπόδαρο Παλάσιος στην δεξιά. Στο σημείο που είδε την ομάδα του να “κολλάει” ο Γιοβάνοβιτς άλλαξε πλευρές στους μεσοεπιθετικούς του. Δημιούργησε δηλαδή μια έκπληξη στην αντίπαλη άμυνα, η οποία είχε προσαρμοστεί στην τοποθέτηση που είχε μέχρι τότε ο Παναθηναϊκός κατά την ανάπτυξη των επιθέσεών του. Ο χρόνος που χρειάστηκε η άμυνα του Ατρόμητου μέχρι να διαβάσει την νέα κατάσταση ήταν αρκετός για να δώσει στον Παναθηναϊκό ένα γκολ, αυτό που δημιούργησε ο Αϊτόρ για τον Καρλίτος, και μια μεγάλη ευκαιρία, αυτή που έδωσε ο Αϊτόρ στο 35’ στον Παλάσιος για να εκτελέσει από προνομιακή θέση.

Όλο αυτό είναι ένα από τα καλά σημάδια που έχει δώσει μέχρι εδώ η δουλειά του Γιοβάνοβιτς. Τώρα πια, που έχουμε δει 13 αγώνες πρωταθλήματος, μπορούμε εύκολα να διαπιστώσουμε ότι ο προπονητής έχει δουλέψει με την ομάδα του σε διαφορετικούς τρόπους ανάπτυξης των επιθέσεων προκειμένου να την βοηθά να βρίσκει λύσεις κατά τη διάρκεια των αγώνων. Ο Παναθηναϊκός μας έχει δείξει ότι ξέρει να παίξει με τον Ρούμπεν και τις μακρινές διαγώνιες μεταβιβάσεις του ή τις ποιοτικές κάθετες πάσες του, ότι ξέρει να παίξει με κλασικό “10αρι” που αναλαμβάνει την ανάπτυξη των επιθέσεων (Βιγιαφάνιες ή Λούντκβιστ), ότι ξέρει να παίξει με δύο “8αρια” που παίρνουν την ευθύνη να επιλέξουν τον τρόπο ανάπτυξης των επιθέσεων (Βιγιαφάνιες, Μαουρίτσιο), ότι μπορεί να αναπτύξει επίθεση οδηγώντας γρήγορα την μπάλα (Αλεξανδρόπουλος), ότι έχει δουλέψει για να αναπτύσσεται από τις πτέρυγες (Χουάνκαρ - Βιτάλ).

Όπως στο ματς με τον Ατρόμητο, στα παιχνίδια του Παναθηναϊκού γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι δεν πρόκειται για μια ομάδα που προσπαθεί να παίξει φυσικό ποδόσφαιρο και έχει επενδύσει τις προσδοκίες του μόνο πάνω στην ατομική ποιότητα των ποδοσφαιριστών. Είναι μια ομάδα που ποντάρει στην ομαδική ποιότητα, την ομαδική τεχνική, τις ομαδικές τακτικές ενέργειες. Προφανώς δεν έχει αποδώσει τέλεια μέχρι εδώ την δουλειά του προπονητή, και προφανώς έχει ακόμη δρόμο ο Παναθηναϊκός. Και μέχρι να φτάσει στο σημείο να διατηρεί σε υψηλό επίπεδο την απόδοσή του και να την κάνει αποτελεσματική θα χρειαστεί να κάνει αλλαγές - και σε πρόσωπα και στην βελτίωση του αγωνιστικού μοντέλου του. Όμως η μεγάλη εικόνα δείχνει μια ομάδα που προοδεύει και βελτιώνεται. Με αυτή την αίσθηση άφησε τον θεατή και το παιχνίδι με τον Ατρόμητο, στο οποίο ο Παναθηναϊκός επικράτησε δίχως να χρειαστεί να δημιουργήσει και να χάσει πολλές μεγάλες ευκαιρίες, απέναντι σε μια ομάδα την οποία κράτησε με άνεση στο “μηδέν”.

Στο δικό μου μυαλό όλο αυτό, που είναι ένα αξιόλογο πρότζεκτ, θα κριθεί κυρίως από την υπομονή. Αν έχει υπομονή και παρέχει στήριξη και εργαλεία στον προπονητή του, ο Παναθηναϊκός θα δει τον Γιοβάνοβιτς να παρουσιάζει μια ανταγωνιστική ομάδα. Αυτό που μέχρι σήμερα “πληρώνει”, δηλαδή η μεγάλη απόστασή του από την κορυφή, είναι το τίμημα που πληρώνει μια ομάδα όταν ξεκινάει από το “μηδέν” - δηλαδή δημιουργείται από λευκό χαρτί και αλλάζει θεαματικά το ρόστερ της και την αγωνιστική ταυτότητά της. Η διαδικασία των αλλαγών απαιτεί χρόνο. Και το έργο του Γιοβάνοβιτς μπαίνει μόλις τώρα στη φάση της παγιοποίησης και της εμπέδωσης των αλλαγών.