Κι όμως ο (επιθετικά φάντασμα) Ολυμπιακός είχε χθες τέσσερα κέρδη!

Μέσα από το χθεσινό μου άρθρο νομίζω σας είχα προϊδεάσει…

Ο τίτλος μιλούσε για «Ολυμπιακό χιλίων προβλημάτων», αλλά και για τα ντέρμπι του Γενάρη, στα οποία ο Μαρτίνς είχε νίκες εντός έδρας (3-0 την ΑΕΚ, 3-0 τον ΠΑΟΚ, 1-0 τον ΠΑΟ) και ισοπαλίες εκτός έδρας (1-1 με ΠΑΟΚ και 0-0 με ΑΕΚ). Τι είδαμε τελικά; Τον Ολυμπιακό με πάρα πολλά προβλήματα να κάνει αναπόφευκτα μία προβληματική εμφάνιση και να παίρνει στο τέλος την ισοπαλία στη Λεωφόρο, όπως είχε κάνει πέρυσι στην Τούμπα και πρόπερσι στο ΟΑΚΑ…

Είναι αδύνατον να διαγράψει κανείς ότι ο πρωταθλητής Ελλάδας χθες ήταν επιθετικά ένα φάντασμα! Κι αυτό ασφαλώς και πονάει και εντός ομάδας, αλλά και τους φίλους του. Το να κάνεις δύο σουτ (το φάουλ του Τικίνιο και το αρκετά μακρινό του Λόπες) στο α΄ ημίχρονο και μηδέν στο β΄, στο οποίο πάτησες για πρώτη φορά περιοχή στο…91’ με τον Βρουσάι, το να μην κερδίζεις καν ένα κόρνερ η, οποιοδήποτε άλλο στημένο μετά από εκείνο στο 6^ο λεπτό, είναι πράγματα που δεν καταπίνονται εύκολα.

Από εκεί και πέρα, ένα μεγάλο κομμάτι εξήγησης έχει να κάνει πρώτον με τις απουσίες των έξι παικτών, των τριών-τεσσάρων βασικών (Σισέ, Μπουχαλάκη, Αγκιμπού, Ονιεκουρού), αλλά και των Ροντρίγκες και Κούντε, που του στέρησαν λύσεις και δεύτερον με την επίδραση στην απόδοση άλλων παικτών ιώσεων και τραυματισμών: ο Παπασταθόπουλος προέρχονταν από θλάση, ο Μανωλάς από αγωνιστική απραξία μηνών και οι Λαλά, Λόπες, Ρέαμπτσιουκ ήταν ταλαιπωρημένοι, άλλοι από ιώσεις κι άλλοι τραυματισμούς-δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά μιλάμε για τη μισή χθεσινή ενδεκάδα, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται.

Σε καθαρά αγωνιστικό επίπεδο, διακρίναμε δύο πράγματα.

Πρώτον, ότι από τους πέντε επιθετικούς που χρησιμοποιήθηκαν, ο μόνος που στάθηκε όχι καλά, αλλά αξιοπρεπώς ήταν ο Τικίνιο, ενώ οι άλλοι τέσσερις ήταν ο ένας χειρότερος από τον άλλο: πλησίασαν το μηδέν οι δύο βασικοί (Μασούρας, Λόπες) και πήγαν πιο κάτω από το μηδέν οι ερχόμενοι από τον πάγκο (Ελ Αραμπί, Βαλμπουενά)-δεν μπορώ να σχολιάσω ιδιαίτερα τον Βρουσάι με συμμετοχή εννιά λεπτών, πέραν του ότι έπρεπε να είχε μπει νωρίτερα γιατί ο Τικίνιο είχε σκάσει.

Και δεύτερον, ότι οι ακραίοι μπακ που υποτίθεται έπρεπε να γίνονται εξτρέμ, άγγιξαν τη λέξη ανύπαρκτοι επιθετικά. Ο Ρέαμπτσιουκ σπάνια προωθήθηκε, ο δε Λαλά βγήκε λίγο περισσότερο, με όλες τις πάσες του κακές, με εξαίρεση μία σέντρα στα πρώτα λεπτά. Κι ο Καρμπόβνικ που τον αντικατέστησε είχε μεν δυνάμεις, αλλά από ουσία σχεδόν τίποτα.

Με αυτές τις συνθήκες ήταν πρακτικά αδύνατο να σκοράρει ο Ολυμπιακός απέναντι σε μία ομάδα, που μέσα στη Λεωφόρο ουσιαστικά έχει φάει γκολ μόνο από τον ΠΑΟΚ (1-3), κατά βάση από πέναλτι από το πουθενά και από ένα φάουλ, και τα δύο μετά το 85^ο λεπτό.

Το καλό για τον Ολυμπιακό είναι ότι είχε κέρδη από αυτό το τόσο κακό, το λες κι απαράδεκτα κακό, επιθετικά, παιχνίδι της.

Ένα. Απέδειξε ότι ξέρει και να μη χάνει. Όταν πας για πρωτάθλημα και βλέπεις ότι δεν μπορείς να κερδίσεις ένα ματς, πόσο δε μάλλον ένα εκτός έδρας ντέρμπι, είναι μεγάλη υπόθεση να μην το χάνεις. Κι ο Ολυμπιακός έτσι κράτησε το αήττητο 17 αγωνιστικών, από την αρχή δηλαδή του πρωταθλήματος, αλλά και τη διαφορά από το δεύτερο στους εννιά βαθμούς. Τώρα μας χαλάει αυτό το 0-0, αλλά σκεφθείτε πώς θα ήταν αν έχανε ο Ολυμπιακός-κι όχι τόσο γιατί θα πήγαινε στο συν οκτώ, όσο γιατί θα είχε βαρύνει για τον ίδιο το κλίμα, μετά την ισοπαλία με τον ουραγό Απόλλωνα να έκανε και ήττα, την στιγμή δε κατά την οποία ο ΠΑΟΚ, έστω με ένα και δύο πέναλτι σε κάθε παιχνίδι του, έχει κάνει σερί εφτά νικών. Και με μεταξύ τους παιχνίδι στην Τούμπα σε 13 ημέρες…

Δύο. Λειτούργησε αρκετά καλά στο αμυντικό κομμάτι, πιθανότατα λόγω και των τριών αμυντικών, ιδέα βέβαια που στέρησε από την ομάδα ένα τρίτο χαφ, και δη δημιουργικό, με συνέπεια αφενός μεν ο ΠΑΟ να πάρει το κέντρο αφετέρου δε τον Ολυμπιακό να μην έχει παίκτη να βοηθήσει από τον άξονα την επιθετική του τριάδα-από την άλλη, ένα καλό ερώτημα είναι ποιόν να έβαζε τρίτο χαφ ο Μαρτίνς, μην έχοντας κατά βάση κανέναν (μόνο τον Βρουσάι θα σκεφτόμουν εγώ). Η ουσία είναι ότι για έκτο σερί παιχνίδι οι «ερυθρόλευκοι» κρατάνε πίσω το μηδέν κι έχουν καλή ψυχολογία σε αυτό το κομμάτι, ιδίως ο Βατσλίκ, που έχει παίξει και στα πέντε τελευταία παιχνίδια πρωταθλήματος με το μηδέν παθητικό-τον είδαμε πάλι να βγαίνει έγκαιρα, σε χαμηλές και ψηλές μπάλες, να παίζει καλά με τα πόδια και γενικά να εμπνέει εμπιστοσύνη. Ξέρουμε δε όλοι ότι σχεδόν πάντα η καλή άμυνα φέρνει το πρωτάθλημα.

Τρία. Σημαντικό για εμένα ότι ο Μαντί Καμαρά έδειξε πράγματα χθες. Δεν υποστηρίζω ότι έβγαλε μάτια, αλλά «ήταν εκεί»: να δώσει μάχες, να κάνει φάουλ, να πάρει φάουλ, να προσπαθήσει να βγάλει πάσες μπροστά-με όποια επιτυχία είχε σε όσα έκανε, ήταν όμως εκεί. Πίεσε, μάρκαρε, έκλεψε, έκοψε ακόμη και σε θέση τρίτου στόπερ, άλλαξε παιχνίδι. Ήταν ένας Μαντί βελτιωμένος, που πάλεψε, ήθελε να βοηθήσει την ομάδα και όταν στο τέλος έσκασε κι αυτός μαζί με τον (πραγματικά πολύ καλό και θετικό) Εμβιλά, έχασε κι η ομάδα πολλά μέτρα κι ο ΠΑΟ βρήκε την ευκαιρία να πιέσει.

Τέσσερα. Άρχισε η ενσωμάτωση του Μανωλά στην ενδεκάδα, αλλά και εμφανίστηκε ένας Μπα σε ρόλο Σισέ! Ο Μανωλάς, φανερό αυτό, δεν είναι ακόμη έτοιμος μετά από ένα τρίμηνο ουσιαστικά χωρίς παιχνίδια στα πόδια του. Στο β΄ ημίχρονο βρίσκοντας καλύτερο ρυθμό άρχισε να δίνει λύσεις, ενώ όταν είναι ήρεμος έδειξε ικανότητα στις πάσες από πίσω, ακόμη και κάθετα. Ο Μπα ήταν ο ξεκάθαρα καλύτερος αμυντικός. Πήρε την σκυτάλη από τον Σισέ και καθάριζε πίσω, τόσο ψηλά, όσο και χαμηλά. Δύο-τρεις φορές οι επεμβάσεις του, έστω κι αν δεν ήταν οι πιο εύκολες, είχαν το στοιχείο της απροσεξίας και έβαλαν πάλι τον ΠΑΟ στην επίθεση, όμως πήρε τις περισσότερες ευθύνες, ιδίως στα δύσκολα, κι αυτό επίσης μετράει στα υπέρ του. Ανάμεσα τους ο Παπασταθόπουλος απέδειξε ότι «το έχει», έως και το…απολαμβάνει, να παίζει κεντρικός σε άμυνα τριών. Μπορεί να μην έκανε τόσα πολλά όσα ο Μπα, αλλά τα έκανε όλα σχεδόν υποδειγματικά-κι από αυτόν είδαμε, έστω στο 91’, την καλύτερη πάσα μπροστά (!), στην μπούκα του Βρουσάι, αλλά και μία κεφαλιά σε επίθεση του Ολυμπιακού (υπήρξε και τέτοια!) από την οποία θα μπορούσε κάτι να προκύψει.

Παρεμπιπτόντως, καλώς η, κακώς όταν μπαίνεις σε ένα εκτός έδρας ντέρμπι και μαθαίνεις ότι αντίπαλος που είναι πίσω σου, δεύτερος στη βαθμολογία, χάνει για δεύτερη συνεχόμενη φορά μέσα στο γήπεδο του από μία επαρχιακή ομάδα, καλώς η, κακώς μπαίνεις σε μία διδικασία να σκεφθείς ότι και μία ισοπαλία να φέρεις εσύ, καλή θα είναι.

Άσχετο: Φέτος πραγματικά ο ΠΑΟΚ θα ξεπεράσει και τον…καλύτερο εαυτό του-πέντε πέναλτι στις τέσσερις τελευταίες αγωνιστικές!!! Τα τρία με το αποτέλεσμα 0-0…και τα άλλα δύο ενώ έχανε 1-2…Πραγματικά δεν παίζει τέτοιο πράγμα. Εδώ είναι πρώτος σκόρερ ο Κούρτιτς, με εφτά πέναλτι!