Το πιο επώδυνο για τον Ολυμπιακό είναι άλλο…

Το εύκολο είναι να λέμε ότι όλα θα αλλάξουν, όλα θα είναι καλά κλπ, κλπ. Το θέμα είναι να γίνεται σωστή ανάλυση και αξιολόγηση των όποιων θεμάτων έχει μία ομάδα, προκειμένου να λυθούν.

Κατά την γνώμη μου, το πλέον επώδυνο για την εικόνα του Ολυμπιακού μετά τις γιορτές είναι ένα συγκεκριμένο κομμάτι του παιχνιδιού του: η πλήρης αδυναμία αντίδρασης του στο τέλος των αγώνων του.

Με τον Απόλλωνα στη Ριζούπολη το αποτέλεσμα ήταν στο 0-0 και από το 72^ο λεπτό που έχασε ο Ελ Αραμπί την μοναδική καθαρή ευκαιρία για γκολ του Ολυμπιακού στο β΄ ημίχρονο, έως το σφύριγμα της λήξης, στο 95^ο λεπτό, δηλαδή επί 23 λεπτά, το μόνο που είδαμε από τον Ολυμπιακό ήταν δύο σουτ του Βρουσάι στο 77’ και στο 83’, έξω από την περιοχή και τα δύο, εκ των οποίων το ένα έδιωξε ο γκολκίπερ χωρίς να δυσκολευτεί και πολύ κι ένα έφυγε αρκετά άουτ. Ήταν δηλαδή ο Ολυμπιακός στο 0-0 με τον ουραγό Απόλλωνα των μείον 15 παικτών, είχε μπροστά του 23 λεπτά και δεν έβγαλε μία φάση για γκολ-κι ας την έχανε…

Με τον Παναθηναϊκό στη Ριζούπολη το αποτέλεσμα ήταν επίσης στο 0-0 και όχι απλά στο τέλος του παιχνιδιού, αλλά σε ολόκληρο το β΄ ημίχρονο ο Ολυμπιακός δεν είχε καν τελική, έστω ένα σουτ να πάει στην εξέδρα. Και μοναδική φορά που πάτησε την αντίπαλη περιοχή ήταν με μία, όχι επιτυχημένη κιόλας, ενέργεια του Βρουσάι.

Με τον Παναιτωλικό στο Αγρίνιο ο Ολυμπιακός έχανε 1-2 από το 60’, είχε μπροστά του πάνω από 30 λεπτά παιχνιδιού και η μοναδική φορά που κάπως απείλησε ήταν στο 63’ με ένα σουτ του Λόπες από καλή θέση, χωρίς εν τέλει να συμβεί και τίποτα, αφού η μπάλα κόντραρε σε ένα σώμα αμυνόμενου, δηλαδή δεν είχε κατάληξη προς την εστία, ούτε καν βγήκε άουτ. Από το 63’ έως το σφύριγμα της λήξης στο 94’ περισσότερο επικίνδυνος ήταν ο Παναιτωλικός παρά ο Ολυμπιακός.

Ο Ολυμπιακός απλά είχε δύο σουτ έξω από την περιοχή των Βρουσάι και Ξενιτίδη που δεν ανησύχησαν καθόλου τον γκολκίπερ των γηπεδούχων Ανέστη, συν ένα ακόμη σουτ του Λοβέρα που ήταν σαν να μην έγινε ποτέ (από μακριά πάνω στα σώματα). Άντε και μία καλή σέντρα του Ανδρούτσου, την οποία δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει ο Τικίνιο για κεφαλιά. Δεν πλησίασε, λοιπόν, ο Ολυμπιακός κοντά στο 2-2.

Αντίθετα, ο Παναιτωλικός ήταν που πλησίασε περισσότερο στο 3-1! Κι απλά δεν το έκανε για ένα κλικ στο 67’ με εκείνη την γκολάρα του Βέργου, που ακυρώθηκε ως οφσάιντ (όντως ήταν, αλλά για πολύ λίγο, στη μοναδική ίσως φορά που είτε επειδή το έπαιξαν σωστά, είτε εκ τύχης, εφαρμόστηκε σωστά το οφσάιντ από την άμυνα των «ερυθρόλευκων». Με τον Βέργο μάλιστα να έχει κι άλλη τελική στο 85’, αξιοποιώντας μία λάθος συνεργασία των Σουρλή και Ξενιτίδη και σουτάροντας έξω από την περιοχή, με τον Κρίστινσον να μπλοκάρει την μπάλα. Κι είχε και τρίτο σουτ ο Παναιτωλικός, με τον Τσιγγάρα και τον Αβραάμ να το κοντράρει.

Αυτό είναι το πιο ανησυχητικό που εγώ βλέπω στον Ολυμπιακό μετά τις γιορτές: να χάνει η, να είναι ισόπαλος και να μην μπορεί να απειλήσει, να κάνει έστω μία καθαρή ευκαιρία για γκολ στα τελευταία 20-30 λεπτά των αγώνων του. και ξαναγράφω: ας το χάσει το γκολ, την ευκαιρία, αλλά τουλάχιστον να τη δημιουργήσει. Κι αν θέλουμε να πάμε και πιο μακριά την ανάλυση:

Πρώτον, στο Βέλγιο ο Ολυμπιακός έχανε 0-1 με γκολ από το 7^ο μόλις λεπτό και μοναδική φορά που απείλησε ήταν με τον Βρουσάι στο 65^ο λεπτό, με ένα σουτ (και τότε) εκτός περιοχής, το οποίο μπλόκαρε ο τερματοφύλακας. Για να είμαστε δε και ρεαλιστές, ήταν και οριακά οφσάιντ ο κυνηγός του Ολυμπιακού σε εκείνη την βαθιά πάσα του Εμβιλά, οπότε και να σκόραρε θα ακυρώνονταν το γκολ…

Δεύτερον, σε όλα τα φετινά εκτός έδρας παιχνίδια του σε όλες τις διοργανώσεις, ο Ολυμπιακός ξέρετε πόσα γκολ έβαλε μετά το 70^ο λεπτό; Μόνο ένα, στα Γιάννινα, με τον Ελ Αραμπί στο 84’, μέσα από μία στημένη φάση του Βαλμπουενά, που είχε παρεμβολή του Εμβιλά και κόντρα σε αντίπαλο, μέχρι να σκοράρει ο Μαροκινός. Ούτε καν στη Λιβαδειά, με αντίπαλο μία ομάδα Β΄ Εθνικής, ο Ολυμπιακός δεν μπόρεσε να κάνει ένα γκολ στην τελευταία μισή ώρα, κι ενώ είχε μειώσει σε 2-3 στο 63^ο λεπτό.

Τα δεδομένα που μόλις τώρα αναδείχθηκαν, απ΄ όλα τα παιχνίδια του Ολυμπιακού μακριά από το Καραϊσκάκη σε πρωτάθλημα, Ευρώπη και Κύπελλο, θεωρώ ότι θα έχουν γίνει αντικείμενο βαθιάς μελέτης στο Ρέντη-αλλά αποτέλεσμα δεν έχουμε δει, κανένα. Να έχει ο Ολυμπιακός ένα γκολ μετά το 70^ο λεπτό σε 17 εκτός έδρας αγώνες του, είναι ένα ζήτημα σοβαρό. Την άλλη εβδομάδα παίζει στην Τούμπα κι έχει ακόμη μετά τον ΠΑΟΚ άλλες οκτώ δύσκολες εξόδους στο πρωτάθλημα, οι περισσότερες ντέρμπι. Συν φυσικά το ταξίδι στο Μπέργκαμο με την Αταλάντα.

Στο Καραϊσκάκη, σε αυτό το κομμάτι, η κατάσταση είναι διαφορετική, όχι ιδανική, αλλά καλύτερη, αφού σε 15 αγώνες έχει βάλει έξι γκολ στο τέλος των αγώνων του-μπορεί να μην είναι πολλά, αλλά δεν είμαι και λίγα, και κυρίως είναι σχεδόν όλα πολύτιμα. Ο Ολυμπιακός με τη βοήθεια και του κόσμου του έχει κερδίσει (1-0) τη Φενέρμπαχτσε με το γκολ του Τικίνιο στο 90’, έχει ισοφαρίσει (1-1) τη Λούντογκορετς με το γκολ του Αγκιμπού στο 87’, έχει νικήσει (2-1) την Άντβερπ με το γκολ του Ρέαμπτσιουκ στο 87’, έχει νικήσει (2-1) το Βόλο με γκολ του Βαλμπουενά στο 91’.

Μακριά από το Καραϊσκάκη, όμως, η κατάσταση είναι εντελώς διαφορετική. Είναι σαν να μην μπορεί η ομάδα να αντιδράσει. Κι αυτό είναι το πιο επώδυνο. Κι αυτό ακριβώς πρέπει να αλλάξει, να μάθει να αντιδράει όταν έχει μπει στα δύσκολα και στα εκτός έδρας παιχνίδια του.

Άσχετο: Κινήσεις-έκπληξη ψήνονται στα μεταγραφικά του Ολυμπιακού. Δεν μπορώ να προεξοφλήσω την επιτυχία των κινήσεων, αλλά ότι έχει μπει η φωτιά για να ψηθούν, έχει μπει…