Οξυγόνο για ανάδυση

• Το… μπούμερανγκ του Παναιτωλικού
• Το δεύτερο ημίχρονο ήταν καλύτερο κι ας μη σκόραρε
• Κι έτσι κέρδισε τον πρώτο τελικό

Λες και ήταν παραγγελιά της μοίρας. Σα να πήρε την κατάσταση στα χέρια της και θέλησε να παραδώσει ένα από τα παιχνίδια που της αρέσουν. Από το σημείο που καταστράφηκε, από εκεί να (ξανά) δοκιμαστεί. Με πάσα ειλικρίνεια, θα προτιμούσα αυτά τα πέναλτι να είχαν μπει σε μια εστία κάμποσα χιλιόμετρα πιο πέρα από αυτή του Αγρινίου γιατί ως οργανισμός, ο Άρης έχει μεγαλύτερη ανάγκη τη διεκδίκηση και την κατάκτηση ενός τίτλου. Βέβαια, η μοίρα και το ποδόσφαιρο δεν σου σερβίρουν πάντα αυτό που ζητάς. Το είπε ο μπαρουτοκαπνισμένος Χαβιέρ Ματίγια μετά τη νίκη επί του Παναιτωλικού και τουλάχιστον αυτός έχει βαθιά γνώση. Γιατί από «στραβές» ο Ισπανός ξέρει καλύτερα από τον καθένα. Του λόγου του, χρειάστηκε να μείνει 26 μήνες εκτός δράσης πριν ο Άρης του δώσει το φιλί της ζωής το καλοκαιράκι του 2018 και του δείξει εμπιστοσύνη, σε αντίθεση με ολάκερη την Ισπανία.

Ο Ισπανός δεν ήταν ποτέ σπρίντερ, περισσότερο μαραθωνοδρόμο τον λες. Έχει υπομονή γαϊδάρου, τσατίλα άγριου ζώου και… καρύδια ηγέτη. Το απέδειξε στην εκτέλεση του πρώτου πέναλτι, έτσι όπως αγκάλιασε την μπάλα πριν την εκτελέσει. Σα να φώναξε «δική μου είναι». Πιθανόν να μην γνωρίζει το άσμα, ούτε Σαλονικιός είναι, αλλά σαν Σαλονικιός χόρεψε, έστω κι αν το συγκεκριμένο τραγούδι γράφτηκε γι’ άλλους λόγους. Κι έτσι έσπασε η γκίνια, αυτή που βαστούσε από τις αρχές του μήνα κι έβαλε ολόκληρο τον οργανισμό σε καθεστώς παράνοιας. Ακόμη και οι οχτροί (ντεμέκ) ευαισθητοποιήθηκαν. Σαν τον λύκο που χαίρεται στην αντάρα, ξαφνικά έβγαλαν καψούρα και στεναχώρια αυτοί που αν δουν τον Άρη ξαπλωμένο, θα του κοπανήσουν και μία στο κεφάλι να τον αποτελειώσουν. Σαν τις ύαινες που τρέφονται από τα ψόφια, αφού κόψουν 5-6 βόλτες πρώτα.

Μόνο που ο Άρης δεν ψόφησε, οπότε ας κρατήσουν την όρεξή τους. Αντέχει ακόμη. Στον βυθό βρέθηκε και στο Αγρίνιο βρήκε οξυγόνο για να αναδυθεί. Σα να λέμε, νερό στην έρημο. Από εκεί που καταστράφηκε κατάφερε να επιβιώσει, την… καταραμένη άσπρη βούλα. Το πρώτο πέναλτι είναι από τα μπόλικα αυστηρά που έχουν δοθεί στο φετινό Πρωτάθλημα όπου μέσω VAR η τρίχα έγινε τριχιά. Το δεύτερο δεν αμφισβητείται. Ο καθένας τα βλέπει από τη δική του σκοπιά αλλά το παιχνίδι όμως δεν ήταν μόνο τα πέναλτι.

Το… μπούμερανγκ του Παναιτωλικού

Ο Παναιτωλικός είναι από τις καλύτερες ομάδες του φετινού Πρωταθλήματος. Κατά πάσα πιθανότητα δεν θα είναι στα Playoffs λόγω απειρίας και γκαντεμιάς στις στιγμές ενός αγώνα. Ο Γιάννης Αναστασίου έχει κάνει εξαιρετική δουλειά, κυριολεκτικά μεταμόρφωσε μια κακοτεχνία σε κάτι όμορφο και υγιές. Θαρρώ ότι σήμερα (30/1) επένδυσε στη δεδομένη κόπωση του Άρη από τα 120+ λεπτά της Λαμίας και την ψυχική οδύνη του αντιπάλου από τον αποκλεισμό. Πήγε να σκοτώσει αλλά βγήκε βαθιά λαβωμένος. Αποδεδειγμένα ο Άρης είναι μια εξαιρετική ομάδα όταν βρίσκει χώρους στο γήπεδο και τρομερά δυσλειτουργική απέναντι στις κλειστές άμυνες. Η επιλογή του Παναιτωλικού να παίξει με ψηλά τις γραμμές στα πρώτα 20 λεπτά έδωσε στον Άρη αυτό που απελπισμένα αναζητούσε. Δε νομίζω ότι ο Αναστασίου ήθελε αυτό, προφανώς όμως υπήρχε ζήτημα στην εκτέλεση της τακτικής. Γιατί ο Άρης βρήκε πέντε φάσεις (όχι τελικές προσπάθειες) στα πρώτα 20 λεπτά.

Αυτό φάνηκε μετά το 0-2. Ο Παναιτωλικός μαζεύτηκε στο γήπεδο κι έγινε τρομερά επιθετικός παρότι πίεζε από το ύψος της γραμμής του κέντρου. Ωστόσο, δεν διαχειρίστηκε το ψυχικό κομμάτι του αγώνα με συνέπεια να μην αξιοποιήσει το γεγονός ότι ο Άρης ήταν στο δωμάτιο του πανικού. Τα διωξίματα των παικτών του Άρη έβγαζαν απελπισία, έδειχναν μια ομάδα δίχως ψυχολογία και με φόβο απώλειας ενός ισχυρού πλεονεκτήματος. Μέσα από αυτά βέβαια βγήκαν οι φάσεις με τους Καμαρά και Γκάμα, γιατί στο transition παιχνίδι ο Μπαντού Ντιαγέ ήταν πολύ ουσιαστικός.

Το δεύτερο ημίχρονο ήταν καλύτερο κι ας μη σκόραρε

Κοινός παρονομαστής στις παρεμβάσεις των δύο προπονητών ήταν ότι καμία αλλαγή δεν βοήθησε. Αν ο Βργκοτς ήταν ο πιο προβληματικός παίκτης του Παναιτωλικού στο πρώτο ημίχρονο, ο αντικαταστάτης του (σ. σ. Μόρσεϊ) ήταν αυτός του δεύτερου. Ο δε Άκης Μάντζιος περίμενε κάτι καλύτερο από τον Χουάν Ιτούρμπε, όπως συνηθίζει όμως προστάτεψε τους παίκτες του. Για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι, ο Παραγουανός από το σημείο του πέναλτι σούταρε απελπιστικά άστοχα, δεν απέφυγε και 2-3 λάθη στη μεσαία γραμμή που έβγαλαν από τα ρούχα του τον Ματίγια. Ο Άρης του δεύτερου ημιχρόνου δεν σκόραρε αλλά ήταν η ομάδα που ξέρουμε. Όπως είπε και ο Μάντζιος, η ομάδα του διαχείριση έκανε, σιγουριά είχε στην άμυνα και στην επίθεση δεν έβαλε τα 2-3 τετ α τετ και δεν αξιοποίησε τις στιγμές της. Επί τούτου ρωτήθηκε και ο Αμπουμπακάρ Καμαρά δηλώνοντας με ειλικρίνεια ότι είναι μέρος του προβλήματος. Σωστά το είπε. Μέρος, όχι το ίδιο το πρόβλημα. Αυτό μπορεί να λυθεί μόνο με μεταγραφή (εκτός κι αν ακολουθήσουν ομάδες που θα παίξουν ανοιχτά τον Άρη) και δυστυχώς αυτή του Ζοάο Κλάους έχασε πολλές πιθανότητες.

Κι έτσι κέρδισε τον πρώτο τελικό

Κακά τα ψέματα, χαρακτήρα τελικού είχε το παιχνίδι, προς αυτήν την κατεύθυνση συνηγόρησαν και τα υπόλοιπα αποτελέσματα. Τα διπλά των Αστέρα Τρίπολης και Βόλου αλλά και ο «άσος» του ΠΑΣ Γιάννινα. Αν ο Άρης δεν κέρδιζε στο Αγρίνιο θα συνέχισε με τις πιθανότητες εις βάρος του. Αξιοποιώντας το παιχνίδι που χρωστά (με τον Ατρόμητο) θα πάει στους 29 βαθμούς κι αν επιστρέψουν οι έξι βαθμοί, θα νιώσει πιο ασφαλής. Βέβαια, με υποθετικές συζητήσεις δεν πας πουθενά. Οι «κίτρινοι» χρειάζονται νίκες για να νιώσουν εξασφάλιση αλλά και καλύτερα ως ομάδα. Γιατί, για να αμφισβητηθεί μια ομάδα θα πρέπει η ίδια να δώσει δικαιώματα. Ειδικά στο «Κλ. Βικελίδης», ο Άρης έδωσε πολλά και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι έχει μαζέψει περισσότερους βαθμούς εκτός έδρας παρά στην έδρα του.

@Photo credits: Intime