«Σας παρακαλώ μη με χτυπάτε άλλο…»

Πως φτάνει ένα παιδί 23 ετών να σκοτώνει με δρεπάνι ένα παιδί 19 ετών επειδή αγαπούν διαφορετικές ομάδες. Πως φτάνει μία ομάδα δέκα νεαρών να κυκλοφορούν με αυτοκίνητα στους δρόμους για να χτυπήσουν – σφάξουν, νεαρούς που απλώς περπατάνε στο δρόμο και υποστηρίζουν άλλη ομάδα. Πως φτάσαμε ως εδώ;

«Σας παρακαλώ μην με χτυπάτε άλλο…» η ανατριχιαστική τελευταία φράση του 19χρονου Αλκη. Μία κραυγή απόγνωσης, μία τελευταία απόπειρα να απευθυνθεί σε όποια ανθρώπινα ένστικτα των δολοφόνων του. Δεν υπήρχαν τέτοια, όπως αποδείχτηκε, πώς γίνεται όμως σε μία παρέα νεαρών παιδιών να μην υπάρχουν ανθρώπινα ένστικτα και να δολοφονούν εν ψυχρό, αναίτια και με σχέδιο, ένα 19χρονο παιδί. Ποια κοινωνία και ποιο ποδόσφαιρο είναι αυτό που φτιάχνει νεαρά παιδιά με δολοφονικά ένστικτα τα οποία πηγάζουν από το διαφορετικό χρώμα της φανέλας της ομάδας που υποστηρίζουν. Ποια κοινωνία είναι αυτή που κάνει τα παιδιά της τέρατα και τι ακριβώς κάνει για να βάλει φρένο σε αυτόν τον θλιβερό κατήφορό της.

Συγγνώμη που θα το γράψω και χωρίς καμία πρόθεση κριτικής προς την Super League, αλλά φτάνει πλέον με το ενός λεπτού σιγή. Ηρθε η ώρα όχι για ένα, αλλά για πολλά περισσότερα λεπτά φωνής. Ασφαλώς και τίποτα δεν θα φέρει πίσω τον Αλκη, ούτε η σπαρακτική και γεμάτη κουράγιο πρόταση του χαροκαμένου πατέρα του «να γίνει ένα φιλικό του Αρη με τον ΠΑΟΚ και να καθίσουν οι οπαδοί και των δύο ομάδων δίπλα δίπλα…», την οποία ήδη οι δύο ομάδες θα έπρεπε να έχουν αποδεχτεί.

Την ίδια φράση του Αλκη θα μπορούσε να την φωνάζει και το πρόσωπο του ποδοσφαίρου. «Σας παρακαλώ μη με χτυπάτε άλλο…». Πόσο ωραία θα ήταν να μπορούσαμε χωρίς δεύτερη σκέψη να μιλήσουμε για τη μεγάλη νίκη του Αρη κόντρα στην ΑΕΚ, για την ανατροπή του ΟΦΗ κόντρα στον Παναθηναϊκό, έστω να γκρινιάξουμε για την διαιτησία έστω, μέρος του παιχνιδιού είναι και αυτή, αλλά τι να χαρείς και τι να σχολιάσεις. Όταν το μίσος φωλιάζει παντού. Και δεν καταλαβαίνεις πως γίνεται, γιατί γίνεται, τι σκατά σχολεία, τι σκατά κοινωνία, κυρίως τι σκατά σπίτια, είναι αυτά που μεγαλώνουν τα παιδιά γύρω μας και γίνονται δολοφόνοι, και γεμίζουν τις ψυχές τους από μίσος.

Και το μίσος υπάρχει παντού γύρω μας. Ανήμερα την Πρωτοχρονιά έζησα κάτι που η αλήθεια είναι με σόκαρε. Συχνά πυκνά στα social media, μου σέρνουν διάφορα, δεν απαντώ, δεν σχολιάζω, δεν εκπλήσσομαι. Ανήμερα την Πρωτοχρονιά το έπαθα όμως.

Ένα νέο παιδί με όλη τη δύναμη της ψυχής του, μου εύχονταν να μην με βρει η επόμενη Πρωτοχρονιά σε προσωπικό μήνυμα που μου έστειλε. Ο λόγος ήταν ότι διαφωνούσε, εκνευρίστηκε, με την περιγραφή μου στον αγώνα Αρσεναλ – Μάντσεστερ Σίτι. Δεν το περίμενε από εμένα λέει που δηλώνω φίλος της Αρσεναλ τέτοια περιγραφή και ως εκ τούτου με όλη την δύναμη της ψυχής του μου ευχήθηκε να μην ζήσω άλλη Πρωτοχρονιά…

Πραγματικά προσπαθούσα να καταλάβω πως μεγαλώνει αυτό το παιδί, σε τι σπίτι, τι ακριβώς ακούει σε αυτό, τι συμβαίνει στη ζωή του, τι ακριβώς του έχουμε κάνει ως κοινωνία και το έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο.

Διότι προφανώς το μίσος καλλιεργείται και δεν φωλιάζει από μόνο του στις ψυχές των ανθρώπων. Προφανώς είναι πολλοί αυτοί που έχουν την ευθύνη για αυτό το μίσος που φωλιάζει στις ψυχές των παιδιών μας και ήρθε η ώρα να το αλλάξουμε. Φτάνει πια με την σιγή, ενός λεπτού ή γενική σιγή. Ποιος σύνδεσμος είναι αυτός που έχει στα γραφεία του λοστούς, ρόπαλα, σουγιάδες, μαχαίρια, δρεπάνια και παραμένει ανοικτός.

Ποιος φίλαθλος είναι αυτός που κατηγορείται για μαχαίρωμα αντίπαλου οπαδού και εξακολουθεί και μπαίνει στο γήπεδο, ποιος οπαδός είναι αυτός που ανέχεται αυτή την συμπεριφορά από τον συνοπαδό του και δεν εξοργίζεται.

Ποιος δημοσιογράφος είναι αυτός που το ξέρει και δεν το καταγγέλλει, ποιος αστυνομικός είναι αυτός που το βλέπει και δεν το σταματάει και δεν τον συλλαμβάνει, ποιος δικαστής είναι αυτός που τον αθωώνει, ποιος παράγοντας είναι αυτός που βάζει την επιρροή του για να «προστατέψει» - αθωώσει τον κατηγορούμενο οπαδό. Ποιο σπίτι είναι αυτό που μεγαλώνει αυτό το παιδί – δολοφόνο, ποια κοινωνία είναι αυτή που τον οδηγεί στη δολοφονία, ποιο σχολείο είναι αυτό που τον μεγαλώνει έτσι.

Για την δολοφονία του Αλκη φταίει ο καθένας από εμάς, είναι ένοχος ο καθένας από εμάς και έχει συμμετοχή ο καθένας από εμάς, όπως και για τη δολοφονία του ποδοσφαίρου.

Σας παρακαλώ μη με χτυπάτε άλλο…

Για πάντα θα μας στοιχειώνει.