Τιλίκα: «Δύσκολη η ζωή στη φαβέλα»

Για τα παιδικά του χρόνια όπου μεγάλωσε στις φαβέλες της χώρας του, αλλά και το πώς αντιλαμβάνεται το ποδόσφαιρο μίλησε ο Λεό Τιλίκα στο Podcast του Αστέρα Τρίπολης. Οπου ο Βραζιλιάνος μεσοεπιθετικός της ομάδας «ξεδίπλωσε» το… κουβάρι της ζωής του.

ΜΕΡΟΣ ΤΩΝ ΟΣΩΝ ΕΙΠΕ
«Γεια σας, είμαι ο Λεονάρντο Τίλικα. Είμαι 26 ετών. Είμαι ποδοσφαιριστής από την Βραζιλία. Ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο, όπως σχεδόν και όλοι οι υπόλοιποι, πάρα πολύ μικρός. Περίπου 5-6 ετών. Συνήθως βγαίναμε έξω και παίζαμε έως το βράδυ στις πλατείες, στους δρόμους και με τους φίλους μου. Μέχρι τότε χαιρόμουν το παιχνίδι, αλλά όσο μεγάλωνα άρχισα να βλέπω τόσο εγώ όσο και οι γύρω μου ότι έχω κάποιες ικανότητες και έτσι γράφτηκα στις Ακαδημίες της γενέτειρας μου. Περίπου 18-19 ετών πήγα στην Γκόϊας και ουσιαστικά ξεκίνησε η επαγγελματική του ενασχόληση με το ποδόσφαιρο.

Προερχόμαστε από μία περιοχή η οποία είναι αρκετά φτωχή. Είναι από τις γνωστές περιοχές, τις φαβέλες. Οπότε τα πράγματα είναι πάρα πολύ δύσκολα για εμένα. Το ίνδαλμά μου ήταν ο θείος μου, ο οποίος ήταν κι αυτός επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Επαιζε στην εποχή του Ρομπίνιο, ήταν μαζί στη Σάντος. Ετσι, όποτε είχα κι εγώ την ευκαιρία, έβγαινα έξω στους δρόμους και τις πλατείες κι έπαιζα ποδόσφαιρο. Πολλές φορές τύχαινε να ήμουν ο μικρότερος και να έπαιζα με πολύ μεγαλύτερους μου, αλλά τα κατάφερνα αρκετά καλά. Είχα την στήριξη των γονιών μου από τη πρώτη στιγμή, μου έδιναν μπάλες για να παίζω, με πήγαιναν στους αγώνες για να βλέπω και να έρχομαι σε μεγαλύτερη επαφή με το άθλημα που αγαπώ.

Σίγουρα η ζωή στη φαβέλα είναι αρκετά δύσκολη. Ουσιαστικά εμείς που είμαστε μέσα σε αυτήν περιοχή ξέρουμε πολύ καλά τι συμβαίνει. Ότι υπάρχουν ζώνες οι οποίες είναι επικίνδυνες και στις οποίες αν πας, πας γυρεύοντας για μπελάδες και κινδύνους. Ή θες να πας εκεί γιατί είσαι κάποιας άλλης κουλτούρας και νοοτροπίας ή για παράνομα πράγματα. Αν ξέρεις που να πας και τι να κάνεις, μπορώ να πω ότι είναι όλα κανονικά. Εχουμε μια πολύ καλή σχέση με τους γείτονες μου, με τους οποίους έχουμε καλή σχέση. Ξέρουμε που πρέπει να πάμε και που δεν πρέπει να πάμε. Οπότε αυτή είναι η καθημερινότητά μας».

Το ποδόσφαιρο ήταν μία διέξοδος. Είχα στόχο να τα πάω όσο καλύτερα γίνεται, για να βοηθήσω την οικογένειά μου να βγει από τη δύσκολη κατάσταση την οποία βίωνε. Όχι πως τα πράγματα ήταν τραγικά, αλλά εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Τα πρώτα λεφτά τα έβαλα στην τσέπη μου, όσο πιο βαθιά μπορούσα, τα έδωσα στην μητέρα μου και της είπα να κάνει τραπέζι για τους γείτονες. Ήταν δύσκολα στις φαβέλες, αλλά δεν ένιωσα ότι απειλείται η ζωή μου».