Το θάρρος του Ξενιτίδη, όχι μόνο τα γκολ Εμβιλά και Ιωαννίδη!

Δεν ξέρω αν όντως οπαδοί του ΠΑΟΚ φώναζαν χθες «Λευτεριά στ’ αδέρφια μας» στο ματς ΠΑΟΚ Β’ – Ολυμπιακός Β’, όπως αναφέρεται από χθες βράδυ σε media που υποστηρίζουν τους Ερυθρόλευκους. Δεν ξέρω αν όντως κάποιοι - έστω ελάχιστοι - φώναζαν το πραγματικά απίστευτο «Να καταλήξετε σαν τον Αλκη» προς τα μέλη της αποστολής του Ολυμπιακού. Δεν θέλω να το πιστέψω, αλλά δεν έχω διαβάσει/ακούσει κάποια διάψευση από χθες το απόγευμα μέχρι σήμερα το μεσημέρι. Μέχρι να δω, λοιπόν κάποια διάψευση, το πιστεύω! Μου δίνει το δικαίωμα να το πιστέψω – όσο κι αν δεν θέλω – η κοινωνία στην οποία ζούμε.

Αυτό που ξέρω είναι ότι χθες, με τον πιο κομψό και ταυτόχρονα ευθύ, ειλικρινή και θαρραλέο τρόπο, ένας παίκτης του Ολυμπιακού Β’, ο αρχηγός του Ολυμπιακού Β’, βρήκε τον τρόπο να τα πει… όλα. "Είμαστε απογοητευμένοι, δεν θα σταθώ στο παικτικό κομμάτι. Δεν παίχτηκε σήμερα μπάλα από καμία από τις δύο ομάδες, συγγνώμη και από τον κόσμο που μας παρακολούθησε, ντρέπομαι. Δεν είναι εικόνα και από εμάς και από τους αντίπαλους. Σ’ αυτές τις ηλικίες, δεν πρέπει να αντιμετωπίζουμε έτσι τους αγώνες στο πρότζεκτ των β΄ομάδων. Δεν παίχτηκε ποδόσφαιρο, έξω φασαρίες, αυτά είναι ντροπή για εμένα, δεν πρέπει να υπάρχουν, πρέπει να κοιτάξουμε να το βελτιώσουμε. Είμαι απογοητευμένος από την ομάδα, από αύριο είναι μια καινούρια μέρα και πρέπει να κοιτάξουμε μπροστά": αυτά από ένα παιδί που δεν έχει κλείσει τα 23 του, τον Γιώργο Ξενιτίδη.

Εχετε ακούσει πολλές φορές παίκτες να ζητούν συγγνώμη από τους φίλους της ομάδας τους μετά από βαριές ήττες και κακές εμφανίσεις. Πόσες φορές έχουμε ακούσει παίκτη να λέει ότι αισθάνεται ντροπή για «αυτό» που παρουσίασαν οι δυο ομάδες εντός αγωνιστικού χώρου και για το όλον ενός αγώνα; Και για την εντός αγωνιστικού χώρου εικόνα για την οποία ευθύνονται παίκτες και προπονητές και για την εκτός αγωνιστικού χώρου ατμόσφαιρα για την οποία δεν έχουν καμία αρμοδιότητα; Σπάνιο! Ειδικά στην Ελλάδα! Σπάνιο για παίκτες! Από προπονητές, ναι, έχουμε στο παρελθόν καταγεγραμμένες τις φωνές τους να μιλούν για την κατάντια στην εξέδρα, αρκετές φορές να κάνουν και σκληρή αυτοκριτική για την απόδοση των ομάδων τους. Από παίκτες, όμως, όχι!

Οι ποδοσφαιριστές – σχεδόν όλοι των πρόσφατων παλαιότερων γενεών – φρόντιζαν να είναι politically correct. Να μην «τσαλακώνονται». Να μην πηγαίνουν ενάντια στους οπαδούς (τους), να μην μιλούν για την εικόνα των ομάδων τους και το θέαμα (;) ενός αγώνα. Υπήρχαν και εξαιρέσεις, αλλά ο κανόνας αυτός ήταν. Να μην χαλάμε τις καρδιές μας και να τα έχουμε καλά με όλους. Η’ να μην μιλάμε καθόλου για τίποτα. Να απέχουμε. Να παίρνουμε αποστάσεις: ήταν κι αυτός ένας τρόπος «άμυνας», διαφυγής, ντρίμπλας, αποστασιοποίησης. Να μην «εκτεθούμε», να μην ρισκάρουμε. Ακόμα και παίκτες με σπουδαία προσωπικότητα με τρομερό εγωισμό και winning spirit εντός αγωνιστικού χώρου, «απείχαν» από τα κοινά. Μακριά κι αγαπημένοι!

Όχι, δεν είμαστε σε συννεφάκι. Δεν πιστεύουμε ότι έχει έρθει ακόμα η στιγμή που θα βγαίνουν ευθαρσώς οι ποδοσφαιριστές στην Ελλάδα και θα μιλούν για τη μερίδα εκείνη των οπαδών τους οι οποίοι τους στερούν βαθμούς, τους υποχρεώνουν να παίζουν σε κενές εξέδρες, τους ασκούν bullying, τους βρίζουν, τους εξευτελίζουν πολλές φορές. Συνήθως θα μιλούν γενικώς και αορίστως ή για οπαδούς άλλων ομάδων. Λογικό: σέβομαι απόλυτα τον φόβο καθενός! Και ακόμα περισσότερο εκείνους τους παίκτες οι οποίοι έχουν αρχίσει να μιλούν φωναχτά. Όχι συχνά. Αλλά όλο και πιο συχνά! Δεν είναι η πλειονότητα. Αλλά είναι περισσότεροι πια! Αυξάνονται οι τολμηροί!

Όπως αυξάνονται και τα media που δίνουν μεγαλύτερη προσοχή στα σοβαρά. Αργά – αργά και τα ηλεκτρονικά και τα έντυπα media (πάντα αναφερόμαστε σ’ αυτά που – θέλουν να λένε ότι – δεν είναι «ελεγχόμενα» και «τζουκ μποξ» της δημοσιογραφίας) εστιάζουν και αναδεικνύουν τα πιο ουσιώδη. Σε παλαιότερες εποχές, παρότι μιλάμε για παίκτη κοτζάμ Ολυμπιακού, οι δηλώσεις στην ΕΡΤ του Ξενιτίδη, ενός παίκτη τον οποίο ελάχιστοι γνωρίζουν, θα είχαν «θαφτεί». Χθες, δεν «θάφτηκαν». Δεν αναδείχθηκαν όσο θα έπρεπε, αλλά και από τηλεοπτικά κανάλια (που παίζουν τεράστιο ρόλο, μα συνήθως αρκούνται στα… στιγμιότυπα και τις «αμφισβητούμενες φάσεις») και από ιστοσελίδες καταγράφηκαν, παρουσιάστηκαν, «ακούστηκαν». Επαναλαμβάνω για να τ΄ακούσουμε πρώτοι εμείς: όχι τόσο και όπως θα έπρεπε!

Οι δημοσιογράφοι μπορούμε – στο μέτρο του φόβου του καθενός και ανάλογα με τις «αντοχές» του κάθε μέσου – να κάνουμε ένα βήμα πιο μπροστά. Δεν θα γίνει καμιά «επανάσταση». Δεν έχουμε τα guts για κάτι τέτοιο, αφ' ενός διότι ουδείς μπορεί να προστατεύσει τα φυσικά πρόσωπα, αφ’ ετέρου διότι πάρα πολλά ελληνικά media ανήκουν ή επηρεάζονται από παράγοντες των «μεγάλων», κάτι εντελώς unique στην έκτασή του σ' ολόκληρη την Ευρώπη. Όμως, απολύτως ρεαλιστικά, ένα – δυο πιο τολμηρά βήματα μπορούμε να τα κάνουμε. Να μην ασχολούμαστε τόσο πολύ με τα γκολ του «κάθε» Εμβιλά και Ιωαννίδη, όσο με τις δηλώσεις του «κάθε» Ξενιτίδη. Τα γκολ μπαίνουν και θα μπαίνουν κάθε Σαββατοκύριακο. Ντέρμπι και γκολ έχουμε δει και θα δούμε αμέτρητα στη ζωή μας, ποδοσφαιρικές αναλύσεις έγιναν και θα γίνουν πάμπολλες. Όταν, λοιπόν, συμβαίνει κάτι πραγματικά «ξεχωριστό», μπορούμε να εστιάζουμε περισσότερο σ’ αυτό. Ειδικά αυτή την εποχή το οφείλουμε στους εαυτούς μας, όσοι θέλουμε να λέμε πως «κάτι» μπορούν να κάνουν τα media!

Το ίδιο και οι παίκτες! Ολων των σπορ, ειδικά των δύο πιο δημοφιλών. Εχει ειπωθεί πολλάκις: αν είχαν αντιληφθεί την επικοινωνιακή δύναμη που έχουν πλέον και με τα social media και έβρισκαν εσωτερικά με τον εαυτό τους λίγo θάρρος, κάπως καλύτερη θα ήταν η εικόνα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Δεν αναφερόμαστε σ’ αυτούς που λόγω χαρακτήρα δεν θα σκεφτούν ποτέ των ποτών να πουν κάτι «τζιζ» δημοσίως. Μιλάμε για εκείνους οι οποίοι όταν θα έχουν κρεμάσει τα παπούτσια τους μπορεί και να το μετανιώσουν που δεν είχαν μιλήσει την κατάλληλη στιγμή. Και να είστε σίγουροι ότι είναι πάρα πολλοί αυτοί, οι απόλυτα συνειδητοποιημένοι.

Δεν χρειάζεται να γίνουν «Ντέμης» ή «Καντονά». Αλλά να βρουν το σθένος για να παίξουν καλή μπάλα κάποιες φορές και εκτός γηπέδου. Για τη διαιτησία, επί παραδείγματι, είναι λαλίστατοι όταν αισθάνονται πως αδικούνται. Μα αυτό είναι το εύκολο. Στα δύσκολα τους (και «μας») θέλουμε…