Η σχέση εμπιστοσύνης εξελίχθηκε σε αναπόφευκτο διαζύγιο

• Ο Μάντζιος πλήρωσε την αδυναμία στο γκολ
• Είναι δύσκολη η επιλογή αντικαταστάτη

Είναι στη μοίρα των προπονητών να αντιμετωπίζουν πρώτοι τους σκληρούς κανόνες του επαγγελματικού αθλητισμού. Αυτοί απαιτούν αποτέλεσμα κι όταν αυτό δεν έρχεται, μοιραία αναδεικνύεται η μοναχικότητα του επαγγέλματός τους. Η τελευταία σανίδα σωτηρίας «πνίγηκε» στη λίμνη των Ιωαννίνων κι έτσι μια σκέψη που καλλιεργούταν εβδομάδες τώρα στο μυαλό του Θόδωρου Καρυπίδη ωρίμασε σε βαθμό οριστικής απόφασης την οποία μάλιστα κοινοποίησε… δευτερόλεπτά μετά το τέλος της ήττας από τον ΠΑΣ. Αποφάσισε κι έπραξε αστραπιαία ίσως γιατί ήθελε να αποφύγει τις δεύτερες σκέψεις που θα μπορούσαν να τον οδηγήσουν στην αναθεώρηση, όπως συνέβη στο πρόσφατο παρελθόν. Γιατί προσπάθησε να την αποφύγει έχοντας αντίπαλο τα αποτελέσματα. Δεν θα μπορούσε να τα νικήσει.

Αντικειμενικά, ο Άκης Μάντζιος στηρίχθηκε περισσότερο από κάθε άλλον προπονητή. Μέχρι την ύστατη στιγμή, ο ισχυρός άνδρας της ΠΑΕ Άρης υποστήριξε τη δική του επιλογή, τον προπονητή που οδήγησε την ομάδα στην καλύτερη πορεία των τελευταίων 40 χρόνων. Γνωρίζοντας ότι στο εσωτερικό της δεν υφίστανται οι δεσμοί που τη χαρακτήρισαν πέρυσι, προέβη σε παρεμβάσεις με σκοπό την ανάδειξη του προπονητή, επιβάλλοντας τη συνέχιση της συνεργασίας και αναλαμβάνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο το κομμάτι της ευθύνης που του αναλογεί. Μετά την ήττα από τον ΠΑΣ, εκτίμησε ότι η ομάδα χρειαζόταν μια μεγάλη αλλαγή με την ελπίδα του (πολλές φορές) σωτήριου ταρακουνήματος μπας και σωθεί η χρονιά. Κι έτσι, κάτι που είχε προγραμματιστεί να γίνει στο τέλος της αγωνιστικής περιόδου, συνέβη πρόωρα, λίγο πριν πέσει η αυλαία.

Αυτή είναι η αλήθεια, θαρρώ ότι την είχε αντιληφθεί και ο Άκης Μάντζιος. Το πλάνο του Θόδωρου Καρυπίδη προέβλεπε την έκδοση διαζυγίου με τον έμπειρο τεχνικό με την ολοκλήρωση της φετινής χρονιάς με την ταυτόχρονη πρόσληψη προπονητή από την Ιβηρική Χερσόνησο, αλλά τον πρόλαβαν τα αποτελέσματα ή μάλλον, ο κίνδυνος απώλειας και του τελευταίου στόχου, της συμμετοχής στα Playoffs. Γι’ αυτόν τον λόγο, αυτό το διαζύγιο εξελίχθηκε σε αναπόφευκτο. Προφανώς ο Άρης δεν άξιζε πολλά από αυτά που γεύτηκε στον τελευταίο μήνα. Πορεύτηκε με την γκίνια του κατεστραμμένου τζογαδόρου του ιπποδρόμου και των χαρτοπαικτικών λεσχών.

Από τον αποκλεισμό στο Κύπελλο Ελλάδας έως και τις δύο τελευταίες ήττες από Βόλο και ΠΑΣ Γιάννινα, αλλά αυτές ήταν αρκετές στην αποδόμηση των σχέσεων εμπιστοσύνης. Ακόμη κι όταν διαπιστώνεται συνάντηση πλανητών, σαν αυτή που έγινε χθες στα Γιάννινα όπου ο Άρης έγραψε ιστορία δεχόμενος γκολ δίχως τελική προσπάθεια στην εστία από τον αντίπαλο. Πέραν της ικανότητας και της στρωμένης ομάδας, φέτος ο ΠΑΣ πορεύεται με όπλο και την τύχη, ενώ ο Άρης βλέπει την άλλη πλευρά του νομίσματος σε συνδυασμό με τη μεγάλη του αδυναμία.

Ο Μάντζιος πλήρωσε την αδυναμία στο γκολ

Όσοι στέκονται απέναντι στον Άκη Μάντζιο κατηγορώντας τον για ατολμία και δυσκαμψία στην αλλαγή ενός πλάνου, αντιλήφθηκαν χθες ότι παρά την πληθώρα των ποδοσφαιριστών που είχε να διαχειριστεί, οι επιλογές του ήταν περιορισμένες. Προφανώς έκανε λάθη σε μια πορεία 17 μηνών στην τεχνική ηγεσία αλλά αυτά δεν είχαν να κάνουν με το γενικό αγωνιστικό σχέδιο. Ακόμη και το σχήμα των δύο επιθετικών που χρησιμοποίησε απέναντι στον ΠΑΣ δεν ήταν δα τόσο παραγωγικό και λειτουργικό, όσο θα ήλπιζε κανείς. Αντικειμενικά, στο πρώτο ημίχρονο ο Άρης είχε μόλις μία κλασική φάση – κι αυτή από στημένη μπάλα και όχι σε ροή αγώνα – κι ένα σωρό προϋποθέσεις πασπαλισμένες από επιπολαιότητα στην τελική πάσα. Τα περισσότερα γεμίσματα απορροφήθηκαν από το εξαιρετικό αμυντικό δίδυμο του ΠΑΣ, οι δε παράλληλες πάσες ήταν σαν το βούτυρο στο ψωμί τους.

Ο Άρης έχει πολλούς παίκτες, αλλά παρόμοιων χαρακτηριστικών. Κοντοπίθαρους, γρήγορους, μπαλαδόρους αλλά με δυσκοιλιότητα στο γκολ. Αυτό πλήρωσε ο Άκης Μάντζιος και κατ’ επέκταση είναι το βαρύ τίμημα για τη φετινή ομάδα. Χθες, ο ΠΑΣ βρήκε γκολ δίχως τελική στην εστία, στη δεύτερη κεφαλιά παίκτη του μέσα από την περιοχή. Ο Άρης ακόμη σακατεύεται με τα δοκάρια των «Ζωσιμάδων», τσαλαπατά στις λακκούβες και βλέπει τις μπάλες να περνούν ελάχιστα έξω από την εστία, σαν τα τρένα που φεύγουν από μπροστά του εδώ κι εβδομάδες. Πολιορκία χθες, πολιορκία και πριν από λίγες ημέρες με τον Βόλο. Μηδέν βαθμοί, ξέμεινε με το «κρίμα».

Η αναγνωρισμένη αδυναμία στο γκολ έφτασε να επηρεάσει ψυχολογικά ολόκληρη την ομάδα. Μηδέν γκολ σε ροή αγώνα, μηδέν και από στημένες φάσεις γιατί δεν έχει τους παίκτες που μπορούν να σκοράρουν με το κεφάλι, πλην των κεντρικών αμυντικών. Οι αφορισμοί συνηθίζονται μετά από μια απόλυση, οι φίλοι γίνονται οι μεγαλύτεροι εχθροί, αλλά σε όλο το διάστημα της παρουσίας του Άκη Μάντζιου στην τεχνική ηγεσία, δουλειά έγινε στις προπονήσεις, αναζητήθηκε κάθε τρόπος απόκρυψης του προβλήματος αλλά δεν κατάφερε να το ξεπεράσει. Το ξαναγράφω γιατί το πιστεύω ακράδαντα, είναι θέμα χαρακτηριστικών των παικτών. Ένας αν υπήρχε με ικανότητα στο σκοράρισμα, όλα θα μπορούσαν να εξελίσσονταν διαφορετικά γιατί ο Άρης διαθέτει τα περισσότερα από τα στοιχεία που απαιτείται να έχει μια ομάδα.

Δεν μπορεί όμως να λειτουργήσει απέναντι στις κλειστές άμυνες κι αν δεν ξεκλειδώσει το παιχνίδι στα πρώτα 20-25 λεπτά, μοιραία βλέπει τους εφιάλτες να επιστρέφουν. Κι αυτό το πρόβλημα λύνεται καλοκαίρι, δύσκολα τον χειμώνα. Κι έτσι δεν λύθηκε τον περασμένο Γενάρη παρά τον αριθμό των πορτών που χτύπησε ο Άρης. Από Βραζιλιάνους, Ευρωπαίους μέχρι και με βασικό φορ εθνικής ομάδας από χώρα της Λατινικής Αμερικής διαπραγματευόταν μέχρι πριν από λίγες ημέρες.

Λέγεται επίσης ότι ο Μάντζιος θα έπρεπε να ήταν πιο απαιτητικός σ’ αυτά που χρειαζόταν η ομάδα. Αυτό συμβαίνει όταν υπάρχει ζήτημα στην επικοινωνία και τη συνεννόηση με τον ιδιοκτήτη. Στην προκειμένη περίπτωση, αυτό δεν υπήρχε. Όλοι είδαν το πρόβλημα, κανείς δεν βρήκε τον κατάλληλο για να το λύσει. Η συζήτηση για την αναγκαιότητα προσθήκης φορ περιοχής έγινε ίσα με τριάντα φορές από τον περασμένο Σεπτέμβρη μέχρι και πριν από λίγες ημέρες.

Είναι δύσκολη η επιλογή αντικαταστάτη

Τούτο έχει να κάνει με την περίοδο που βγαίνεις στην αγορά και τον χρόνο που διαθέτεις. Αυτή τη στιγμή τίποτε δεν λειτουργεί υπέρ του Άρη. Είναι έντονη η οσμή του ρίσκο στην επιλογή ξένου προπονητή λίγο πριν πέσει η αυλαία του Πρωταθλήματος και χρόνος δεν υπάρχει. Όποιος αναλάβει θα είναι σα να βάζει το κεφάλι του στη λαιμητόμο γιατί οι πιθανότητες είναι εις βάρος του Άρη ο οποίος έχει να αντιμετωπίσει στο «Κλ. Βικελίδης» τις δύο καλύτερες ομάδες του Πρωταθλήματος (Ολυμπιακός, ΠΑΟΚ) και τον απελπισμένο Ατρόμητο, θα ταξιδέψει επίσης στην Τρίπολη όπου θα συναντήσει τον Αστέρα. Τουλάχιστον κανείς από τους παραπάνω δεν παίζει… κατενάτσιο σαν αυτό που έπαιξαν ΠΑΣ και Βόλος κι έτσι ο Άρης δεν θα σφυρηλατηθεί στη σκληράδα μιας κλειστής άμυνας. Αντικειμενικά, θα πρέπει να κερδίσει όλα τα παιχνίδια, διαφορετικά η τύχη του θα εξαρτηθεί από την απόφαση του CAS και από την επιστροφή των έξι βαθμών που κέρδισε στο χορτάρι.

Επιστρέφουμε στον αντικαταστάτη. Ένας αξιόλογος ξένος προπονητής άντε να έρθει μήνα Νοέμβρη. Είκοσι μέρες πριν το τέλος της χρονιάς, δύσκολα θα αποδεχθεί. Εκτός κι αν ο χρονικός ορίζοντας της συνεργασίας δεν εξαρτηθεί από το αποτέλεσμα των πρώτων ημερών, με συμφωνία κυρίων. Αν συμβεί το τελευταίο, τότε φεύγει από το προσκήνιο η λύση ανάγκης, αντικαθίσταται από το σχέδιο «επένδυση σε προπονητή». Αυτό εξαρτάται από τον ιδιοκτήτη και το περιβάλλον. Πρώτα πρέπει να αποδεχθούν όλοι την αποτυχία της φετινής χρονιάς και στη συνέχεια να προσπαθήσουν να περισώσουν ότι μπορεί να σωθεί. Καμία ομάδα δεν καταστράφηκε από μια κακή χρονιά, όλες πρόκοψαν όταν αποδέχθηκαν το μέγεθος των λαθών και διδάχθηκαν από αυτά. Αυτό πρέπει να κάνει και ο Άρης.