Παναθηναϊκός: Kόμπλεξ ποδοσφαιρικής κατωτερότητας μακριά από την Λεωφόρο

• Ρεσιτάλ άστοχης σέντρας, τα πέναλτι είναι ευκαιρία για γκολ όχι για ψυχολογία και αριθμούς
• Το ματς κρίθηκε από τους τερματοφύλακες
• Δύο παιχνίδια ποδοσφαιρικής επιβίωσης

Ζωσιμάδες, Βικελίδης, Τρίπολη, ΟΑΚΑ, Βόλος, Ηράκλειο, Τούμπα, Αγρίνιο. Δεν έχει τελειωμό η λίστα των αποτυχιών του Παναθηναϊκού μακριά από την Λεωφόρο, με το σύνολο του Ιβάν Γιοβάνοβιτς(ανεξάρτητα από τις διαιτητικές αδικίες) να δείχνει ποδοσφαιρικό κόμπλεξ κατωτερότητας, το οποίο έχει «ποτίσει» την ομάδα μακριά από το γήπεδό της και την οδηγεί στο να χάνει με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο τα παιχνίδια.

Στην συντριπτική πλειοψηφία των αγώνων καταφέρνει να μην παίρνει τίποτα, όντας εμφανώς ανώτερη πάνω στο χορτάρι και αυτό έχει καταντήσει κουραστικό, εξοργιστικό και αδιανόητο για όσους έχουν ακόμη το κουράγιο να ασχολούνται με έναν σύλλογο που πριν 12 χρόνια μέρες που είναι νικούσε 3-2 την Ρόμα στο ΟΑΚΑ για τους «32» του Europa League και στο σήμερα παλεύει να μπει στα play offs του πρωταθλήματος, να είναι απλά στη πρώτη εξάδα. Διότι είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, αυτή είναι η μεγάλη εικόνα για το «τριφύλλι».

Όσο και αν προσπαθείς να βλέπεις κάθε προσπάθεια διαφορετικά, κάθε νέα αρχή πάνω στο χορτάρι με θετική ματιά και ελπίδα για το παρόν και το μέλλον, η κανονικότητα είναι ακόμη πολύ μακριά. Τα ίδια και τα ίδια. Η μέρα της μαρμότας. Προσωπικά και με συγχωρείτε για το προσωπικό του θέματος, βαρέθηκα. Τελειώνουν τα κουράγια, δεν υπάρχει άλλο σθένος να αντέξεις αυτή την κατάσταση, καθώς σε κάθε επίπεδο γίνονται τα ίδια και τα ίδια λάθη. Όποιος αγάπησε αυτή την ομάδα από παιδί και έχει ακόμη το «βίτσιο» να ασχολείται μαζί της, λογικά το ίδιο θα νιώθει. Για όσο μπορεί και αντέχει ακόμη, μέχρι να γυρίσει την πλάτη και να πει «τέλος δεν ξανασχολούμαι».

Εκεί που πας να πεις ένα «επιτέλους», εκεί έρχεται το επόμενο «χαστούκι». Ξαναζητώ συγγνώμη, όπως μου έχουν πει είναι καλύτερο να μην γράφω εν θερμώ αλλά πραγματικά είναι προτιμότερο να «ξεσπάς» σε ένα πληκτρολόγιο και σε μερικές λέξεις από το να είσαι σαν «ζόμπι» μέσα στο σπίτι σου και να την «πληρώνουν» άνθρωποι που δεν φταίνε σε τίποτα. Χρόνια τώρα. «Αρρωστήσαμε». Άλλοι μεταφορικά, άλλοι κυριολεκτικά. Τελοσπάντων, πάμε παρακάτω, γιατί θα ξεφύγουμε ακόμη περισσότερο και δεν υπάρχει νόημα, αφού οι «εχθροί» είναι αυτοί που λένε τα αυτονόητα από αποδεδειγμένη αγάπη και για το καλό αυτής της έρμης της ομάδας και «φίλοι» εκείνοι που τα βλέπουν όλα ωραία και καλώς καμώμενα. Κλείνει η παρένθεση και υπόσχομαι πως για όσο ακόμη έχω την αντοχή να ασχολούμαι με τον Παναθηναϊκό, δεν πρόκειται να ξαναδιαβάσετε τέτοιο «ξέσπασμα».

Ρεσιτάλ άστοχης σέντρας, τα πέναλτι είναι ευκαιρία για γκολ όχι για ψυχολογία και αριθμούς

Οι «πράσινοι» συνέχισαν και κόντρα στον Παναιτωλικό στον δρόμο που χαράζουν φέτος μακριά από το «Απόστολος Νικολαϊδης». Ήταν καλύτεροι, ήταν ανώτεροι, δέχθηκαν ένα γκολ από το πουθενά, βρέθηκαν πίσω και μετά δεν είχαν κανέναν τρόπο να αντιδράσουν. Κανέναν. Φάση δεν έκανε ο Παναθηναϊκός και αν δεν υπήρχε η γκάφα του-κατά τα άλλα- εξαιρετικού Κορνέλιους, η ομάδα του Γιοβάνοβιτς δεν θα απειλούσε.

Και πως να απειλήσει όταν έφτανε με εξαιρετικές προϋποθέσεις στο επιθετικό τρίτο και όλοι έκαναν σέντρες από... υποχρέωση. Να φύγει η μπάλα από τα πόδια τους. Χωρίς καμία στόχευση, πάνω στους παίκτες του Παναιτωλικού, ένα ρεσιτάλ άστοχων επιλογών. Πρόχειρων. Και από την στιγμή που δεν βγαίνει από τα άκρα, έπρεπε η ομάδα να προσπαθήσει και από τον άξονα. Όσο ήταν μέσα ο Καρλίτος στον ρόλο πίσω από τον Ιωαννίδη, κάτι έκανε από εκεί, βγήκε ο Ισπανός και τελείωσε η ιστορία.

Ο Καρλίτος ήταν ο «μοιραίος» για το χαμένο πέναλτι αλλά η ευθύνη δεν του ανήκει. Τα πέναλτι δεν μπορούν να είναι ευκαιρία για κάθε δημιουργικό παίκτη του Παναθηναϊκού να «φτιάχνει» την ψυχολογία και τους αριθμούς του. Φέτος ο Ισπανός δεν είχε χτυπήσει ούτε ένα πέναλτι. Ήθελε να το πάρει πάνω του απόψε για να επιστρέψει στα γκολ. Την Τετάρτη οι «πράσινοι» είχαν δύο διαφορετικούς εκτελεστές κόντρα στον Απόλλωνα. Τον Παλάσιος και τον Αϊτόρ. Ο Αργεντινός μπορεί να έχει κάνει «3Χ3» από την άσπρη βούλα αλλά οι εκτελέσεις δεν ήταν καλές, δεν ήταν οι ιδανικές. Ο Αϊτόρ στη Ριζούπολη έκανε το τέλειο χτύπημα, είχε την ψυχολογία, είχε τον... πρότερο έντιμο βίο, εκείνος έπρεπε να πάρει την εκτέλεση, θα πρέπει να υπάρχει ένας σταθερός εκτελεστής από την άσπρη βούλα. Λεπτομέρειες; Ναι. Αυτές κάνουν, όμως, την διαφορά.

Το ματς κρίθηκε από τους τερματοφύλακες

Από κει και πέρα, το ματς καθορίστηκε σε μεγάλο βαθμό από την εμφάνιση των δύο τερματοφυλάκων. Ο Σωκράτης Διούδης δεν μπόρεσε να αποκρούσει την απευθείας εκτέλεση φάουλ του Μεντόζα. Ήταν καλή αλλά όχι άπιαστη. Άργησε να φύγει για να κινηθεί προς την γωνία ο Έλληνας κίπερ και αντί να διώξει την μπάλα, την έβαλε μέσα στα δίχτυα του. Στον αντίποδα ο Γιάννης Ανέστης «ψάρεψε» τον Καρλίτος, έπεσε στη σωστή γωνία, απέκρουσε το πέναλτι και κράτησε το μηδέν. Τούτη ήταν και η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στις δύο ομάδες, οι κομβικές στιγμές που έκριναν το παιχνίδι.

Δύο παιχνίδια ποδοσφαιρικής επιβίωσης

Είναι κατόρθωμα που αυτή η ομάδα η φετινή έχει ήδη 10 ήττες φέτος, είναι κατόρθωμα να είναι τόσο ανώτερη στα περισσότερα παιχνίδια που έχει χάσει, είναι κατόρθωμα να παίξει στα δύο ματς που έμειναν με ΑΕΚ και Ατρόμητο την ποδοσφαιρική της επιβίωση, δηλαδή την είσοδο στην πρώτη εξάδα. Επί της ουσίας και όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση, ο Παναθηναϊκός θέλει τουλάχιστον ένα «τρίποντο» για να μην γράψει και πάλι... αρνητική ιστορία αλλά το ζητούμενο θα πρέπει να είναι το «2Χ2» και μόνο αυτό για να είναι στην τέταρτη θέση ή όσο το δυνατόν πιο κοντά σε αυτή.

Καλή η βελτίωση, καλή η εικόνα της ομάδας σε γενικές γραμμές, αλλά όταν έχεις 36 βαθμούς σε 24 αγωνιστικές, σίγουρα κάτι δεν πάει καλά. Και δεν μπορεί να σταθεί καμία ποδοσφαιρική συζήτηση για την πρόοδο σε σχέση με πέρσι, αν το σύνολο του Ιβάν Γιοβάνοβιτς δεν τερματίσει στην πρώτη τετράδα. Όση καλή διάθεση και αν υπάρχει, όσο και αν προσπαθούμε να γράφουμε με ποδοσφαιρική λογική και ηρεμία, αν η ομάδα καταφέρει να... αυτοκαταστραφεί, τότε δεν υπάρχει τίποτα θετικό στην πορεία της στο πρωτάθλημα, γιατί ευτυχώς υπάρχει πάντα το Κύπελλο σαν μια σανίδα σωτηρίας. Υπάρχει, λοιπόν, μόνο η αποτυχία και ο καθένας θα πρέπει να αναλάβει την ευθύνη του. Και εδώ που τα λέμε, όταν ο Παναθηναϊκός είναι στο -20 από την πρώτη θέση και με τον Ολυμπιακό να έχει δύο ματς λιγότερα, έχει ήδη αποτύχει στον δεύτερο του στόχο που ήταν το κλείσιμο της ψαλίδας από την κορυφή, βάσει των προγραμματικών δηλώσεων του προπονητή.

Υ.Γ1: Δεν υπάρχει ριπλέι που να δείχνει ξεκάθαρα αν έχει βγει ολόκληρη η μπάλα στην κεφαλιά του Βέλεθ που έφερε το γκολ του Σάρλια, με το παιχνίδι να είναι στο 0-0. Άλλο ματς προφανώς αν μετρούσε το γκολ του Κροάτη στόπερ στο 36' αλλά επαναλαμβάνω πως πραγματικά δεν μπορώ να έχω άποψη για το αν ήταν σωστή η απόφαση ή όχι από το VAR. Αυτό που ξέρω και το ξέρει και όλη η Ελλάδα είναι πως φάσεις σαν και αυτή που αποτελούν τον ορισμό της αμφισβητούμενης, δεν πρόκειται να δοθούν υπέρ του Παναθηναϊκού. Όποιος και αν είναι ο αντίπαλος...

Υ.Γ2: Η ομάδα του βόλει δεν είναι Παναθηναϊκός. Είναι Παναθηναϊκάρα.