Ο καθρέπτης μιας χρονιάς

• Τα εκατομμύρια δεν έπιασαν τόπο
• Πόσο μπορεί να φταίει ένας προπονητής;
• Τι να σκέφτηκε άραγε ο Μπούργος;

Στην προκειμένη περίπτωση, η στατιστική είναι αμείλικτη, ο αδιάψευστος μάρτυρας μιας επώδυνης κατάστασης. Ο Άρης έπαιξε δέκα αγώνες εντός του 2022 και δεν σκόραρε στους οκτώ. Και για την ποικιλία του πράγματος, χάθηκαν ευκαιρίες με κάθε πιθανό τρόπο. Από το σημείο του πέναλτι, με κεφαλιά από το... μισό μέτρο, σε άδεια εστία, το μόνο που απομένει είναι να φύγει ο αντίπαλος από το γήπεδο. Κι έτσι σταδιακά ξεθώριασε το στοιχείο της σύμπτωσης διότι κάπως έτσι ερμηνεύτηκε η αρχική αδυναμία. Προϊόντος του χρόνου ήρθε η αναγνώριση του προβλήματος και πλέον αυτό απέκτησε διαστάσεις παθογένειας. Συνέπεια όλων αυτών είναι η ακύρωση της προσπάθειας, του κόπου μιας ομάδας ανθρώπων για 90+ λεπτά. Το πρόβλημα γιγαντώθηκε σε σημείο, αυτή τη στιγμή, να ξέρουμε ότι αν ο Άρης αποτύχει (και) στην προσπάθεια για είσοδο στα Playoffs, θα ξέρει τον λόγο.

Αυτός είναι. Αναδείχθηκε στην πιο άγρια μορφή του στο παραδοσιακό ντέρμπι της Θεσσαλονίκης. Ως ομάδα, ο ΠΑΟΚ έδειξε ότι έχει καλύτερη δομή. Έχοντας χτίσει ψυχολογία από το σερί θετικών αποτελεσμάτων, το έλεγε η ψυχούλα του στην ανάληψη πρωταγωνιστικού ρόλου στον αγώνα. Είχε περισσότερο την μπάλα στα πόδια του, έψαξε τρόπους διάσπασης της εξαιρετικής άμυνας του αντιπάλου, αλλά αποδείχθηκε για πολλοστή φορά ότι, όταν έχει απέναντί του μια καλή τετράδα άμυνας, δυσκολεύεται αρκετά.

Ο Άρης δεν είχε την ψυχολογία για να αναλάβει αυτόν τον ρόλο γιατί πορεύεται με την πίεση του αποτελέσματος, την αμφιβολία στα σωθικά των παικτών. Καμία σχέση με την περσινή ομάδα που σου έδειχνε ότι νιώθει κυρίαρχη. Ωστόσο, καλά το είπε ο Τόλης Τερζής. Πράγματι, βάσει ευκαιριών, αν μια ομάδα έπρεπε να κερδίσει το ντέρμπι αυτή ήταν ο Άρης. Κι ας μην είχε κατοχή μπάλας κι ας έτρεξε (κυρίως) για να μη δώσει χώρους στον αντίπαλο. Σε επίπεδο τελικής προσπάθειας, ο Χουλιάν Κουέστα χρειάστηκε μόλις μια φορά, σ’ εκείνο το σουτ του Ζίκοβιτς.

Τα εκατομμύρια δεν έπιασαν τόπο

Πώς να ένιωσε άραγε ο Γιώργος Κολτσίδας βλέποντας τη φάση του 3ου λεπτού με τον Μπαντού Ντιαγέ. Δεν ήταν ίδια με τη δική του (πριν από 22 χρόνια) καθώς τότε, η μπάλα ξαφνικά έφτασε στα πόδια του, αλλά βρισκόμενος μεταξύ ενός ομίλου παικτών είχε την ωριμότητα να τη στοπάρει. Προσποιήθηκε και την έστειλε στα δίχτυα. Ο Σενεγαλέζος έχασε τα αυγά και τα πασχάλια. Θαρρώ ότι το πλασέ του ήταν με τη φτέρνα. Οκτώ μέτρα άδειας εστίας κι έστειλε την μπάλα πάνω στο πόδι του Μιχαηλίδη καθώς ο κεντρικός αμυντικός του ΠΑΟΚ έκανε αντίθετη κίνηση. Νωρίτερα ο Καμαρά δεν τα κατάφερε σ’ ένα ακόμη τετ α τετ. Σε κάθε παιχνίδι ο Μαυριτανός κάνει ένα σωρό δουλειές στο γήπεδο γιατί δεν μπορεί να ανταποκριθεί σ’ αυτή για την οποία «προσλήφθηκε».

Και η μοίρα τα έφερε έτσι, να κριθεί (σ’ έναν βαθμό) το ντέρμπι από την έλλειψη εκτελεστικής δεινότητας των δύο ηχηρών μεταγραφών του Άρη το περασμένο καλοκαίρι. Αυτών που έγιναν για να αλλάξει επίπεδο η ομάδα. Και δεν ήταν συμπτωματικό. Όλη η χρονιά του Άρη αποτυπώνεται σ’ αυτές τις φωτογραφίες. Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση.

Πόσο μπορεί να φταίει ένας προπονητής;

Αυτός είναι υπόλογος για την τακτική προσέγγιση ενός αγώνα, το χρονικό σημείο και τα πρόσωπα που θα επιλέξει όταν θα παρέμβει σ’ ένα αγώνα αλλά διάβολε, δεν φταίει γι’ αυτήν την κατάσταση. Όπως για πολλά δεν έφταιγε ο Άκης Μάντζιος, το ίδιο ισχύει τώρα και για τον Τόλη Τερζή. Δεν φταίει ο προπονητής όταν χάνονται τέτοιες κραυγαλέες φάσεις. Ευθύνη έχει που δεν επέλεξε να παίξει ο Ντάνιελ Μαντσίνι στην πλευρά που ήταν ο Αντρέ Βιεϊρίνια για να κουράσει τον Πορτογάλο. Δεν έχει ευθύνη που φτάσαμε στο σημείο ο αρχηγός του ΠΑΟΚ να κερδίζει στο σπριντ τον Ματέο Γκαρσία μετά από 50-55 αγωνιστικά λεπτά στη φάση που δείχνει ότι χάθηκε κάθε ελπίδα για τον Αργεντίνο.

Ευθύνη θα είχε αν δεν έριχνε στο παιχνίδι τους Μπερτόγλιο, Ιτούρμπε με την προσδοκία της ενίσχυσης της επιθετικής γραμμής, αναζητώντας το γκολ. Αμφότεροι πέρασαν απαρατήρητοι και αντί να δώσουν ώθηση στην ομάδα τους, αναδείχθηκαν οι αλλαγές του Ραζβάν Λουτσέκου. Εκεί που ο ΠΑΟΚ χώλαινε στο γήπεδο και ο Άρης αποκτούσε τα γκέμια, ξαφνικά όλα άλλαξαν με την είσοδο των Καντουρί, Κούρτιτς. Κι έτσι, στα τελευταία λεπτά αντί ο ΠΑΟΚ να εμφανιζόταν κουρασμένος έχοντας ευρωπαϊκό παιχνίδι μεσοβδόμαδα, έδειχνε φρέσκος στο γήπεδο εν αντιθέσει με τον Άρη. Από τη στιγμή που έφυγε ο Ντιαγέ από το γήπεδο και μπήκε ο Μπερτόγλιο, κόπηκε κάθε γραμμή επικοινωνίας της άμυνας με τους μπροστά.

Ευθύνη θα είχε αν ήταν ο Ντάνιελ Σούντγκρεν στον πάγκο και δεν τον έριχνε στο παιχνίδι μετά το 75’-80’ όταν ο Εμάνουελ Σάκιτς είχε ξεμείνει από δυνάμεις. Εκεί το διάβασε σωστά ο Λουτσέσκου κι έριξε στην πτέρυγα τον Μπίσεσβαρ. (Ο Τερζής) δεν είχε όμως άλλη λύση στη δεξιά πλευρά για να αντικαταστήσει τον εξουθενωμένο Σάκιτς. Εν τέλει, δεν φταίει ο προπονητής για την αλόγιστη σπατάλη ευκαιριών. Το σκορ θα έπρεπε να ήταν διαφορετικό πριν την είσοδο στα τελευταία 10-15 λεπτά του αγώνα.

Τι να σκέφτηκε άραγε ο Μπούργος;

Έχω μεγάλη απορία. Τερματοφύλακας υπήρξε ο Αργεντίνος και μάλιστα σπουδαίος. Πιθανότατα, ο,τι σκέψη καλλιεργήθηκε στο μυαλό του Χουλιάν Κουέστα βλέποντας τα… τρένα να περνούν, η ίδια κυριάρχησε και στο μυαλό του Χερμάν Μπούργος. Σίγουρα (θα) διαπίστωσε ότι το πρόβλημα στον Άρη δεν είναι ο προπονητής. Μπορεί να προχωρήσει σε συνεδρίες μπας και αλλάξει την ψυχολογία την ώρα της εκτέλεσης. Πάντως, το αν ο Άρης θα παίξει 4-2-3-1, 3-4-3, 4-4-2 και ό,τι άλλο σχηματισμό μπορεί να κατεβάσει ο νους, δεν είναι το πρόβλημα.

Καταλήγοντας, αν η τρομακτική αδυναμία στο γκολ σχημάτισε τον καθρέπτη της όλης κατάστασης, το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι ο Άρης δεν ακολούθησε ένα δόγμα του ποδοσφαίρου που λέει ότι «όταν δεν μπορείς να κερδίσεις, τουλάχιστον μη χάσεις». Δεν το έκανε στους αγώνες με Βόλο και ΠΑΣ Γιάννινα με συνέπεια να είναι στους 30 βαθμούς και όχι στους 32, ενώ οι Ηπειρώτες είναι στους 36 και όχι στους 34. Η βαθμολογία δείχνει ότι οι «κίτρινοι» πρέπει πάση θυσία να κάνουν το 3Χ3 και να ελπίζουν. Μοναδική περίπτωση βελτίωσης της θέσης τους είναι να δικαιωθούν στο CAS. Ακόμη και σ’ αυτή θα πρέπει να κερδίσουν τα δύο από τα τελευταία τρία παιχνίδια.