Παναθηναϊκός: Θριάμβευσε με αλλαγή πλάνου, διότι έπαιξε μόνο για το τρίποντο

• Η καθοριστική δικαίωση της επιλογής Ιωαννίδη
• Βρήκε ό,τι ζητούσε και ακόμα περισσότερα
• Πιθανός «οδηγός» για τα play offs

Οχι, αυτό το 3-0 δεν το περίμεναν πολλοί. Σημειώσαμε χθες πως εκείνος που θα πάρει κεφάλι στο σκορ, θα πάρει και το παιχνίδι. Ότι η ΑΕΚ είναι πολύ ευάλωτη αμυντικά. Ότι ένα από τα βασικά «όπλα» του Παναθηναϊκού είναι η φόρμα διαρκείας που διανύουν σ’ ολόκληρο τον δεύτερο γύρο οι δυο εξτρέμ του, Αϊτόρ και Παλάσιος. Ότι οι Πράσινοι στη Λεωφόρο έχουν… άλλο αέρα, μεγάλη αυτοπεποίθηση και ότι στη διάρκεια της σεζόν έπιασαν καλή απόδοση στην πλειονότητα των αγώνων τους εντός έδρας. Όμως στη μορφή της αναμέτρησης όταν αυτή κρίθηκε στο πρώτο ημίχρονο, δεν πέσαμε μέσα. Ούτε, ασφαλώς, μπορούσε κάποιος να προβλέψει ότι σε ένα και μοναδικό 45λεπτο αυτός ο αόρατος Θεός του ποδοσφαίρου θα έδινε πίσω στους Πράσινους όσα του είχε «πάρει» κατά τη διάρκεια του πρωταθλήματος.

Ας το επαναλάβουμε: στη ζωή μας παρακολουθούμε δια ζώσης ή από τον τηλεοπτικό δέκτη χιλιάδες ποδοσφαιρικά παιχνίδια, όμως κατά έναν μαγικό τρόπο καθένα έχει τα δικά του γονίδια. Κανένα δεν είναι απολύτως ίδιο με κάποιο άλλο! Το χθεσινό, επί παραδείγματι, θύμισε σε μεγάλο βαθμό στο πρώτο 15λεπτο το παιχνίδι του πρώτου γύρου στο ΟΑΚΑ. Όμως αυτή τη φορά η ΑΕΚ δεν σκόραρε. Και ο Παναθηναϊκός προηγήθηκε χωρίς να έχει πατήσει στην αντίπαλη περιοχή: 1-0 από το «δώρο» του Ρότα, 2-0 από την «παιδική» αμυντική συμπεριφορά της ΑΕΚ στην κούρσα του Παλάσιος (30 μέτρα έτρεχε χωρίς αντίπαλο ο Αργεντινός λες και ήταν 60άρι στίβου!), 3-0 από τον Φώτη Ιωαννίδη που έμοιαζε στιγμές – στιγμές κάτι μεταξύ Λουκάκου – Λεβαντόσφκι μεταξύ του διδύμου Βράνιες – Τζαβέλλα, τέλος.

Η καθοριστική δικαίωση της επιλογής Ιωαννίδη

Τέλος, διότι η μπάλα πήγε δυο φορές στο δοκάρι της πράσινης εστίας, διότι η Ενωση δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει το «βόλεϊ» που έπαιζε στην αντίπαλη περιοχή σχεδόν σε κάθε στατική φάση (κακή εμφάνιση Σενκεφελντ – Βέλεθ και ο Διούδης καλείται κάποια στιγμή να δείξει μεγαλύτερη τόλμη στις εξόδους του), διότι όταν η ΑΕΚ τόλμησε με Μάνταλο – Αραούχο να ρίξει την τελευταία ζαριά της για να ξαναμπεί στο ματς από το 46’ έως το 55’, ο γκολκίπερ του Παναθηναϊκού τον κράτησε όρθιο και ο Αργεντινός φορ (που καταχειροκροτήθηκε από μερίδα φίλων του Τριφυλλιού!) αυτή τη φορά δεν κατάφερε να βρει δίχτυα.

Ο Παναθηναϊκός μπορούσε να πάει με 4-0 στα αποδυτήρια κατά τη λήξη του ημιχρόνου, μπορούσε να βάλει άλλα δυο γκολ στο β’ ημίχρονο, αλλά ο Φώτης Ιωαννίδης δεν είναι… στην πραγματικότητα ο Λεβαντόφσκι και ο Λουκάκου. Είναι ένας 22χρονος φορ που ξεκίνησε ως βασικός στη σεζόν στο 4-4-2 του Γιοβάνοβιτς, «κατρακύλησε» γρήγορα σε Νο 3 μετά από Καρλίτος - Μακέντα όταν η διάταξη άλλαξε σε 4-3-3, αλλά βρήκε την ψυχική δύναμη και το κέφι να το «γυρίσει» ξανά στον δεύτερο γύρο και να αποτελεί πλέον την πρώτη επιλογή του Σέρβου τεχνικού που αφήνει στον πάγκο τον πρώτο σκόρερ της ομάδας.

Βρήκε ό,τι ζητούσε και ακόμα περισσότερα

Ο Ιωαννίδης δικαίωσε 100% την επιλογή του Γιοβάνοβιτς (ίσως στο μοναδικό δίλημμα που θα μπορούσε να είχε σε μια ενδεκάδα με «μετρημένα κουκιά) και συνολικά εκ του αποτελέσματος και της εικόνας των δύο ομάδων ο Σέρβος τεχνικός δικαιώθηκε στο ρίσκο του. Αυτή τη φορά δεν επέλεξε τον συνήθη τρόπο του Παναθηναϊκού. Είχε στο μυαλό του μόνο το θετικό αποτέλεσμα. Και ήξερε ότι θα αυξηθούν πάρα πολύ οι πιθανότητές του να το βρει, αν ο Παναθηναϊκός επιχειρούσε να πληγώσει την ΑΕΚ στο επιθετικό transition: με Σιμόες – Σάκχοφ «γυμνό» και αργό δίδυμο στη μεσαία γραμμή, με Τζαβέλλα – Βράνιες να τρέχουν και να μη φτάνουν όταν παίζουν «ψηλά» κοντά στη σέντρα, ο Παναθηναϊκός ζητούσε μόνο ευστοχία στην τελική προσπάθεια και σταθερότητα στην άμυνα. Βρήκε το πρώτο στον απόλυτο βαθμό, ήταν τυχερός στη δική του εστία κατά τη διάρκεια του α’ μέρους, πήρε αυτό που ζητούσε διότι μπήκε στον αγωνιστικό χώτο για να νικήσει. Όχι για να «παίξει σωστά» και να πάρει το τρίποντο με τον δικό του τρόπο, το «γύρω – γύρω όλοι», το passing game του, την πίεση ψηλά για κλεψίματα.

Ναι, τον «βοήθησε» πολύ η ΑΕΚ σ’ αυτό το ύφος παιχνιδιού. Και με τη λογική με την οποία παρέταξε ο κόουτς Γιαννίκης την Ενωση και με τη σύνθεση της ενδεκάδας της, η οποία εμφανώς εμπεριείχε μπόλικο επιθετικό ταλέντο, αλλά ήταν αναμενόμενο να εμφανίσει και τεράστια αμυντικά κενά στις κόντρα επιθέσεις (μ’ αυτόν τον τρόπο, τις αντεπιθέσεις, ο Παναθηναϊκός πέτυχε τρία γκολ και έχασε επιπλέον τρία).

Πιθανός «οδηγός» για τα play offs

Εκτός από την εξαιρετική ατομική απόδοση των Ιωαννίδη, Παλάσιος, Αϊτόρ, Αλεξανδρόπουλου, ο Γιοβάνοβιτς έχει πολλούς λόγους να χαμογελά: το κέφι και την ενέργεια που κατέθεσαν οι αλλαγές του που ήταν πρώην «βασικοί» (Καρλίτος, Χατζηγιοβάνης, Βιτάλ), η σταδιακή πρόοδος του Δημήτρη Κουρμπέλη, η «εξαφάνιση» του Λιβάι μετά το 15’ από τον Σάντσες, η αύρα της κερκίδας. Εχει πολλά και για να προβληματιστεί: η συμμετοχή του Γκατσίνοβιτς στο ανασταλτικό σκέλος του παιχνιδιού, οι τρομερές αδυναμίες στις αμυντικές εναέριες μονομαχίες, η νοοτροπία που έδειξαν όλοι οι παίκτες στο πρώτο 15λεπτο του β’ ημιχρόνου, η εμφανής κόπωση του Ρουμπέν Πέρεθ.

Όμως όλα αυτά έχει πλέον την πολυτέλεια να τα διαχειριστεί χωρίς το άγχος της τεράστιας αποτυχίας: το πρώτο «σκαλί» ήταν η συμμετοχή στα play offs, αλλά υπάρχουν πολλά ακόμα στην ανηφόρα για την επιστροφή στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, μέσω πρωταθλήματος ή και Κυπέλλου. Ας απολαύσει και ο Παναθηναϊκός μια – δυο μέρες ηρεμίας μετά από μια ταραχώδη regular season: πρώτη νίκη σε ντέρμπι ήταν, δεν πρόκειται περί επιτεύγματος, μα όλοι έχουν δικαίωμα στη χαρά μιας σπουδαίας νίκης.

Ισως και «τροχιοδεικτικής» ως προς το στυλ παιχνιδιού που ενδέχεται να ακολουθήσει το Τριφύλλι στα play offs…