Η Superleague πρέπει να βάλει πλαφόν στους προπονητές

Προτού ακόμη ολοκληρωθεί, η τρέχουσα είναι μια επική σεζόν για την Superleague - μια από τις ιστορικότερες σε σχέση με την αγωνιστική στρατηγική των ομάδων που μετέχουν σε αυτό το πρωτάθλημα. Είναι μια σεζόν κατά της οποίας τη διάρκεια η πραγματικότητα ξεπερνάει σε φαντασία ακόμη και την εικονική πραγματικότητα των βιντεοπαιχνιδιών του ποδοσφαίρου. Ή πιο σωστά είναι η σεζόν που αρκετές διοικήσεις τρέχουν τις ομάδες τους με τη νοοτροπία του μέσου ερασιτέχνη gamer: παίζω στην τύχη, κι αν τύχει θα κερδίσω, κι αν δεν κερδίσω θα κάνω restart.

Για την ακρίβεια τυχαίνει να γνωρίζω αρκετούς gamers που έχουν πολύ καλύτερη νοοτροπία από αυτή που έχουν διοικητές επαγγελματικών ποδοσφαιρικών ομάδων διότι έχουν ένα πολύ βασικό στοιχείο, το οποίο λείπει από την νοοτροπία των επαγγελματιών του ποδοσφαίρου: στρατηγική. Δηλαδή έχουν αναγνωρίσει το σημείο στο οποίο βρίσκονται, έχουν δει πού θέλουν να φτάσουν και έχουν κατανοήσει πώς πρέπει να κινηθούν για να φτάσουν στο επιθυμητό σημείο.

Στο ελληνικό πρωτάθλημα σήμερα βλέπεις διοικήσεις που ξεκίνησαν το πρωτάθλημα με έναν προπονητή επειδή “καλός μοιάζει” ή “είχε κάνει καλή δουλειά αλλού” δίχως να μπουν στην διαδικασία να ερευνήσουν εκ των προτέρων τη συμβατότητα της νοοτροπίας, των ιδεών, των μεθόδων και της ηγεσίας του προπονητή με τα χαρακτηριστικά των συλλόγων τους. Δίχως βασικά στοιχεία στρατηγικής, δηλαδή δίχως να εξετάσουν το πού βρίσκονται, το γιατί βρίσκονται εκεί, και δίχως να ξέρουν πού θέλουν να πάνε, δηλαδή δίχως συγκεκριμένο παρά μόνο με αφηρημένο όραμα για “επιτυχία” προσέλαβαν έναν προπονητή επειδή “καλός είναι”. Κι επειδή τους προπονητές το ελληνικό ποδόσφαιρο στην πλειονότητά του τους κρίνει μόνο από το τελικό αποτέλεσμα των αγώνων, τους βγάζει εύκολα και αβίαστα “άχρηστους”. Στις περισσότερες ελληνικές ομάδες δεν υπάρχει, ούτε υπήρξε ποτέ στρατηγικό πλάνο, γι’ αυτό και η συμβατότητα ενός προπονητή με το στρατηγικό πλάνο ή το αγωνιστικό μοντέλο που έχει υιοθετήσει μια ομάδα για να αυτοπροσδιορίζεται δεν αποτελεί κριτήριο πρόσληψης. Δεν υπάρχει αυτό το κριτήριο, επειδή δεν υπάρχει στρατηγικό πλάνο.

Ο Ατρόμητος προσέλαβε τον Ανχελ Λόπεθ δίχως να ξέρει τι να περιμένει από τον Ανχελ Λόπεθ και φυσικά δίχως να μπει στην διαδικασία να τον γνωρίσει εκ των προτέρων προκειμένου να αντιληφθεί πώς μπορεί να τον βοηθήσει προκειμένου αυτός να πετύχει. Προσελήφθη επειδή “τα πήγε καλά στον Βόλο”. Κι ύστερα από μερικές εβδομάδες, που τα αποτελέσματα δεν έρχονταν, τον απέλυσε. Και προσέλαβε κάποιον επειδή είχε ξαναπετύχει και όχι επειδή βεβαιώθηκε ο σύλλογος εκ των προτέρων ότι ο προπονητής είναι συμβατός με τη σημερινή φύση της ομάδας που θα παραλάβει και έτοιμος να διαχειριστεί την κατάσταση. Και μετά, πάλι τυχαία, έβαλε στην economy class μιας πτήσης τον Κρις Κόουλμαν, έναν προπονητή που δεν σκέφτηκε να τον προσλάβει όταν απέλυσε τον Λόπεθ. Και τώρα ο Κόουλμαν φωνάζει, μέσα από την αγωνιστική συμπεριφορά του Ατρόμητου, που ξαφνικά μοιάζει με ομάδα, πόσα έχεις να χάσεις όταν επιλέγεις στην τύχη και δίχως βασικά στοιχεία στρατηγικής έναν προπονητή. Όσα βλέπεις από τον Ατρόμητο του Κόουλμαν σε βάζουν στη σκέψη ότι αν είχε πάει νωρίτερα στο Περιστέρι θα είχε δημιουργήσει άλλη δυναμική για την ομάδα. Έτσι συμβαίνει όταν όλα συμβαίνουν στην τύχη. Κατά τύχη κάποιος δεν θα “πιάσει” ή θα “πιάσει”.

Κανονικά αυτό το σημείωμα θα έπρεπε να αρχίζει και να τελειώνει με το case study του φετινού Απόλλωνα Σμύρνης. Αλλά πραγματικά δεν έχω λόγια για αυτό το football manager που παίζεται στη Ριζούπολη. Και θεωρώ άσκοπο να χρησιμοποιήσω αυτό το ακραίο παράδειγμα για να γίνω κατανοητός - δεν το βρίσκω ούτε καλτ.

Θεωρητικά, επειδή εδώ ζούμε, θα έπρεπε να είμαστε και ικανοποιημένοι και να το αντιλαμβανόμαστε ως σημάδι προόδου το γεγονός ότι 9 από τις 14 ομάδες κοντεύουν να ολοκληρώσουν τη σεζόν με τον προπονητή που την άρχισαν, αλλά ακριβώς επειδή εδώ ζούμε γνωρίζουμε καλά ότι τουλάχιστον οι μισές από αυτές το σκέφτηκαν σοβαρά και βρέθηκαν πολύ κοντά σε μια αλλαγή που τελικώς δεν έκαναν επειδή “ήρθαν” τα αποτελέσματα.

Με όσα συμβαίνουν σε “μικρές”, “μεσαίες” και “μεγάλες” ομάδες στη σεζόν με τους προπονητές γίνεται για ακόμη μια φορά απολύτως σαφές ότι όσο διοικούνται με αυτές τις τόσο μα τόσο παρωχημένες αντιλήψεις οι ομάδες δεν πρόκειται να ανέβει το επίπεδο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Πάντα ήμασταν πίσω, αλλά τώρα δεν έχουμε καν ορατότητα με τη σημερινή επικρατούσα κατάσταση στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Στο σημερινό πρωτάθλημα έχουν απομείνει μόνο 4 ομάδες που συνεχίζουν με τον “περσινό” προπονητή, και αμφιβάλουμε ότι θα αρχίσουν όλες την επόμενη σεζόν με τον ίδιο.

Αν είχαν πραγματική φωνή, οι Έλληνες προπονητές θα έπρεπε να είχαν φωνάξει προς την Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία την ανάγκη να επιβληθεί όριο στην αλλαγή προπονητών στην ίδια σεζόν από μια ομάδα της Superleague. Αυτή την προδιαγραφή θα έπρεπε να τη βάλει μόνη της η Superleague στα μέλη της. Δηλαδή όπως απαιτεί να πηγαίνει ένα μέρος των εσόδων των ομάδων στον χλοοτάπητα, τον φωτισμό, τις ακαδημίες, τις υποδομές, έτσι να απαιτεί από αυτές να μη ξεπερνούν το όριο των 2 αλλαγών προπονητή στην ίδια σεζόν και να τους επιβάλλει ένα μεγάλο “πρόστιμο” που θα χρησιμοποιείται για αναπτυξιακά έργα και κυρίως την υποχρεωτική εκπαίδευση των στελεχών διοίκησης των ομάδων της Superleague. Διότι μόνο αναγκαστικά μπορεί να κοπεί ή να περιοριστεί αυτή η κακή συνήθεια και να αλλάξει η νοοτροπία.

Πώς να φτιάξει, και τι ομάδα να φτιάξει ένας προπονητής σε 2 μήνες; Πώς να δώσει, και τι σημασία να δώσει σε νεαρούς Έλληνες υποσχόμενους ποδοσφαιριστές ένας προπονητής που δουλεύει με το μαχαίρι του αποτελέσματος στον λαιμό; Ποιος να τολμά και να δίνει μεγαλύτερη σημασία στο επιθετικό κομμάτι του παιχνιδιού σε αυτό το περιβάλλον; Ποιος επαγγελματίας με αξιόλογο βιογραφικό και φιλοδοξίες ανέλιξης να έρθει στην Ελλάδα όταν βλέπει ότι στις περισσότερες ομάδες ο μέσος χρόνος παραμονής είναι το τρίμηνο;

Το ξέρω ότι χάνω τα λόγια μου όταν απευθύνομαι προς αυτούς που διοικούν σήμερα, όμως για καλή μου τύχη τα κείμενά μου τα διαβάζουν και νεότεροι, που κάνουν τα πρώτα τους βήματα στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο σε διαφορετικούς ρόλους και με διαφορετικές ιδιότητες. Σε αυτά τα παιδιά απευθύνεται αυτό το σημείωμα, με την ελπίδα να λειτουργεί ως υπενθύμιση - επιβεβαίωση ότι δεν είναι παράξενες οι δικές τους αντιλήψεις και η νοοτροπία τους· παράξενο είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο.