Ο Ροντρίγκες κάνει τη διαφορά, αλλά όχι με τη διάρκεια που χρειάζεται ο Ολυμπιακός

Μαγκιά του Βαλμπουενά να βρίσκεται σε τόσο καλή κατάσταση, αλλά δεν είναι και η μεγαλύτερη μαγκιά για την ομάδα του Ολυμπιακού εδώ και καιρό εν πολλοίς να κρέμεται από ένα παίκτη 37 ετών, όσο καλός κι αν είναι.

Και στο Χαριλάου την ίδια εικόνα είδαμε: τον Ολυμπιακό να παίρνει τα πάνω του στο β΄ ημίχρονο, ουσιαστικά μόνο όταν μπήκε στο 66’ ο Ματιέ. Κι όχι μόνο γιατί με μία ιδανική εκτέλεση φάουλ, και δη από αρκετά μακριά, έβγαλε τον Μαντί Καμαρά σε θέση βολής, φάτσα κάρτα με τον γκολκίπερ Κουέστα, αλλά με τη γενικότερη δραστηριότητα του: τις καλές του πάσες, τα φάουλ που κέρδισε, την ενέργεια που έβγαλε πηγαίνοντας δεξιά κι αριστερά.

Ατυχώς ο φετινός Ολυμπιακός έχει μικρότερο αριθμό επιθετικογενών παικτών που κάνουν τη διαφορά σε σχέση και με την περσινή σεζόν, στην οποία υπήρχε αφενός μεν ο Φορτούνης, που παρά την αστάθεια του μπορούσε να σου βάλει η, να σου φτιάξει ένα γκολ και τέλειωσε τη σεζόν με εννιά γκολ και δημιουργία άλλων 14, αφετέρου δε ο Μπρούμα, ο οποίος επίσης ήταν ασταθής, αλλά όταν ξεπέρασε τον τραυματισμό του έδειξε δυνατότητες και τέλειωσε τη σεζόν με εννιά γκολ και δημιουργία άλλων πέντε-δεν γράφω για τον Χασάν (15 γκολ και δημιουργία άλλων έξι) γιατί φαίνεται ότι ο Τικίνιο μπορεί να πλησιάσει τα νούμερα του, σε αντίθεση π.χ. με τους Ονιεκουρού και Ρόνι Λόπες, που έχουν αντίστοιχα ένα γκολ και δημιουργία άλλων τριών και δύο γκολ και δημιουργία άλλων τεσσάρων ο καθένας.

Υπό αυτές τις συνθήκες, η παρουσία του Γκάρι Ροντρίγκες μπορεί να είναι καταλυτική σε αυτόν τον φετινό Ολυμπιακό, κάτι που έχουμε ήδη διαπιστώσει, κυρίως δε περιμένουμε να το διαπιστώσουμε ακόμη περισσότερο έως το τέλος της σεζόν. Γιατί μην παραμυθιαζόμαστε ότι όλα έχουν τελειώσει επειδή υπάρχει το +12 από τον ΠΑΟΚ. Όταν παίζονται ακόμη 30 βαθμοί σε 10 παιχνίδια ντέρμπι, πολλά μπορεί να συμβούν. Και βεβαίως υπάρχουν κι οι ημιτελικοί του Κυπέλλου. Μιλάμε για 12-13 ακόμη πολύ μεγάλα παιχνίδια, που είναι πάρα πολλά.

Η ικανότητα του Ροντρίγκες να κάνει τη διαφορά φαίνεται ήδη κι από τα νούμερα του, καθώς παίζοντας πολύ λιγότερο (538 λεπτά) από τον Λόπες (849 λεπτά) και πάρα πολύ λιγότερο από τον Ονιεκουρού (1414 λεπτά), έχει ήδη καταγράψει τέσσερα γκολ και δύο ασίστ. Στις τρεις τελευταίες αγωνιστικές είχε γκολ με τον ΟΦΗ (το πρώτο γκολ στο 2-0), γκολ με τον Αστέρα (το πέμπτο γκολ στο 5-1) κι ασίστ με τον Άρη (για το μοναδικό γκολ στο 1-2). Άλλα δύο γκολ είχε σημειώσει τις προάλλες στο 3-1 επί του Παναιτωλικού, ενώ προηγουμένως είχε και την ασίστ για το μοναδικό γκολ στο 1-0 επί του Ιωνικού. Στο δε πρώτο του παιχνίδι ως βασικός, στο 2-1 επί του ΠΑΟΚ, στο α΄ ημίχρονο στο οποίο αγωνίστηκε, ήταν ακριβώς αυτό που λέμε, «κάνω τη διαφορά».

Η αλήθεια είναι ότι είχε και μία ενδιάμεση περίοδο στην οποία ο Ροντρίγκες έβγαλε ένα ντεφορμάρισμα, αφού δεν έπαιξε καλά στο ένα ημίχρονο στο οποίο τον είχε βάλει ο Μαρτίνς με το Βόλο στο Καραϊσκάκη, αλλά και δύο παιχνίδια, με τον Ατρόμητο στο Περιστέρι και τη Λαμία στο Καραϊσκάκη, στα οποία είχε μπει αλλαγή. Επιπλέον είχε ένα μικροτραυματισμό το φθινόπωρο κι ένα πιο σοβαρό (δύο εβδομάδες εκτός αγώνων) τον Φλεβάρη μετά την επιστροφή του από το Κόπα Άφρικα, πιθανόν επηρεασμένος από μία δηλητηρίαση την οποία είχαν υποστεί όλοι οι παίκτες της Εθνικής ομάδας του (!), παραμονές του αγώνα με τη Σενεγάλη.

Είναι φανερό ότι το πρώτο σημαντικό για τον Γκάρι είναι η υγεία του, να μην έχει τραυματισμούς η, ενοχλήσεις από τραυματισμούς-πολύ απλά γιατί όταν είναι καλά, μπορεί να κάνει πράγματα που δεν τα βλέπουμε από τους άλλους εξτρέμ του Ολυμπιακού και ειδικά τους άλλους ακριβοπληρωμένους (κι ο Ροντρίγκες ακριβοπληρωμένος είναι βέβαια) εξτρέμ: μπουκάρει, ντριμπλάρει, σεντράρει, σκοράρει. Υπάρχει, ωστόσο, και κάτι άλλο εξίσου σημαντικό. Κι αυτό έχει να κάνει με τη διάρκεια που έχει στο παιχνίδι του. Η, μάλλον στη διάρκεια που δεν έχει. Κάτι το οποίο είδαμε εξόφθαλμα στο παιχνίδι της Κυριακής στο Χαριλάου.

Στα πρώτα 20-25 λεπτά ο Ροντρίγκες ήταν «μέσα» στο ματς, έστω κι αν ξεκίνησε άσχημα, χάνοντας το κοντρόλ στην γραμμή του πλαγίου, με την μπάλα να του φεύγει αράουτ. Συνεργάστηκε με τον Λαλά, πέρασε τη σέντρα φαρμάκι για το 0-1, κυνήγησε να σκοράρει αμέσως μετά κι ο ίδιος και πλαγιοκόπησε και δεύτερη φορά, έστω με κακή αυτή τη φορά σέντρα. Τον είδαμε και να γυρνάει πίσω για να πιέσει σε μία επίθεση τον Ιτούρμπε. Έκτοτε, όμως, και για τα επόμενα 35-40 λεπτά, ώσπου έγινε αλλαγή στο 66’, ο Γκάρι ήταν απλά άφαντος. Δύο φορές που πήγε κάτι να κάνει κόπηκε εύκολα κι άντε να γύρισε και μία ακόμη φορά πίσω να βοηθήσει αμυντικά.

Να καταλάβουμε ότι ο Ολυμπιακός σε αυτό το διάστημα, μετά το 20-25 και έως το 55’ περίπου, δεν ήταν καλός, για την ακρίβεια ήταν παθητικός κι έτσι δεν ήταν εύκολο και για τον Ροντρίγκες να φανεί. Όμως, την παθητική εικόνα μίας ομάδας την κάνουν ένας ένας οι παίκτες με την ατομική τους παθητική στάση μέσα στο παιχνίδι. Και ο Γκάρι ήταν ξεκάθαρα παθητικός σε όλο αυτό το διάστημα. Από δε έναν παίκτη που και πολύ έμπειρος είναι, αλλά και έχει τις ικανότητες, αυτό το οποίο περιμένεις είναι να ζητήσει μπάλα, να πάρει προσπάθειες, να κερδίσει κάποια φάουλ, να συνεργαστεί, να είναι «μέσα» στο παιχνίδι κι όχι απλά να παρακολουθεί τα τεκταινόμενα όπως έκανε ο 31χρονος άσος.

Θα ήθελα πολύ να μην αποφάσιζε τόσο λάθος ο Ελ Αραμπί στο 39’ και να του γύριζε την μπάλα του Ροντρίγκες, για να έβλεπα άμα σκόραρε ο Γκάρι, αμαρκάριστος και σε καλή θέση έστω στις παρυφές της περιοχής, αλλά με τον γκολκίπερ του Άρη ουσιαστικά εξουδετερωμένο. Περισσότερο, όμως, θα ήθελα να δω πιο ενεργό τον ίδιο τον Ροντρίγκες, να παίρνει πρωτοβουλίες κι όχι να κρύβεται. Να βγάζει προσωπικότητα, όπως πρέπει να κάνει κάθε παίκτης του Ολυμπιακού.

Όπως έπρεπε να κάνει κι ο Καρβάλιο, ο οποίος έκανε στην αρχή κι αυτός δύο ωραίες ενέργειες (μία «ποδιά» σε αντίπαλο με κέρδος ένα φάουλ και μία καλή μπούκα στην περιοχή του Άρη, που έφερε το σουτ του Γκάρι που κοντραρίστηκε), ωστόσο μετά χάθηκε κι αυτός και τον θυμόμαστε πρώτον για μία πάσα του με μεγάλο ρίσκο από την οποία προέκυψε επικίνδυνη αντεπίθεση του Άρη κι ευτυχώς για τον Ολυμπιακό οφσάιντ σε τετ α τετ του Καμαρά με τον Βατσλίκ και δεύτερον για την ανοησία του στη φάση που κινδύνευσε με αποβολή.

Όταν δύο επιθετικογενείς σου χάνονται μετά το 20λεπτο…όταν ένας τρίτος, ο Μασούρας, είναι πιο σταθερός σε απόδοση στο 90λεπτο αλλά απλά καλός κι όχι πολύ καλός στις ενέργειες του…όταν ένας τέταρτος, ο Μαντί Καμαρά, αργεί πολύ να μπει στο παιχνίδι ερχόμενος από τον πάγκο ως αλλαγή στο 42’ κι όταν «μπαίνει» αστοχεί χαρακτηριστικά και στις δύο ευκαιρίες που του παρουσιάζονται…κι όταν ο σέντερ φορ, ο Ελ Αραμπί, το παλεύει, παίρνει κεφαλιές, γυρίζει και σε θέση αριστερού μπακ για να κάνει άμυνα, αλλά δεν περνάνε πάσες του και είναι σωστός στις μία από τις δύο φάσεις που μπορεί να κάνει τη διαφορά, συν μία καλή κίνηση-πίβοτ στην πάσα πίσω προς τον Φαντιγκά για να σουτάρει στο 88’…τότε καταλαβαίνουμε γιατί ο Ολυμπιακός έμεινε στο ένα γκολ στο Χαριλάου.

Τέλος πάντων, επειδή για τον Ροντρίγκες ξεκίνησα να γράφω, για τον Ροντρίγκες να τελειώσω: από αυτό τον παίκτη εγώ περιμένω παραπάνω πράγματα παίζοντας στον Ολυμπιακό. Πολύ απλά γιατί μπορεί να τα δώσει. Και ήδη τα δίνει, μόνο που δεν πρέπει να τα δίνει σε…ψήγματα, αλλά πιο άφθονα. Τα έχει ανάγκη η ομάδα.

Και μην ξεχνάμε ότι ο Ονιεκουρού έχει αποκλεισμούς από την αποστολή της ομάδας και στα τρία τελευταία παιχνίδια της μετά την αποδοκιμασία του στο ματς με την Αταλάντα και τις ενοχλήσεις που…βρέθηκαν στην πορεία, ο δε Λόπες εδώ κι ενάμιση μήνα, για διάφορους λόγους, έχει παίξει μόνο στο Κύπελλο με τον Παναιτωλικό…Έχουν απομείνει ο Μασούρας να τραβάει το μεγάλο λούκι, ο Βαλμπουενά να μπαίνει αλλαγή και να προσφέρει κι ο Ροντρίγκες, με τον Αγκιμπού μάλλον να ζορίζεται παίζοντας στα πλάγια, όντας και ντεφορμέ.

Παρεμπιπτόντως, επειδή κάνουμε κάποιες φορές κριτική στον Μαρτίνς σε θέματα διαχείρισης, βλέπουμε ότι είναι κάνει σωστά κι είναι πολύ προσεκτικός με τον Ροντρίγκες. Έτσι, μετά τα 72 λεπτά που τον είχε βασικό την περασμένη Κυριακή με τον ΟΦΗ, δεν τον έβαλε παρά μόνο 20 λεπτά την Τετάρτη με τον Αστέρα. Προφανέστατα διότι την προηγούμενη φορά που τον είχε χρησιμοποιήσει βασικό σε δύο συνεχόμενα παιχνίδια Κυριακή-Τετάρτη (με τον Παναιτωλικό και τον Ιωνικό) στο δεύτερο ματς, στη Νεάπολη, είχε υποστεί θλάση…

Άσχετο: Ο Πέπε τα πάει εξαιρετικά στη Φαμαλικάο. Δεν έχει χάσει 90λεπτο στο πορτογαλικό πρωτάθλημα κι έχει στο ενεργητικό του και τρία γκολ και πέντε ασίστ από θέση Νο 8, κυρίως χάρη στα πολύ καλά κτυπήματα του στις στημένες φάσεις. Ο 25χρονος (20.5.1997) Πορτογάλος συνεχίζει το ίδιο κι ακόμη καλύτερα από το β΄ μισό της περασμένης σεζόν, αφού από τότε παίζει δανεικός από τον Ολυμπιακό. Kαι δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι αυτός ο παίκτης με τα καλά πόδια και το ωραίο ανάστημα (1μ83), δεν κάνει για τον Ολυμπιακό, τόσο λίγο που τον είδαμε με τα «ερυθρόλευκα».