Κοντομηνάς - Αρης: Λίγο χαβιάρι με άφθονη σαμπάνια

Στην ασπρόμαυρη φωτογραφία στέκεται όρθιος ένας 40αρης με ανοιχτόχρωμο κουστούμι υποδεικνύοντας τη σοφία των γραφόμενων (με λευκή κιμωλία) στον μαύρο πίνακα. «Τα χρήματα που ξόδεψες, η ζωή που δεν έζησες και μια χαμένη ευκαιρία δεν γυρνούν πίσω», έγραφε. Αυτή η σοφιστεία επιβεβαιώθηκε χρόνια αργότερα μετά αποτυχημένο πέρασμα εκείνου του 40άρη από τον Άρη. Γιατί χρήματα ξόδεψε πολλά, ο σύλλογος δεν έζησε τις στιγμές που ονειρεύτηκε κι εκείνη η χαμένη ευκαιρία παραμένει σαν αγκάθι στην καρδιά ματώνοντας περισσότερες αρτηρίες.

Αυτή η φωτογραφία μου έμεινε στο μυαλό μέσα από τη περιήγηση στα media για την απώλεια του Δημήτρη Κοντομηνά. Διαβάζοντας ένα μικρό κομμάτι της πλούσιας, τολμηρής (επιχειρηματικά) και αξιοζήλευτης (προσωπικά και επαγγελματικά) ζωής του, νιώθεις ότι εσύ κολυμπάς στα ρηχά την ώρα που ετούτος δάμασε τα κύματα των μεγαλύτερων ωκεανών. Πετυχημένος με ότι καταπιάστηκε εκτός του αθλητισμού, παραδοχή η οποία ανήκει στον ίδιο. Εκεί πνίγηκε στα αχαρτογράφητα νερά.

• Πέθανε ο Δημήτρης Κοντομηνάς

Η εποχή του στον Άρη είναι πλούσια σε θεωρίες συνομωσίας. Αυτές απλώθηκαν, ήρθαν και κάλυψαν πολλά από τα πραγματικά γεγονότα. Πολλά έφταιξαν. Η άγνοιά του, η πέραν των φυσιολογικών ορίων αντίληψη που είχε μερίδα των οπαδών για τον ρόλο που έπρεπε να διαδραματίζουν στον σύλλογο, το φτωχό μας το μυαλό, το γεγονός ότι το μέγεθος της επένδυσης δεν συνδυάστηκε με εργατοώρες αλλά με την πρόσληψη golden boys. Είναι πολλά. Σίγουρα, ο Δημήτρης Κοντομηνάς δεν ασχολήθηκε με τον Άρη (σε επίπεδο αφοσίωσης) όπως έπραξε με άλλες επιχειρήσεις του. Δεν είχε τον χρόνο. Μάλλον υποβάθμισε τη σοβαρότητα του εγχειρήματός του κι ας ξόδεψε δισεκατομμύρια δραχμών. Τη δική σου τη δουλειά δεν την αφήνεις σε ξένα χέρια. Νόμος.

Θυμάμαι ακόμη τη μυθιστορηματική άφιξή του στη Θεσσαλονίκη με το ιδιωτικό αεροπλάνο του, τα ζωηρά βλέμματα της πιτσιρικαρίας που είχε συγκεντρωθεί στα πέριξ του «Κλ. Βικελίδης» αλλά και την ελπίδα των μεσήλικων για τον ερχομό καλύτερων ημερών. Ο Δημήτρης Κοντομηνάς ήρθε σαν «Μεσσίας» μα πριν καλά-καλά συνηθίσει ο ένας τα χνώτα του άλλου έγινε πανό και συνθήματα, πράγμα που δεν συγχώρησε ποτέ.

Κι έτσι επιβεβαιώθηκε ότι οι μεγάλες αγάπες μπορεί να καλλιεργήσουν έντονα μίση. Έτσι εξελίχθηκε αυτή η σχέση γιατί δεν ήταν ξεκάθαρη εξαρχής. Τα χρήματα έπεφταν σαν την καταρρακτώδη βροχή αλλά κανείς δεν είχε καταστρώσει σχέδιο για το πού θα πήγαινε η κάθε στάλα. Σίγουρα όχι στο πλάνο ανάπτυξης του συλλόγου γιατί αυτό δεν σχεδιάστηκε ποτέ ή μάλλον, αν υπήρξε, δεν είχε έγινε αντιληπτό. Γιατί οι μερικοί εξ’ αυτών που ήταν πέριξ του ηγέτη αντιμετώπισαν την περίσταση σαν είδος διασκέδασης, μια ευκαιρία ανάδειξης και προβολής εαυτών αποτυγχάνοντας στη δημιουργία ισχυρών δεσμών μεταξύ του ιδιοκτήτη και του πραγματικού περιβάλλοντος του συλλόγου. Αυτό που σίγουρα υπήρξε ήταν αλόγιστη σπατάλη. Αν υπήρχε όνειρο, αυτό δεν γκρεμίστηκε λόγω της εσωστρέφειας. Σίγουρα όμως, αυτή έπαιξε ρόλο στον κάκιστο τερματισμό αυτής της σχέσης που οδήγησε στη σκιώδη εποχή του Γιάννη Ζαχουδάνη. Μέχρι σήμερα, αδυνατώ να πιστέψω ότι ένας αυτοδημιούργητος και σπουδαίος επιχειρηματίας δεν μπορεί να οδηγήσει μια κατάσταση εκεί που θέλει, όταν στην καριέρα του έχει «χαλιναγωγήσει» deal δισεκατομμυρίων.

Μπορεί το δικό μου κριτήριο να είναι λανθασμένο, έχω όμως την αίσθηση ότι ο Άρης πορεύτηκε με τη λογική της μιας βραδιάς και από αύριο… έχει ο Θεός γιατί λεφτά υπήρχαν. Ίσως γιατί ελάχιστοι κατάλαβαν τους λόγους της ξαφνικής εμπλοκής ενός τεράστιου επιχειρηματία με ελάχιστη γνώση περί του αντικειμένου, με συνέπεια έως και την αμφισβήτηση των κινήτρων του. Άλλοι στάθηκαν στην έκρηξη της ψηφιακής τηλεόρασης, άλλοι στο real estate, είναι ένα μυστικό που το πήρε μαζί του και το γνώριζαν οι πραγματικά στενοί συνεργάτες του.

Επί Κοντομηνά, η κατάσταση ουδέποτε ήταν ξεκάθαρη ή τουλάχιστον, δεν έμοιαζε στα δικά μου μάτια. Όπως σ’ εκείνη την πρώτη συνέντευξη Τύπου του Γιώργου Μπαλτά, τότε προέδρου της ΚΑΕ (1998). Όταν ρωτήθηκε αν κρύβεται από πίσω του ο Αθηναίος επιχειρηματίας χαμογέλασε πονηρά, έστρεψε το βλέμμα του προς τα πίσω και απάντησε ότι «εγώ βλέπω μόνο κουρτίνες».

Την ίδια ώρα, οι προετοιμασίες για το μεγάλο τραπέζι είχαν κορυφωθεί. Σε αυτό ακουμπούσαν οι πιατέλες με χαβιάρι, η σαμπάνια έρεε άφθονη καθώς οι κινήσεις εντυπωσιασμού υπερκάλυψαν αυτές της ουσίας. Το σχέδιο δημιουργίας ενός ισχυρού club δεν καταστρώθηκε ποτέ αλλά επιδιώχθηκε η εφήμερη επιτυχία, το γρήγορο αποτέλεσμα που επιζητούσε (και) ο χρηματοδότης για να δικαιολογηθεί το μέγεθος της επένδυσης. Να γλυκαθεί, όπως συνηθίζουμε να λέμε, για να διευρύνει την επένδυσή του.

Και σαν τα πράγματα εξελίχθηκαν αντιστρόφως ανάλογα του αναμενόμενου η αποτυχία προκάλεσε ισχυρό κρότο και αποχώρηση. Πασπαλισμένη μ’ ένα σωρό άστοχες αποφάσεις που μεγάλωσαν το κόστος. Ταυτόχρονα έγινε αντιληπτό ότι η επιβίωση και η διάκριση στον χώρο του ελληνικού αθλητισμού απαιτεί εξίσου επίπονη μάχη. Απαιτεί να περπατήσεις σε παρασκηνιακά μονοπάτια και μια δοκιμή των ηθικών αξιών και των αντοχών τους καθενός. Παράλληλα, εγκυμονεί κινδύνους διότι η κόντρα με άλλους επιχειρηματίες είναι αναπόφευκτη όπως και η μεταφορά της στις επιχειρηματικές αίθουσες. Ενδεχομένως να συνυπολογίστηκε κι αυτό το κόστος πριν τη μεγάλη απόφαση. Προηγήθηκε φυσικά μια άλλη, αυτή της μη παραχώρησης του χώρου στον οποίον βρίσκεται σήμερα το «Κλ. Βικελίδης».

Ο καθένας αποτιμά εκείνη την εποχή με τα δικά του κριτήρια. Στη μεγάλη οθόνη όμως βρίσκεται εκείνη η ασπρόμαυρη φωτογραφία του 40άρη. Τίποτε δεν γυρίζει πίσω. Η ιστορία καταγράφει και στην προκειμένη περίπτωση έγραψε για μια χαμένη ευκαιρία, γα χρήματα που ξοδεύτηκαν και μια ζωή που δεν έζησε ένα αθλητικό κίνημα.

Γράφεται επίσης η ιδιαίτερη σχέση του με τα media. Προσωπική μου αίσθηση είναι ότι πάντα έλεγε αυτό που είχε σχεδιάσει να πει. Ούτε λέξη παραπάνω. Αυτή την εντύπωση αποκόμισα σε μια συνέντευξη μαζί του πριν από περίπου μια δεκαετία. Δεν άνοιξε την ψυχή του, απέφυγε να απελευθερώσει αυτά που είχε κλειδαμπαρωμένα μέσα του παρά είπε αυτά που ήθελε και με χαμόγελο ολοκλήρωσε λέγοντας… «νομίζω ότι τελειώσαμε».

Συλλυπητήρια στην οικογένειά του και στους οικείους του, ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει.