O Παναθηναϊκός στα play offs δεν παίζει μοναχά την επιστροφή του στην Ευρώπη

Aπό το βράδυ της Κυριακής η φετινή σεζόν μπαίνει στην τελική της ευθεία για τον Παναθηναϊκό με την έναρξη του μίνι πρωταθλήματος των playoffs και το ντέρμπι κόντρα στην ΑΕΚ στο γήπεδο της Λεωφόρου. Το πρόγραμμα είναι ιδανικό για να χτίσει το σύνολο του Ιβάν Γιοβάνοβιτς πάνω στην δύναμη του ''Απόστολος Νικολαϊδης'' και να πάρει σημαντικό προβάδισμα για την τρίτη και την τέταρτη θέση, αξιοποιώντας στον μέγιστο βαθμό τις εντός έδρας αναμετρήσεις και τα δύο εκτός σε Βικελἰδης και Ζωσιμάδες παιχνίδια, μέχρι και την έναρξη του δευτέρου γύρου.

Καλό το επιχείρημα πως ''όλοι παίζουν με όλους'' αλλά όταν βρίσκεσαι σε θέση κυνηγού(στο -3 από τον Άρη και στο -4 από την ΑΕΚ) τότε ένα καλό πρόγραμμα είναι ικανό να φτιάξει τόσο την βαθμολογική εικόνα όσο και την ψυχολογία που πάντα σε ένα τόσο μικρό τουρνουά παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Η ιστορία μας έχει διδάξει πως όταν κάποιος μείνει πίσω από νωρίς, τότε πολύ δύσκολα βρίσκει τον χαρακτήρα για να επιστρέψει. Βάσει κλήρωσης, το Τριφύλλι έχει χρυσή ευκαιρία να μπει από νωρίς σε ρόλο αφεντικού.

Ενόψει των δέκα αυτών παιχνιδιών, τα πράγματα είναι πολύ απλά, η συνθήκη απόλυτα ξεκάθαρη: Ο σύλλογος απέχει ήδη μια πενταετία από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, βρίσκεται στον πάτο της ειδικής βαθμολογίας και η εξασφάλιση ενός εισιτηρίου δεν αποτελεί στόχο αλλά αυτοσκοπό και υποχρέωση της φετινής ομάδας.

Και μάλιστα την μίνιμουμ υποχρέωση, όταν μιλάμε για ένα κλαμπ του μεγέθους του Παναθηναϊκού. Είναι απαγορευτικό και ταυτόχρονα καταστροφικό για τους ᾽᾽πράσινους᾽᾽ να μείνουν για δεύτερη σερί σεζόν εκτός τετράδας. Αυτά τα παιχνίδια, λοιπόν, είναι από τα πιο σημαντικά των τελευταίων ετών. Όχι μόνο για την επιστροφή στην Ευρώπη, όχι μόνο για την επιτυχία ή την αποτυχία της φετινής σεζόν.

Αυτά τα ματς είναι πολύ πιο σημαντικά από μια έξοδο στην Ευρώπη. Γιατί; Επειδή θα δώσουν την ευκαιρία στον Παναθηναϊκό να συνεχίσει την διαδικασία προόδου αυτής της ομάδας, μακριά από ένα κακό κλίμα, μακριά από ένα περιβάλλον παταγώδους αποτυχίας, μακριά από τις συνέπειες που θα φέρει ένα αρνητικό πρόσημο στο τέλος της ημέρας.

Όπως έχουμε τονίσει αρκετές φορές σε τούτη την γωνιά, η δουλειά του Ιβάν Γιοβάνοβιτς έχει αποδώσει καρπούς, η εικόνα της ομάδας είναι καλή και η βαθμολογική συγκομιδή σε καμία περίπτωση δεν αποδίδει ποδοσφαιρική δικαιοσύνη αλλά αποτελεί έναν παραμορφωτικό καθρέφτη εξαιτίας συγκυριών, λεπτομερειών, ανόητων λαθών και σημαντικών διαιτητικών αποφάσεων.

Αυτό που έχει λείψει, μεταξύ πολλών άλλων, στον Παναθηναϊκό των τελευταίων ετών είναι η συνέχεια. Η υγιής διαδικασία δημιουργίας και προόδου ενός συνόλου που μέσα από σταθερά βήματα θα φτάσει να διεκδικεί το πρωτάθλημα. Όταν κάθε καλοκαίρι αλλάζουν προπονητές, τεχνικοί διευθυντές, έρχονται παίκτες με το... κιλό και όλα αυτά συνδυάζονται με μηδενική οργάνωση, τότε οι πιθανότητες επιτυχίας είναι λίγο παραπάνω από το μηδέν. Ελάχιστες.

Για να μπορέσει, λοιπόν, αυτός ο προπονητής, αυτή η ομάδα να έχει συνέχεια το καλοκαίρι με την παραμονή του Γιοβάνοβιτς και τον ερχομό 4-5 παικτών πρώτης γραμμής(στόπερ, δεξί μπακ, 8άρι, εξτρέμ, σέντερ φορ) που θα τον αλλάξουν επίπεδο, θα πρέπει η σεζόν να ολοκληρωθεί με θετικό πρόσημο, να έρθει το ευρωπαϊκό εισιτήριο, έστω και αν αυτό γίνει μέσα από την κατάκτηση του Κυπέλλου που πάντα αποτελεί μία πολύ γλυκιά σανίδα σωτηρίας, μιας και συνδυάζει την επιστροφή στους τίτλους μετά το... μακρινό 2014.

Σε αντίθετη περίπτωση ολόκληρος ο οργανισμός θα μπει σε μια διαδικασία τρομερής εσωστρέφειας και όλες οι αποφάσεις θα γίνουν πολύ πιο δύσκολες, επίπονες και πιθανότατα το οικοδόμημα να γκρεμιστεί και να χτιστεί από την αρχή. Καθαρά ποδοσφαιρικά το τελευταίο που έχει ανάγκη αυτή την στιγμή ο Παναθηναϊκός είναι ένα νέο ράβε-ξήλωνε το καλοκαίρι, αυτό το σύνολο το μόνο που θέλει για να πρωταγωνιστήσει είναι στοχευμένες επιλογές στις μεταγραφές και αν δεν καταφέρει να επιστρέψει στην Ευρώπη θα πρόκειται για την μεγαλύτερη... αυτοκτονία των τελευταίων ετών.