Ολυμπιακός: Aπό τους Βαλμπουενά κι Ελ Αραμπί στον Σισέ!

Χθες βράδυ στο Καραϊσκάκη είδαμε τον Παπέ Σισέ να είναι ο κορυφαίος παίκτης του Ολυμπιακού, όχι για πρώτη φορά. Ένας κεντρικός αμυντικός που έκανε ένα ολοκληρωμένο παιχνίδι, τόσο καθαρά ανασταλτικά, όσο και δημιουργικά-επιθετικά!

Θα μπορούσε ο Σισέ να είναι ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού στο φετινό πρωτάθλημα; Δεν νομίζω ότι είναι και μακριά! Απλά η προσωπική αυτή επιτυχία του Αφρικάνου σέντερ μπακ, μας δίνει να καταλάβουμε και κάποια πράγματα για τον φετινό Ολυμπιακό: οι «ερυθρόλευκοι» στο πρωτάθλημα που πήραν πρόπερσι είχαν κορυφαίο τον πιο δημιουργικό τους παίκτη, τον Βαλμπουενά, που είχε φτιάξει 15 γκολ κι είχε βάλει εφτά…και στο πρωτάθλημα που πήραν πέρυσι είχαν κορυφαίο τον βασικό τους γκολτζή, τον Ελ Αραμπί, που είχε βάλει 22 γκολ κι είχε φτιάξει εννιά…στο πρωτάθλημα που είναι φαβορί για να πάρουν φέτος έχουν κορυφαίο τον κεντρικό αμυντικό τους, τον Σισέ, που έχει βάλει πέντε γκολ κι έχει φτιάξει ένα…

Η διαφορά αυτή λέει πολλά και για το ποδόσφαιρο που παίζει φέτος ο Ολυμπιακός, αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές. Διότι ο Ολυμπιακός δίκαια βρίσκεται εκεί που βρίσκεται και με την απόσταση που βρίσκεται από τον ΠΑΟΚ, διότι πολύ απλά ήταν πιο συνεπής και καλός από την πρώτη αγωνιστική έως σήμερα, από την άλλη όμως παίζει σε πολύ πιο χαμηλές στροφές. Εξ ου, άλλωστε, και στις περισσότερες περιπτώσεις βρίσκει τα γκολ που του δίνουν τους βαθμούς μέσα από τη διαδικασία των κόρνερ και των φάουλ, όπως ακριβώς συνέβη και χθες. Έτσι, αποδεικνύεται χρήσιμη κι η παρουσία του Καρβάλιο, καθώς εκτός του Βαλμπουενά η ομάδα έχει βρει κι άλλον καλό εκτελεστή στις στατικές φάσεις, τις οποίες εύκολα κερδίζει λόγω της επιθετικότητας της. Γιατί δεν είναι ότι ο Ολυμπιακός δεν βγάζει επιθετικότητα στο παιχνίδι του-αυτό που βγάζει είναι αδυναμία δημιουργίας καθαρών ευκαιριών μέσω του open play, πιθανότατα λόγω του συνδυασμού έλλειψης φρεσκάδας από τους παλιότερους παίκτες κι έλλειψης ποιότητας από τους πιο καινούργιους παίκτες…

Μπράβο στον Σισέ που τουλάχιστον στο ελληνικό πρωτάθλημα στέκεται σε τέτοιο επίπεδο (όχι πάντως ότι καταφέρνει το ίδιο και σε επίπεδο Γιουρόπα Λιγκ), όμως η πολύ πιθανόν δίκαιη ανάδειξη του ως κορυφαίου «ερυθρόλευκου» περισσότερο πρέπει να προβληματίσει τους Μαρτίνς και Μοντέστο ενόψει του σχεδιασμού για τη νέα σεζόν για την ανάγκη που έχει η ομάδα σε προσθήκες το καλοκαίρι-άσε που αν φύγει ο Σισέ μπορεί να προκύψει μεγάλο κενό στην καρδιά της άμυνας, έτσι όπως είναι ο Μπα από πέρυσι.

Τέλος πάντων, για να γυρίσουμε στο χθεσινό παιχνίδι, ο Σισέ πραγματικά πραγματοποίησε μία εμφάνιση πραγματικά υψηλού επιπέδου: κατ΄ αρχάς στην περιοχή του Βατσλίκ είχε δύο απολύτως κρίσιμες επεμβάσεις και στην περιοχή του Κουέστα σκόραρε και κέρδισε πέναλτι, κερδίζοντας κατά κράτος τον έμπειρο και καλό Βραζιλιάνο στόπερ του Άρη, Φαμπιάνο. Κι από εκεί και πέρα, έκοψε με το κεφάλι πίσω ό,τι έπρεπε να κόψει, βγήκε πρώτος σε μπάλες, κάλυψε σωστά, έκοψε, έδιωξε, αλλά και πέρασε ουκ ολίγες πολύ σωστές πάσες, και πιο κοντινές και πιο μακρινές, ενώ προωθήθηκε με επιτυχία επανειλημμένως, βγάζοντας μέχρι και καλή σέντρα. Θα πρέπει δε να προσέξουμε ότι στη φάση του γκολ που έβαλε, αφενός μεν η κεφαλιά του δεν ήταν κεφαλιά στόπερ αλλά κεφαλιά σέντερ φορ (!), δεν βασίστηκε δηλαδή σε άλμα και δύναμη, αλλά ήταν πολύ έξυπνη και ζυγισμένη, αφετέρου δε ότι για να φτάσει να την πιάσει έκανε πολλές κινήσεις πριν την εκτέλεση του Καρβάλιο προκειμένου να βγει από τα μαρκαρίσματα.

Ένας Σισέ χάρη στον οποίο ο Ολυμπιακός έχει πάρει στο φετινό πρωτάθλημα τέσσερα τρίποντα-12 βαθμούς είναι δε η διαφορά του από τον ΠΑΟΚ, άρα χωρίς αυτά τώρα το πρωτάθλημα θα παίζονταν στα ίσια…: ένα τρίποντο το χθεσινό 2-1 με τον Άρη, ένα τρίποντο το 3-1 μέσα στον ΟΦΗ με δύο δικά του γκολ, ένα τρίποντο στην άλλη νίκη επί του Άρη (1-0 στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος) και ένα ακόμη τρίποντο το 2-1 στη Λαμία, με τον ίδιο να ανοίγει το σκορ…

Παρεμπιπτόντως, χθες ο Σισέ έκανε για πρώτη φορά δίδυμο στην άμυνα με τον Μανωλά, κάτι για το οποίο σας είχα προϊδεάσει στο τέλος του άρθρου μου κάποιες ώρες πριν το παιχνίδι. Σίγουρα πρέπει να βρουν τη χημεία τους, κάτι που θα χρειαστεί κι άλλα 90λεπτα, έτσι ώστε π.χ. να «βρίσκονται» καλύτερα στην εφαρμογή του οφσάιντ. Αλλά θεωρητικά μοιάζει ένα δίδυμο με σημαντικές προδιαγραφές για τον Ολυμπιακό, υπάρχοντος άλλωστε και ολόκληρου Παπασταθόπουλου.

Για τον χθεσινό Ολυμπιακό δεν μπορούμε να σταθούμε στην καλή απόδοση του, όσο στην μεγάλη θέληση που έβγαλε για τη νίκη απέναντι σε μία πραγματικά πολύ καλή ομάδα που βρίσκεται και σε πολύ καλό μομέντουμ. Ο Άρης ξεκάθαρα δημιούργησε χθες ευκαιρίες μέσα από καλύτερο ποδόσφαιρο-υπήρξαν στιγμές στις οποίες χάθηκε η μπάλα, έγιναν καλές πλαγιοκοπήσεις κι έφυγαν πάσες στην πλάτη των «ερυθρόλευκων» αμυντικών, που δεν πήραν το μάθημα τους από το Χαριλάου, αφού και την περασμένη Κυριακή το ίδιο είχε γίνει. Βρήκε, βέβαια, χώρους ο Άρης, αλλά έτσι είναι συνήθως όταν παίζεις εκτός έδρας.

Ο Ολυμπιακός πάλεψε πολύ για τη νίκη, την ήθελε πολύ και την πήρε γιατί άσκησε πίεση και πήρε πολλά «στημένα»: εφτά κόρνερ και εφτά φάουλ γύρω από την περιοχή, θυμίζοντας μου το παιχνίδι στο Μπέργκαμο, όπου η Αταλάντα έπαιρνε, έπαιρνε κόρνερ, μέχρι που έβαλε δύο γκολ και κέρδισε! Όταν έχεις 14 στατικές φάσεις, εκτελεστές όπως οι Καρβάλιο, Βαλμπουενά και ικανούς κεφαλοσφαιριστές όπως οι Σισέ, Μανωλάς, Εμβιλά, δεν γίνεται παρά να απειλήσεις. Κάπως έτσι ήρθαν και το 1-0 με κεφαλιά του Σισέ και το 2-1 από το πέναλτι του Αραμπί που κέρδισε ο Σισέ και το δοκάρι με κεφαλιά του Εμβιλά και η ευκαιρία του Μαντί (προβολή κοντινή) και η ευκαιρία του Αραμπί (κεφαλιά)…

Η αλήθεια είναι ότι ο Ολυμπιακός γενικά προσπάθησε πολύ να παράξει ευκαιρίες χθες.

Για παράδειγμα οι ακραίοι του μπακ ήταν πολύ ψηλά, εν είδει εξτρέμ στο μεγαλύτερο κομμάτι του αγώνα, ο Ρέαμπτσιουκ για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό ήταν βελτιωμένος μπροστά (έστω χωρίς μεγάλη ουσία), ο Λαλά είχε πολλές καλές συνεργασίες με τον Ροντρίγκες και σε μία από αυτές ήρθε το (χαμένο) πέναλτι και το μόνο που έλειψε από αυτύς τους τρεις παίκτες ήταν μία καλή σέντρα…

Και πρέσινγκ αρκετά ψηλά έκανε η ομάδα του Μαρτίνς, με συνέπεια από κλέψιμο του Καρβάλιο να βρεθεί τετ α τετ με τον Κουέστα ο Αραμπί, ο οποίος έδειξε και σε αυτή τη φάση ότι ενώ είναι κινητικός και δραστήριος έχει χάσει σε ένα σοβαρό βαθμό εδώ και περίπου τρεις μήνες την καλή του τελική επαφή με την μπάλα (και θα μπορούσε να γυρίσει πάσα στον Μασούρα…)-καλό είναι ασφαλώς που εξιλεώθηκε με το εύστοχο πέναλτι στο κρίσιμο 85^ο λεπτό, για το άλλο πέναλτι που ήταν πραγματικά κακοκτυπημένο.

Επιχείρησαν δε αρκετές φορές οι «ερυθρόλευκοι», ιδίως με τον Καρβάλιο και τον Μπουχαλάκη, να περάσουν κάθετες πάσες στον Μασούρα, που κάνει καλές τέτοιες κινήσεις, όμως στην καλύτερη κάθετη του Καρβάλιο η μπάλα άλλαξε για ελάχιστα πορεία από παρέμβαση στόπερ του Άρη και στην φοβερή 40άρα του Μπούχα ο Μασού δεν έβγαλε αυτοπεποίθηση, αφού έπρεπε να στοχεύσει και να σουτάρει, όχι να καθυστερήσει ψάχνοντας (ακίνδυνη) εν τέλει πάσα.

Η γενική εικόνα του Ολυμπιακού ήταν εικόνα μίας ομάδας που προσπαθούσε πολύ να πάρει τη νίκη, χωρίς όμως να έχει διακριθέντες (!), πλην του Σισέ. Στην τελευταία μισή ώρα ο Μαρτίνς επέλεξε να παίξει ρουλέτα με το 4-4-2 που έδωσε ακόμη πιο πολλούς χώρους στον Άρη για αντεπιθέσεις, αλλά με τα φρέσκα πόδια των Βαλμπουενά, Μαντί, Αγκιμπού μπόρεσε και στρίμωξε αρκετές φορές τον Άρη, να βρει σουτ από καλές θέσεις οριακά έξω από την περιοχή (Μαντί, Αγκιμπού, Εμβιλά) και στο τέλος το αποτέλεσμα της πίεσης ήταν το πέναλτι για το 2-1.

Παρεμπιπτόντως, μία δύσκολη φάση, υπό την έννοια ότι σύμφωνα με τον κανονισμό ήταν πέναλτι, όμως σε τέτοιες φάσεις αρκετές φορές οι διαιτητές δεν πάνε στη βούλα. Ο Μανούχος, όμως, έδειχνε αποφασισμένος να δίνει ό,τι έβλεπε και κάπως έτσι έδωσε και το πέναλτι υπέρ του Άρη, σε μία φάση που κι εγώ στο ζωντανό πέναλτι το είδα από την τηλεόραση, με το VAR όμως, έχοντας την πολυτέλεια των πολλών ριπλέι, να υποδείξει τη σωστή απόφαση. Πιο ξεκάθαρη περίπτωση το εντελώς απρόσεκτο πέναλτι του Γκάνεα, σε μία φάση στην οποία είχε προηγηθεί ένα μαρκάρισμα του Λαλά στο Σάσα στο ημικύκλιο της περιοχής του Βατσλίκ. Νομίζω ότι δεν ήταν φάουλ, γιατί η μπάλα πήγε ανάμεσα στα πόδια του Λαλά, όμως ξέρουμε ότι σε τέτοιες περιπτώσεις ο διαιτητής δίνει ό,τι θέλει και δεν μπορείς αν του πεις τίποτα. Στο Χαριλάου την προηγούμενη αγωνιστική ο Τζοβάρας σε ίδιο σημείο και ίδια μαρκαρίσματα δεν έδωσε φάουλ υπέρ του Μαντί και, αντίθετα, έδωσε φάουλ εις βάρος του Μπουχαλάκη και κέρδισε ο Άρης με την εκτέλεση του Γκάμα.

Εν κατακλείδι, ήταν πολύ σημαντικό που ο Ολυμπιακός έκανε αυτό ακριβώς το οποίο έγραψα χθες, συνέχισε να κερδίζει στο Καραϊσκάκη-13^ο συνεχόμενη νίκη σε πρωτάθλημα, Κύπελλο-κι έτσι κράτησε τη διαφορά από τον ΠΑΟΚ, με τους δύο πρώτους να κερδίζουν με νύχια και με δόντια, ο μεν στο 85’, ο δε στο 91’. Έτσι, όμως, (πρέπει να) είναι τα πλέι οφς. Λογικά οι περισσότεροι αγώνες θα έχουν δράμα, όπως είχα προβλέψει στο άρθρο μου χθες το μεσημέρι ότι θα ήταν δραματικό το παιχνίδι στο Καραϊσκάκη…

Άσχετο: Έγραφα τις προάλλες κάτι για τον Ροντρίγκες. Και είδαμε χθες-στο α΄ ημίχρονο είχε ένα κομμάτι με πραγματικά καλές στιγμές. Στο β΄ ημίχρονο, στα 17 λεπτά στα οποία αγωνίστηκε δεν πήρε την μπάλα στα πόδια του ούτε μία φορά! Στην κυριολεξία, όμως. Αυτή η διαφορά δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή. Εξ ου κι η αλλαγή του στο 62’.