Αρης: Το απωθημένο της Ευρώπης

• Όταν ο Άρης κατέκτησε το Champions Cup
• Τι έκανες Άρη στην Ευρώπη;
• Εξαίρεση αποτελεί μόνο η Μόλντε

Είναι μεγάλη αρετή η αυτογνωσία. Όταν την έχεις προσεγγίζεις με ρεαλισμό κάθε κατάσταση. Αντιλαμβάνεσαι πότε πραγματικά πετυχαίνεις και πότε όχι. Στην Ελλάδα δεν την έχουμε γιατί το παίζουμε καμπόσοι, θαρρούμε ότι δεν είμαστε τυχαίοι, μα στην πραγματικότητα μας θεωρούν τυχάρπαστους. Αυτή η απόσταση αντίληψης διαπιστώνεται και στο ποδόσφαιρο. Το μεγαλύτερο κομμάτι του κόσμου αντιμετώπισε υποτιμητικά τη διοργάνωση του Conference League. Σαν τη Γ’ Εθνική του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, μια διοργάνωση για παρακατιανούς, γιατί διατηρεί την ψευδαίσθηση ότι οι ομάδες μας είναι ανώτερου επιπέδου. Δεν λογαριάζει βέβαια ότι αυτός ο τρόπος σκέψης (μας) έστειλε στα τάρταρα. Στην ίδια γραμμή και οι περισσότερες ομάδες. Βυθισμένες στην εσωτερική αντιπαλότητα, εδώ και χρόνια δείχνουν ότι αντιμετωπίζουν την ευρωπαϊκή συμμετοχή σαν μια υποχρέωση που πρέπει να βγει και η συνέπεια αυτής της κατάστασης είναι το τωρινό κυνήγι που «ρίχνουν» μπας και επιστρέψει η χώρα στη 15η θέση του ranking. Προσέξτε: 15η. Άρα έχουμε 14 μπροστά μας.

Όταν ο Άρης κατέκτησε το Champions Cup

Είναι επιτυχία η διάκριση σε ευρωπαϊκή διοργάνωση. Ενισχύεται το πρεστίζ ενός συλλόγου, εξασφαλίζονται έσοδα, κυρίως όμως καλλιεργείται ελπίδα. Πριν από 19 χρόνια η μπασκετική ομάδα του Άρη συμμετείχε στη διοργάνωση του Champions Cup. Ήταν προϊόν της (τότε) αδυσώπητης κόντρας μεταξύ FIBA και Euroleague. Η πρώτη είχε βγει χαμένη με την απώλεια της αφρόκρεμας του ευρωπαϊκού μπάσκετ και πάνω στην προσπάθειά της να μη καταστραφεί ολοσχερώς (σε συλλογικό επίπεδο), έκανε αυτή τη διοργάνωση. Ο καμπόσος Αρειανός (αρχικά) την είδε με μισό μάτι. Συνηθισμένος και γαλουχημένος διαφορετικά, κυριευμένος από τις θύμησες του παρελθόντος, αναλώθηκε σε άκαιρες, άστοχες και ανούσιες συγκρίσεις.

Εκείνη η διοργάνωση δεν ήταν Euroleague, ούτε Suproleague (σ. σ. κι αυτή έναν χρόνο κράτησε), αλλά είχε σοβαρές ομάδες. Ο Άρης κατέκτησε το τρόπαιο στο Final Four της Θεσσαλονίκης. Τότε, ελάχιστοι αντιλήφθηκαν τη σημασία εκείνης της επιτυχίας, όσα θα έφερνε στα χρόνια που ακολούθησαν.

Λίγους μήνες μετά επικυρώθηκε η δημιουργία της «Γένεσις», μιας ομάδας Αρειανών οι οποίοι χρηματοδότησαν την ΚΑΕ με κάμποσα εκατομμύρια. Κυρίως όμως επανήλθε το όνειρο της δημιουργίας ενός ισχυρού Άρη. Αυτό επικοινωνήθηκε έξυπνα, ταυτόχρονα η εταιρία ανέκτησε τη χαμένη εμπορική αξία της κι αυτή αποτυπώθηκε σε οικονομικό επίπεδο, διότι διαπιστώθηκε και το υψηλό επίπεδο συσπείρωσης μεταξύ ομάδας και κόσμου. Σε αυτό συνετέλεσε το αγωνιστικό κομμάτι. Εκεί που η ομάδα βολόδερνε στις τελευταίες θέσεις της βαθμολογίας σε βάθος πενταετίας κατέκτησε μία φορά το Κύπελλο Ελλάδας, έπαιξε σε δύο ακόμη τελικούς, έπαιξε στον τελικό του Eurocup, κυρίως όμως είχε διαδοχικές συμμετοχές στην Euroleague. Κι αν δεν έσπαγε ο διάβολος το ποδάρι του, το 2008 θα έπαιρνε κλειστό συμβόλαιο στην Euroleague αλλά εκείνος ο αποκλεισμός από το Μαρούσι είχε καταστροφικές συνέπειες.

Μέχρι και το καλοκαίρι του 2009, προχώρησε σε πωλήσεις οι οποίες της απέφεραν περίπου 3.000.000 ευρώ. Γιατί ο Άρης εμφάνισε την πραμάτεια του στο κορυφαίο επίπεδο του ευρωπαϊκού μπάσκετ, δεν τους περιόρισε στη στενότητα που δημιουργούν τα ελληνικά σύνορα, είχε τρομερά οφέλη, ασχέτως του ότι «κατάφερε» εντός διετίας να καταστρέψει ό,τι με κόπο είχε χτίσει.

Τι έκανες Άρη στην Ευρώπη;

Εδώ βρίσκεται το απωθημένο. Ο Άρης πήρε βαθμό κάτω από τη βάση στη διαχείριση των ευρωπαϊκών συμμετοχών του και ουσιαστικά έβλαψε τον ίδιο του τον εαυτό. Γιατί έχασε όλα τα παραπάνω και δεν επέκτεινε την (εντός συνόρων) επιτυχία του. Στερήθηκε σημαντικότατων εσόδων σε μια εποχή όπου οι ιδιοκτήτες των περισσοτέρων αθλητικών ανωνύμων εταιριών προχωρούν σε διαδοχικές αυξήσεις μετοχικών κεφαλαίων για να καλύψουν τις ζημίες που προκάλεσε η επέλαση του Covid 19, σαν αυτές δηλαδή στις οποίες προχώρησε και ο Θόδωρος Καρυπίδης. Οι ευρωπαϊκοί αποκλεισμοί οδήγησαν στη μη αύξηση (ενδεχομένως και στην πτώση) της αξίας των ποδοσφαιριστών του γιατί περιορίστηκαν στις εγχώριες διοργανώσεις και το ελληνικό Πρωτάθλημα δεν είναι δα από αυτά που «λατρεύουν» να βλέπουν οι ευρωπαίοι διότι το θεωρούν χαμηλού επιπέδου και αναξιόπιστο. Χάθηκε δηλαδή η δυνατότητα επικερδών πωλήσεων και παράλληλα αυξήθηκε η επένδυση.

Παράλληλα, δεν βελτίωσε τη θέση του στο ευρωπαϊκό ranking με συνέπεια να γνωρίζει από τώρα ότι ακόμη και στην περίπτωση που ανανεώσει την ευρωπαϊκή συμμετοχή του θα χρειαστεί ν’ ανέβει τα… Ιμαλάια για να εξασφαλίσει θέση στους ομίλους του Conference League. Μπορώ να γράψω άλλες τόσες συνέπειες οι οποίες αφορούν το οικονομικό και αγωνιστικό κομμάτι. Για παράδειγμα, κάθε φιλόδοξος αθλητής υπολογίζει τη συμμετοχή μιας ομάδας σε ευρωπαϊκή διοργάνωση γιατί γνωρίζει ότι αυτή η πασαρέλα θα ανεβάσει την αξία του. Άρα, η συμμετοχή σε ομίλους ευρωπαϊκής διοργάνωσης είναι κίνητρο αποδοχής μιας πρότασης. Το αντίθετο, στοιχειοθετεί σοβαρό λόγο άρνησης.

Εξαίρεση αποτελεί μόνο η Μόλντε

Αυτές οι συνέπειες ήταν αποτέλεσμα του τρόπου διαχείρισης των ευρωπαϊκών συμμετοχών και από τη σχετική εξίσωση αφαιρούνται οι αγώνες με τη Μόλντε γιατί τότε υπήρξε αφοσίωση στην πρόκριση από το σύνολο του ποδοσφαιρικού οργανισμού αλλά έλειψε η τύχη. Δεν αποτελεί δικαιολογία γιατί κι αυτός ο παράγοντας παίζει ρόλο στον αθλητισμό. Αντιθέτως, ο κοινός παρονομαστής στους αποκλεισμούς από την Κόλος Κοβαλίβκα και την Αστανα ήταν ότι ο Άρης δεν είχε το ίδιο επίπεδο αφοσίωσης. Λανθασμένα εκτίμησε ότι το ρόστερ που αγωνίστηκε σ’ αυτά τα παιχνίδια είχε αγωνιστική και ποιοτική επάρκεια για να εξασφαλίσει την πρόκριση.

Για παράδειγμα, στον πρώτο αγώνα με την Αστάνα στο Καζακστάν οι «κίτρινοι» δεν είχαν (τουλάχιστον) τα 5/11 της τωρινής ενδεκάδας τους. Δεν υπήρχαν τότε οι Φαμπιάνο, Μπράμπετς, Ντιαγέ, Καμαρά και Ιτούρμπε. Από αυτούς, στο δεύτερο παιχνίδι έπαιξε μόνο ο πρώτος.

Σήμερα, ο Άρης προσπαθεί και πάλι να εξασφαλίσει την έξοδό του στην Ευρώπη. Στο παρακατιανό – που λένε και οι άσχετοι – Conference League. Μακάρι να τα καταφέρει αλλά αν το πετύχει, τούτη τη φορά θα πρέπει να διαχειριστεί διαφορετικά την περίσταση…