Ολυμπιακός: Η συνύπαρξη Αγκιμπού-Καρβάλιο στον Ολυμπιακό και οι «στιγμές» του Ροντρίγκες

Σχολίαζα τις προάλλες ότι πρέπει να δούμε τον Καρβάλιο να κάνει κι ένα καλό παιχνίδι μακριά από το Καραϊσκάκη. Εν τέλει στα Γιάννινα είδαμε τον Πορτογάλο να έχει άλλη μία μέτρια εικόνα, όπως είχε συμβεί στο Βόλο και στο Χαριλάου. Και αυτό αν μη τι άλλο μας προβληματίζει.

Το λιγότερο που μπορείς να πεις είναι ότι ο Καρβάλιο, τουλάχιστον σε αυτή τη φάση του στον Ολυμπιακό, στον πρώτο του ενάμιση μήνα στην ομάδα, δεν δείχνει να είναι ο επιθετικογενής παίκτης που μπορεί να την πάρει στις πλάτες του. Όταν η ομάδα παίζει στο Καραϊσκάκη και βρίσκει ένα ρυθμό, φαίνεται κι ο Καρβάλιο, «μπαίνει» στο καλό παιχνίδι και βοηθάει με τις καλές του πάσες και τις εκτελέσεις στις στατικές φάσεις. όταν η ομάδα παίζει εκτός έδρας, όπου συνήθως τα βρίσκει σκούρα, ο Πορτογάλος δεν φαίνεται, δεν παίρνει εκείνες τις πρωτοβουλίες, που θα ωθήσουν τον Ολυμπιακό.

Μπορεί κάποιος να παρατηρήσει, άλλωστε, ότι ο Μαρτίνς τον έκανε αλλαγή τον Καρβάλιο στο 63^ο λεπτό και στο Βόλο και στα Γιάννινα, όπως και στο πιο δύσκολο εντός έδρας παιχνίδι, με τον Άρη, ενώ στο Χαριλάου τον είχε αλλάξει από το 42’, λόγω της επιπολαιότητας του από την οποία κινδύνευσε με αποβολή, με δύο κίτρινες σε δύο λεπτά. Και με τον Παναιτωλικό στο Κύπελλο, στο ντεμπούτο του με τα «ερυθρόλευκα», ο προπονητής στο 65’ τον είχε βγάλει τον Καρβάλιο, κάτι που σημαίνει ότι βλέπει μία αδυναμία του να ανταποκριθεί σε ικανοποιητικό βαθμό σε όλο το 90λεπτο-τον άφησε σε όλο το παιχνίδι μόνο στα πιο εύκολα, όπως αποδείχθηκαν, παιχνίδια στο Καραϊσκάκη με τον ΟΦΗ και τον Αστέρα.

Προσέξτε, δεν λέω ότι ήταν κακός ο Καρβάλιο προχθές με τον ΠΑΣ, όμως από έναν επιθετικογενή παίκτη σου, περιμένεις έστω δύο-τρία πράγματα με το κάτι παραπάνω, ειδάλλως δεν έχει νόημα. Δεν ξέρω κατά πόσο επηρεάζεται που ο Μαρτίνς τον βάζει πλέον όλο και περισσότερο στα πλάγια (ως 10άρι στα Γιάννινα έπαιξε μόνο στο τελευταίο τέταρτο του α΄ ημιχρόνου), αλλά μία τέτοια ενέργεια δεν είδαμε.

Πήγε να περάσει μία κάθετη στον Αραμπί προς το πέναλτι, αλλά η συνεργασία τους τελικά δεν ήταν επιτυχημένη. Πήγε να χωθεί στην περιοχή του ΠΑΣ για να τελειώσει μία φάση σε πολύ καλή πάσα του Εμβιλά αλλά πιεζόμενος από τον Σάλιακα δεν έκανε τίποτα. Έκανε μία ωραία «ποδιά» στην αντίπαλη περιοχή, αλλά κόπηκε, όπως κόβονταν γενικά στις περισσότερες περιπτώσεις. Από τα πλάγια είχε μόλις μία καλή συνεργασία με τον Ρέαμπτσιουκ, στα «στημένα» είχε ένα καλούτσικο κτύπημα στα τρία φάουλ+κόρνερ, είχε λάθος πάσες, μία φορά έχασε την μπάλα μέσα από τα πόδια του και μας μένουν από το παιχνίδι του ορισμένες σωστές, έξυπνες μπαλιές, με τη μία-κατά βάση δύο καλές πάσες προς τον Αγκιμπού για σουτ, ιδίως η μία στα πρώτα λεπτά, εκεί που πίεσε κι έκλεψε την μπάλα ο Πορτογάλος, ο οποίος είχε πάντως καλύτερη επιλογή νομίζω, τον Εμβιλά.

Κοιτώντας δε τα στατιστικά βλέπεις ότι ο Καρβάλιο είχε μηδέν κερδισμένα φάουλ-αν όμως δεν μπεις όπως πρέπει στο παιχνίδι και δεν βάλεις τα πόδια στη μάχη, πώς να κερδίσεις φάουλ; Μηδέν φάουλ υπέρ τους είχαν κι οι Αγκιμπού, Καμαρά και Μπουχαλάκης, όχι τυχαία παίκτες που κι αυτοί δεν βοήθησαν τον Ολυμπιακό.

Παρεμπιπτόντως, είναι ένα ερώτημα, αν «χωράνε» μαζί στην ίδια ενδεκάδα ο Αγκιμπού με τον Καρβάλιο, υπό την έννοια ότι το καλύτερο κομμάτι του παιχνιδιού τους έχει αποδειχθεί ότι είναι να παίζουν πάνω κάτω στα ίδια τετραγωνικά, λίγο πίσω από το σέντερ φορ ο Αγκιμπού, ίσως λίγο ακόμη πιο πίσω ο Καρβάλιο.

Ο Μαρτίνς είναι σαφές ότι προσπαθεί να τους «ταιριάξει», εναλλάσσοντας τους μέσα στους αγώνες στις θέσεις του δεκαριού και του έξω αριστερά. Τα αποτελέσματα, ωστόσο, δεν τα λες και τα καλύτερα. Τους είχε μαζί στην ίδια ενδεκάδα στο Βόλο και στο Χαριλάου, χωρίς κάποια ιδιαίτερη επιτυχία, ενώ κι όταν τους έβαλε μαζί στο Καραϊσκάκη, με τον Αστέρα, τον άλλαξε άρον άρον στο ημίχρονο τον Αγκιμπού, που γενικά δεν είναι στα καλά του, εξ ου άλλωστε και η επιλογή του προπονητή να μην τον βάλει εσχάτως ούτε λεπτό σε δύο παιχνίδια (με τον ΟΦΗ εντός έδρας και τον Άρη εκτός έδρας).

Μπορεί δε να είναι συμπτωματικό, αλλά μου βάζει και κάποιες ιδέες ότι στα περισσότερα παιχνίδια στα οποία ο Ολυμπιακός είχε απώλειες ήταν με τον Αγκιμπού να μην παίζει (βλέπε 0-0 με Ατρόμητο, Απόλλωνα, ΠΑΟ κι 1-2 από Άρη)! Από την άλλη, είναι αλήθεια ότι τελευταία δεν τραβάει, σε βαθμό που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν πρέπει να είναι στην ενδεκάδα. Εδώ και 18 παιχνίδια έχει σκοράρει μόλις μία φορά (!), ανοίγοντας το σκορ στη Νεάπολη με τον Ιωνικό. Έχει κι ατυχία, με τα δύο δοκάρια στα ματς με τον Άρη (1-0 το Δεκέμβρη) και το Βόλο (τον Φλεβάρη), αλλά και δημιουργικά είναι μακριά από ασίστ εδώ κι εφτά παιχνίδια. Κάπως βοηθάει σε επίπεδο πίεσης, αλλά χωρίς μεγάλη ουσία κι εδώ.

Και στις έξι τελευταίες αγωνιστικές ο Μαρτίνς έχει στην αρχική ενδεκάδα τον Καρβάλιο, δείχνοντας του εμπιστοσύνη. Στο ίδιο διάστημα τον Αγκιμπού τον έχει βάλει βασικό σε τρία και για ένα ημίχρονο σε ένα τέταρτο-αλλά τον είχε βασικό στα δύο ματς με την Αταλάντα, στα οποία ο Πορτογάλος δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής. Ψάχνεται ο προπονητής να βρει λύσεις, που προκύπτουν όμως με το στανιό: άντε να βγάλει καμία ασίστ ο Καρβάλιο, άντε μήπως κάνει κάτι ο Αγκιμπού, μήπως βάλει κανένα γκολ ο Μασούρας, μήπως βρει τις στιγμές του ο Ροντρίγκες. Αλλά κατά βάθος οι μόνες σταθερές είναι ο Ελ Αραμπί κι ο Βαλμπουενά, μπαίνοντας αλλαγή, αφού δημιουργικά-επιθετικά ο Μαντί είναι άφαντος.

Υπό αυτές τις συνθήκες, λογικό είναι τα γκολ να έρχονται δύσκολα στα πιο σκληρά παιχνίδια. Αυτός που μοιάζει πιο εύκολο να κάνει τη διαφορά είναι ο Ροντρίγκες, έστω κι αν για κάποιο λόγο δεν έχει ακόμη μεγάλο ρόλο και συμμετοχή στο παιχνίδι, ίσως γιατί δεν έχει «δέσει» ακόμη όσο θα έπρεπε με την υπόλοιπη ομάδα. Αλλά βλέπεις ότι και σε ένα κακό επιθετικά παιχνίδι για τον Ολυμπιακό, αυτός είχε τις καλές στιγμές: πέρασε δύο καλές σέντρες, είχε ένα καλό γύρισμα, κέρδισε ένα φάουλ με κίτρινη για τον αντίπαλο, έδωσε ένα «έτοιμο» γκολ στον Αγκιμπού που το έχασε με τον Γκάρι να έχει κι αυτός την ευκαιρία να σκοράρει στην ίδια φάση έστω κάτω από πιο δύσκολες προϋποθέσεις και κυνήγησε κι ο ίδιος το γκολ-μία φορά δεν την βρήκε καλά την μπάλα με κεφαλιά και την άλλη ενώ πήγε να συνεργαστεί καλά με τον Αραμπί, ο Μαροκινός ενήργησε λανθασμένα και έκανε προσποίηση (αποτυχία) για να αφήσει την μπάλα πίσω του στον Αγκιμπού, αντί να του γυρίσει την μπάλα βγάζοντας τον έτσι φάτσα με τον Λοντίγκιν, χάρη στην καλή κίνηση που στο μεταξύ είχε κάνει ο Ροντρίγκες.

Ο Γκάρι έχει την ικανότητα να είναι μέσα σε φάσεις καθοριστικές, όπως της ευκαιρίας με τον Αγκιμπού, που νορμάλ έπρεπε να δώσει το διπλό του Ολυμπιακού στα Γιάννινα. Κέρδισε πέναλτι με τον Άρη (το έχασε ο Αραμπί), είχε την σέντρα-φαρμάκι από την οποία ο Αραμπί με κεφαλιά σκόραρε στο Χαριλάου, έβαλε γκολ με τον Αστέρα παίζοντας μόνο 20 λεπτά στο τέλος, άνοιξε ο ίδιος το σκορ στο 2-0 με τον ΟΦΗ. Αυτά μετά την επιστροφή από την θλάση του στο ματς με τον Ιωνικό, ενώ και στο αμέσως προηγούμενο παιχνίδι από εκείνη την θλάση, στο 3-1 με τον Παναιτωλικό, είχε βάλει δύο γκολ.

Τα δεδομένα στο ποδόσφαιρο είναι ξεκάθαρα και στην περίπτωση του Ροντρίγκες μας λένε ότι ο Ολυμπιακός πρέπει να μάθει να παίζει περισσότερο μαζί του, αφού πολύ απλά αυτός είναι από τους ελάχιστους, τουλάχιστον αυτό το διάστημα, παίκτες που έχει την ποιότητα για τις «στιγμές». Επιπρόσθετα, έχει ταιριάξει με τον Λαλά και είναι και ομαδικός, δεν κυνηγάει τόσο το γκολ για την πάρτη του, όπως κάνουν άλλοι.

Διαχείριση χρειάζεται ώστε να είναι υγιής και να πάρει κι άλλη αυτοπεποίθηση, ώστε να ζητάει περισσότερο την μπάλα μέσα στο παιχνίδι και να μην χάνεται ανά διαστήματα, κάτι που αποτελεί σοβαρό μειονέκτημα, όπως κι ότι οι επιστροφές του αμυντικά και λίγες είναι και συνήθως αναποτελεσματικές.

Άσχετο: Μου έκανε εντύπωση το παιχνίδι του ΠΑΣ προχθές. Ήταν και πολύ διαβασμένος και πολύ καλός και πολύ σκληρός όμως, με τις κλοτσιές να πέφτουν σύννεφο. Σε βαθμό που νόμιζες ότι έπαιζε την κατηγορία κι όχι απλά ένα παιχνίδι για μία ομάδα που στα πλέι οφς έχει καλώς η, κακώς 10% πιθανότητες να κερδίσει ένα ευρωπαϊκό εισιτήριο. Ο ίδιος ο προπονητής του, ο Μεταξάς, δήλωσε ότι αυτό ήταν το καλύτερο φετινό παιχνίδι της ομάδας του. Και μπράβο της.

Απλά, θα ήθελα να δω αν ήταν ο ΠΑΣ το ίδιο αποτελεσματικός εάν υπήρχε ένας διαιτητής που στέκονταν στο ύψος του κι έδινε τα φάουλ και τις κάρτες που έπρεπε να βγάλει κι όχι ο Κουτσιαύτης, που άφησε τους γηπεδούχους να κάνουν ό,τι θέλουν από πλευράς υπέρμετρα δυναμικού παιχνιδιού, βγάζοντας τους μόλις μία κίτρινη (!) για τα συνολικά 16 φάουλ που σφύριξε εις βάρος τους-και που στην πραγματικότητα ήταν πάνω από 20.