Η επόμενη ημέρα των εκλογών να βρει τον Παναθηναϊκό πιο ενωμένο από ποτέ!

Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει. Την ερχόμενη Τετάρτη τα μέλη του Ερασιτέχνη Παναθηναϊκού θα προσέλθουν στις κάλπες για να ψηφίσουν και να καθορίσουν την άμεση εξέλιξη της Διπλής Ανάπλασης. Θα κληθούν να αποφασίσουν για το αν ο σύλλογος θα ανάψει... πράσινο για την διαδικασία μετακόμισης στον Βοτανικό ή θα απορρίψει ως μη συμφέρουσες τις συμβάσεις που είναι έτοιμες προς υπογραφή από όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές.

Αυτό είναι το δίλημμα. Δεν είναι Βοτανικός ή Λεωφόρος του 2022. Είναι ''ναι στον Βοτανικό'' ή ''όχι στον Βοτανικό'' και για να υπερισχύσει το ''ναι'' θα χρειαστεί το 67%. Γράφω ''διαδικασία μετακόμισης'' και όχι μετακόμιση, διότι πολύ απλά δεν θεωρώ τίποτα δεδομένο, καθώς ζούμε στη πιο ρευστή εποχή των τελευταίων τριάντα ετών από όλες τις απόψεις και κυρίως ζούμε στην Ελλάδα.

Πάντα στο θέμα του γηπεδικού, το οποίο ταλαιπωρεί εδώ και δεκαετίες τον σύλλογο, προτιμούσα να κάνω ένα και δύο βήματα πίσω. Σε όλα τα επίπεδα. Εξάλλου στη χώρα που ζούμε το να θεωρείς ως δεδομένα αυτά που υπόσχονται οι πολιτικοί είναι σαν να ζεις εκτός πραγματικότητας. Μόνο να εκτεθείς μπορείς. Ειδικά στο συγκεκριμένο ζήτημα οι πράξεις είναι αυτές που μετρούν και όχι τα λόγια.

Στα λόγια, στα ''αποκλειστικά'' και στα πρωτοσέλιδα ο σύλλογος έχει χτίσει περίπου πέντε υπερσύγχρονα γήπεδα και δύο-τρεις Πολιτείες, χωρίς το τελικό αποτέλεσμα να βαραίνει εκείνους που έκαναν ένα βήμα μπροστά και προσπάθησαν για να βρεθεί λύση. Το ότι προσπάθησαν τους τιμά, όλα τα υπόλοιπα δεν μπορεί να είναι δική τους ευθύνη.

Όταν έγινε γνωστή η υπογραφή του MoU τον Νοέμβριο του 2020 είχα καταθέσει σε τούτη την γωνιά την ἀποψή μου για το πρότζεκτ και υποσχέθηκα πως δεν υπήρχε περίπτωση να τοποθετηθώ εκ νέου, καθώς σε καμία περίπτωση δεν ήθελα και δεν θέλω να ρίξω νερό στον μύλο του όποιου διχασμού. Η υπόσχεση τηρήθηκε για 18 μήνες σχεδόν και το σημερινό αντικείμενο και νόημα του blog δεν έχει να κάνει με το τι θεωρώ εγώ ή όχι συμφέρον για τον Παναθηναϊκό.

Ας ήμουν μέλος στον Ερασιτέχνη, ας είχα δικαίωμα ψήψου, να μετρούσε η άποψή μου την ώρα της κρίσης, πάνω από την κάλπη. Το να αρθρογραφώ συχνά υπέρ της μίας ή της άλλης κατεύθυνσης και να προσπαθώ να επηρεάσω το εκλογικό σώμα με την ''δύναμη'' που μου παρέχει το μέσο που δουλεύω το θεωρώ-με την δική μου αντίληψη των πραγμάτων που δεν σημαίνει πως είναι και η σωστή- ανέντιμο. Οι συμβάσεις έχουν δημοσιοποιηθεί και ο καθένας μπορεί να πάρει την απόφασή του.

Πάμε τώρα στην ουσία των πραγμάτων. Σε αυτό που θεωρώ πιο σημαντικό και από το τελικό αποτέλεσμα της ψηφοφορίας. Μικρή παρένθεση: Μπορώ να καταλάβω, να αφουγκραστώ, να κατανοήσω όλους εκείνους που είναι υπέρ του Βοτανικού. Έχουν τα επιχειρήματά τους. Μπορώ, όμως και να ''ακούσω᾽᾽ σοβαρά τα επιχειρήματα όλων εκείνων που είναι αρνητικοί σε τούτη την προοπτική, μπορώ να τους δώσω ''πόντους'' σε μερικούς από τους φόβους, σε κάποιες από τις αντιρρήσεις τους. Δεν είναι μια εύκολη απόφαση η ψήφος της Τετάρτης. Το κάθε άλλο.

Από κει και πέρα, το ζητούμενο για τον οργανισμό του Παναθηναϊκού ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, θα πρέπει να είναι το εξής:

Η 31η Μαρτίου, η επομένη δηλαδή των εκλογών, να βρει τον σύλλογο ενωμένο. Και όταν εννοώ τον σύλλογο εννοώ κυρίως τον κόσμο του. Όποια και αν είναι η απόφαση της γενικής συνέλευσης θα πρέπει ο Παναθηναϊκός να πορευτεί στο μέλλον σαν μία ''γροθιά''.

Αποφασίζει το εκλογικό σώμα πως πρέπει να συνεχίσει το πρότζεκτ της Διπλής Ανάπλασης; Τότε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ θα πρέπει να στηρίξουν αυτή την επιλογή για να ολοκληρωθεί και στο τέλος της ημέρας, για να πετύχει. Για να δημιουργηθεί όντως μία Παναθηναϊκή Πολιτεία στον Βοτανικό. Αποφασίζει το εκλογικό σώμα πως δεν πρέπει να συνεχιστεί η Διπλή Ανάπλαση; Τότε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ θα πρέπει να σεβαστούν αυτή την επιλογή και ο σύλλογος να πορευθεί σαν ΕΝΑ, ώστε να βρεθεί στην συνέχεια μία λύση για το γηπεδικό ζήτημα του Τριφυλλιού. Είτε αυτό είναι στη Λεωφόρο, είτε στο Γουδί, είτε κάπου αλλού.

Δεν υπάρχουν περιθώρια για ''εμφυλίους'', για τακτικές ρεβανσισμού, για την δημιουργία ενός περιβάλλοντος που θα ζημιώσει τον Παναθηναϊκό στο παρόν και το μέλλον. Είτε ο σύλλογος μετακομίσει είτε παραμείνει ως έχει, το πρωταρχικό ζητούμενο θα πρέπει να είναι η ενότητα και όχι η δικαίωση των μεν και των δε, όχι η λογική του ''τα λέγαμε εμείς᾽᾽, ούτε να περιμένει ο ένας Παναθηναϊκός τον άλλον στην γωνία για να φανεί πιο έξυπνος και ''πιο'' Παναθηναϊκός από τον διπλανό του.

Αυτή λοιπόν είναι η δική μου ''ψήφος''. Η ενότητα της επόμενης ημέρας, η συσπείρωση γύρω από το Τριφύλλι, οι κοινές προσπάθειες για να περάσει ο Παναθηναϊκός σε μια νέα εποχή σε όλα τα αθλήματα, βρίσκοντας λύσεις όχι μόνο στο γηπεδικό αλλά και στα υπόλοιπα ζητήματα που παραμένουν ανοιχτά, ώστε τόσο το ποδόσφαιρο όσο και το μπάσκετ να ξαναγίνουν πρωταγωνιστές!