Ο Άρης και οι γρίφοι του

• Φταίει μόνο ο Καμαρα;
• Το πρόβλημα λύνεται με προσθήκη χαρακτηριστικών

Η αγωνιστική πρόοδος μιας ομάδας προϋποθέτει τη διάθεση των περισσοτέρων από τα στοιχεία που απαιτεί το σύγχρονο ποδόσφαιρο. Ο Άρης έχει αρκετά. Σωστή λειτουργία στο transition, καλές αποστάσεις μεταξύ των γραμμών που του δίνουν τη δυνατότητα ανάκτησης της κατοχής της μπάλας, συνδυαστικό ποδόσφαιρο, εξαιρετική μεθοδολογία σκέψης και εκτέλεσης στο χτίσιμο μιας επίθεσης. Του λείπει (κυρίως) ένα, μα αυτό είναι το βασικότερο. Η διαχείριση κλειστών αμυνών. Είναι το κόστος που πληρώνει από την αρχή της χρονιάς, αυτό βρήκε μπροστά του και στον τελευταίο αγώνα απέναντι στον Παναθηναϊκό. Κάθε φορά που συναντά ομάδα η οποία «βολεύεται» και με την ισοπαλία, αρχίζουν οι προσευχές.

Οι βαθμοί είναι πολλοί, ειδικά αυτοί που χάθηκαν στο «Κλ. Βικελίδης». Μέσα στο σπίτι του δε νίκησε είτε έχασε με τους ΟΦΗ, Απόλλωνα Σμύρνης, ΠΑΣ Γιάννινα, Λαμία και Παναθηναϊκό στα Playoffs. Εκτός έδρας την… πάτησε με Ιωνικό, Απόλλων Σμύρνης, ΠΑΣ Γιάννινα, ΟΦΗ. Με εξαίρεση τον εντός έδρας αγώνα με τον ΠΑΣ στα υπόλοιπα παιχνίδια ήταν αρκετά καλύτερος του αντιπάλου του, αλλά δεν βρήκε τρόπο να ξεκλειδώσει την αντίπαλη άμυνα. Και προϊόντος του χρόνου υποχρεώθηκε να ρισκάρει, να δώσει χώρο στον αντίπαλο και να παίξει κορώνα γράμματα ακόμη και το ελάχιστο που θα μπορούσε να πάρει. Σε αυτή την παγίδα έπεσε στα Γιάννινα.

Φταίει μόνο ο Καμαρα;

Η επίρριψη της ευθύνης στους εκάστοτε σέντερ φορ είναι η πλέον βολική λύση, αλλά διάβολε δεν φταίνε μόνο αυτοί. Από τη σεζόν 2018-19 μέχρι και πρότινος, ο Άρης επένδυσε στη συγκεκριμένη θέση ένα ποσό που ξεπερνά τα 3.000.000 ευρώ. Στη δε αναλογία μεταξύ επένδυσης και αγωνιστικού κέρδους το πρόσημο είναι αρνητικό. Σχεδόν τα μισά αφορούν τους Αμπουμπακάρ Καμαρά, Κώστα Μήτρογλου. Για τον πρώτο, δεν χρειάστηκε να περάσουν πολλές εβδομάδες για να διαπιστωθεί ότι ο άνθρωπος δεν είναι σεντερ φορ αλλά περιφερειακός επιθετικός ο οποίος δεν λατρεύει δα και την περιοχή. Ο δεύτερος έβαλε το όνομά του στις χειρότερες μεταγραφές του συλλόγου.

Πλην του Μήτρογλου αλλά και του Χαμζά Γιουνές (2018-19), ο Άρης απέφυγε τις περιπτώσεις φορ περιοχής γιατί εκτίμησε ότι δεν ταίριαζε στην αγωνιστική φιλοσοφία των ομάδων του. Γιατί ο φορ πρέπει να συμμετέχει στο pressing της ομάδας, να έχει την τακτική κατάρτιση για τη συμμετοχή του στο συνδυαστικό ποδόσφαιρο πάνω στο οποίο στηρίζεται η ομάδα και γενικώς να διανύει τα ίδια χιλιόμετρα με τους συμπαίκτες του. Ο Καμαρά είναι ένας από αυτούς, ουδέποτε στην καριέρα του ήταν ο γκολτζής, θα μπορούσε βέβαια να κόψει την κακή συνήθεια που έχει, να πηγαίνει προς τα άκρα αντί της περιοχής.

Ωστόσο, το κύριο αγωνιστικό πρόβλημα του Άρη δεν έχει ονοματεπώνυμο. Το αγωνιστικό μοντέλο που λανσάρει απαιτεί ακραίους επιθετικούς με έφεση στο ένας εναντίον ενός για την ύπαρξη συστατικών διάσπασης κλειστών αμυνών σαν αυτή που παρέταξε πρόσφατα ο Παναθηναϊκός. Απαιτεί επίσης την ύπαρξη πλάγιων μπακ χαφ με επιθετικά χαρακτηριστικά ώστε να παίρνουν όλη την πλευρά όταν οι… μπροστινοί τους (βάσει σχεδίου) συγκλίνουν στον άξονα. Απαιτεί ακόμη την εξασφάλιση τερμάτων από τους κεντρικούς χαφ. Για παράδειγμα, ο Άρης τα βρήκε – από τους Μπρούνο Γκάμα, Φακούντο Μπερτόγλιο – στο πρώτο μισό της περασμένης αγωνιστικής περιόδου δίνοντας την εντύπωση ότι δεν είχε επιθετικό πρόβλημα. Όταν διαβάστηκε το παιχνίδι του και κλείστηκαν οι χώροι για τους δύο συγκεκριμένους παίκτες, ξαφνικά υψώθηκε ένας τείχος.

Το πρόβλημα λύνεται με προσθήκη χαρακτηριστικών

Κι έτσι από την αρχή της χρονιάς ο Άρης προσπαθεί να λύσει ένα πρόβλημα δίχως να διαθέτει τα απαραίτητα χαρακτηριστικά. Όταν δεν βρίσκει γκολ στα ξεσπάσματά του (ειδικά στα πρώτα 15-20 λεπτά ενός αγώνα) αρχίζει να παλεύει με τους εφιάλτες του. Γιατί προσπαθεί με τον ίδιο τρόπο να διασπάσει την άμυνα. Σε σχέση με την τακτική που ακολουθούσε ο Άκης Μάντζιος, ο Χερμάν Μπούργος «ακούμπησε» τον Μπαντού Ντιαγέ κοντά στον Καμαρά κι έδωσε εντολή στους ακραίους επιθετικούς να συγκλίνουν στον άξονα. Στην πρώτη φορά που είχε να διαχειριστεί κλειστή άμυνα, ο Άρης περιορίστηκε στη μία μόλις φάση σε ροή αγώνα. Γιατί δεν είναι στον αγωνιστικό χαρακτήρα του Χουάν Ιτούρμπε να επιμείνει στο 1vs1 από τα άκρα, ούτε του Ντάνιελ Μαντσίνι. Γιατί επίσης οι Γκάνεα, Σούντγκρεν δεν είναι μπακ χαφ.

Γι’ αυτόν τον λόγο, ο Γιάννης Φετφατζίδης δεν έχει ξεχαστεί από τους φίλους του Άρη. Κακά τα ψέματα, το κενό του δεν καλύφθηκε. Αμυντικά δεν έκανε καλά τη δουλειά του παρά μόνο στις περιπτώσεις που κατευθυνόταν από τον έντονο αθλητικό εγωισμό του, αλλά επιθετικά, από το πουθενά έφτιαχνε φάσεις, τρυπούσε άμυνες και προσέδιδε έναν άλλον τρόπο έκφρασης.

Ως εκ τούτου, το πρόβλημα του Άρη μπορεί να λυθεί μόνο με την προσθήκη χαρακτηριστικών. Με παίκτες που θα μπορούν να παίξουν το ένας εναντίον ενός, κεντρικούς χαφ που θα έχουν το γκολ στο ρεπερτόριό τους και ακραίους μπακ οι οποίοι θα μπορούν να πάρουν τις πλευρές. Αν γίνουν αυτά, μπορεί από την κορυφή της ατζέντας να φύγει το μόνιμο αντικείμενο συζήτησης. Η έλλειψη φορ. Αυτό μπορεί να γίνει επίσης σε περίπτωση που ο Άρης μεταλλαχθεί σε αποτελεσματική ομάδα στις στατικές φάσεις. Παραμένει μία από τις χειρότερος στην Interwetten Superleague. Μπορεί η μνήμη μου να με απατά αλλά πλην του τέρματος του Γιάκουμπ Μπράμπετς στη Λαμία, δεν θυμάμαι άλλο, βγάζοντας από την εξίσωση το πρόσφατο γκολ του Μπρούνο Γκάμα με τον Ολυμπιακό.