Κρις Ροκ, δεν έμαθες από τον Άμραμπατ;

Το χαστούκι του Γουίλ Σμιθ ήρθε να σώσει μία άκρως βαρετή, ανούσια και αποστειρωμένη από τα δρώμενα του -υπόλοιπου- κόσμου τελετή. Στην ΑΕΚ ευτυχώς (;) δεν χρειάζεται ένας Γουίλ Σμιθ για να ταράξει τα νερά. Τα νερά ταράσσονται συνεχώς και πάντα από εκεί που δεν το περιμένεις.

Τελευταίο σκηνικό στήθηκε σε εκπομπή ολλανδικού τηλεοπτικού καναλιού μέσα από την οποία ο Νόρντιν Άμραμπατ αποκάλυψε πως δεν θέλει να συνεχίσει τη δεύτερη χρονιά του συμβολαίου του στην ΑΕΚ, εκφράζοντας μάλιστα την επιθυμία να γυρίσει στην Ολλανδία.

Γιατί; Γιατί, πολύ απλά, μπορεί.

Ναι, σε αυτή την ΑΕΚ, μπορεί να βγει ένας παίκτης με συμβόλαιο και να παρακαλέσει κοιτάζοντας την κάμερα “Τζορντί, αγάπη μου, έλα πάρε με από εδώ”. Η χαλαρότητα με την οποία εκφράστηκε ο Μαροκινός ποδοσφαιριστής αντικατοπτρίζει πλήρως την εικόνα που επικρατεί στην ΑΕΚ. Διότι πραγματικά, δεν μου περνάει από το μυαλό πώς μπορεί να συμβεί κάτι αντίστοιχο με τον Ελ Αραμπί στον Ολυμπιακό, ή με τον Μπίσεσβαρ στον ΠΑΟΚ.

Όχι από φόβο, αλλά από σεβασμό. Από σεβασμό θα απευθύνονταν στον προπονητή, στον τεχνικό διευθυντή ή στη διοίκηση και θα αποκάλυπταν την επιθυμία τους για αποχώρηση. Σίγουρα όχι on air. Ο Άμραμπατ να το πει που; Στον Σωκράτη Οφρυδόπουλο που κλήθηκε να περάσει την ΑΕΚ όπως όπως στην επόμενη πίστα, ουσιαστικά να μην βγει εκτός Ευρώπης; Κάτι το οποίο θεωρητικά ήταν εύκολο, να κρατήσεις δηλαδή μια ομάδα εκεί που τελείωσε στην κανονική περίοδο. Στην πράξη, όχι και τόσο.

Στον Γιάννη Παπαδημητρίου και τον Παναγιώτη Κονέ των οποίων το μέλλον στην ομάδα δείχνει εξίσου θολό;

Η αστάθεια της ΑΕΚ θυμίζει λίγο τάξη 3ης Λυκείου με υπηρεσιακό καθηγητή: υπάρχουν οι καλοί μαθητές που θα μείνουν εκεί no matter what και θα είναι διαβασμένοι ακόμα και αν δεν είναι εξεταστική περίοδος. Υπάρχουν και οι πιο “ρέμπελ”, καλά παιδιά, που όμως παρασύρονται πιο εύκολα στον χαβαλέ, “μπορούν αλλά δεν πολυδιαβάζουν”, αφού γνωρίζοντας ότι δεν έχουν να δώσουν πουθενά λογαριασμό, μετρούν τις ημέρες αντίστροφα μέχρι το τέλος της χρονιάς.

Είναι γνωστό ότι οι ποδοσφαιριστές είναι σαν μικρά (μεγάλα) παιδιά. Μπάλα παίζουν άλλωστε. Χρειάζεται λοιπόν να τους αντιμετωπίζουν και να τους συμπεριφέρονται ως τέτοια. Να γνωρίζουν ότι υπάρχουν όρια και συνέπειες των πράξεών τους αλλά και να βλέπουν ότι υπάρχει κι ένα πέπλο προστασίας από πάνω τους όταν τα πράγματα στραβώσουν.

Στην ΑΕΚ, δυστυχώς, δεν υπάρχει τίποτα από τα παραπάνω. Και αυτό βγαίνει (με τηλεοπτική κάλυψη) προς τα έξω.