Όταν ο Γιοβάνοβιτς έγινε “Τσόλο”

Το μεγαλύτερο και προφανές όφελος του Παναθηναϊκού είναι η βαθμολογική ανταμοιβή του σε ένα ντέρμπι που είχε οριακή σημασία για την προσπάθειά του να εξασφαλίσει ευρωπαϊκό εισιτήριο μέσα από την Superleague. Το δεύτερο μεγαλύτερο όφελος είναι η ικανοποίηση που προσέφερε στον κόσμο του στο περίπου full house της Λεωφόρου. Αυτή, επί του ΠΑΟΚ είναι μια από τις νίκες που δένουν την ομάδα με το κοινό, τους ποδοσφαιριστές με τον προπονητή, τους παίκτες μεταξύ τους, τον προπονητή με τον κόσμο. Όλα αυτά είναι παραπάνω από σημαντικά επιμέρους οφέλη, ή πιο σωστά αποτελούν μετοχές τις οποίες ο Παναθηναϊκός θα εξαργυρώσει στο τέλος της σεζόν εφόσον έχει πετύχει τον ευρωπαϊκό στόχο. Αν, δε, τον συνδυάσει με την κατάκτηση του κυπέλλου, τότε αυτή η σεζόν ενδεχομένως να πάρει την ετικέτα του σημείου καμπής στην πορεία του Παναθηναϊκού.

Όταν κοιτάζεις την ποιότητα της απόδοσης, είναι τρία τα κύρια θετικά στοιχεία για τον Παναθηναϊκό:

Ο ρυθμός της ανάπτυξης αρκετών επιθέσεών του στο πρώτο ημίχρονο, που ήταν υψηλός χάρη στις ομαδικές τακτικές ενέργειες αλλά και την πολύ καλή ενδοεπικοινωνία των ποδοσφαιριστών.

Η άμεση μετάβασή του από την φάση της άμυνας στην φάση της επίθεσης, με γρήγορες επιθέσεις που έφτασαν μέχρι το τελικό στάδιο χάρη στην συγκέντρωση των ποδοσφαιριστών και τον μεταξύ τους συντονισμό κατά την επίθεση στους χώρους που βρήκαν. Στο πρώτο ημίχρονο έμοιαζε σαν ο Παναθηναϊκός να παίζει με τον τρόπο που διδάσκει ο Ραζβάν Λουτσέσκου στον ΠΑΟΚ, δηλαδή σαν να επιτίθεται στον αντίπαλο με τον δικό του τρόπο - γεγονός που ξάφνιασε τον ΠΑΟΚ.

Η ψυχραιμία με την οποία αντιμετώπισαν οι παίκτες και ο πάγκος την κατάσταση παιχνιδιού που διαμορφώθηκε στο δεύτερο ημίχρονο. Ο Παναθηναϊκός κουράστηκε, άρχισε να λυγίζει από την ορμή του ΠΑΟΚ, ενδεχομένως και να επαναπαύθηκε για λίγο μετά το 2-0, και κάπως έτσι έφτασε στο 2-1 του 70’ου λεπτού. Στο πρώτο 25’λεπτο του β’ ημιχρόνου όσο ο χρόνος κυλούσε ο Παναθηναϊκός έχανε όλο και περισσότερο την συνοχή του. Οι αποστάσεις μεταξύ των ποδοσφαιριστών και μεταξύ των γραμμών του μεγάλωναν και ο ΠΑΟΚ το εκμεταλλευόταν με κινήσεις των ποδοσφαιριστών του στα μεσοδιαστήματα. Ο Κούρτιτς, ένας πολύ ευφυής ποδοσφαιριστής, άρχισε να διαβάζει κενά στην αριστερή πλευρά ανάπτυξης του ΠΑΟΚ και ενήργησε για να τα εκμεταλλευτεί. Ποντάροντας στην πολύ καλή συνεννόησή του με τον Ζίβκοβιτς άρχισε να σημαδεύει στον χώρο στην πλάτη του Χουάνκαρ. Όσο πήγαινε από τα πλάγια, ο ΠΑΟΚ έβρισκε τρόπους να πληγώνει τον Παναθηναϊκό. Ο Γιοβάνοβιτς όμως αντέδρασε, άλλαξε το σύστημα, έπαιξε με πέντε ποδοσφαιριστές στην αμυντική γραμμή, τσίτωσε τους παίκτες του προκειμένου να υπερβάλλουν εαυτό στο κομμάτι της έντασης και της αποφασιστικότητας. Και ο Παναθηναϊκός άντεξε στο τελευταίο 20’λεπτο και πανηγύρισε με τον κόσμο του μια πολύ σημαντική νίκη.

Μετά τη λήξη του ματς ο Γιοβάνοβιτς μίλησε για ένα παιχνίδι που κρίθηκε στις λεπτομέρειες. Ακριβώς έτσι συνέβη, επειδή έμοιαζε σαν μπρα ντε φερ ανάμεσα σε δύο καλές ομάδες. Κι αυτό είναι και το σημάδι της προόδου για τον Παναθηναϊκό. Τούτη τη φορά σε ένα ντέρμπι ήταν αντάξιος και στο συναισθηματικό κομμάτι και το έφτασε το ματς να οδηγηθεί στις λεπτομέρειες, οι οποίες τούτη τη φορά τον ευνόησαν.

Κατά τη διάρκεια της κανονικής περιόδου μείναμε με την απορία σχετικά με το αν ο Παναθηναϊκός μπορεί με τον Γιοβάνοβιτς να αποκτήσει και τα ψυχικά και πνευματικά στοιχεία του νικητή εκτός από την βελτίωσή του στο τακτικό κομμάτι. Και γνωρίζαμε, όπως παραδεχόταν άλλωστε δημοσίως ο προπονητής του, ότι για να πετύχει τον στόχο του ευρωπαϊκού εισιτηρίου και συγχρόνως να πείσει την πλατιά μάζα των οπαδών του ότι ξαναμεγαλώνει, με όρους αγωνιστικούς, ο Παναθηναϊκός θα έπρεπε να κάνει μεγάλες νίκες. Νίκες σε ντέρμπι, διότι είναι γεμάτα από ντέρμπι τα playoffs. Την Κυριακή στην Λεωφόρο ο Παναθηναϊκός του Γιοβάνοβιτς έδειξε, απέναντι σε έναν πολύ καλό ΠΑΟΚ, ότι μπορεί να συμπεριφέρεται ως νικητής, να έχει χαρακτήρα νικητή. Γι’ αυτό και η “λύσσα” του προπονητή του κατά τη διάρκεια των τελευταίων λεπτών, γι’ αυτό και η έντονη έκφραση συναισθημάτων από την πλευρά του αμέσως μετά τη λήξη του ντέρμπι, γι’ αυτό και ήταν τόσο εκδηλωτικό το κοινό προς τον προπονητή μετά το τελευταίο σφύριγμα.

Μέχρι εδώ, ο Παναθηναϊκός του Γιοβάνοβιτς δημιουργούσε μια αμφιβολία σε σχέση με το αν νιώθει νικητής στα μεγάλα ματς. Το βράδυ της Κυριακής ο Σέρβος προπονητής “αγρίεψε”, έγινε, για τα μέτρα του, ένας “Σιμεόνε” στον τρόπο της εκδήλωσης των συναισθημάτων. Προσπάθησε να παρασύρει τον κόσμο προκειμένου αυτός να βοηθήσει την ομάδα να αντέξει στα τελευταία λεπτά. Αυτά τα συναισθήματα μπορεί να αποδειχθούν καθοριστικά για την έκβαση της φετινής πορείας του Παναθηναϊκού. Διότι δεν έχει πολλούς ποδοσφαιριστές με τέτοιο χαρακτήρα στο τερέν. Και αυτό το έλλειμμα σήμερα μπορεί να το καλύψει μόνο ο προπονητής του. Ένας προπονητής, από τον οποίο οι περιστάσεις απαιτούν να παίξει έναν κόντρα ρόλο, για την ιδιοσυγκρασία του. Ο Γιοβάνοβιτς έκανε υπέρβαση την Κυριακή, και έτσι βοήθησε την ομάδα του να κάνει υπέρβαση. Μένει να δούμε αν μια νίκη σαν αυτή μπορεί να κάνει τον Παναθηναϊκό που φτιάχνει να νιώθει πιο έντονα νικητής στα μεγάλα παιχνίδια που απομένουν.