Παναθηναϊκός και Αθήνα «καταδικασμένοι» να ζήσουν μαζί

Όλον αυτόν τον καιρό που το θέμα της ψηφοφορίας των μελών του Παναθηναϊκού για την Διπλή Ανάπλαση ήταν ανοικτό, προτίμησα να μη γράψω κάτι σχετικά, προτίμησα να περιμένω τις εξελίξεις και τις αποφάσεις όσων είχαν δικαίωμα ψήφου. Από τη στιγμή που το αποτέλεσμα ήταν με την απαραίτητη πλειοψηφία υπέρ του Βοτανικού, νομίζω ότι αχρωμάτιστα, όσον αφορά σε πολιτικές πεποιθήσεις και οπαδική χροιά, μπορώ να διατυπώσω τη γνώμη μου.

Η ανασφάλεια που διακατέχει πολλούς από τους φιλάθλους του Τριφυλλιού, νομίζω πως θα ήταν παρούσα ασχέτως του κόμματος που κυβερνά και της παράταξης που διοικεί τον Δήμο Αθηναίων. Δεν έχουμε διαχρονικά εμπιστοσύνη στις Αρχές, γιατί πολλά σχέδια έχουν ναυαγήσει και πολλές αποφάσεις έχουν ανατραπεί, επειδή στη χώρα μας αυτό είναι «θεμιτό» να συμβαίνει. Άρα αυτό που μας λένε πως θα συμβεί σήμερα που το ημερολόγιο δείχνει Απρίλιος 2022, δεν βάζουμε και το χέρι μας στη φωτιά ότι θα ισχύει τον Απρίλιο του 2026.
Δεν ζούσε κανείς μας όταν ο Παναθηναϊκός απέκτησε ως ιστορική έδρα τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, δεν ξέρουμε την ανασφάλεια, τα άγχη και τα όνειρα των ιδρυτών του, για το τι θα συμβαίνει 99 χρόνια μετά. Ζήσαμε όμως όλοι οι Πράσινοι της γενιάς μου τη μετακόμιση σε ένα πιο σύγχρονο, λειτουργικό και ευρωπαϊκό γήπεδο, μιλώντας τουλάχιστον για τον ποδοσφαιρικό και τον μπασκετικό Παναθηναϊκό. Δεν μπορεί τότε να μην αισθάνονταν μια ζήλια, ένα παράπονο οι αθλητές των ερασιτεχνικών τμημάτων, που δεν είχαν υποδομές αντίστοιχες του εμβλήματος που φορούσαν.

• Νέο γήπεδο Παναθηναϊκού: Ετσι θα μεταμορφωθεί ο Βοτανικός στη Διπλή Ανάπλαση

Κανείς μας δεν αισθανόταν «προδότης» της Λεωφόρου όταν νικούσαμε μεγαθήρια της Ευρώπης στο ΟΑΚΑ και δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε ότι ακόμα και στο πιο ασήμαντο ματς της ομάδας δε θα υπήρχαν 15 - 20.000 Πράσινοι να θέλουν να παρακολουθήσουν το Τριφύλλι. Κι όμως ήρθαν οι εποχές που χωρέσαμε τον Παναθηναϊκό στην Λεωφόρο, ακόμα κι εποχές που και αυτό το μικρό γήπεδο έμεινε σχεδόν άδειο. Το πόσο «μεγαλώνουν» και πόσο «μικραίνουν» η ομάδα και το γήπεδο είναι αλληλένδετα, δεν είναι μεγέθη άσχετα μεταξύ τους. Και τι να κάνεις «μια υπερσύγχρονη αρένα 40.000 θέσεων» αν σκοπεύεις να ξοδεύεις σε Στραματσόνι και Πογιάτος, σε πειραματικά βαρέλια χωρίς τρύπα δηλαδή;

Εδώ όμως δεν μιλάμε κυρίως για τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό, μιλάμε για την ύπαρξη του όλου Παναθηναϊκού Αθλητικού Ομίλου. Και της σύνδεσής του με την πόλη της Αθήνας. Μιας πόλης που ακόμα έχει υπανάπτυκτες περιοχές, χωρίς υποδομές, χωρίς προσβάσεις, χωρίς αξία. Και έχει άλλες περιοχές «σκασμένες», χωρίς δημόσιους χώρους, χωρίς πράσινο, χωρίς αέρα για τους κατοίκους της.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Gazzetta.gr (@gazzetta.gr)

Ο Δήμος Αθηναίων έχει την ευκαιρία να δημιουργήσει ένα νέο αθλητικό κέντρο για τον μεγαλύτερο Σύλλογο που εδρεύει στην Αθήνα και ο Σύλλογος αυτός να δημιουργήσει ένα σπίτι για τα πιο αδικημένα του τμήματα διαχρονικά, αυτά που ζούσαν πάντα από την αγάπη των οπαδών, το περίσσευμα των λίγων και την τρέλα του ενός, ο οποίος εμφανιζόταν κυριολεκτικά στο χείλος του γκρεμού.

Δεν έχει εφευρεθεί ακόμα το παναθηναϊκόμετρο για να μετρήσουμε, αν κάποιος είναι περισσότερο παναθηναϊκός από άλλους, υπάρχουν όμως άνθρωποι που αφιέρωσαν χρόνο, πνεύμα και στομάχι στο Τριφύλλι πολύ περισσότερο από μένα, για να έχω το δικαίωμα να τους αμφισβητήσω. Και όπως συμβαίνει στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία πρέπει κι εμείς να δείξουμε εμπιστοσύνη σε τέτοιους αντιπροσώπους. Αντιλαμβάνομαι πόσο δύσκολη λέξη είναι η εμπιστοσύνη στις μέρες μας, αντίθετό της όμως είναι η μόνιμη διχόνοια που θα μας κρατά συνεχώς χαμηλά.

Σε σχέση με την Αθήνα που άφησα πίσω μου το 1997, η πόλη τώρα είναι περισσότερο λειτουργική και σύγχρονη. Μια Μητρόπολη με πλεονεκτήματα και προβλήματα, όπως πολλών μητροπόλεων του εξωτερικού. Η ευρύτερη περιοχή του Βοτανικού είναι μια τρύπα στο χάρτη της πρωτεύουσας και κάθε Διοίκηση της πόλης θα έπρεπε να σχεδιάζει να το αλλάξει αυτό. Ταυτόχρονα πρέπει και ο Π.Α.Ο. να σχεδιάσει τα επόμενα 100 χρόνια. Και αυτή η σύμπτωση αναγκών πόλης και ομάδας μας έφερε στη Διπλή Ανάπλαση.

Αν λοιπόν τα σχέδια εφαρμοστούν όπως παρουσιάζονται, αν οι σύγχρονες υποδομές κατασκευαστούν, αν οι προσβάσεις δώσουν τη δυνατότητα σε παιδιά και νέους να μπορούν να βρεθούν σε λίγα λεπτά στον Βοτανικό με ασφάλεια, αν ο χώρος συνολικά περιφρουρηθεί και διαμορφωθεί σαν ένα νέο «Κέντρο Πολιτισμού Ιδρύματος Σταύρου Νιάρχου», αν χωρέσουν στον Βοτανικό αθλητικές διοργανώσεις, εκπαιδευτικές επισκέψεις, πολιτιστικά δρώμενα, συναυλίες, εκθέσεις κλπ, τότε το στοίχημα της Διπλής Ανάπλασης θα έχει κερδηθεί από όλους.

Δεν είμαι αφελής για να μην αντιλαμβάνομαι, πως όπου προστίθενται πολλά «αν» ο στόχος δυσκολεύει απίστευτα ειδικά στην Ελλάδα. Καμιά φορά όμως αν δεν ξεκινήσεις βάζοντας πολύ ψηλά τις προσδοκίες σου αυτοκαταδικάζεσαι στα «σίγουρα», στη μετριότητα και στη συντήρηση. Το μόνο βέβαιο είναι, πως όσο ψηλότερα τοποθετείς τους στόχους, τόσο περισσότερη δουλειά χρειάζεται. Επόμενος στόχος να βρεθούν οι εργάτες. Αυτούς που θα εργάζονται, ώστε να περιστρέφεται ο πράσινος πλανήτης στον οποίο οι χιλιάδες φιλάθλων θα κατοικούν και θα ονειρεύονται.

Και τέλος άνοιξε και η συζήτηση για την «ιδιοκτησία» της Λεωφόρου Αλεξάνδρας του μέλλοντος. Όχι του γηπέδου, της έννοιας. Είναι πράσινη; Είναι κιτρινόμαυρη; Θα αποκτήσει άλλη απόχρωση; Σιγά μη δε βρισκόταν το επόμενο πεδίο οπαδικού σκοτωμού! Ας φτιαχτεί το Μητροπολιτικό Πάρκο στην Αλεξάνδρας, ας βγουν τα πιτσιρίκια σε ανοικτό χώρο να παίξουν μπάλα και να τρέξουν σε μια περίκλειστη τώρα και τσιμεντένια περιοχή κι ας έχουν όποιας απόχρωσης φανέλα θέλουν. Δεν ορίζουν τα αρχηγεία των Θυρών τις περιοχές, τα πιτσιρίκια τις ορίζουν. Ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε!