Ολυμπιακός: Ο τροχός που γύρισε κι η ανάγκη να παίξει πιο πολύ με Γκάρυ

Κατέληγα το άρθρο μου για το ντέρμπι αιωνίων χθες το πρωί γράφοντας, «η ιστορία των αγώνων των δύο ομάδων, ειδικά μέσα στη Λεωφόρο, λέει ότι ο Ολυμπιακός αν δεχθεί πρώτος γκολ, έχει μία πολύ μικρή πιθανότητα να αποφύγει την ήττα, παίρνοντας ισοπαλία (1-1)». Πραγματικά πολύ μικρή πιθανότητα…

Έχω την αίσθηση ότι το χειρότερο για τον Ολυμπιακό δεν είναι οι εμφανίσεις του, που δεν έχουν και καμία τεράστια διαφορά από τις προηγούμενες μέσα στη σεζόν, αλλά η ευκολία με την οποία του έρχονται τα άσχημα αποτελέσματα. Μου φαίνεται σαν να έχει γυρίσει γι΄ αυτόν ο τροχός και ότι βρίσκεται έτσι σε ένα παρατεταμένο κακό φεγγάρι, με συνέπεια εδώ κι ενάμιση μήνα να έχει δύο ήττες (από Άρη 1-2 και Παναθηναϊκό 0-1), δύο ισοπαλίες (με ΠΑΣ μέσα κι ΑΕΚ έξω, 1-1) και μόλις μία νίκη (2-1 τον Άρη). Και κάπως έτσι, ΠΑΟ, Άρης, ΠΑΟΚ έχουν από αυτόν περισσότερους βαθμούς στα πλέι οφς, όπως θα έχει κι ο νικητής απόψε στο ΠΑΣ-ΑΕΚ…

Με την ίδια ευκολία με την οποία ο Ολυμπιακός ειδικά στο πρώτο μισό της σεζόν, αλλά και μέχρι πριν ενάμιση μήνα, έπαιρνε τα αποτελέσματα, συνήθως χωρίς να εντυπωσιάζει, τώρα χάνει τόσους βαθμούς. Και χθες και στο Χαριλάου, μπορούσε να φέρει ισοπαλία. Και τον ΠΑΣ και την ΑΕΚ μπορούσε να την κερδίσει. Όμως, όταν όλα τα παιχνίδια σου πάνε στο όριο και κρίνονται στη λεπτομέρεια, μπορεί να συμβεί κι ακριβώς αυτό που συμβαίνει εδώ και ένα διάστημα στον Ολυμπιακό. Πολύ απλά, γιατί κι από τον ΠΑΣ κι από την ΑΕΚ π.χ. μπορούσε να χάσει.

Ξέρετε, ο Ολυμπιακός είναι ιστορικά ομάδα που όταν είναι στα καλά του πάει τρένο. Αλλά και μία ομάδα που όταν του στραβώνει το πράγμα, δυσκολεύεται να σηκώσει κεφάλι. Αν κατανοώ σωστά, η ομάδα πλέον δεν έχει απλά αγωνιστικό πρόβλημα, έχει και ψυχολογικό. Βλέπει ότι της στραβώνουν εύκολα τα παιχνίδια και έχει χάσει την εμπιστοσύνη στον εαυτό της. Προσέξτε ότι και στα δύο τελευταία παιχνίδια της δέχθηκε καθοριστικό γκολ σε πολύ κρίσιμο σημείο, στο 43΄από την ΑΕΚ και στο 42’ από τον Παναθηναϊκό…Ότι ενώ προηγήθηκε στο ίδιο κρίσιμο χρονικά σημείο (45+1) στα παιχνίδια και με τον ΠΑΣ και με τον Άρη στο Καραϊσκάκη, εν τέλει ισοφαρίστηκε στα Γιάννινα και χρειάστηκε ένα πέναλτι στο 85’ για να κερδίσει τον Άρη… Ότι έχασε στο Χαριλάου με ένα φάουλ στο 79’…

Σε αυτές τις περιπτώσεις, τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολα, για να το ισιώσει ο Ολυμπιακός. Και η λύση είναι μία: ο κάθε παίκτης κι όλοι μαζί να δώσουν κάτι παραπάνω. Να κάνει ο καθένας μία προσωπική υπέρβαση για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Αλλιώς, πολύ απλά η ομάδα θα συνεχίσει με πάνω κάτω ίδια αποτελέσματα έως το τέλος των πλέι οφς και βέβαια θα αποκλειστεί από το Κύπελλο.

Κατά τα άλλα, από την παραμονή του ντέρμπι, το Σάββατο, είχα καταγράψει την αδυναμία που βγάζει ο Ολυμπιακός μακριά από το Καραϊσκάκη σε αυτό το δεύτερο κομμάτι της σεζόν, εδώ και σχεδόν τέσσερις μήνες, από την στροφή δηλαδή του πρωταθλήματος, μετά τις γιορτές. Είχα παραθέσει ένα ένα τα παιχνίδια του και τι είχε γίνει. Σημειώνοντας ότι μόνο μία λύση υπήρχε, να πήγαινε η ομάδα στη Λεωφόρο όσο το δυνατόν καλύτερα προετοιμασμένη από κάθε άποψη. Ατυχώς, δεν την είδαμε όσο καλύτερα προετοιμασμένη.

Νομίζω ότι ο Ολυμπιακός το έχασε το ντέρμπι στο α΄ ημίχρονο, πολύ απλά γιατί βρέθηκε να χάνει 0-1 ακριβώς στο καλό του ημίχρονο. Διότι στα πρώτα 45 λεπτά οι «ερυθρόλευκοι» ήταν αν όχι καλύτεροι, τουλάχιστον ισάξιοι των «πράσινων». Θα μπορούσαν να προηγηθούν αυτοί στο σκορ, στις τρεις περιπτώσεις του Μασούρα, που το πάλεψε πολύ, μπροστά και πίσω, έκανε όμως τις χειρότερες επιλογές και στις τρεις-αλλιώς θα μιλούσαμε για ένα διαφορετικό παιχνίδι.

Ο Παναθηναϊκός ευτύχησε να κάνει γκολ στη δική του μοναδική πραγματικά πολύ καλή επίθεση, στην οποία πάντως ο μεν Αγκιμπού περιορίστηκε απλά να…βλέπει τον Κώτσιρα όταν πέρασε σε θέση μέσα δεξιά κι έβγαλε την πάσα στον Κατσίνοβιτς, ο δε Μασούρας έχασε τον Γκατσίνοβιτς τον οποίο είχε γυρίσει για να μαρκάρει. Και τέλος ο Λαλά για άλλη μία φορά σε παρόμοια φάση έχασε εντελώς τον παίκτη του, τον Αϊτόρ. Ήταν θέμα χρόνου να έτρωγε τέτοιο γκολ ο Ολυμπιακός, από την αδυναμία του Γάλλου δεξιού μπακ, που πάει πάντοτε δεύτερος στη φάση στις σέντρες από την άλλη πλευρά, είτε πρόκειται για ψηλές μπαλιές, είτε για χαμηλές. Το έχει κουσούρι και τα κουσούρια τα πληρώνεις.

Στο β΄ημίχρονο ο Ολυμπιακός έμοιαζε να είχε χάσει το μυαλό του. Ο Λαλά σούταρε στο γάμο του Καραγκιόζη αντί να σεντράρει…Ο Βαλμπουενά πήγε να βάλει γκολ από τα 30 μέτρα (λες κι έχει ξαναβάλει…) αντί να πασάρει δεξιά στον μόνο του Ροντρίγκες…Κι όταν επιτέλους βγήκαν δύο καλές επιθέσεις και σέντρες από Λαλά και Φορτούνη τόσο ο Σισέ, όσο κι ο Τικίνιο έχασαν τις κεφαλιές από αμυντικούς σαφώς πιο κοντούς από αυτούς…

Με τέτοια εικόνα που είχε σε αυτό το διάστημα η ομάδα γενικά, αλλά και οι παίκτες μεμονωμένα, πραγματικά δεν ξέρω αν ήταν λάθος η διαχείριση του προπονητή με τις πολλές γρήγορες αλλαγές. Ο Τικίνιο δεν έκανε τίποτα, ο Μπουχαλάκης το ίδιο, οι Βαλμπουενά+Καρβάλιο το ίδιο, ενώ ο Φορτούνης είχε δύο-τρεις καλές ενέργειες, κέρδισε και δύο φάουλ, αλλά ούτε αυτός είναι αποδεκτός απολογισμός για το δεκάρι χθες του Ολυμπιακού.

Αυτό που σίγουρα πρέπει να γίνει είναι να εφαρμοστεί η οδηγία του Μαρτίνς όπως την ακούγαμε χθες από τον ρεπόρτερ του συνδρομητικού καναλιού. Η ομάδα πρέπει να παίζει περισσότερο με τον Γκάρυ Ροντρίγκες, από την στιγμή που αυτός είναι ο μόνος μπροστά με ικανότητα να σεντράρει επικίνδυνα και να δημιουργεί κινδύνους με προσωπικές ενέργειες, ενώ έχει δείξει ότι μπορεί να φτάσει και στο γκολ. για κάποιο λόγο, όμως, δεν παίρνει την μπάλα όσο πρέπει.

Δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται στο ότι δεν έχει ακόμη ταιριάξει 100% με την ομάδα η, ότι δεν παίρνει τις πάσες που πρέπει η, ότι δεν ζητάει ο ίδιος τόσο πολύ μπάλες. Ξέρω, όμως, ότι σε κάθε παιχνίδι, συνήθως όταν φτάνει στα δικά του πόδια η μπάλα, όλο και προκύπτουν κίνδυνοι για τον αντίπαλο του Ολυμπιακού.

Άσχετο: Για τον Μαντί Καμαρά ισχύει απολύτως το, «καλά μυαλά».