Ο Γιοβάνοβιτς έφτασε τον Παναθηναϊκό να μπορεί να νικά με άνεση τον Ολυμπιακό

Το πρώτο 45’λεπτο ήταν παραπάνω από ενδιαφέρον. Με όρους τακτικής ήταν συναρπαστικό, δεδομένου ότι ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς και ο Πέδρο Μαρτίνς δοκίμαζαν διαφορετικά πράγματα σε μια προσπάθεια να δημιουργήσουν έκπληξη ο ένας στην ομάδα του άλλου και να καταφέρουν έτσι να δημιουργήσουν συνθήκες για να πετύχουν γκολ.

Η ιδέα του Γιοβάνοβιτς ήταν να βάλει ως δεύτερο επιθετικό τον Παλάσιος, ποντάροντας στις κάθετες και διαγώνιες κινήσεις του, με όραμα να τον βρουν οι κεντρικοί μέσοι στον χώρο και να του δώσουν, του Αργεντινού, την ευκαιρία να φτάσει στην περιοχή για να εκτελέσει ή να πασάρει. Ο Ολυμπιακός διάβασε γρήγορα το τρικ, τοποθετήθηκε σε 4-1-4-1 σχηματισμό, ο Εμβιλά ανέλαβε την επιτήρηση του Παλάσιος κάθε φορά που αυτός κινούνταν στους χώρους μπροστά από την αμυντική γραμμή και η άμυνα των Ερυθρόλευκων προσαρμόστηκε τόσο που να περάσει ένα ήσυχο πρώτο ημίωρο.

Σε αυτό το διάστημα ο Ολυμπιακός έστηνε το αμυντικό μπλοκ του στο μεσαίο τρίτο του τερέν, με όραμα να πάρει την μπάλα και να επιτεθεί σε πολύ υψηλό ρυθμό ώστε να εκμεταλλευτεί τους χώρους. Η ιδέα του Μαρτίνς ήταν να οδηγεί τον Παναθηναϊκό σε ανάπτυξη από τα άκρα, εκεί όπου έστηνε τις παγίδες του με τον εξτρέμ της πλευράς, έναν κεντρικό χαφ και τον Ελ Αραμπί. Ο τελευταίος ήταν αυτός που οδηγούσε με τη στάση του τον Παναθηναϊκό στην επιλογή να αναπτυχθεί από το πλάι. Ήταν ο πιο κομβικός παίκτης του σχεδίου που είχε ο Ολυμπιακός στο πρώτο ημίχρονο.

Μέχρι το 35’, όταν ο Γιοβάνοβιτς αποφάσισε να αλλάξει την τοποθέτηση των παικτών του στην φάση επίθεσης και να βγάλει στο δεξί άκρο της επίθεσης τον Παλάσιος, το ματς ήταν ένα ισορροπημένο ντέρμπι. Μέχρι εκεί, ο Παναθηναϊκός γινόταν απειλητικός μόνο με άμεσες επιθέσεις, που στόχευαν στην πλάτη της άμυνας του Ολυμπιακού και κυρίως στην πλάτη του Λαλά για να επιτεθεί ο Αϊτόρ. Στο 42’, με τον Παλάσιος στον «ασβέστη» και τον Κώτσιρα στον εσωτερικό διάδρομο, ο Παναθηναϊκός τίναξε την ισορροπία δημιουργώντας και αξιοποιώντας τους χώρους σε μια επίθεση με ιδανική ανάπτυξη μέχρι το στάδιο της ολοκλήρωσης με το σουτ του Αϊτόρ.

Κάπου εκεί στη Λεωφόρο αρχίσαμε να τρίβουμε τα χέρια μας με την προσμονή ότι το δεύτερο ημίχρονο θα είναι ακόμη πιο «γεμάτο» σε επιθέσεις και ευκαιρίες, και γι’ αυτό ακόμη πιο συναρπαστικό. Σε 45’ αγωνιστικά λεπτά, με την μπάλα 65-35% στα πράσινα πόδια, οι δύο ομάδες είχαν ίσο αριθμό τελικών προσπαθειών (2), ο Παναθηναϊκός είχε δημιουργήσει τρεις οργανωμένες επιθέσεις παραπάνω από τον Ολυμπιακό (12-9) και οι δύο ομάδες είχαν ίδιες αντεπιθέσεις (2). Δεν είχαμε υπολογίσει ότι ο Μαρτίνς θα έχανε, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, την ψυχραιμία του και θα αφαιρούσε από το ματς αρχικά τον Ελ Αραμπί, τον πιο καθοριστικό ποδοσφαιριστή του αγωνιστικού πλάνου του α’ ημιχρόνου και, λίγο αργότερα, τον Εμβιλά, τον χαφ που έδειχνε για ακόμη μια φορά τη μεγαλύτερη διάθεση για ποιοτική κυκλοφορία της μπάλας την ίδια ώρα που κρατούσε την ισορροπία της ομάδας με τις τοποθετήσεις του στη φάση άμυνας.

Το δεύτερο ημίχρονο αποδείχθηκε ένα από τα ευκολότερα που έχει περάσει στην διάρκεια της σεζόν ο Παναθηναϊκός στη Λεωφόρο απέναντι σε μεγάλο αντίπαλο. Ο Παναθηναϊκός δεν χρειάστηκε να κάνει τίποτα παραπάνω από το να κρατήσει το μυαλό του καθαρό και να διαχειριστεί τα συναισθήματά του και τις καταστάσεις του παιχνιδιού. Η επιλογή του Γιοβάνοβιτς να αφαιρέσει από το παιχνίδι, στο 72’, τον φορμαρισμένο Αϊτόρ προκειμένου να προσθέσει έναν κεντρικό χαφ, τον Αλεξανδρόπουλο, και να αλλάξει την τοποθέτηση των ποδοσφαιριστών του ήταν ένα καθαρό σημάδι της ωρίμανσης του Παναθηναϊκού ως οργανισμού στην διαχείριση των καταστάσεων. Ο προπονητής και οι ποδοσφαιριστές του έμειναν συγκεντρωμένοι, έπαιξαν συντηρητικά, κυκλοφόρησαν την μπάλα με όραμα να μη τη χάσουν σε σημεία του τερέν και με τοποθέτηση που θα έδιναν στον Ολυμπιακό το προνόμιο να αντεπιτεθεί σε ελεύθερους χώρους, και κάπως έτσι έβαλαν το ντέρμπι για ύπνο.

Στα 45’ λεπτά του β’ ημιχρόνου ο Παναθηναϊκός, με το προβάδισμα, έκανε 19 οργανωμένες επιθέσεις, και ο Ολυμπιακός, που έχανε, έκανε 6. Οι δύο ομάδες είχαν ίδιες αντεπιθέσεις (2) και ίσες αντεπιθέσεις (2).

Όπως εξελίχθηκε, αυτή επί του Ολυμπιακού ήταν ενδεχομένως η πιο εύκολη από όσες έχει καταφέρει να κάνει στα μεγάλα παιχνίδια της φετινής σεζόν ο Παναθηναϊκός. Ο τρόπος του, η άνεσή του κατά το β’ ημίχρονο στην διαχείριση των καταστάσεων απέναντι σε μια ομάδα που είχε γεμίσει το τερέν με επιθετικογενείς ποδοσφαιριστές είναι ένα σημάδι προόδου ενός γκρουπ που μαθαίνει να νικά στα μεγάλα παιχνίδια. Στα τελευταία 15’ αγωνιστικά λεπτά ο Παναθηναϊκός επέτρεψε στον Ολυμπιακό μόνο 1 οργανωμένη επίθεση και 1 αντεπίθεση, χωρίς σουτ.

Προφανώς ένα μέρος της εξήγησης για την άνετη επικράτηση του Παναθηναϊκού στο β’ ημίχρονο κρύβεται στην απόδοση του Ολυμπιακού. Όταν όμως κοιτάζει την αγωνιστική νοοτροπία που είχε η ομάδα του Γιοβάνοβιτς στο β’ ημίχρονο, βλέπει μια ομάδα που δεν έχασε την ηρεμία και την θετική νοοτροπία της, και γι’ αυτό δεν έχασε ποτέ τον έλεγχο του παιχνιδιού. Σε αυτό το ντέρμπι ο Παναθηναϊκός είχε στοιχεία ομάδας που ωριμάζει και αφαιρεί την αφέλεια από το παιχνίδι της. Και αυτό θα είναι το μεγαλύτερο επιμέρους όφελος για τον Παναθηναϊκό στην περίπτωση που καταφέρει να εξασφαλίσει μέσα από το πρωτάθλημα ένα ευρωπαϊκό εισιτήριο: ότι αυτή η ομάδα, με τον Γιοβάνοβιτς, θα έχει αρχίσει να μαθαίνει καλά το να νικά στα ντέρμπι.