Παναθηναϊκοί και Αρειανοί έδειξαν πώς πατάσσεται η γηπεδική βία

Λίγο προτού αρχίσει το παιχνίδι ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τον Άρη, την περασμένη Κυριακή στη Λεωφόρο, όσοι βρισκόμασταν στο γήπεδο σταυρώναμε τα δάχτυλα με την ευχή “να πάνε όλα καλά”, με την ελπίδα αυτό που ζούσαμε να μην αποτελέσει εξαίρεση αλλά να εξελιχθεί σε κανόνα. Μετά από καιρό παρακολουθούσαμε ένα παιχνίδι που διεξαγόταν με την παρουσία οπαδών και των δύο ομάδων και όχι μόνο της γηπεδούχου. Ναι, οι φιλοξενούμενοι δεν ήταν περισσότεροι από 200, αλλά είπαμε, έμοιαζε με μια “νέα αρχή”, συνεπώς ήταν καλά για αρχή.

Όπως αποδείχθηκε, όλα πήγαν καλά. Και ναι, υπήρξαν πολλά “μπινελίκια”, πολλή λεκτική βία, αλλά υπήρξε και η στιγμή που οι ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού κατέθεσαν ένα στεφάνι για τον Αλκή μπροστά στους οπαδούς του Άρη, την ίδια ώρα που ΟΛΟ το γήπεδο χειροκροτούσε. Και αυτή ήταν μια από τις ομορφότερες σκηνές που έχω ζήσει τον τελευταίο καιρό σε ελληνικό γήπεδο.

Πώς έγινε και πήγαν όλα καλά; Δεν ήταν ζήτημα - μικρού - αριθμού φιλοξενούμενων οπαδών, διότι σε ένα γήπεδο τόσο μικρό, παλιό και “στριμωγμένο” στο κέντρο της Αθήνας θα αρκούσε η παρουσία ακόμη και 20 φιλοξενούμενων οπαδών για να ζήσουμε σκηνές βίας. Δεν ήταν ζήτημα αποτελεσματικής φύλαξης και αποτελεσματικών μέτρων της Αστυνομίας. Ήταν ζήτημα περιφρούρησης των φιλοξενούμενων οπαδών από τους γηπεδούχους. Ήταν ζήτημα συνεννόησης μεταξύ των οπαδών των δύο ομάδων. Ήταν ζήτημα λόγων τιμής.

Έτυχε να περάσω έξω από την θύρα εισόδου των φίλων του Άρη λίγο προτού αυτοί την περάσουν για να μπουν στο γήπεδο της Λεωφόρου. Και είδα τους φίλους του Παναθηναϊκού που τους περίμεναν για να τους υποδεχθούν. Περίπου τρία χρόνια πίσω, τον Μάρτιο του 2019 είχα ζήσει μια αντίστοιχη σκηνή στην Allianz Arena, την έδρα της Μπάγερν, πριν από την έναρξη ενός αγώνα με την Βέρντερ για την Bundesliga. Τότε, είχα ζηλέψει τόσο πολύ που είχα δει οπαδούς της Μπάγερν να περιμένουν οπαδούς της Βέρντερ για να τους υποστηρίξουν σε ζητήματα φιλοξενίας. Τώρα, την περασμένη Κυριακή, το είδα να συμβαίνει μπροστά στα μάτια μου σε ένα ελληνικό γήπεδο. Έτριβα τα μάτια μου.

Στην πραγματικότητα οι οπαδοί μας έδειξαν μόνοι τους, με αυτό το παράδειγμα, μια λύση για να κάνουμε μια νέα αρχή: αν το ποδόσφαιρο τους έβαζε συμμέτοχους, όπως άλλωστε θα έπρεπε, διότι είναι ενδιαφερόμενα μέρη, οι οπαδοί θα βοηθούσαν να βρεθεί η λύση. Διότι οι οπαδοί, “οργανωμένοι” ή “ανοργάνωτοι” θέλουν να ξαναβρούν την χαρά του να ταξιδεύουν σε μια αντίπαλη έδρα για να υποστηρίξουν την αγαπημένη τους ομάδα. Και επειδή το θέλουν, θέλουν να αναλάβουν και την ευθύνη.

Αν ήμουν η ΕΠΟ ακριβώς αυτό θα έκανα ενόψει του τελικού του Κυπέλλου Ελλάδας. Θα ζητούσα να βρεθώ σε ένα τραπέζι με τους επικεφαλής των οργανωμένων οπαδών του Παναθηναϊκού και του ΠΑΟΚ για να βρούμε μαζί τον τρόπο για την “ειρηνική” συνύπαρξή τους στις κερκίδες του ΟΑΚΑ, αλλά και την “ειρηνική” συμβίωσή τους στους δρόμους της Αθήνας πριν και μετά από τη λήξη του τελικού. Θα τους επικοινωνούσα την αλήθεια, ότι δίχως την δική τους ενεργή συμμετοχή στον σχεδιασμό δεν πρόκειται ποτέ να ζήσουμε ξανά την εποχή της συνύπαρξης οπαδών των δύο ομάδων σε ένα γήπεδο. Θα τους άκουγα, θα έφτιαχνα μαζί τους το σχέδιο, και θα τους ζητούσα να δεσμευτούν πάνω σε αυτό. Να δώσουν τον λόγο τους. Φυσικά το ίδιο θα έκανα αν ήμουν η Superleague.

Εύκολη λύση σε αυτή την προβληματική κατάσταση που ζει εδώ και χρόνια το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν υπάρχει. Πρέπει όμως να κάνουμε και την παραδοχή ότι τίποτα από όσα έχει δοκιμάσει (;) το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν έχει λειτουργήσει για να αλλάξει η νοοτροπία. Συνεπώς αυτή μπορεί να είναι η αρχή για την εξεύρεση μιας λύσης. Αρκεί η εξήγηση να είναι τίμια και ειλικρινής, και να δοθούν λόγοι τιμής από όλα τα μέρη - όχι μόνο τους οπαδούς.

Έχουν περάσει 93 ημέρες από την δολοφονία του Αλκη Καμπανού. Είχα ζητήσει από τον εαυτό μου να θυμηθώ κατά την συμπλήρωση 100 ημερών να καταγράψω την επικρατούσα κατάσταση προκειμένου να αποδείξω το αυτονόητο, δηλαδή ότι τίποτα δεν άλλαξε και ότι όλα όσα έγιναν και ακούστηκαν τον Φεβρουάριο ήταν μόνο Επικοινωνία και Διαχείριση Κρίσης και όχι ουσιαστικά βήματα για να δημιουργηθεί η προοπτική λύσης στο πρόβλημα. Εξακολουθώ να πιστεύω το ίδιο. Μόνο που αυτό που έζησα την περασμένη Κυριακή στη Λεωφόρο μου δημιουργεί την αίσθηση ότι υπάρχει μια βάση για να στηρίξει κανείς την ελπίδα του να ξαναζήσει ποδόσφαιρο των δύο και όχι του ενός στην Ελλάδα: ο λόγος τιμής των οπαδών.

Ζω με την πεποίθηση ότι ούτε το Κράτος ούτε το ποδόσφαιρο, δηλαδή αυτοί που αποφασίζουν, θέλουν να λύσουν το πρόβλημα της γηπεδικής βίας. Πιστεύω όμως ότι οι πολλοί, δηλαδή οι ποδοσφαιρόφιλοι και ειδικά αυτοί που αγαπούν την δια ζώσης εμπειρία και όχι μόνο την τηλε-εμπειρία, επιθυμούν την αλλαγή της επικρατούσας κατάστασης. Των “οργανωμένων” συμπεριλαμβανομένων. Δεν αναφέρομαι στο κομμάτι των εγκληματιών που ζουν εντός των οργανωμένων. Αναφέρομαι στους αυθεντικούς. Τους ντόμπρους. Αυτούς που έχουν λόγο και κρατούν τον λόγο. Σαν αυτούς που έδωσαν λόγους για να συμβεί αυτό που συνέβη την περασμένη Κυριακή στη Λεωφόρο και τους κράτησαν.

Αν οι οργανωμένοι αρχίσουν να δίνουν τον λόγο τους και να δείχνουν με πράξεις ότι θέλουν να συμβιώσουν στα γήπεδα, θα συμβεί. Διότι θα ακολουθήσουν, ή θα αναγκαστούν να ακολουθήσουν όλοι: και οι ΠΑΕ, και η Λίγκα, και η Ομοσπονδία, και η Αστυνομία και, τελικά, το Κράτος.